已经是第一章了
ตอนที่59 ลงโทษ
ตนที่59 ลงโทษ
วัจสรู้ความรุนแรงของผู้ชายคนนี้ ถ้าหากเธอพูดถึงสาเหตุที่แท้จริงที่มาที่นี่ เขาก็คงไม่เชื่อ และคำพูดของเขาก็แย่แสนแย่ ถึงแม้ว่าตัวเธอจะผิด แต่ก็ไม่น่าต้องมายอมรับอารมณ์โกรธแบบนี้…
ธัชชัยเห็นว่าวัจสายังคงไม่ตอบ ก็ยิ่งโมโหมากขึ้น คิดว่าเธอชอบมาเต้นให้ผู้ชายดูในที่แบบนี้ แล้วยิ่งนึกถึงแววตาราวกับหมาป่าแบบนั้น เขาแทบอยากจะฉีกผู้ชายพวกนั้นออกเป็นชิ้นๆ
“ทำไมไม่ตอบ? หรือเธอชอบที่ตัวเองไปอยู่ในกำมือใครแบบนั้นใช่ไหม? เธอไม่รู้เหรอว่าผู้ชายพวกนั้นให้เงิน ก็เพื่อจะลากเธอขึ้นเตียง!”
เขาตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำ แล้วอุ้มวัจสาขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างมือ ทำให้ระยะห่างของท้งสองน้อยลง
วัจสารู้สึกกลัว ความรู้สึกว้าวุ่นแบบนี้ ทให้เธอนึกถึงตอนถูกลวนลามเมื่ออยู่ที่บ้าน เธอยืนมือไปดันหน้าอกเขาเอาไว้ “ธัชชัย… ที่นี่ไม่มีอะไรน่าพูดถึง พวกเรากลับบ้านแล้วค่อยว่าดีกว่า…”
ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกตัดตอน “ทำไมต้องกลับไปพูดที่บ้าน? มันยากที่พูดขนาดนั้นเลยเหรอ? หรืออายตัวเอง? ผู้หญิงอย่างเธอก็อายเป็นด้วยเหรอ? ฉันเคยบอกแล้ว ว่าอย่าอ่อยใครไปทั่ว!”
สีหน้าของวัจสาซีดลง ถูกคำพูดของเขาทำร้าย หรือเขาเตรียมจะทำอะไรเธออีกแล้ว?
“หรือว่าฉันให้เธอไม่พอ? งั้นฉันก็จะทำให้สมดั่งใจเธอในสถานการณ์แบบนั้นแล้วกัน”
สีหน้าของชายหนุ่มดูคลุมเครือ
เมื่อพูดจบ ก็ได้ยินเสียง “แคว่ก” วัจสาตกใจ นี่มันเสียงเสื้อผ้าถูกฉีก ที่ออกมาจากตัวของธัชชัย เขาจะทำอะไรกันแน่?
วัจสายิ่งตื่นตะหนก ใจเต้นแรงไม่หยุด ในห้องน้ำไม่มีคนอยู่ อยากจะขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้… ทำยังไงดี?
วัจสาอยากจะถอยหลัง แต่หลังเธอได้แนบติดกระจกไปแล้ว ไม่มีที่ให้ถอยอีก หมดหนทาง ร่างของชายหนุ่มก็ผลักไม่ขยับเลย
วัจสากำลังจะอ้าปาก แล้วเสยงของเธอก็เปลี่ยนไป พูดออกมาไม่ได้ “ธัชชัย คุณอย่าทำแบบนี้ คุณอยากจะทำอะไร? คุณไม่ควรทำกับแนแบบนี้”
“เธอต้องการมากไม่ใช่เหรอ? ฉัรก็จะทำให้เธอ สา แก่ ใจ” ธัชชัยจ้องวัจสาที่ตื่นกลัวอยู่ แล้วค่อยๆพูดตอบ
เขาค่อยๆขยับเข้าไป วัจสาก็นิ่งไป
เธอร้องไห้ราวกับแมวที่ถูกเจ้าของทิ้ง
“ยังไม่พูดอีก? แมวน้อยที่ฝืนทน” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหู ความอุ่นนั้นลอยอยู่ในอากาศ
“ธัชชัย ฉันพูด ฉันจะพูดให้หมด พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อที่จะหาเงินค่าเทอมของเทอมนี้เท่านั้นเอง ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย แล้วก็ไม่คิดว่าที่นี่จะมั่วกันแบบนี้” ในเมื่อพูดออกมาแล้ว เขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ แต่เธอไม่อยากถูกเขารังแกต่อไป ดูจากสถานการณืตอนนี้นั้น เขาอาจจะทำอะไรเธอได้”
แต่ธัชชัยไม่เชื่อ “ข้ออ้างแบบนี้ก็พูดออกมาได้? เธอมาเต้นในที่แบบนี้ได้ ยังไม่ขายตัวให้ฉันอีก! มาเต้นให้ฉันดูซักเพลง ไม่ต้องพูดถึงค่าเทอมเทอมเดียว เงินทั้งชีวิตฉันก็ให้เธอได้ นังผู้หญิงโง่!” เขาสบถใส่เธอ
