ตอนที่ 42 หึงหวง

ต๭นที่ 42 หึงหวง “ธัชชัย คุณ... ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” วัจสายังคงต่อสู้ขัดขืนต่อไป ธัชชัยสูดหายใจเข้าลึกๆ คำหนึ่ง ถูกเธอเสียดสีโดยไม่ได้ตั้งใจ ทว่ายังไม่สามารถเผด็จศึกเธอได้ ทำได้เพียงพูดเสียงต่ำว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่ทำอย่างนั้นกับคุณหรอก ร่างกายของคุณยังไม่สะดวกใช่ไหม?” เขาทำได้เพียงกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโกรธ เอาความคิดนั้นซ่อนเอาเอาไว้ ทว่าวัจสากลับไม่เชื่อ คำพูดของผู้ชายคนนี้ไม่น่าเชื่อถืออีกแล้ว และในที่สุดมือของเธอก็เป็นอิสระ “คุณ...” “บอกว่าไม่ให้ขยับก็คือไม่ให้ขยับ แต่ถ้าหากว่าคุณยังดิ้นขัดขืนอยู่ ฉันก็จะไม่รับประกันว่าฉันจะเผด็จศึกเธอ!” เพียงแค่ทำเสียงตำหนิเขา วัจสาก็หยุดต่อสู้ขัดขืนแล้ว เขาสังเกตได้ว่าเธอค่อยๆ อ่อนตัวลงตรงหน้าอกของเขา นิ่งสงบเหมือนกับแมวน้อยที่กำลังหลับอยู่ตัวหนึ่ง และวัจสาก็สามารถรับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ของเขาได้อย่างชัดเจน หนึ่งครั้งและหนึ่งครั้ง ดูแข็งแรงและมีพลัง เป็นที่รู้กันทั้งสองฝ่ายนี้ไม่มีให้เห็นได้บ่อยครั้ง ทำให้ทั้งสองคนเงียบไป น้ำตาของวัจสาไม่รู้ว่าแห้งไปตอนไหน ค่อยๆ หลับใหลเข้าไปในดินแดนแห่งความฝัน... สาเหตุที่ทำให้ตื่นสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งก็เพราะว่าเสียงโทรศัพท์ของธัชชัยขึ้น หลังจากที่วัจสาตกใจตื่นขึ้นมา ถึงได้พบว่าตัวเองนอนอยู่กับธัชชัยแล้ว! อีกทั้งยังอยู่ในอ้อมกอดเขาอีกด้วย! นอนกอดกันและสบตาอยู่กับน้องชายของสามีตัวเอง นี่ตัวเองกำลังทำเรื่องอะไรอยู่กันแน่? วัจสาในเวลานี้อยากที่จะใช้ฝ่ามือตบตัวเองสักที จะได้เรียกสติตัวเองกลับมา รอจนธัชชัยออกไป สองมือเธอค่อยๆ เอามาปิดหน้าตัวเอง ร้องไห้ออกมาไม่มีเสียงน้ำตาไหลพรากลงไปตามง่ามมือ วัจสา เธอลองถามใจตัวเองดู ว่าทำแบบนี้ละอายใจต่อวรพลที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยบ้างหรือไม่? วันๆ เธอก็เอาแต่ตำหนิธัชชัยว่าเขาทำผิดต่อพี่ชายของตัวเอง แล้วเธอล่ะ? เธอละอายใจต่อสามีของตัวเองบ้างไหม? วัจสาถามตัวเองพร้อมกับตำหนิตัวเองอยู่ในใจ ในที่สุดก็ตัดสินใจแล้ว จะต้องอยู่ให้ห่างจากธัชชัยผู้ชายคนนี้อย่างเด็ดขาด เขาเป็นซาตานตนหนึ่ง ไม่เพียงแต่ดึงตัวเองลงนรกด้วย ยังดึงคนอื่นลงนรกไปด้วย วัจสาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าถ้าหากวรพลมาเห็นฉากที่เธอกับธัชชัยกำลังนอนกอดกันอยู่นั้น เขาจะมีความสุขมากแค่ไหน