ตอนที่272จำคุกตลอดชีวิต

ตอนที่272จำคุกตลอดชีวิต ผู้ชายก้าวฝีเท้าออกไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง“ทำไมฉันถึงไม่สามารถทำแบบนั้นกับคุณนั่นคือผลลัพธ์ที่ดีที่สุด” “คุณทำแบบนี้คุณจะรู้สึกยังไงกับพ่อแม่ของฉันคุณจะรู้สึกยังไงที่พวกท่าเคยเสียสละชีวิตเพื่อคุณฉันยอมรับว่าเธอไม่ชอบฉันแต่ฉันไม่สามรยอมรับการตัดสินใจของคุณที่จะส่งฉันไปโดยที่ไม่ถามฉันสักคำฉันไม่อยากกลับไปฉันมีข้อเสนอให้เธอเลือก” ทีนาร์สามารถอดทนกับอะไรหลายๆอย่างทนไม่ได้ที่เตชิตจะออกไปจากชีวิตเธอถ้าผู้ชายคนนี้ไม่อยู่ข้างเธอเธอจะรู้สึกแย่มาก เตชิตได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้มันช่างน่าตลกสิ้นดีรับไม่ได้ที่จะจากไปมันเป็นแค่คำพูดที่เห็นแก่ตัวของเธอ “ก่อนหน้านี้คุณมีสิทธิ์ที่จะเลือกไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยให้โอกาสคุณแต่ตอนนี้ฉันผิดไปแล้วฉันไม่ควรให้โอกาสแบบนี้กับคุณสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คุณและฉันจะไม่มีหน้าที่มันเป็นเพราะการพิจารณาของพ่อแม่คุณฉันเลยไม่กดให้คุณจนมุม”ถ้ามันเป็นเรื่องยากจริงๆเขาตัดการรักษาของเธอก่อนที่คดีจะจบ เขาจะทดแทนบุญของพ่อแม่เธอแต่ไม่รวมเธอ ทีนาร์ยกมือขึ้นแล้วจับที่หัวใจตัวเองน้ำตาเริ่มไหล“ถ้าทุกอย่างเป็นแบบนี้แล้วทำไมคุณถึงยังให้เวลาฉันหนึ่งเดือนคุณชอบมากใช่ไหมเวลาฉันดิ้นรนคุณชอบที่จะเห็นฉันเป็นทุกข์คุณชิตฉันรักเธอฉันชอบเธอมันผิดมากเหรอ” เธอรู้สึกโกรธแล้วถามว่าเหมือนโลกทั้งใบกำลังทำร้ายเธอและลืมว่าใครเป็นฆาตกรตัวจริง แต่เตชิตก็ให้คำตอบที่โหดร้ายกับเธอ“หลังจากหนึ่งเดือนนัชชาจะสิ้นสุดของการทดลอง” “นัชชานัชชา”ทีนาร์ร้องไห้หัวเราะและไม่หยุดที่จะพูดสองคำนี้“ทำทุกอย่างเพื่อนัชชา” เตชิตไม่แม้แต่จะหันไปมอง“ถ้าคุณต้องการที่จะออกไปก่อนฉันจะไม่ขัดขวาง” เสียงของผู้ชายความสงบและความเฉยชาที่ไม่เคยมีมาก่อนเหมือนกำลังคุยกับคนแปลกหน้า ทีนาร์ไม่ได้ยินแม้แต่ความเป็นห่วงแม้แต่ความรู้ก็ไม่มีเธอมาถึงจุดที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว “ยังมีอีกสุดท้าย”เขาหยุดเสียงของเธอเสียงไม่ดังแต่มีแรงเขาหันหลังให้เธอเอียงหัวเล็กน้อยทำให้เธอเห็นมุมปากของผู้ชาย“ฉันไม่รักเธอตั้งแต่ต้นจนจบ” เตชิตยังคงเดินจากไป ประตูห้องถูกปิด ทิ้งให้ทีนาร์นั่งอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆทั้งห้องเหมือนไม่เคยมีใครผ่านมามันดูเงียบมากลอยอยู่บนอากาศการชนกันแออัดดูเหมือนทุกอย่างจะหัวเราะเยาะเธอ ดูสิแม้ว่าไม่มีนัชชาคุณก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น “อ้า！！”เสียงกรีดร้องของทีนาร์เธอกระโดดไปบนโต๊ะคุณไม่ได้ดูอะไรเลยเธอถือทุกอย่างแล้วโยนทิ้งอย่างบ้าคลั่ง เสียงแตกเปรี๊ยะดังออกไปข้างนอกพยาบาลรีบเข้ามาดูกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอแต่เธอก็ไม่สนใจอะไรทำลายทุกอย่างที่สามารถจับต้องได้ ทั้งห้องเต็มไปด้วยความวุ่นวายหนึ่งในพยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆถูกทุบที่แขนโดยกล่องทางการแพทย์รอยช้ำปรากฏขึ้นทันที แต่มันไม่นานขนาดนี้ไม่นานก็มีคนเข้ามาควบคุมตัวของเธอ ทีนาร์ถูกมัดติดกับเตียงนอนมองไปทางหน้าต่างยานอนหลับถูกฉีดเข้าไปที่แขนของเธอมีใครบางคนวางยาเธอ ผ่านไปครึ่งนาทีเรี่ยวแรงค่อยๆๆหมดไปผมของเธอยุ่งเหยิงเหมือนกับตุ๊กตาที่โดนทำร้ายนอนอยู่บนเตียงอย่างไร้ชีวิตชีวามองไปที่เพดานสีขาวก็เหมือนกับชีวิตของเธอที่เศร้าโศกเสียใจ สติค่อยๆจางหายไปวินาทีก่อนที่จะหมดสติในหัวสมองของเขาคิดแค่เรื่องเดียวคือการตัดสินใจของผู้ชายคนนั้นไม่หันกลับมามองเขาพูดว่า เขาไม่รักตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่รัก รอเวลาที่จะจบคดีมันแสนจะยาวนานเหลือเกินนัชชาอยู่ในคุกต้องตื่นเช้าทุกวันตามกฎฝึกฝนการศึกษานอกหลักสูตรไม่มีอะไรมากที่จะต้องทำอีก หัวใจของเธอชัดเจนที่สุดทำไมถึงได้ว่างเปล่าขนาดนี้ต้องเป็นเพราะการดูแลของเตชิตแน่ๆไม่งั้นเขาคงจะมาเร็วกว่านี้ ถ้ามันเป็นแบบนี้ต้องเผชิญกับห้องที่ว่างเปล่าและชื้นแฉะทุกวันในใจนัชชายังรู้สึกถึงความทรมานสิ่งแวดล้อมสำหรับคนเราแล้วมันโคตรสำคัญเลยนอกจากการทรมานทางจิตวิทยาและการทำให้ร่างกายเจ็บปวดเธอพบว่าความไวต่อการแพ้ท้องของเธอชัดเจนมากขึ้น ข้าวในคุกไม่ใช่ว่าจะถูกปากแต่กับข้าวสำหรับเขามันดีที่สุดแล้วน้ำมันที่ลอยอยู่บนนั้นยังมีน้ำมันหมูมันทำให้เธอคลื่นไส้ ทุกครั้งที่กินข้าวฉันกลัวเจ้าหน้าที่เรือนจำจับได้ได้แต่อดทนไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมา เตชิตไม่เคยมาที่นี่เลยสำหรับคำสารภาพของเธอในศาลมันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินสำหรับกรณีนี้เธอรู้ว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่เธอต้องทำผู้ชายคนนี้ได้โทรหาเธอสองรอบ นัชชาถามเขา“สามารถประกันตัวได้ไหม” คนในสายเงียบไปสองวิ“ฉันจะพยายาม” พอได้ยินคำนี้เขาก็มีกำลังใจขึ้นมาทันที ระยะเวลาหนึ่งเดือนจะว่านานก็ไม่นานจะว่าแป๊ปเดียวก็ไม่ใช่ท้ายที่สุดเขาก็มา “หมายเลข0485เชิญออกมา”เจ้าหน้าที่เรือนจำตะโกนออกมาจากทางประตู ตอนที่เดินผ่านประตูห้องหัวใจของนัชชาเต้นแรงขึ้นหนึ่งก้าวสองก้าวสามก้าวค่อยๆเดินผ่านทางเจ้าหน้าที่เรือนจำ จนกว่าจะถึงข้างหน้าผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างหน้ารถของเธอ นัชชายืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมขยับเงยหน้ามองบนท้องฟ้าวันนี้อากาศดีจังท้องฟ้าสดใสก้อนเมฆจับกลุ่มเป็นก้อนๆแต่น่าเสียดายความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันแทบจะกลับกัน “ไปเร็วๆหน่อยเดียวจะไม่ทันเวลาละ”มีคนเรียกอยู่ข้างหลัง นัชชาค่อยๆๆถอนสายตามุ่งหน้าเดินไปที่รถในระยะที่ไม่ไกลและจากไปด้วยความกลัวไม่ใครรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่มีแต่เธอที่รู้ว่ามีมืออยู่ข้างกายที่กำลังสั่น เมื่อขึ้นรถแล้วนัชชามองไปที่คนขับรถยนต์เป็นผู้ชายที่อายุราวๆ40ปีสวมใส่ชุดสีน้ำเงินผมสั้นเรียบร้อย สายตาที่จ้องมองเขาเพียงไม่ถึงสามวินาทีลบร่องรอยอย่างรวดเร็วนัชชานั่งสบถบนรถ รถวิ่งอย่าราบรื่นตลอดทางจนถึงหน้าประตูศาล หลังจากลงรถเธอถูกพาไปที่ห้องแห่งหนึ่งเตชิตไปรอเธอตั้งแต่เช้าแล้วการกระทำของเธอมันสาหัสอย่างเห็นได้ชัดว่าผลของการพิจารณาคดีจบลงด้วยดี “คุณรู้ผลของมันอยู่แล้ว”เธอถามได้นิ่งมาก “อือ”เตชิตตอบรับแบบเงียบๆแต่อาการดูสาหัสมาก “คุณพูดสิไม่ว่าผลจะเป็นยังไงฉันก็พร้อมจะยอมรับ” สายตาที่ดูนิ่งของเขาทำให้เธอหัวใจสั่นในห้องเงียบมากเงียบจนได้ยินเสียงนาฬิกาสามรถได้ยินเสียงของคนที่เดินไปเดินมา คาตาคาตา “25ปี