ตอนที่64เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ชอบ

ต๭นที่64เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ชอบ วัจสารีบเดินขึ้นไปประคองแวววัย“ธัชชัยอย่าเอาเพื่อนเลวๆที่วุ่นวายของเธอมาแนะนำให้วัยวัย!เขาจะไม่ไปเต้นอีกแล้ว!” ได้ยินว่าเป็นเป็นเจ้าของร้านที่Richbabyก็รู้สึกว่าโสธรนี้น่าจะไม่ดีและต้องไม่ใช่ของดีอะไรแน่！ รอยตบของวัจสาก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นแล้วเหลือเพียงรอยอ่อนๆแต่มันก็แสบร้อนในแววตาที่ลึกๆของธัชชัยมากผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นคนที่ดื้อรั้นมากจริงๆ แต่ว่าต้องมีสักวันผู้หญิงคนนี้ต้องเต็มอกเต็มใจที่จะเป็นผู้หญิงของเขาเขาจะให้เธอบุกไปข้างหน้าโดยไม่ห่วงตนเองและรักตนเองขึ้นมา ธัชชัยพิงไว้ที่ราวจับบรรไดเสื้อดำทั้งตัวทำให้เขาดูเย็นชาไม่ถูกบังคับยิ่งขึ้นใช้ตาทั้งสองจองไปหาวัจสาอย่างลึกๆไม่ขยับตัวเลยมีความสัมพันธ์บางอย่างที่เร่าร้อน วัจสากับเขาไม่ทันรู้ตัวก็จองมองซึ่งกันและกันดูหน้าผู้ชายที่เสน่ห์ชั่วร้ายและดึงดูดคนในใจสั่นขึ้นมาทนไว้ไม่ได้ถอยหลังสำหรับผู้ชายที่พฤติกรรมที่แย่ๆนี้นับก็นับไม่หมดจริงๆ ทันใดนั้นธัชชัยก็ขยับกระดุมในแขนเสื้อพูดอย่างชะล่าใจว่า“อยู่บ้านดีๆมีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันโทรศัพท์ของเธอฉันเติมเงินให้แล้วจริงๆๆเลยแค่โทรศัพท์อันหนึ่งยังจะไม่มีเงินเธอจนถึงขนาดนี้เลยเหรอ?” ธัชชัยทำหน้าอย่ารังเกียจแล้วพูดต่อไปว่า:“บัตรที่ให้เธอคราวที่แล้วไม่ใช้แล้วเหรอ?ไม่ต้องช่วยฉันประหยัดตังค์ฉันบอกกับเธอถ้าให้ฉันเห็นอีกครั้งว่าเธอออกไปหาเงินที่ข้างนอกอีกฉันจะไปจับเธอกลับมาแก้ผ้าให้หมดแล้วมัดไว้ที่เตียง……จนถึงเธอขอร้องให้ได้วัจสาเจ้าทองของเธอมีได้แค่ฉันคนเดียวเข้าใจไหม? คำพูดสุดท้ายนี้พูดได้อ่อนโยนมากแต่วัจสาตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัวผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ……คำพูดที่เขาพูดวัจสาไม่กล้าสงสัยอีกแค่รู้สึกว่าหลังของตนเองเหมือนลอยขึ้นความหนาวเย็นอย่างหนึ่ง ผู้ชายเดินออกไปจากวงศ์ตระกูลศรีทองนานแล้ววัจสากับแวววัยค่อยคืนสติผู้ชายคนนี้น่าหวาดกลัวกว่าปีศาจเยอะ วัจสาค่อยๆประคองแวววัยกลับไปที่ห้องพักแล้วนอนลงไปแวววัยอดถามไม่ได้ว่า“วัจธัชชัยน่ากลัวมากใช่ไหม?ดูเขาเหมือนไม่เคารพพี่สะใภ้เธอคนนี้เลย!อีกอย่างเขายังพูดคำพูด……ทำไมไม่เหมือนคำพูดที่น้องชาย(สามี)พูดต่อพี่สะใภ้เลย? ”วัจสาตลึงต้องเป็นคำพูดที่ธัชชัยพูดทำให้วัยวัยตกใจแน่“เธอก็ถือว่ามันเป็นบ้าไปแล้ววันนี้ไม่ได้กินยาโรคน่าจะ ที่พูดก็พูดไปเรื่อยทั้งนั้น.