เหตุการณ์อย่างนี้เป็นสิ่งที่เขาปรารถนาอยากจะเห็นมาโดยตลอด ถ้าหากว่าจะมีผู้หญิงสักคนสามารถเดินเข้าไปในหัวใจของธัชชัยได้ นี่ก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว นับวันวัจสายิ่งกังวลใจขึ้นเรื่อยๆ เพราะว่าเวลายิ่งผ่านไปเร็วก็ยิ่งเข้าใกล้วันหยุดสุดสัปดาห์เข้าไปทุกทีๆ อีกอย่างเธอเองก็ยังไม่ได้นำคำพูดของคุณน้าวราลีไปบอกธัชชัยเลย นับตั้งแต่คืนวันนั้น วัจสาก็พบหน้าธัชชัยได้น้อยมาก ในตอนที่กินข้าวก็เป็นเธอที่กินก่อน เขาค่อยกินทีหลัง ในบางครั้งบางคราสายตาของคนทั้งสองก็บังเอิญมาสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็รีบหลบสายตากันอย่างรวดเร็ว อีกอย่างวัจสาก็ไม่อยากจะเสวนากับธัชชัยเลยแม้แต่น้อย เธออยากจะรักษาสภาพจิตใจของตนให้สงบ ไม่อยากรับรู้คราวคราวใดๆ ที่เกี่ยวกับธัชชัยอีก เพราะมันส่งผลกระทบต่อความรู้สึกเธอ ทว่าวันนี้ก็วันเสาร์แล้ว พรุ่งนี้ก็เป็นที่ต้องไปบ้านตระกูลเดิมขุนทดแล้ว แม้แต่ประโยคเดียวเธอก็ยังไม่ทันจะได้คุยกับธัชชัยเลย ต่อมาวัจสาก็คุยกับตัวเองอยู่ในใจไม่หยุด: ยังไงก็ต้องพูดออกไป ธัชชัยจะไปหรือไม่ไป จะลงทุนหรือไม่ลงทุน ก็ให่เขาพิจารณาด้วยตัวเขาเอง เป็นถึงผู้นำยักษ์ใหญ่ในกลุ่มธุรกิจตลาดเอส ก็จะต้องมีความสามารถอยู่แล้วล่ะ ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นเป็นห่วงเขาเลย วัจสาล้างสมองตัวเองสำเร็จแล้วก็เตรียมตัวรอเขากลับมาในตอนเย็น พยายามพูดกับเขาให้ชัดเจนเพียงแค่รอบเดียว คิดไม่ถึงว่าตอนห้าโมงเย็นกว่าๆ เสียงรถสปอร์ตของธัชชัยก็มาถึงแล้ว เย็นนี้กลับมาเร็วกว่าปกติก่อนหนึ่งชั่วโมง? วัจสารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าดีๆ วิ่งลงจากตึกไปรับเขา แต่ว่าพอไปถึงห้องรับแขกแล้ว เธอก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าทันที เพราะว่าคนที่เธอเห็นไม่ใช่แค่คนเดียว คนที่กลับมากับธัชชัยด้วยอีกคนเป็นผู้หญิง ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกครึ่ง สวยมาก เส้นผมเหยียดตรงไม่ยุ่งเหยิงยาวประบ่า ดวงตาไข่มุกสีเขียวมรกต สันจมูกโด่งเรียวยาวได้รูป ใบหน้าที่เปี่ยมเสน่ห์งามเฉิดฉาย วัชสาเคยเห็นเธอตอนที่อยู่งานประผู้ถือหุ้นบริษัทบริษัทบีเค-เทโร เป็นผู้หญิงอัจฉริยะที่เรียนจบจากอเมริกา ถูกวรพลแต่งตั้งให้เป็นฝ่ายการเงินเชี่ยวชาญในแก่นแท้การเงินของบริษัทเป็นอย่างดี ไม่เพียงแต่มีรูปร่างที่ดี ยังมีมันสมองที่เก่งกาจอีกด้วย ในมือของเธอถือกระเป๋าหนัง ตอนที่เห็นวัจสา ก็พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางๆ ให้เธอ และกล่าวคำทักทาย การพูดจาและกริยาท่าทางสง่ายิ่ง ยืนอยู่กับธัชชัย ผู้ชายหล่อ ผู้หญิงสวย ดูดีมีเสน่ห์ เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก วัจสายืนเซ่อซ่าอยู่ตรงนั้น เผยรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้ออกมา และเอี่ยวตัวหลีกทางให้พวกเขาสองคนเดิน ทว่าผู้หญิงคนนี้กับธัชชัยยังไม่ได้เดินเข้าไป ยืนพูดภาษาอังกฤษอย่างคล่องปากประโยคหนึ่งอยู่ตรงประตู จากนั้นก็เข้าไปกอดธัชชัยหน้าประชิด... ในใจของวัจสาก็รู้สึกแปลกยากแกความเข้าใจ อึ้งตลึงอยู่ที่เดิม เขากับผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน? แต่ถ้าพวกเขามีความสัมพันธ์กันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับตัวเองล่ะ? เธอยิ้มมาทางตัวเองครั้งหนึ่ง ตั้งแต่ธัชชัยเห็นวัจสา ก็ไม่เผลอแสดงสีหน้าใดๆ ต่อเธอ ตอนแรกก็ยังเห็นหน้าตาร่าเริงออกมารับตัวเอง อาจจะเป็นเพราะว่ารีบวิ่งเกินไป ใบหน้าที่ขาวราวกับหยกก็เลยแดงระเรื่อขึ้นมา ช่างดูน่ารักอะไรขนาดนี้ ตอนที่เห็นหน้าแพรว ก็เหมือนจะเซ่อซ่าแล้ว ยิ่งตอนที่เห็นตัวเองกับแพรงกอดกันหน้าประชิด ท่าทางยิ่งดูหดหู่ใจไม่น้อย หัวใจที่แข็งกระด้างของธัชชัยก็พลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้กำลังหึงอยู่เหรอ? แต่ว่าท่าทางแบบนี้มันน่ารักเกินไปจนเขาพูดไม่ออก ที่แก้มชนแก้มกับแพรวนั้นก็เป็นเพียงธรรมเนียมในการทักทายเท่านั้น เธอคงไม่ได้คิดว่าระหว่างพวกเขาจะมีอะไรลึกซึ้งหรอกนะ? แพรงหยิบเอาแฟ้มเอกสารหนาตึบออกมาจากกระเป๋าหนังใบเล็กออกมา และหยุดพักชั่วคราวจึงกล่าวคำลา ธัชชัยหันตากลับมา ก้าวเดินอย่างมั่นคงเดินไปหาวัจสาที่รอตัวเองอยู่ในห้องรับแขก ธัชชัยเห็นท่าทางอย่างนี้ของวัจสา ก็อยากแกล้งเธอขึ้นมาทันที ยื่นมือไปลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน “วันนี้ทำไมดีอย่างนี้? นึกไม่ถึงว่าจะมารับฉันด้วย” ถึงแม้ทำงานในวันนี้จะเหนื่อยมาก แต่ว่าเมื่อเขาเห็นเธอแล้ว ก็พลันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น วัจสาตีไปที่มือปลาหมึกของ “ฉันก็ดีมากมาตลอด เป็นคุณที่ไม่เข้าใจความดีของฉันพี่สะใภ้คนนี้ก็เท่านั้นเอง” เธอถลึงตาใส่ธัชชัยเบาๆ ทว่ากลับไม่กล้าพูดอะไรอีก กลัวว่าธัชชัยจะเกิดบ้าขึ้นมาอีกครั้ง ถึงอย่างไรในเวลานี้ในตอนที่เขาอ่อนโยน พอวินาทีถัดไปก็สามารถเปลี่ยนไปเป็นหมาป่าได้ พอเธอพูดเสร็จก็เดินตรงไปยังห้องพักแขก เหลือเอาไว้แค่ฉากหลังที่เย็นชา แต่ว่าหากคิดอีกที ไม่ถูกสิ ตัวเองไม่ได้ออกไปรับเขาสักหน่อย