วัจสาเม้มปากแดงเรื่อนั้น เขาไม่เคยเชื่อ…
“ธัชชัย ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว นายปล่อยฉันไปเถอะ นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้น…” วัจสาไม่ได้สนใจอะไรมาก เธอแค่อยากให้ชายหนุ่มคนนี้ปล่อยเธอไป แต่เธอยิ่งขัดขืน มือที่จับเอวอยู่ยิ่งกระชับแน่น จนเธอรู้สึกเจ็บ
“ยัยผู้หญิงโง่!” ธัชชัยไม่โกรธน้อยลงซักนิด ความโกรธที่สุมอยู่ในอกนั้นทำให้เขาระเบิดมันออกมา ในใจคิดเพียงอยางเดียวว่า: ทำให้เธอตกเป็นของเขา เธอจะได้ไม่ต้องไปให้ท่าใครอีก!
เขาออกแรงในมือ
วัจสาได้ยินเสียงเหมือนมีของขาดออกจากกัน
“ธัชชัย นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้องล่ะ ได้ไหม?” วัจสากำลังรู้สึกได้ว่า ถุกปลดเปลื้องหมดแล้ว
ธัชชัยตะคอกด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เป็นไปไม่ได้! ถ้าไม่ทำแบบนี้เธอก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ตัวเองทำวันนี้มันโง่เง่าขนาดไหน!” ธัชชัยตอนนี้เสียสติมาก เขารู้ว่าตัวเองปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปง่ายๆไม่ได้
วัจสาที่กำลังกลัวอยู่นั้นไม่รู้จะทำย่างไร ถ้าหากในมือเธอมีค้อน เธอคงจะทุบลงไปที่ธัชชัยอย่างไม่ลังเล เหตุการณ์ต่อมา เธอก็พอจะเดาได้ จึงทำให้เธอรู้สึกกลัวมากขึ้น เธอจึงตะโกนขึ้นมา อาจจะมีคนเข้ามาช่วย
“ช่วยด้วย! ช่วยหน่อยค่ะ! มีคนลวนลามฉัน…” วัจสาตะโกนไม่หยุด เธอจึงร้องตะโกนอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่มีใครมาช่วย
เรื่องไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ ธัชชัยและเธอเป็นพี่น้องสะใภ้กัน ถ้าหากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น พวกเขาจะไปสู้หน้าวรพลได้อย่างไร?
ตอนนี้ความกลัวโอบล้อมตัวเธอ และธัชชัยคือสาเหตุที่ทำให้เธอกลัว
เขาค่อยหรี่ตาลง ความรู้สึกนั้นมันแผดเผากวงตาทั้งคู่ของวัจสา ท่าทางเย่อหยิ่งนั้นเหมือนกับกำลังบอกว่า: ที่นี่ถูกเคลียร์มาเรียบร้อยแล้ว ไม่มีใครเข้ามายุ่งได้แน่นอน หรือหมายความว่า เขาจะทำอะไรก็ได้!
ความกลัวที่มากกว่านั้นคืบคลานเข้ามา วัจสาสั่นไปทั้งตัว
“รู้จักกลัวแล้วเหรอ? แล้วทำไมตอนอยู่ต่อหน้าผู้ชายพวกนั้นถึงไม่กลัว? ฉันน่ากลัวเหรอ? ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ว่าผู้ชายที่บ้าคลั่งพวกนั้นน่ากลัวกว่าฉันเยอะ!” ธัชชัยดึงวัจสาเข้ามากอดไว้แน่น
วัจสาอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา ที่จริงเธออยากจะพูดว่า ธัชชัยในตอนนี้น่ากลัวกว่าผู้ชายพวกนั้นอีก…
แต่ตอนนี้ วัจสารู้สึกเหมือนมีอะไรเข้าไปในที่ลับของเธอ ลมหายใจของเธอรินอยู่ที่ซอกคอ กลัวจนเบิกตาโพลง แต่ไม่พูดอะไรออกมา
ความรู้สึกแบบนี้ เธอเคยสัมผัวมาก่อน ความรู้สึกที่น่ารังเกียจนี้ เมื่อก่อนนั้นทำเพื่อเงินสองแสน ผู้ชายก็เคยดูถูกเค้าเช่นนี้! แต่ตอนนี้ก็ใช้วิธีเดียวกัน… ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ …
น้ำตาแห่งความเสียใจล่วงลงมาไม่หยุด วัจสาอยากจะตายไปเสียแต่ตอนนี้จริงๆ ผู้ชายคนนี้มีสิทธิอะไรมาเหยียบย่ำเธอขนาดนี้?