ไม่ต้องสนใจ!อย่างนี้จะทำให้ตนเองโมโหเอง! ที่วัจสาพูดนี้ไม่ใช่พูดให้แวววัยฟังคนเดียวแต่ก็ให้กำลังใจตนเองเหมือนกันธัชชัยเป็นแค่เสือกระดาษตัวหนึ่งไม่ต้องกลัวเขา! คำพูดพวกนั้นที่ธัชชัยพูดเมื่อกี้ที่จริงวัจสาก็กลัวเหมือนกันเพราะว่าไม่ใช่ครั้งเดียวที่เป็นแบบนี้อีกนิดเดียว.ก็จะทะลุแนวป้องกันสุดท้ายนี้แล้ว วัจสาจะไม่หวาดกลัวไม่อย่างไร? นิสัยของธัชชัยเป็นอย่างนี้ไม่เคารพเธออย่างนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามีจิตใจที่สำนึกบุญคุณไหมปฏิบัติอย่างนี้ต่อพี่ชายที่สละชีวิตแล้วแลกชีวิตนำเขากลับมานี้ ทั้งสองพูดเสร็จคำพูดนี้ก็เงียบไปสักพักสุดท้ายวัจสาก็เป็นคนพูด“เวลาไม่ช้าแล้ววัยวัยพวกเรานอนเถอะ……”ยังไม่ได้พูดจบก็ถูกแวววัยเปิดปากห้ามหยุดน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ“วัจสาธัชชัยคงเป็นเพราะว่าชอบเธอเลยทำอย่างนี้ คำพูดของเขาทำให้วัจสาตะลึงธัชชัยชอบตนเองเหรอ?เป็นไปได้ไง?คนคนนี้ตลอดเวลามานี่ก็ทำให้ตนเองอับอายหลายครั้งที่เหยียมหยาดอีกหลายครั้งก็เยาะเย้ยเธออยู่ต่อหน้าก็ทำเป็นอย่างกับเป็นห่วงมันก็เป็นเพราะว่าตนเองเป็นภรรยาของวรพลให้หน้าเขา? วัจสาสั่นศีรษะอย่างไม่อยู่เป็นไปไม่ได้เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้!ธัชชัยจะชอบตนเองได้ไง?คนแบบเขาจะชอบตนเองได้ไง!แต่ก็ชอบไม่ได้!วัจสาใจเต้นอย่างแรง มือที่จับปากกาก็สั่นขึ้นมา“วัยวัยเธออย่าพูดไปเรื่อย!ธัชชัยเป็นน้องชายของวรพลเป็นน้อง(สามี)ฉันถ้าวรพลกับคนอื่นได้ยินอย่างนี้จะทำลายความสัมพันธ์ของพี่น้องนี้ก็จะทำลายชื่อเสียงของหลายคน” วัจสารีบระงับ“เรื่องไร้สาระ”ของแวววัยกลัวว่าเธอจะพูดอะไรที่น่าทึ่งอีก แต่แวววัยก็รู้ตัวขึ้นมาว่าที่ตนเองพูดนั้นไม่เหมาะสมเลยหยุดปากลงมาแล้วเอาคำพูดที่อย่างพูดกลืนลงไป ทั้งคืนวัจสานอนได้ไม่สบายมากเดี๋ยวฝันถึงอยู่Richbabyถูกผู้ชายที่เหมือนหมาป่าแล้วคล้ายเสือมายุ่งยากเธอเดี๋ยวก็ฝันถึงตนเองอยู่ข้างล่างร่างกายของธัชชัยขยับตัวไม่ได้เลยอีกเดี๋ยวก็ฝันถึงสภาพตนเองตอนเด็กที่ไม่สบายเป็นไข้ตัวร้อน แต่ก็มีตอนที่ดีใจ:เหมือนอัศวินที่ฝันคราวที่แล้วครั้งนี้ก็ยังเป็นใบหน้าที่มองไม่ชัดแต่อ่อนโยนมากเขาประคองหน้าเธอเบาๆๆรอยจูบลงมาที่ตาจมูกปากอ่อนโยนและถอดใจแล้วจูบเธอ.ในฝันของวัจสาอาลัยรักอ้อมกอดนี้และกลิ่นนี้มาก วัจสาคิดนี่อาจจะเป็นความรู้สึกที่ถูกรักแต่มีแค่ในฝันตนเองถึงจะได้รับ.