ตอนที่37 เขาซื้อของใช้ผู้หญิง

ต๭นที่37 เขาซื้อของใช้ผู้หญิง “คุณผู้หญิง บอกยี่ห้อที่คุณผู้หญิงใช้อยู่ประจำมาค่ะ” ป้าอ้อยถาม พร้อมกับใส่เสื้อกันฝนและเตรียมจะออกจากบ้าน คิดไม่ถึงว่าพอปิดประตูบานใหญ่ออกไปแล้ว ลมระลอกใหญ่ก็พัดเข้ามาทำให้ป้าอ้อยล้มหัวคะมำไปกับพื้น วัจสาเห็นดังนั้นก็ตกใจทันที รีบวิ่งเข้าไปพยุงป้าอ้อยเอาไว้ แต่ว่าแรงที่จะปิดประตูก็มีอยู่น้อยนิด จึงทำได้เพียงใช้ร่างกายบังลมและฝนที่พัดลงมาอย่างบ้าคลั่งแทนป้าอ้อย ป้าอ้อยพยายามจะยืนขึ้นมาด้วยความยากลำยากยิ่ง คนที่บังลมอยู่ด้านหน้าของตนเป็นเพียงร่างกายผอมแห้งไร้เรี่ยวแรง ทั้งตัวของเธอก็คล้ายวาจะเปียกชุ่มไปหมดแล้ว ป้าอ้อยจึงร้องตะโกนไปว่า “คุณผู้หญิง คุณรีบเข้ามาเถอะ ไม่ต้องบังลมแทนฉันแล้ว ตอนนี้สุขภาพของคุณยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ” แต่ว่าวัจสายังดึงดันจะปิดประตูให้ได้ ลมและฝนที่พัดมาอย่างกระหน่ำโดนไปที่แผ่นหลังของเธอเต็มๆ มือที่จับลูกบิดประตูยิ่งจับก็ยิ่งลื่น... ทันใดนั้นก็แขนผิวสีเข้มข้างหนึ่งยื่นมาจากด้านหลังผ่านเรือนร่างของเธอไปปิดประตูเอาไว้ ในตอนที่มือข้างนั้นเก็บกลับไปแล้ว ใบหน้าที่เปียกโชกของวัจสาไม่ทันได้ระวัง ก็หยุดชะงักไปชั่วคราว ก็ยังไม่ได้ยื่นมือไปเช็ดแทนเธอ วัจสาก็หันตัวออกไปอีกด้านหนึ่ง และก็รีบเช็ดน้ำฝนที่ไหลมาถึงดวงตา ถึงได้พบว่าคนที่ช่วยตัวเองปิดประตูนั้นก็คือธัชชัย สีหน้าของเขาเย็นชา พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ “ไม่ดูความสามารถของตัวเองเอาซะเลย แม้แต่ประตูก็ยังปิดไม่ได้” วัจสาไม่มีคำพูดใดสามารถนำมาหักล้างเหตุผลของฝ่ายตรงข้ามได้ เดิมทีท้องก็ปวดอยู่แล้ว ตอนนี้มาตากฝนอีกยิ่งทำให้อาการรุนแรงกว่าเดิม เธอไม่มีเวลามาอวดดีกับผู้ชายคนนี้แน่นอน ป้าอ้อยลุกขึ้นมาจัดระเบียบร่างกายที่กำลังตกที่นั่งลำบากของวัจสา เห็นสีหน้าของวัจสาไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก จึงพูดด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณผู้หญิง สถานการณ์เช่นนี้คงออกไปไหนไม่ไดแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราโทรเรียกให้พวกเขามาส่งให้ไหมคะ?” วัจสามองฝนที่เทลงมากระหน่ำที่อยู่ด้านนอก ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รอจนกว่าฝนซาลงกว่านี้อีกหน่อย ฝนตกหนักขนาดนี้ พวกเราออกไปไม่ได้ พวกเขาก็คงออกมาไม่ได้เหมือนกัน” วัจสาเพิ่งจะพูดเสร็จ ท้องน้อยของเธอก็พลันปวดขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง ปวดจนงอตัวลง มือทั้งสองก็กุมลงบนท้องแน่น เวลานี้ป้าอ้อยก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก “คุณผู้หญิง ยังรูสึกปวดมากอยู่ใช่หรือไม่? ฉันก็รู้ว่าไม่ควรให้คุณออกไปตากฝน! รีบลงไปนั่งพักก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะทำชาร้อนให้คุณก่อน” พูดจบก็รีบวิ่งไปยังห้องครัวทันที ธัชชัยมองขาทั้งสองข้างของเธอที่นั่งอยู่บนโซฟา เวลานี้เธอดูเหมือนเจ็บปวดมากจริงๆ หน้าของเธอซีดขาว หัวของเธอเปียกโชกไปด้วยหยาดน้ำฝน เส้นผมสีดำขลับของเธอก็รีบแบนทำให้คนรู้สึกเป็นห่วงจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินจากไป วัจสาในเวลานี้ไม่สนใจว่าเขาคิดจะทำอะไร ทำได้แค่กุมหน้าท้องไว้แน่น ราวกับว่าทำอย่างนี้แล้วจะสามารถบรรเทาความเจ็บปวดลงไปได้ เขาก็ออกไปอย่างรวดเร็วและก็กลับมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ในมือยังมีผ้าอนามัยอีกมาก จากนั้นก็โยนไปให้วัจสา พูดว่า “เอาไปใช้ซะ ไม่สบายขึ้นมาเดี๋ยวพี่ใหญ่ก็มาคิดบัญชีกับฉันอีก” น้ำเสียงของเขาดูแข็งกระด้างไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย แต่วัจสากลับรู้สึกถึงความอ่อนโยนอยู่ภายในตัวของเขา เธอกอดเอาผ้าอนามัยแต่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ไม่นานปากกาหนึ่งแท่งและสมุดหนึ่งเล่มก็หล่นมาตรงโต๊ะด้านหน้าของวัจสา วัจสาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ และในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมา ทันดันนั้นก็มองเข้าในดวงตาที่เย็นชาของผู้ชายคนนี้ “เขียนของใช้ที่จำเป็นลงไป” ธัชชัยพูดขึ้นอย่างเย็นชา น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ที่สังเกตไม่ง่าย วัจสากระพริบตาปริบๆ คงไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนี้จะออกไปซื้อของพวกนั้นแทนเธอหรอกนะ? แต่ว่าทำไมเขาถึงยอมไปล่ะ? ไม่ ไม่ ไม่ บางทีเขาอาจจะไม่รู้ว่าของที่จำเป็นของเธอคืออะไร ถ้าหากรู้แล้วล่ะก็ จะต้องไม่ยอมไปแน่นอน ธัชชัยดูเหมือนจะไม่มีความอดทนมากมาย ขมวดคิ้วพูดเสียงแหบแห้งว่า “ผู้หญิงนี่ยุ่งยากชะมัด บอกให้เขียนก็เขียนสิ อย่าชักช้าอืดอาด สภาพใกล้ตายแบบนี้ ยังจะแกล้งมาทำเป็นคุณธรรมสูงส่งอีก” เดิมทีวัจสาก็เกรงใจที่จะให้น้องสามีออกไปซื้อของใช้ผู้หญิงแทนตัวเองอยู่แล้ว แต่น้ำเสียงของธัชชัยก็ช่างดูดุร้ายเสียเหลือเกิน ดวงตากลมโตราวกับไข่มุกเม็ดหนึ่งก็หรี่แคบลง ในหัวก็เริ่มเกิดแผนการบางอย่าง ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาเสียหน้าสักหน่อยก็แล้วกัน ให้เขาได้พูดประโยคที่น่ารำคาญสักประโยค วัจสาหยิบปากขึ้นมาเขียนยี่ห้อผ้าอนามัยที่ใช้ในตอนกลางวันและใช้ในตอนกลางคืน หรือแม้กระทั่งผ้าอนามัยแบบกันรั่วซึมก็เขียนลงไปในกระดาษแผ่นสีขาวเรียบร้อยแล้ว “เสร็จแล้ว” วัจสาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักออกมา พูดอย่างเรียบๆ ธัชชัยควรจะอ่านแต่ก็ไม่อ่านดู เอากระดาษแผ่นนั้นยัดลงใส่กระเป๋ากางเกง หยิบเอากุญแจรถแล้วเดินไปยังโรงรถและขับรถออกไป