ก็แค่อยากพูดคำพูดของคุณน้าวลาลีกับเขาเท่านั้น เธอก็เลยหยุดชะงักแล้วหันกลับไป คิดไม่ถึงว่าพอหันกลับไปก็ชนเข้ากับหน้าอกของเขาทันที หน้าผากของเธอก็กระแทกไปยังคางที่เห็นเค้าโครงได้ชัดเจน ธัชชัยก็ถูกเธอชนเข้าอย่างจังโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกเจ็บคางนิดหน่อย เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบคลำ “เธอ เปลี่ยนความตั้งใจมาเป็นยอมที่จะอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกแล้วเหรอ?” ดวงตาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน วัจสาไม่รู้สึกถึงท่าทางแบบนี้ของเขามันน่ารักขนาดไหน ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ ไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์นี้ “ข้างนอกมีผู้หญิงเยอะแยะมากมาย มีใครบ้างล่ะที่ไม่อยากจะอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกของท่าน?” กลัวว่าคุณจะกอดไม่ไหวมากกว่า ฉันไม่อยากจะแซงคิวใครหรอก คงเป็นคนอื่นมากกว่าที่อยากจะแซงคิวน่ะ” ประโยคสุดท้ายของวัจสาพูดออกมาเสียงเบาๆ “ประโยคสุดท้ายพูดว่าอะไรนะ?” ธัชชัยกดเสียงต่ำถาม “ไม่มีอะไร คุณน้าวลาลีของฉันนัดคุณให้ไปร่วมงานในวันพรุ่งนี้ ฉันเอาคำพูดนี้มาบอกแล้ว จะไปหรือไม่ไปก็เรื่องของคุณ แต่จะเตือนคุณด้วยความหวังดีนะ: ลูกสาวคนที่สามของตระกูลเดิมขุนทดน่ะอยากจะอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกของคุณมาก อย่าพลาดเชียวล่ะ” วัจสาพูดเสร็จก็เหลือบไปมองธัชชัยด้วยสายตาเย็นชา ธัชชัยมุมปากยกยิ้มน้อยๆ ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นไอเย็นยะเยือก เขาเอาแฟ้มเอกสารโยนไปบนโซฟา มองวัจสาตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณไม่เสียดายฉันที่ไปใกล้ชิดกับพวกเธอเหรอ?” วัจสาเผลอหัวเราะออกมา “ล้อเล่นน่ะ ฉันจะเสียดายทำไม ฉันกับวรพลหวังให้คุณแต่งงานมีลูกสักที โดยเฉพาะอย่างยิ่งแต่งลูกสาวคนที่สามของตระกูลเดิมขุนทดเข้าบ้าน ล้วนมีความสัมพันธ์เกี่ยวดองกับฉันที่เป็นพี่สะใภ้ ดีไหมล่ะ?” “ถ้าหากว่าเธอพูดจริง ฉันก็จะรับคำแนะนำของเธอ แต่ว่าเรื่องภรรยาหลวงภรรยาน้อยนี้ หากทำอย่างนี้ก็ไม่ค่อยจะยุติธรรมกับเธอแล้ว ” ธัชชัยพูดเสียงต่ำ ไม่ยุติธรรมกับเธอเหรอ? เกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ? อยากจะแต่งเข้ามาเท่าไหร่ก็เท่านั้น เพียงแค่อย่าทำให้ในบ้านวุ่นวายไม่สงบก็พอแล้ว วัจสารู้สึกว่าไม่ว่าจะความสามารถของลูกสาวคนใดคนหนึ่งของตระกูลขุนทดก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ฟังดูน้ำเสียงของธัชชัยแล้วเหมือนกับว่าอยากแต่งเมียเข้าบ้านสองคน “จะยอมรับหรือไม่ก็เรื่องของคุณ คำพูดที่ฉันรับมาพูดไปหมดแล้ว พรุ่งนี้ตอนเย็น พวกเขาจะรอคุที่บ้านตระกูลขุนทด” พูดเสร็จ วัจสาก็เดินต่อไป เดินไปยังห้องพักแขก ตั้งใจแกล้งทำท่าทางเย็นชาออกมา แต่ว่ารักษาระยะห่างจากผู้ชายอันตรายคนนี้ได้เป็นดีที่สุด ถ้าหากว่าใกล้ชิดกับเขาแบบนั้นอีก ก็คงต้องขอโทษวรพลแล้ว ถึงอย่างไรเธอก็เป็นภรรยาของวรพล ไม่ใช่ภรรยาของธัชชัย ตระกูลเดิมขุนทด วราลีอยู่ด้านนอกห้องครัวมองไปยังพ่อครัวที่ยุ่งจนมือพันกัน ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย จากที่ถามวัจสาดูครั้งที่แล้ว ธัชชัยชอบกินอะไร วราลีก็จดจำเอาไว้ วันนี้ได้เชิญพ่อครัวเตรียมทำของว่างที่พิเศษเอาไว้ ให้ภาวินีส่งมาให้ ยุ่งอยู่กับมันมาหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็เสร็จแล้ว วราลีหยิบเอาขนมของว่างออกมาจากเตาร้อนๆ และห่ออย่างตั้งใจ ขึ้นไปชั้นบนไปหาภาวินี ก็เพื่อให้เธอสร้างโอกาสนี้ ทำให้ธัชชัยประทับใจให้ได้ ไหนเลยจะรู้ว่าเรื่องในครั้งที่แล้วที่ถูกธัชชัยปฏิเสธยังรู้สึกพะวงในใจอยู่ตลอดเวลา อย่างไรก็ตามเธอก็เป็นผู้หญิงที่เคารพใจตัวเองมาก มีผู้ชายมากมายขนาดนั้นที่อยากให้เธอเป็นของล้ำค่า ธัชชัยมีสิทธิอะไรที่แม้แต่มองยังไม่มองเธอ? ทำตาปริบๆ ยังทำให้คนกลับมา เรื่องนี้ไม่รู้ว่าถูกรสรินหัวเราะมากี่ครั้งแล้ว! “ฉันไม่ไป” เธอปฏิเสธอย่างเย็นชา ความจริงแล้วเธอยังอยากเจอธัชชัยมาก ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยมากๆ ขนาดนั้น จะไปหาที่ไหนได้? ตั้งแต่พบกันครั้งแรก เธอก็ตกหลุมรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว วราลีมองเธอด้วยความตกใจ ลูกสาวคนรองคนนี้ชอบธัชชัยมากไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้มีท่าทีโต้ตอบแบบนี้ได้ล่ะ? เธอถามขึ้นมาอีก “เพราะว่าไม่แน่นอนว่าธัชชัยจะอยู่ที่บ้านหรือไม่เหรอ ฉันจะโทรไปยืนยังกับวัจสาอีกครั้ง ลูกไม่ต้องกังวลไป โอกาสนี้หาได้ยากมาก ลูกก็ไปพบเขาสักหน่อยเถอะ ไม่ต้องไปอึดอัดกบคราวที่แล้วมากขนาดนั้น ครั้งนี้ยังมีวัจสาที่คอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ไม่ใช่เหรอ?” วาสินีรู้ว่าคุณแม่วราลีพูดความจริง ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีมาก ได้พบเขาอีกครั้ง ทำให้ความเจ็บปวดที่คิดอยากจะรักแต่ก็รักไม่ได้นี้ช่วยให้เธอมีตั้งใจอีกครั้ง สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะประนีประนอม