ตอนที่60 ตัดมือของผู้ชายคนนี้

ต๭นที่60 ตัดมือของผู้ชายคนนี้ เฟอร์รารี่สีดำแล่นออกจากRichbabyด้วยความรวดเร็ว ขับไปตามไฟข้างทางมุ่งสู่บ้าน วัจสานั่งนิ่งอยู่บนรถ ไม่พูดซักคำ กลัวว่าจะพูดอะไรผิดไป แล้วเขาจะบ้าคลั่งขึ้นมาอีก เงยหน้าขึ้นมาดูวิวข้างทางเป็นระยะๆ บนกระจกนั้นสะท้อนเงาใบหน้าเย็นชาของชายหนุ่มรูปงาม วัจสานิ่งไป เขาคงรู้สึกขายหน้าสินะ? เป็นถึงคุณนายตระกูลศรีทอง แต่ลดตัวลงไปเต้นแร้งเต้นกา เธอไม่คิดว่าที่Richbabyจะมั่วสุมขนาดนั้น ทั้งๆที่เป็นสถานบันเทิงขนาดใหญ่ แต่ความปลอดภัยนั้นเป็นศูนย์ พูดได้ว่าวัจสาไร้เดียงสามาก สถานที่พวกนี้ เป็นที่ๆพวกผู้ชายไปตามหาความสนุกกันไม่ใช่เหรอ? หากคนไม่เกี่ยวข้องเข้าไปก็อาจจะโดนรังแกได้ง่าย ถ้าธัชชัยมาไม่ทันเวลา เธอกับแวววัยก็ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ไม่แน่ว่าอาจจะโดนคนพาไป แล้วก็พรากความบริสุทธิ์ของพวกเธอไป.... แต่พอนึกถึงแวววัย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง พนักงานเจ้าเล่ห์คนนั้นพาเธอไปส่งโรงพยาบาล หรือไม่ก็โดนธัชชัยพาไปห้องน้ำ แล้วทำเรื่องพวกนั้น.... ตอนที่แวววัยอยู่บนเวที เท้าและหลังเธอได้รับบาดเจ็บ ส่วนตรงอื่นเธอก็มองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ตอนนั้นมันวุ่นวายมาก ก็เลยมองไม่ชัดว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น วัจสาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า กดเบอร์ๆหนึ่งแล้วโทรออก ปลายสายได้ยินเสียงผู้หญิงที่เย็นชาอยู่ วัจสาก็รู้ทันทีว่าตัวเองหมดหนทางแล้ว นี่มันคือการสื่อสารของแวมไพร์! ดวงตากลมโตของเธอค่อยๆหลุบลง ทันใดนั้นก็เห็นธัชชัยวางโทรศัพท์ไว้บนพวงมาลัย แต่สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามผู้ชายคนนี้ หลังจากนั่งเงียบๆไปซักพัก วัจสาก็รู้สึกอยู่ไม่สุก เธอยังรู้สึกเป็นห่วงแวววัยอยู่ เธอเป็นผู้หญิงดื้อดึงมาก เธอมีความอดทนสูง สูงยิ่งว่าวัจสาอีก ดังนั้นตอนนี้วัจสาเลยกังวลว่าเธอจะทำกำลังกัดฟันอดทนอยู่เพียงลำพัง สายตามองไปยังโทรศัพท์เครื่องนึง แล้วสุดท้ายก็ยื่นมือไปหยิบมันมา ไม่ควรจะเกรงใจผู้ชายแบบนี้ แค่ให้สีเขาไปสามสีก็สามารถเปิดโรงงานย้อมผ้าได้แล้ว ดังนั้นวัจสาจึงหยิบโทรศัพท์มาแบบไม่บอกกล่าว ยิ่งอ่อนโยนกับธัชชัยยิ่งเท่ากับเปิดโอกาสให้เขารังแกเธอได้มากขึ้นเท่านั้น พิสูจน์จากอดีตที่ผ่านมา ความรู้สึกอุ่นๆจากนิ้วคน เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายร่างกาย พอคิดเช่นนี้วัจสาก็อยากจะกำจัดรอยมือของผู้ชายคนนี้ไปให้หมดสิ้น ธัชชัยมองวัจสาด้วยความสงสัย อยู่ดีๆผู้หญิงคนนี้ก็เป็นอะไรขึ้นมา? อะไรก็ไม่พูด อยู่ๆก็หยิบโทรศัพท์เขาไป “เธอจะทำอะไรอีก? อยากจะกลับไปรูดเสาต่องั้นเหรอ?” หลังจากได้ยินผู้ชายคนนี้พูดจาเหยียดหยาม แต่วัจสาก็ไม่ได้ตอบโต้ ถ้าไม่ได้ถูกบังคับแต่งงาน เธอจะตกลงมาอยู่จุดนี้เหรอ? ถ้านิสัยเขาไม่ได้แย่ขนาดนี้ เธอจะออกมาเต้นกินรำกินงั้นเหรอ? แล้วอีกอย่าง ตั้งแต่เริ่มต้นเธอก็ไม่ได้รู้ว้า Richbabyจะเป็นแบบนี้ ถ้ารู้แล้วใครยังจะไปอีกล่ะ? พอธัชชัยเห็นว่าเธอไม่ตอบโต้ ก็นึกว่าเธอมีความคิดแบบนั้นจริงๆ ก็ตะคอกพร้อมหัวเราะแบบชั่วร้าย “ได้สิ เธอยังอยากจะเต้นอยู่ ก็เต้นให้ฉันดูคนเดียวเท่านั้น！แล้วคนอื่นให้ทิปเธอยังไงกันล่ะ? อีกไม่กี่วันก็เปิดเทอมแล้วนี่ มันคงพอค่าเทอมแล้วล่ะสิ!” วัจสาขมวดคิ้ว เธอเกลียดการที่ผู้ชายพูดจาแบบนี้กับเธอมาก พูดจากำกวมไม่ชัดเจน ไม่มีใครสามารถรู้ดีไปได้มากกว่าตัวเองหรอก เส้นทางของพวกเขาสองคน เธอเป็นภรรยาของพี่ชายคนโตของเขา เขาคือน้องชายของสามีตัวเอง ไม่ว่าทั้งสองจะรู้สึกยังไงต่อกัน ความสัมพันธ์ก็ไม่สามารถพัฒนาไปมากกว่านี้ได้แล้ว เธอแอบตัดพ้ออยู่ในใจ เต้นบ้าอะไรของนายละ อย่างมากเธอก็แค่ออกปากขอยืมคุณภูษิต ไม่ก็ขอปยุตก็ได้ เพียงแค่ต้องใช้ชื่อของคนบางคนในการอ้างเท่านั้นเอง.... ธัชชัยยิ้มอย่างมีเลศนัย “ดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดลูกไม้อะไรอยู่ แต่น่าเสียดายที่มันเป็นไปไม่ได้ เธอจะไปยืมภูษิต ป้าอ้อย หรือกลับไปขอที่ครอบครัวเธองั้นเหรอ?” ผู้ชายคนนี้อ่านใจคนออกด้วยเหรอ? ทำไมรู้หมดเลยล่ะ? วัจสาประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ยอมรับไปกับสิ่งที่เขาพูด ก้มหัวกดเบอร์โทรของแวววัย แวววัยน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาลนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้อาการบาดเจ็บของเธอจะเป็นยังไงบ้าง หลังจากเสียงรอสายดังได้สองทีก็มีคนรับโทรศัพท์ วัจสารีบทักทายด้วยความรีบร้อน “แวว นี่เธอรึเปล่า? เธอเป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้เธอหาหมอเสร็จรึยัง?” หลังจากแวววัยได้ยินเสียงของวัจสา ก็พยายามทำให้เสียงของตัวเองปกติที่สุด “วัจสานี่เธอเองเหรอ นี่เปลี่ยนเบอร์หรือเบอร์แฟนเธอเนี่ย ฉันไม่ได้เป็นอะไร พึ่งออกมาจากโรงพยาบาลเมื่อกี้นี่เอง อย่าลืมเคลียร์กับแฟนเธอให้เรียบร้อยนะ ครั้งนี้ฉันผิดเอง ที่ลากเธอมาเต้นแบบนี้ แต่ว่าพวกเธอห้ามทะเลาะกันนะ แต่ว่าถ้ามันไม่ได้จริงๆ วันหลังฉันจะหาเวลาไปพูดกับเขาให้ดีไหม?” ดวงตาของวัจสาดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ขนาดแวววัยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ยังเป็นห่วงเธออีก เธอรู้ว่าฉันเป็นหลานสาวของตระกูลเดิมขุนทด และก็รู้ว่าธัชชัยรวยมาก ก็เลยกังวลว่าจะพาฉันไปพัวพันกับสิ่งที่ไม่ดี ยัยบื้อแวววัยเอ้ย เธอพยายามไม่สะอื้น แล้วพูดออกมา “ไม่ต้องพูดเรื่องของฉันแล้ว ตอนนี้เธออยู่ทีไหน? พวกเราจะไปรับเธอ ตอนนี้เธอยังอยู่คนเดียวอยู่ไหม? คืนนี้จะไปไหน?” ตอนนี้ที่ๆแวววัยอยู่เงียบมาก