ตอนที่50 หย่ายกเลิก

ต๭นที่50 หย่ายกเลิก ธัชชัยแค่นเสียงเย็นชา ราวกับว่าไม่อยากจะฟังคำพูดของวิศาล ในตอนนั้นสองพี่น้องตระกูลศรีทองได้รับบาดเจ็บ มีเพียงวิศาลได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย อีกอย่างก็สามารถช่วยได้เพียงคนเดียว ตามเหตุการณ์ในตอนนั้น ถ้าหากวิศาลไม่วิ่งไปเปิดวาล์วด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นทั้งสามคนก็คงตายอยู่ในนั้นไปแล้ว ดังนั้นวรพพลจึงเลือกให้วิศาลไปช่วยธัชชัย พูดตามหลักแล้ว ธัชชัยจะต้องขอบคุณวิศาล น่าเสียดาย ความเสียสละที่พี่ชายวรพลมีต่อเขา มันทำให้ธัชชัยทรมานใจที่สุดแล้ว โดยเฉพาะวรพลที่มีสภาพอย่าง47 ในตอนนี้ ที่เหมือนตายทั้งเป็น ตัวเขาเองก็ไม่มีความคิดที่จะอยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ธัชชัยดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก แต่ไม่มีทางที่จะระบายความกลัดกลุ้มนี้ออกมา “คุณสามารถเลือกที่จะช่วยพี่ชายผมได้ ทำไมคุณต้องฟังคำพูดของพี่ชายผมด้วย ทำไมคนที่ถูกทอดทิ้งถึงไม่ใช่ผม!?” ธัชชัยชัยชกเข้าไปบนกำแพงหิน เลือดเริ่มไหลออกจากมือของเขาช้าๆ เหมือนกับว่ายังไม่พอ ชกเข้าไปอีกหมัดและอีกหมัด วิศาลไม่ได้ห้ามการกระทำที่ทำร้ายตัวเองของธัชชัย เขารู้ว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น เมื่อก่อนก็อธิบายกับเขาตั้งนาน แต่ว่าเขาก็เหมือนกับไม่ได้ยิน เขายังไม่ยอมรับพี่ชายของตัวเอง จริงๆ แล้วธัชชัยก็ไม่ได้เกลียดเขาจริงๆ เพียงแค่ความเจ็บปวดที่มันสะสมอยู่ในใจของเขามันมากเกินไป ตัวเองก็สามารถเป็นคู่ระบายความกลัดกลุ้มในใจให้เขาได้ อย่างนี้ก็สามารถทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาอีกหน่อยได้ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? โสธรที่อยู่ข้างๆ เพียงแค่อยากจะปิดตาทั้งสองข้างเอาไว้ ไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น แต่ว่าทั้งสองคนนี้ต่างก็เป็นพี่น้องของเขา จะไม่สนได้อย่างไรล่ะ? “อาชัย อย่าทำแบบนี้เลย ตีฉันแทนเถอะแต่นายต้องชดใช้ค่าเสียหายให้ฉันนะ” โสธรพูดล้อเล่น ธัจชัยที่ทุบกำแพงอยู่นั้นก็หยุดลง ค่อยๆ หันตัวกลับไป มองดูโสธรที่หน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตร “ตกลงวันนี้ที่นายเรียกฉันมาได้เบาะแสของผู้หญิงที่ชื่อกนิษฐาไหม?” โสธรพยักหน้า แค่นเสียงนุ่มลึก “ต้องมีแน่นอน” คืนที่ดึกสงัด บนท้องฟ้าในคืนนี้ไม่มีดวงดาว และไม่มีพระจันทร์ รถเฟอรารี่สีดำคันหนึ่งที่วิ่งอยู่บนถนนกลมกลืนไปกับสีของความมืด ไม่นานก็ถึงบ้านตระกูลศรีทอง ธัชชัยที่มีกลิ่นบุหรี่ติดตัวอยู่กลับมาถึงห้องพักแขกชั้นหนึ่ง