ขับรถออกไปที่นั่นย่อมไม่โดนฝนเปียกแน่นอน วัจสาก็พลันรู้สึกได้ว่าตนนั้นช่างโง่เหลือเกิน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นอย่างนี้ มองดูเงาร่างของธัชชัยค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกตกใจใจกลัวอยู่บ้าง แต่ก็คิดไม่ถึงว่าธัชชัยผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ผู้นั้นไม่แม้แต่จะพลิกกระดาษที่เธอเขียนเอาไว้ให้ในมือแม้แต่น้อย วัจสาก็อยากจะหัวเราะคิกคักออกมา ถึงแม้ท้องจะเจ็บปวดมาก แต่ก็..แต่ก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้...ฮ่าๆๆๆ และก็ได้พบว่าตัวเองชั่วร้ายได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ ถึงแม้ว่าจะเปรียบเทียบกับธัชชัยแล้ว ก็เทียบไม่ได้แม้แต่กับเงาของเขาเลย ป้าอ้อยต้มชาแดงเสร็จเรียบร้อย เดินเข้ามาก็เห็นว่าวัจสานั่งกอดท้องของตนเอาไว้อยู่ ร่างกายยังสั่นอยู่ต่อเนื่อง และคิดว่าเธอคงปวดทรมานไม่น้อย ก็รีบเข้าไปถามว่า “คุณผู้หญิงเป็นยังไงบ้าง หายปวดท้องหรือยังคะ ชาเสร็จแล้ว ดื่มก่อนสักคำนะคะ” วัจสาเห็นป้าอ้อยก็พลันเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวเราะเมื่อครู่นี้ จากนั้นก็รับเอาชาในมือของป้าอ้อยมาพร้อมพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ” ป้าอ้อยเห็นใบหน้าของเธอไม่ได้ดูแย่เหมือนเมื่อครู่นี้แล้ว ถึงค่อยยิ้มออกมาอย่างสบายใจแล้ว มองไปรอบๆ แล้วถามว่า “จริงสิ คุณชายรองล่ะคะ ทำไมถึงไม่เห็นเขาแล้วล่ะ?” ไม่ใช่ว่าเมื่อครู่นี้ให้คุณเขียนอะไรบางอย่างอยู่หรือคะ?” “อ่อ” วัจสาไม่อยากบอกความจริงกับป้าอ้อย ป้าอ้อยดูรักธัชชัยขนาดนี้ ถ้าหากรู้ว่าฉันเขียนคำพูดอย่างนั้นให้กับเขา จะต้องก่นด่าเธอแน่นอน แต่ว่าถ้าพูดข้ออ้างอื่น ป้าอ้อยก็ต้องมองออกแน่นอน เดิมทีเธอก็ไม่ถนัดเรื่องพูดโกหกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่พูดสิ่งใดออกไปเลย ป้าอ้อยคิดว่าเธอคงจะรำคาญท่าทีที่เย็นชาของธัชชัย จึงทอดถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้หญิง คุณชายรองไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นหรอกนะคะ เพียงแต่ว่าอาการคุณชายใหญ่ไม่ค่อยจะนัก ใจของเขาก็เลยร้อนรนใจยากจะเลี่ยงได้ คุณจะต้องปลอกใจและให้อภัยเขาให้มากๆ นะคะ” คำพูดดีๆ ที่พูดแทนตัวธัชชัย วัจสาได้ฟังที่ป้าอ้อยพูดแล้วก็อยากจะได้ยินกับหูจากเขา แต่ว่าพอเธอพูดถึงวรพลแล้วก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ คิดครู่หนึ่งก็ถามขึ้นว่า “ป้าอ้อย ป้าพูดความจริงกับฉันมาว่าอาการป่วยของวรพลตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่?” ป้าอ้อยพูดขึ้นมาอย่างนี้ ดวงตาก็พลันแดงรื้น และพูดว่า “อาการป่วยของคุณชายใหญ่ตอนนี้ไม่แน่นอนมาก...