เศร้าใจจริงๆ สุดท้ายตอนที่ตื่นมาก็ไม่รู้ว่าตกใจจนตื่นหรือว่าซึ้งจนตื่น ตอนที่ออกไปกินข้าวเช้าไม่เห็นเงาร่างของธัชชัยทันใดนั้นวัจสาก็เกิดความหงอยเหงาขึ้นมาทำเป็นไม่สนใจแล้วถามป้าอ้อยเพิ่งจะรู้:ธัชชัยเมื่อคืนไม่ได้กลับมานอนที่วงศ์ตระกูลศรีทอง ส่วนมากเธอจะเป็นห่วงธัชชัยไม่ว่าตอนไหนเขาก็จะไม่พลาดเวลาอาหารเช้าของวรพล แวววัยใส่กระโปรงยาวนั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหารกินอาหารเช้าอย่างทีละคำทีละคำแผลในขาก็เป็นแผลตกสะเก็ดแล้วยาที่หมอภาคินให้น่าใช้มากเพราะว่ามีกระโปรงยาวๆของวัจสาช่วยปิดบัง ดูไม่ออกเลยเว่าเธอมีบาดแผลแค่ตอนเดินยังไม่ค่อยมั่งคงนิดน้อย เธอคิดแล้วคิดก็พูดกับวัจสาว่า:“วัจสาเดี๋ยวฉันกินอาหารเช้าเสร็จก็กลับสถานสงเคราะฉันกลัวประธานของมูลนิธีคุณดนิดาจะเป็นห่วงถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้” วัจสาตื่นตะลึงอยู่สักพักอยากชักชวนแวววัยไว้“ตอนบ่ายค่อยกลับก็ไม่เป็นไรอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนสิ” แวววัยไม่เหมือนกับสามพี่น้องของวงศ์ตระกูลศรีทองที่เธออยู่แวววัยจริงใจต่อวัจสามากไม่ได้ชอบโภคทรัพย์อะไรของเธอหลอกใช้คุณค่าอีกอย่างแวววัยนี้เป็นคนมีน้ำใจไมตรีและมั่นคงเพราะอย่างนี้วัจสาถึงชอบอยากเล่นด้วยกับเธอมีคำกล่าวว่ากาเข้าฝูงกาหงส์เข้าฝูงหงส์แต่แวววัยเหมือนไม่เคยชินใช้ชีวิตดีๆที่วงศ์ตระกูลศรีทองคิดไม่ถึงเธอจะรู้สึกมีความผิดยิ่งตอนที่ป้าอ้อยเรียกเธออย่างเคารพว่า“คุณแวว”ทำให้ขนลุกขึ้นมาเลยเหตุผลพวกนี้น่าจะเป็นเพราะว่าในตัวธอนั้นต้อยต่ำ “วัจสา.เธอก็รู้ฉันอยู่ตรงนี้ไม่เคยชินมากและไม่ชินกับการที่ถูกคนรับใช้ทำให้รู้สึกทั้งตัวไม่สบายให้ฉันกลับไปที่สถานสงเคราะห์ไปอยู่กับพวกแครอทน้อยเถอะ”เธอยิ้มแล้วพูดแน่นอนในน้ำเสียงไม่มีความประชดประชันวัจสาเลย วัจสาคิดแล้วคิดก็พูดไปว่า:“งั้นฉันกลับไปกับเธอด้วยกันยังไรก็ตามฉันก็ไม่ได้เจอประธานของมูลนิธีคุณดนิดาและพวกแครอทน้อยนานแล้ว.ไม่รู้ว่าประธานของมูลนิธีคุณดนิดาร่างกายเป็นไงบ้าง” ”แวววัยได้ยินว่าเธออยากกลับไปดูก็พยักหน้าอย่างชื่นใจ“ได้สิงั้นเธอดูว่าตรงนี้ยังมีอะไรที่ต้องทำไหมพวกเราค่อยดูสถานการณ์ก่อน” กินข้าวเสร็จวัจสาก็ขึ้นไปชั้นสองถามพ่อบ้านภูษิต.เหตุการณ์ของวรพลเป็นไงบ้างพ่อบ้านภูษิตว่าเขาสงบลงแล้ววัจสาก็ไว้ใจเยอะเลย. ลงไปข้างล่างแล้วพูดกับป้าอ้อยว่าเรื่องที่จะกลับสถานสงเคราะป้าอ้อยเอาของจากตู้เย็นแล้วห่อเค้กและนม บอกว่าให้เธอเอาไปให้เด็กๆที่สถานสงเคราะห์ ที่จริงอยู่วงศ์ตระกูลศรีทองก็ไม่ขาดของพวกนี้ดื่มไม่หมดก็โยนทิ้งอีกอย่างทุกเช้าก็จะมีคนส่งนมสดๆมาให้อายุการเก็บก็หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปสองสามวันก็ไม่มีคนดื่มแล้ววัจสากับป้าอ้อยต่างรู้สึกสิ้นเปลือกมาก แม้ว่าวงศ์ตระกูลศรีทองจะร่ำรวยมากตังค์พวกเขาก็เป็นคนหามาเองมีสิทธิ์ที่จะสิ้นเปลือก แต่ใจของพวกเขาก็รู้สึกเกรงใจครั้งนี้มีโอกาสก็จะได้ถือโอกาสนี้ไปทำความดีทำไมถึงไม่เต็มใจที่จะไม่ไปทำล่ะ?ที่จริงวัจสากับแวววัยอยากเรียกแท็กซี่กลับสถานสงเคราะห์แต่พ่อบ้านภูษิตตั้งแต่เช้าก็จัดเตรียมรถรับส่งพวกเธอแล้วคงเป็นเพราะคราวที่แล้วเธอออกไปไม่ให้คนของพ่อบ้านภูษิตจัดเตรียมให้ตามไว้ก็ถูกธัชชัยด่าวัจสาก็ไม่อย่าให้พ่อบ้านภูษิตลำบากใจก็เลยยืนยอม สถานสงเคราะห์ยังเหมือนเดิมพวกเด็กๆที่น่ารักรวมตัวกันอยู่ที่สนามเล่นเกมดูไม่ออกเลยว่าเด็กพวกนั้นจะเคยถูกโรคร้ายทำลายอีกพวกหนึ่งก็ผ่านพ้นจากการล้างบาปในชีวิตประจำวันในหน้าของพวกเขาบริสุทธิ์ไร้เดียงสาพอที่จะตราตรึงใจที่แข็งแกร่งทุกดวง วัจสาไปสถานสงเคราะห์เล่นกับพวกเขาแป๊บนึงแล้วแวะไปดูประธานของมูลนิธีคุณดนิดาตั้งแต่คราวที่แล้วเขาความดันขึ้นช่วงนี้ร่างกายก็ไม่ค่อยดีเด็กที่ได้โรคมะเร็งในเมล็ดเลือดขาวก็ออกจากโรงพยาบาลอย่างปลอดภัยแล้วถึงแม้ว่ายังต้องใช้เงินทำด้านกายภาพต่อแต่ก็ถือว่าผ่านนรกไปแล้ว ระยะเวลาที่มีความสุขมันก็สั้นอย่างนี้ที่จริงท้องฟ้าที่ยังใสสะอาดเหมือนถูกล้างไปก็ค่อยๆมืดลงมาตอนที่ม่านราตรีหล่นลงมาวัจสาก็นึกถึงตำแหน่งของตนเอง——คุณผู้หญิงของวงศ์ตระกูลศรีทอง เพราะอย่างนี้ถึงมีเวลาน้อยที่จะเล่นบ้าๆที่ข้างนอกได้แต่รีบกลับไปก่อนอาหารเย็น ตอนที่วัจสาเดินอยู่ที่ถนนก็นึกถึงธัชชัยขึ้นมาไม่รู้เขากลับวงศ์ตระกูลศรีทองยัง?ไม่กลับมาทั้งคืนนี้น่าจะไม่ได้เกิดเรื่องอะไร?ใจขอวัจสาตะลึง.ทำไมเวลานี้แล้วตนเองยังมาคิดถึงเขาอยู่?เขาไม่เคยเคารพเธอเลยตนเองทำไมยังแส่ที่ไปเป็นห่วงเรื่องที่เขากลับไม่กลับมาค้างคืน.พอแล้วๆ แต่ว่าทำไหมการเป็นห่วงนี้มันเหมือนเป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง!คืออดไม่ได้คิดถึง เธอเดินขึ้นโรลส์รอยซ์ของวงศ์ตระกูลศรีทอง.อารมณ์ของเธอตกต่ำลงมาไม่เหมือนตอนที่อยู่สถานสงเคราะห์อิสระเสรีเหมือนออกมาจากนิทานมาที่ปัจจุบันสิ่งที่แตกต่างอย่างนี้ยิ่งทำให้เธอเศร้า ช่วงนี้จิตใจว้าวุ่นมากเหมือนกับว่านึกถึงเรื่องที่เกี่ยวกับธัชชัยก็จะเบื่อมากนี่คือการที่เป็นห่วงคนคนหนึ่งเหรอ?ทั้งกลัวทั้งอดไม่ได้ความรู้สึกที่ขมฝาดถ้านี่มันคือความชอบฉันยอมไม่เอาดีกว่า วัจสามีเรื่องที่หนักอกหนักใจไม่ได้สังเกตเห็นข้างหลังมีรถสองคันที่เป็นออดี้กำลังตามหลังรถเธออยู่ข้างในมีแววตาหนึ่งกำลังจองมองรถของวัจสาอย่างไม่หยุด