พบว่าไม่เจอเงาร่างที่คุ้นเคยเงานั้นอยู่ ดังนั้นจึงเดินขึ้นไปชั้นสอง นอกจากสองที่นี้แล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีที่ไหนที่ไปได้แล้ว ที่แท้ก็อยู่ที่ห้องหอชั้นสอง มองเห็นเงาร่างเล็กๆ อยู่บนที่นอน ถ้าหากไม่ตั้งใจดู เกือบจะมองไม่ออกว่ามีคนอยู่ในนี้ ร่างกายของเธอช่างสวยน่ารักเกินไปแล้ว หรือว่าธัชชัยควรจะขุนให้เธออ้วนๆ กว่านี้ซะแล้ว หลอดไฟเล็กที่เปิดอยู่ตรงหัวเตียง สีเหลืองอ่อนสาดส่องไปที่ใบหน้าที่นุ่มนวลและงดงามของเธอ จิตใจที่กระวนกระวายทำให้ธัชชัยแทบอยากจะปลุกวัจสาผู้หญิงคนนี้ให้ตื่นเสียเดี๋ยวนี้เลย ทำไมเธอถึงนอนหลับสนิทขนาดนั้น? เธอไม่มีเรื่องที่ไม่สบายใจสักนิดเลยเหรอ? ถ้าหากไม่มีก็ตื่นขึ้นมาแบ่งเบาความไม่สบายใจของเขาสักหน่อยก็ยังดีนะ คืนนี้ได้เจอกับวิศาล ก็คิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมา พี่ชายถูกไฟที่ลุกโหมกระหน่ำกลืนเข้าไป ใบหน้าและความสามารถในการช่วยเหลือตัวเองล้วนถูกทำลาย และตัวเขาเองแม้จะต้องเสียชีวิตก็ยอม มือทั้งห้ายังอยู่ครบ คนที่ควรตายไม่ควรเป็นเขาเหรอ? มองดูใบหน้าที่สวยงามมีเสน่ห์ของเธอ เขาก็ยังไม่อยากจะให้เธอตื่น ความฝันที่ยากจะได้มาก็ให้เธอได้ฝันอีกหน่อยเถอะ แต่ว่าทันใดนั้น ใบหน้าเล็กๆ ของผู้หญิงคนนั้นก็ขมวดคิ้วเบาๆ ธัชชัยถึงได้รู้ว่าในตัวเขามีกลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่ เขาจึงเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ ในชั่วพริบตาเดียวภายในห้องก็เปลี่ยนเป็นอากาศดีมากขึ้น เมื่อก่อนธัชชัยไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ เพราะว่าเขาคิดอยากจะทำอะไรก็ทำจนกลายเป็นความเคยชิน อยากจะสูบบุหรี่ตอนไหนก็สูบตอนนั้น จริงๆ แล้วมีความร้อนใจไม่เป็นสุขมากเกินไปจนไม่มีวิธีระบายออกไป ธัชชัยหยิบเอาบุหรี่กล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง ถึงอย่างไรก็เปิดเครื่องฟอกอากาศแล้ว ก็ไม่ควรให้มันลอยไปถึงผู้หญิงคนนั้นแล้ว ควันบุหรี่ลอยขึ้นเป็นเกลียว ใบหน้าที่หล่อเหลาอีกครึ่งหนึ่งของธัชชัยซ่อนเร้นอยู่ในความมืด น่าสะพรึงกลัวจนพูดไม่ออก แต่ยังคงหล่อเหลาอยู่ ธัชชัยรู้สึกตัวได้ก็หันหน้ากลับไปมองใบหน้าอันงดงามตรงหัวเตียง เป็นผู้หญิงที่อยู่ในการควบคุมได้ของเขาก็พอแล้ว แกล้งเธอบางครั้งบางคราว ชีวิตก็ไม่ถึงกับเป็นทุกข์ใจขนาดนั้น จนถึงตอนนี้ วัจสาที่อยู่ในใจของเขาก็เป็นได้เพียงตำแหน่งนี้ อยู่ๆ บุหรี่ก็ดูดหมดอย่างไม่รู้ตัว เขาโดนไปที่ก้นบุหรี่ลวก ถึงได้สติกลับมา ตัวเองจ้องผู้หญิงคนนี้นานมาก คืนนี้ ธัชชัยนอนไม่หลับจนถึงรุ่งสาง ท้องฟ้านอกหน้าต่างก็กลายเป็นสีขาวพุงปลาแล้ว