เกรงว่า...” พูดได้เพียงครึ่งประโยคก็ไม่สามารถพูดต่อไปได้ชั่วขณะนั้นก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงใบหน้าของวรพลขึ้นมา ทำให้ใจของวัจสารู้สึกลึกล้ำขึ้นมา ไม่นานก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ในตอนที่เขาอยู่บริษัทก็ทำให้เธอได้เห็นความสามารถแลเสน่ห์ของเขา แต่ว่าเรื่องที่เขาทำทั้งหมดในคืนนั้นมันทำให้เธอแปลกใจมาก ถ้าหากเป็นไปตามที่ป้าอ้อยพูดแล้ว เขาก็ควรจะนอนอยู่บนเตียงไม่สามารถขยับตัวได้ วรพลในคืนนี้กลับสามารถเดินได้และยังอุ้มเธอได้อีกด้วย กำลังมากมายขนาดนั้นคิดไม่ออกจริงๆ สลัดมันออกไปไม่ได้จริงๆ เห็นได้ชัดว่านี่ไม่แตกต่างจากคนปกติทั่วไปเลย ทว่าวรพลไม่เห็นจำเป็นต้องแกล้งป่วยเพื่อโกหกป้าอ้อยเลยนี่นา? จิตใจที่เจ็บปวดของป้าอ้อยก็ไม่เหมือนคนที่แกล้งทำออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่ก็พลันรู้สึกได้ว่าคนในบ้านตระกูลศรีทองทุกคนล้วนทำตัวแปลกๆ เธอยกแก้วชาขึ้นมาดื่มสองสามคำ ในที่สุดก็อุ่นขึ้นมามากแล้ว เธอห่มผ้าเช็ดตัวเอาไว้แน่น วัจสาก็ถามขึ้นมาว่า “ป้าอ้อย ตอนที่ป้าเอาอาหารไปให้วรพล ความอยากอาหารของเขาเป็นยังไงบ้าง” พูดถึงวรพล ป้าอ้อยก็อดถอนหายใจขึ้นมาไม่ได้ คิดเห็นเขาทั้งวันเอาแต่ดูรูปภาพไม่สบายใจจนกินข้าวไม่ลง ถ้าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปเกรงว่าจะอาการร้ายแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิม “มื่อก่อนคุณชายใหญ่ยังกินอาหารเหลวได้ แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่กินไม่ได้ อีกทั้งยังไม่อยากจะกินมันด้วยซ้ำ ทุกวันก็ดูแต่รู้คุณกนิษฐา ถ้าเมื่อไหร่คุณชายรองเข้าไปทักทายก็จะกินอาหารเยอะหน่อย แต่พอป้าเข้าไปก็เหมือนกับไม่อยากจะกินอะไรเลย ถ้าเขาเป็นอย่างนี้ต่อไป พวกเราก็ไม่รู้แล้วว่าจะทำอย่างไรดี” ได้ฟังคำพูดของป้าอ้อยที่พูดถึงความหลงรักของวรพลที่มีต่อกนิษฐา แต่ทำไมเมื่อครู่นี้เขาถึงทำเรื่องแบนั้นกับเธอได้ อีกอย่างเธอก็เป็นภรรยาของวรพล เขาไม่เพียงไม่ให้เธอเข้าใกล้ ยังคิดถึงผู้หญิงคนอื่นทั้งวันอีกด้วย วัจสาไม่ได้หิวแม้แต่น้อย เพียงแต่รู้สึกว่าถ้าเขาเป็นแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ดีแน่นอน แต่พอคิดแล้วก็พบว่า วรพลที่เธอสัมผัสมาในวันนี้กับวรพลที่ป้าอ้อยพูดออกมาจากปากทั้งหมดนี้ราวกับว่าเป็นคนละคน วรพลที่เธอสัมผัสมาในวันนี้นั้นนอกจากผิวหนังภายนอกแล้ว พละกำลังของเขาก็ล้วนเหมือนคนปกติ ไม่เหมือนกับที่ป้าอ้อยบอกเลยว่าอาหารเหลวก็ยังกินเข้าไปไม่ได้ ป้าอ้อยไม่มีความจำเป็นที่ต้องพูดโกหก อีกอย่าง แกล้งป่วยกัแกล้งแข็งแรงก็ทำได้ง่ายมาก วัจสาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าวรพลจะแกล้งทำแบบนั้นหรือเปล่า ทว่าเขาแกล้งป่วยแล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ? ธัชชัย พ่อบ้านภูษิตและป้าอ้อยต่างก็เป็นคนที่เขารัก