ทำร้ายเธอด้วยวิธีเดิมๆ ความกลัว ความอัปยศ และความโมโหนี้…
ธัชชัยเห็นน้ำตาของเธอ ก็โมโหน้อยลง ยังดีเธอยังไม่เป็นอะไร จึงทำให้เขาอ่อนโยนลง “ร้องอะไร? ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอซักหน่อย หรือเธออยากให้ผู้ชายคนอื่นมาทำอะไรเธอ?”
ธัชชับทำให้เธอโกรธแทยตาย
ธัชชัยเห็นว่าเธอกลัวจนเสียสติไปแล้ว จึงค่อยๆปล่อยมือ ปล่อยตัวเธอออก แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ กระพริบตา มองดูด้านข้างของใบหน้าสวยๆนั้น สวยสง่า ทำให้คนนึกไม่ออกว่าเมื่อกี้เขาทำอะไรลงไป
วัจสาใช้ทั้งสองมือกอดตัวเองแน่น กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจมาทำอะไรเธออีก
ธัชชัยคนซาตาน! ปีศาจร้าย! แย่มากๆจริงๆ!
ธัชชัยล้างมือเรียบร้อย แล้วถอดสูทของตัวเองออกมา โยนให้วัจสาคลุมไว้ “ใส่ไว้ กลับบ้าน!”
หลังจากที่พวกเขาออกจากห้องน้ำไป ในห้องน้ำห้องเดียวเดินออกมาพร้อมกันสองคน
คนหนึ่งเป็นผู้ชายรูปงามยืนราวกับออกมาจากภาพวาด อีกคนหนึ่งเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แพรวพราว
เสียงร้องขอความช่วยเหลือของวัจสาพวกเขาได้ยินหมดแล้ว
“วิศาล วันนี้ธัชชัยแปลกจริงๆ พาผู้หญิงตัวน้อยมาที่แบบนี้ แล้วยังทำให้เธอตื่นกลัวอีก”
วิศาลหัวเราะด้วยความสุขุม “นี่ไม่ใช่สาวน้อยที่ไหน เป็นภรรยาของธัชชัยเอง”
“เป็นไปไม่ได้มั้ง? สาวน้อยใสซื่อบริสุทธิ์คนนี้เป็นภรรยาธัชชัย? ฉันไม่เคยเห็นเลย เคยแค่ได้ยิน”
“ครั้งก่อนที่ฉันไปเยี่ยมวรพลที่บ้าน เจอเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจนะ แต่ถ้าธัชชัยรู้ว่านายยอมให้ผู้หญิงของเขามาเต้นในนี้ แถมเกือบจะมีเรื่องอีก นายคิดว่าเขาจะทำอย่างไร?”
“ไม่หรอกมั้ง นี่เขาจะกลับตัวเหรอ?”
“ตอนนี้ยังไม่ชัดเจน นี่เป็นผู้หญิงที่วรพลให้เขา แต่อยู่ไปนานๆแล้วเกิดความรู้สึกก็ไม่แน่”
“พี่วรพล… ทำแบบนี้เหมือนเป็นการสั่งเสียเลย ไม่มงคลเลย ธัชชัยต้องเสียใจแน่ๆ”
วิศาลอุทานออกมา “ใครเสียใจกัน? คนที่เสียใจที่สุดอาจจะเป็นวรพลที่นอนอยู่บนเตียงก็ได้ หมดความหวังกับชีวิตและตัวเอง อยู่บนโลกนี้ก็มีแต่ความทรมาน ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนเขา ที่ฉันพูดแบบนี้คงไม่ถูก แต่การตายของเขาอาจจะเป็นการปล่อยให้เขาเป็นอิสระ”
“เห้อ…”
สุดท้ายก็มีเพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ
已经是最新一章了
加载中