พระอาทิตย์ในรุ่งเช้าต้องขึ้นทิศตะวันออก ความสวยงามและสลัวในตอนรุ่งสาง ทำให้คนจมดิ่งเข้าไปในความฝันได้ง่ายๆ วัจสาก็พลันตื่นขึ้นมา ไม่ใช่ถูกปลุกให้ตื่น ในใจรู้สึกเหมือนมีเสียงของคนๆ หนึ่งเรียกให้ตื่นขึ้นมา ตอนที่ลืมตาขึ้นมายังสายตายังพร่ามัวอยู่ ได้กลิ่นเหมือนกับกลิ่นบุหรี่ขมุกขมัว เธอจึงไอขึ้นมาสองสามที “ได้กลิ่นเหรอ?” เป็นเสียงแหบพล่าของเขา สูบบุหรี่ทั้งคืน มิน่าล่ะเสียงของธัชชัยถึงได้แหบอย่างนี้ วัจสาตกใจอย่างเห็นได้ชัด ถึงได้สังเกตเห็นเงาร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่บนโซฟา และเห็นไฟที่ก้นบุหรี่เดี๋ยวก็สว่างเดี๋ยวก็มืดอยู่ตรงที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆ ท่าทางที่เพิ่งตื่นของวัจสาช่างทำให้คนหลงใหล ใบหน้าขาวอมชมพู แววตาที่ถูกปลกคลุมไปด้วยหมอกหนึ่งชั้นที่เบิกกว้างอย่างน่าสงสาร หัวใจของเธอเต้นตุบๆ เบาๆ “มะ..ไม่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” ได้ยินน้ำเสียงของเขา เหมือนกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน อาจจะมีเรื่องที่ไม่สบายใจก็เลยทำให้เขากลุ้มใจจนเป็นสภาพแบบนี้เหรอ? ธัชชัยไม่ได้ตอบกลับ แต่น้ำเสียงของวัจสาก็ไม่ตกใจขนาดนั้น เหมือนกับว่าเธอก็รู้มานานแล้ว ว่าเขาจะปรากฏขึ้นในห้องนี้ โชคดีที่เขาไม่ได้หลับบนเตียงเดียวกันกับเธอ เธอยังไม่ลืมคำพูดที่พูดเมื่อวาน จะต้องรักษาระยะห่างจากธัชชัย! วัจสาอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเขาสำนึกบาปบ้างหรือเปล่า ก็เลยไม่คิดที่จะตอแยกับเธออีก แต่ว่าครั้งนี้วัจสาคิดมากเกินไปแล้ว ธัชชัยไม่มีอารมณ์แบบนั้นแค่ชั่วคราวเท่านั้นเอง “วัจสา” “หืม?” วัจสา จิตใต้สำนึกของวัจสาตอบรับหนึ่งเสียง “ฉันจะไปต่างประเทศสองสามวัน” เป็นเพราะสูบบุหรี่ เสียงของเขาจึงแหบพร่าเกือบจะเหมือนกับเสียงของวรพล วัจสามีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่ว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญในการสนทนาในตอนนี้ แต่ว่าทำไมธัชชัยจะต้องไปต่างประเทศด้วยล่ะ “คุณไปคนเดียวเหรอ? หรือว่าจะพาวรพลไปผ่าตัดที่อเมริกาเหรอ?” ที่วัจสาคิดได้ในตอนนี้มีเพียงเรื่องที่เกี่ยวกับวรพล ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ป้าอ้อยพูดแล้ว เรื่องนี้เตรียมการนานมาก ถ้าหากสามารถทำได้ในตอนนี้มันก็ดีกว่า ถึงอย่างไรร่างกายของวรพลไม่สามารถยืดเวลาออกไปได้อีกแล้ว “ไม่ ฉันคนเดียว ไม่ใช่เรื่องของพี่ชาย” ธัชชัยพูดเสร็จ ก็แค่นเสียงเย็นชา “แต่ก็นับได้ว่าเกี่ยวกับเขา ฉันแค่ไม่อยากหวังจะเอาชีวิตของเขากลับไป แต่อยากเอาเถ้ากระดูกของเขากลับมา” ในใจของธัชชัยก็เคร่งเครียดขึ้นมา