ไม่สามารถที่จะทำให้พวกเขาเสียแรงเป็นห่วงเปล่าๆ ได้... คำตอบของคำถามนี้ค่อยหาทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีที่จะเอาไปเผชิญหน้า พูดได้แค่ว่าเป็นตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพลไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ในเวลาเดียวกันที่ร้านสะดวกซื้อ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง หน้าตาเย็นชายืนอยู่ปากทางเข้า เป็นธัชชัยนี่เองที่ฝ่าฝนออกมาซื้อของใช้ผู้หญิงให้กับวัจสา ดวงตาดอกท้อชวนให้คนหลงใหลของเขาเหมือนกับว่ามีน้ำแข็งชั้นบางๆ ชั้นหนึ่ง ไม่คิดเลยว่ธัชชัยจะมีวันนี้ได้ ทั้งยังไม่สามารถหยอกเย้าผู้หญิงคนนั้นได้สำเร็จ สุดท้ายก็ต้องออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวผู้หญิงให้เธออีกเหรอ? วัจสาเอ้ยวัยสา ครั้งนี้เธอบังอาจเกินไปแล้ว! ดูฉันกลับไปและจะไม่ฆ่าคุณ! วัจสาที่นั่งรอธัชชัยอยู่ในห้องรับแขกอย่างอดทน ทันใดนั้นก็จามออกมาเสียดังหนึ่งครั้ง แอบคิดกับตัวเองว่า “คงไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นกำลังด่าเธออยู่หรอกมั้ง?” ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนั้นคาดหวังให้เขาหาของใช้ของผู้หญิงกองหนึ่งให้กับเธอ ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงต้องผิดหวังแล้วแหละ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องไอคิวสูงของธัชชัย เขารู้สึกว่ามันไม่จำเป็น เรื่องที่ตัวเองไม่คุ้นเคย กลับมาทำให้คนอื่นมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกใช่ไหม? ดังนั้นเขาจึงเรียกพนักขายผู้หญิงที่กำลังเคลื่อนย้ายสินค้าให้หยุด พร้อมกับเอาเงินสองร้อยร้อยหยวนและกระดาษส่งให้เธอ “หาของที่เขียนไว้ในกระดาษนี้ให้ฉัน เงินที่เหลือก็ถือว่าเป็นทิปก็แล้วกัน รีบหน่อยนะ” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของธัชชัยจะเย็นชา แต่พนักงานหญิงก็ยังมองจนเซ่อซ่าแล้ว และก็มองไปยังตัวหนังสือที่สวยงามบนกระดาษแผ่นนี้ อดไม่ได้ที่พูดออกมาหนึ่งประโยค “คุณผู้ชายดูท่าจะรักคนรักของท่านมากจริงๆ เลยนะคะ ฝนตกหนักขนาดนี้ยังยอมออกมาให้ พวกเรากำลังจะเตรียมตัวปิดร้านแล้ว” ธัชชัยขี้เกียจจะไปโต้แย้งอะไร มองดูผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ตรงชั้นวางของด้วยสายตาเย็นชา—เอาก้อนเต้าหู้หลากหลายสีเข้าไป ทว่าเขาก็เพียงหิ้วมันไป และไม่เห็นพนักงานขายหาเงินทอนไม่น้อยในนั้นด้วยและเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษ “กลับบ้านดีๆ นะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ” ธัชชัยกล่าวขอบคุณแล้วก็ออกจากร้านสะดวกซื้อไป เส้นรัศมีวงกลมที่สวยงามขอรถสปอร์ตวิ่งออกไปกลางสายฝน แล่นไปยังคฤหาสน์ตระศรีทองด้วยความรวดเร็ว