ได้ยินแต่เสียงรถและเสียงนก วัจสาเลยไม่แน่ใจว่าตอนนี้เธออยู่ด้านนอกหรือด้านใน “วัจสา” แวววัยเรียกชื่อเธอ “เป็นอะไรไป?” วัจสาประหลาดใจ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแวววัยถึงแสดงอาการแบบนี้ “ถ้าเป็นไปได้ เธอแต่งงานกับธัชชัยเถอะ ฉันดูออกว่าเขาห่วงเธอมาก ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ ถ้าไม่จับไว้ให้แน่นก็จะโดนแย่งไป ดูเหมือนว่าศัตรูเธอจะเยอะนะ?” แวววัยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ว่าตอนนี้เสียงเธอสั่นไปหมดแล้ว หลังจากพูดจบก็ยังไม่ทันรอให้วัจสาตอบอะไร เธอก็รีบวางสายซะก่อน แวววัยรู้ดีว่าชั่วชีวิตนี้เธอไม่มีวันที่จะได้รับการปฏิบัติเหมือนที่วัจสาได้รับ เพราะแผลเป็นที่อยู่ตรงมุมปากของเธอเป็นต้นเหตุ เมื่อก่อนที่เธอยังปากแหว่ง ทุกคน แม้แต่เด็กน้อยยังมองเธอด้วยสายตาหวาดกลัว ราวกับว่าเธอไม่ใช่คน ไม่มีใครยอมเล่นกับเธอ และไม่มีใครเต็มใจแต่งงานกับคนอัปลักษณ์ นอกซะจาก เขาคนนั้นก็เป็นคนอัปลักษณ์เหมือนกัน คนรอบข้างเอาแต่บอกว่าแวววัยต้องเข้มแข็ง เหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ มีแต่เธอที่รู้ตัวเองดี ว่าเธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขนาดไหน ลมหนาวยามค่ำคืน แวววัยค่อยๆเดินไปเรื่อยๆทีละก้าว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะไปที่ไหน ท่าทางการเดินก็ค่อนข้างแปลก เพราะหลังจากตกลงมาจากท่อเหล็กก็หกล้มเอง ไหนจะอาการบาดเจ็บจากเศษแก้วที่ผู้ชายพวกนั้นโยนขึ้นมาอีก ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ได้แต่ทำแผลทั่วไปเท่านั้น เพราะว่าเธอไม่อยากจะเสียเงิน ผ้าพันแผลก็เริ่มมีเลือดซึมออกมาแล้ว แต่ว่าเธอไม่อยากกลับไปที่บ้านสวัสดิการอีกแล้ว ที่จริงเธอบอกกับคุณดนิตาว่าหลังจากไปหาวัจสา ก็จะไม่กลับมาอีกแล้ว แล้วดูสภาพเธอตอนนี้สิ กลับไปก็มีแต่จะมีแต่ทำให้คุณดนิตาเป็นกังวลเท่านั้นเอง และตอนนี้ยิ่งไปหาวัจสาไม่ได้ใหญ่ เพราะว่าเธอทำให้แฟนของเธอจับได้ว่าแอบมาเต้น ถึงแม้สองคนนั้นบอกว่าจะไม่ทะเลาะกัน ถ้าเขาทะเลาะกันก็เท่ากับว่าเธอมีความผิด และอีกอย่างเธอก็ไม่อยากจะไปเป็นก้างขวางคอ ตอนนี้ขอไปหาสวนสาธารณะพักซักคืนก็แล้วกัน ในขณะเดียวกันวัจสาที่อยู่ภายในรถกำลังมองออกไปขางนอก ทันใดนั้นก็เห็นเงาของร่างหนึ่งที่คุ้นตา ดูเหมือนแวววัยเลย！ “ธัชชัย! กลับรถเร็ว! ฉันเห็นแวววัย! แวววัยเป็นผู้หญิงออกมาเดินตัวคนเดียวข้างนอกตอนกลางคืนแบบนี้ วัจสารู้สึกเจ็บปวด ยัยผู้หญิงดื้อคนนี้เป็นแบบนี้มาโดยตลอด สงสัยจะกลัวคุณดนิตาเป็นห่วง และไม่อยากให้ฉันกังวลเลยเลือกที่จะปิดบังเอาไว้ ธัชชัยได้ยินเสียงสั่นเครือแบบจะร้องไห้ของผู้หญิงคนนี้ก็ขมวดคิ้ว เขารู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ชอบเห็นเธอร้องไห้ แต่ว่าแวววัยคนนี้ก็ทำให้เขาประทับใจ ครั้งแรกที่พวกเขาออกไปหาเงินกัน ก็คือเด็กผู้หญิงตัวน้อยคนนั้นเป็นคนถามเขา ไม่คิดเลยว่าตัวก็เล็กขนาดนี้ ยังจะอดทนได้มากขนาดนี้ ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ตอนที่ธัชชัยกลับรถ วัจสาก็เริ่มกลัวว่าแวววัยจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากพวกเขา ยิ่งการที่มีคนไปเจอตอนเธอตกที่นั่งลำบาก อาจจะทำให้เธอโกรธก็ได้ “ธัชชัย การที่เราเข้าไปแบบนั้นมันจะดูไม่ดีรึเปล่า?” วัจสาถามคนมีชีวิตอีกคนที่ยังอยู่บนรถกับเธอ “ทำไมถึงจะไม่ดีล่ะ? ถ้าไม่มีที่ไปจริงๆ ก็ไปเธอไปบ้านตระกูลศรีทองก็ได้ ฉันไม่ถือสาหรอก” ธัชชัยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ไม่ใช่ เธอดื้อรั้นมาก กลัวว่าจะไม่รับความช่วยเหลือจากพวกเราน่ะสิ” “ไม่ต้องกังวลไปหรอก จะดื้อรั้นขนาดไหนก็ไม่เท่าฉันหรอก” รถสปอร์ตวกกลับมาพร้อมกับผิวปาก พร้อมกับไปจอดลงตรงหน้าของแวววัย ทำให้เธอตกใจอย่างมาก นึกว่ามีนักเลงมาแถวนี้ แต่หลังจากที่คิดดีๆแล้ว นักเลงที่ไหนจะขับรถสปอร์ตแบบนี้ได้ แล้วเขาก็ไม่มีทางชายตามองเธอแน่นอน แถมอีกอย่าง รถสปอร์ตนี้ก็ดูน่าคุ้นเคย........... เธอยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร เงาสูงจากบนลงก็ลงจากรถมา ใบหน้าที่งดงามนั้นแค่มองครั้งแรกก็ยากที่จะลืม ธัชชัยอุ้มแวววัยขึ้นมา และจะก็โยนไปในรถที่วัจสานั่งอยู่ “คุณธัชชัย...?” แวววัยตกใจอย่างมาก “ได้โปรดวางฉัน....” พูดยังไม่ทันจบก็โดนธัชชัยหยุดไว้ “อย่าดิ้น! หุบปาก!” เพราะแวววัยกลัวผู้ชายคนนี้ วินาทีนั้นเลยไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก รถเฟอร์รารี่ถึงแม้ว่าจะมีแค่สองที่นั่ง แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆสองคนนี้ก็สามารถนั่งที่นั่งเดียวกันได้อยู่ วัจสานั่งอยู่ข้างๆแวววัย แวววัยอยากที่จะอ้าปากพูด แต่ว่าวัจสาก็เอานิ้วมาแตะที่ปากเป็นสัญลักษณ์ว่าอย่าพึ่งพูด คงจะกลัวว่าจะทำให้ธัชชัยโมโห แค่ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ก็น่ากลัวมากพอแล้ว การที่ธัชชัยบอกว่าดื้อรั้นมากกว่าแวววัยคือแบบนี้นี่เอง เธอแอบยิ้มอยู่ในใจ อย่างน้อยก็มีใครซักคนที่สามารถจัดการยัยดื้อด้านนี้ได้อยู่หมัด แต่ว่าท่าทางของแวววัยดูแปลกไป เท้าเธอลอย ไม่ยอมเหยียบลงไปบนรถ เพราะเธอกลัวว่าแผลของเธอจะเลอะเบาะ ธัชชัยสังเกตเห็นการกระทำของเธอ ก็พูดด้วยเสียงเรียบว่า “แบบไหนสบายก็ทำแบบนั้นเถอะ มันก็แค่รถคันนึง เทียบกับชีวิตคนไม่ได้หรอก” คำพูดของธัชชัย ไม่ได้ทำให้แค่วัจสาแปลกใจ แต่แม้แต่แวววัยยังรู้สึกอบอุ่นใจ แต่เธอก็รู้ดีว่า คนนี้คือแฟนของวัจสา ไม่ใช่คนที่เธอจะคิดเกินเลยได้ วัจสาหน้าตาก็สวย พื้นฐานทางครอบครัวก็ดี แล้วตัวเองล่ะ เป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าที่หน้าตาน่าเกลียดแถมยังไร้ความสามารถ