จึงถามไปว่า”เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมถึงพูดว่าเอาเถ้ากระดูกของเขากลับมา? การรักษาไม่ใช่สามารถรักษาให้หายขาดได้เหรอ?” “ถ้าหากคนๆ หนึ่งไม่มีความปรารถนาที่จะอยากอยู่ต่อแล้ว ต่อให้หมอที่ชำนาญในการรักษาหรือยารักษาที่ดีกว่านี้ก็ไม่มีผลกับเขา ตอนนี้พี่ใหญ่ไม่มีความปรารถนาที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว” น้ำเสียงที่นุ่มลึกและต่ำของธัชชัยยังแฝงไปด้วยความโศกเศร้า วัจสาเองก็เสียใจโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ สิ่งที่สามารถทำให้วรพลไม่มีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ก็มีเพียงแค่กนิษฐาคนเดียว เธอจึงลองถามหยั่งเชิงดู “เป็นเพราะกนิษฐาใช่ไหม?” ใชตอนที่ธัชชัยได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้ ความดุร้ายก็ฉายขึ้นมาจากแววตา ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้เขาเยื่อสุดๆ ความโหดร้ายของธัชชัยได้ยืนยันแล้วว่าเป็นเพราะกนิษฐาผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้วรพลอยากยอมปล่อยชีวิตไป วัจสาคิดไม่ถึง ในชีวิตจริงจะมีความรักที่เป็นนิรันดร์ เดิมทีก็เห็นแค่เนื้อหาในละครหลังข่าวเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอในชีวิตจริง เธอคิดไม่ถึงว่าสามีของเธอจะชอบผู้หญิงคนอื่นถึงขนาดนั้น จนกระทั่งไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมในใจเหมือนกับถูกอะไรบางอย่างแทงเข้ามา รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ในเวลาเดียวกันรู้สึกไม่ยุติธรรมกับธัชชัย และก็รู้สึกเจ็บปวดใจแทนตัวเอง วัจสาเม้มปาก “วรพลรักคุณขนาดนี้ ไม่ทิ้งคุณไปหรอก ดังนั้นคุณก็ต้องไม่ยอมแพ้” “เธอคิดว่าฉันจะยอมแพ้อย่างนั้นเหรอ!? ถึงฉันยอมแพ้ ใครก็ไม่สมารถยอมแพ้พี่ชายของฉันได้! แต่ว่านี่เป็นพี่ชายที่ทอดทิ้งฉันเอง เขาเพื่อผู้หญิงคนเดียวแล้ว ก็ไม่ปรารถนาที่จะอยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว! เธอรู้ว่าอาการป่วยของเขาช่วงนี้รุนแรงมากแล้วใช่ไหม? ฉันเห็นเขาเป็นแบบนี้ ฉันปวดใจ ปวดใจเหลือเกิน! คนที่อยากจะตายมันเป็นฉันเอง!” แต่ไหนแต่ไรมาธัชชัยไม่เคยพูดคำพูดที่ฟังดูสะเทือนใจขนาดนี้มาก่อน เส้นเลือดของเขาก็ปูดปนออกมา ค่อยๆ หลับตาลง วัจสาเห็นเขาเหมือนกับสัตว์ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งที่ได้รับบาดเจ็บ อดไม่ได้ที่จะลงจากเตียง ค่อยๆ คุกเข่าลงที่พื้นและมองไปที่เขา พยายามใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด “ธัชชัย วรพลในตอนนี้ต้องการคุณนะ ไม่ใช่ว่าเขาบอกว่ายอมแพ้แล้วก็สามารถยอมแพ้ได้เลย ไม่อย่างนั้นคุณก็คงไม่ยืนหยัดมาจนถึงตอนนี้ พิสูจน์ได้ว่าภายในใจของเขายังไม่ยอมปล่อยคุณน้องชายของเขาคนนี้ เขาอยากเห็นคุณมีความสุข แต่ว่าตอนนี้คุณไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่เหรอ? ทำให้เขารู้ว่าเมื่อไม่มีวรพล คุณจะใช้ชีวิตอย่างขมขื่นมากกว่าใคร นี่ถึงจะเป็นความกังวลใจของเขา” พระอาทิตย์ค่อยๆ ส่องแสงสว่างจ้า ความอบอุ่นของดวงอาทิตย์สาดส่องมายังใบหน้าอมชมพูของวัจสา ผู้หญิงที่เท้าเปือยเปล่า กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเขา เหมือนกับภรรยาที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นกำลังปลอบใจสามีที่ได้เจอกับอุปสรรคในการใช้ชีวิต ธัชชัยมองเข้าไปในดวงตาของวัจสา สีดำสีขาวในนั้นแยกออกชัดเจน ใสสะอาด ทำให้คนรู้สึกสบาย ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับที่พี่ใหญ่พูดเอาไว้ไม่มีผิด ไม่มีแผนการอะไรใช่ไหม? วินาทีนี้ เขาเกือบจะเชื่อแล้ว เขาก็หลับตาลงทื่อๆ เมื่อเขาลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่งก็ยังเต็มไปด้วยเส้นเลือด แสดงให้เห็นว่าสงบลงแล้ว “รู้แล้ว ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด หลังจากที่ฉันจากไป คุณไม่สามารถเดินเตร่ไปทั่วตามอำเภอใจไม่ได้ อย่าได้ไปสมรู้ร่วมคิดกับพวกผู้ชายยุ่งเหยิงกลับมาล่ะ” วัจสาไม่ค่อยชินกับความสามารถในการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเร็วอย่างนี้ของธัชชัย เธอไปสมรู้ร่วมคิดกับผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้าหากเป็นเพราะครั้งที่แล้วที่อยู่ตรงโค้งสะพานล่ะก็ ผู้ชายคนนั้นยังอยู่ในใจอีกเหรอ? แต่ว่าความพูดพวกนี้ทำไมถึงได้ออกมาจากปากของเขาที่เป็นน้องชายสามีล่ะ? ถึงแม้ว่าจะคิดแบบนี้ ทว่าใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา เพื่อเป็นการไม่ยั่วโมโหเจ้าหมีอารมณ์ร้อนตัวนี้ วัจสาเลือกที่จะตอบกลับไปอย่างว่าง่าย “รู้แล้วๆ ฉันไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก” เห็นเธอตอบตัวเองกลับมาอย่างอ่อนโอนผ่อนตาม ในใจของธัชชัยก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยอย่างบอกไม่ถูก “คุณรีบลุกขึ้นมาเถอะ ยังเป็นเด็กอยู่เหรอ? เดินเท้าเปล่าบนพื้นที่เย็นขนาดนี้ ไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง?” ธัชชัยตำหนิเสียงเบาๆ แต่ว่าในน้ำเสียงนั้นกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย ใต้จิตสำนึกของวัจสาแลบลิ้นออกมาหลายทีแล้ว ท่าทางราวกับเด็กผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่ง ธัชชัยเกือบจะอดไม่ได้ที่จะเข้าไปจูบอีกสักที