ตอนที่72ประทับตราให้ผู้หญิงเป็นของฉัน

ต๭นที่72ประทับตราให้ผู้หญิงเป็นของฉัน ธัชชัยเคยพิสูจน์แล้วว่าวัจสาเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์จริงมันไม่ง่ายเลยในสังคมสมัยนี้สำหรับผู้หญิงที่จะรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้ได้ถึง20กว่าปีเป็นอะไรที่หาได้ยากมากๆ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องการรักษาความบริสุทธิ์ของผู้หญิงมากเท่าไหร่เขาเพียงแค่ต้องการให้ของล้ำค่าของวัจสาเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น “งั้นเหรอ?งั้นฉันรอให้เธอขอร้องฉันก่อนแล้วกัน”ธัชชัยพูดแบบลอยหน้าลอยตาแฝงไว้ซึ่งความเจ้าเล่ห์ทำให้วัจสารู้สึกเจ็บใจมาก ฉันจะไปขอร้องเขาทำไม?วัจสาไม่เข้าใจในคำพูดของธัชชัยจริงๆได้แต่นั่งเซ็งๆหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนพรม ตอนแรกก็คิดจะหาคำพูดตอกกลับแต่พออยู่ในความเงียบซักพักก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมของดอกกุหลาบทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะมีธัชชัยอยู่เป็นเพื่อนรึป่าวทำให้เธอไม่รู้สึกกลัวเท่าไหร่แค่รู้สึกกังวลว่าเมื่อไหร่จะออกไปจากที่นี่ได้เท่านั้นเอง เธอรู้สึกกลัวมากว่าถ้าวรพลรู้เรื่องนี้จะรู้สึกกังวลสุขภาพก็ไม่ค่อยดีถ้ารู้เรื่องนี้จะต้องร้อนใจมากแน่ๆอีกอย่างถ้ามนายุพาคนบุกเข้าไปหาเรื่องจะทำยังไงทั้งพ่อบ้านภูษิตกับป้าอ้อยคงเอาไม่อยู่แน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆวรพลต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ เธอถอนหายใจอยู่ในความมืดไม่รู้จะเอาเรื่องร้อนใจนี้ไประบายกับใครจะไปพึ่งธัชชัยก็คงไม่ได้นายคนนี้ไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลยซักนิดมีแต่จะคอยล้อเล่นก็เท่านั้น สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่จริงจังกับเรื่องนี้ ขณะที่กำลังคิดอยู่เพลินๆธัชชัยก็พูดขึ้นมาว่า“สถานที่ใต้ดินแบบนี้สัตว์พวกหนูแมลงสาปชุกชุมไปหมดแต่สิ่งที่ขาดคือเหยื่อเป็นๆ”คำพูดของธัชชัยที่จะทำให้วัจสากลัวและกลับขึ้นมาอยู่บนเตียงมันช่างแปลกจริงๆแต่ว่าได้ผลดีทีเดียว “ฮะ?มีหนูจริงๆเหรอ”วัจสาร้องขึ้น แล้วก็รีบกระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียงในความเงียบวัจสาได้ยินเสียงบางอย่างแต่พอตั้งใจฟังอีกทีก็ไม่มีเสียงอะไร...ปกติวัจสาเป็นคนที่ไม่กลัวอะไรแต่ที่กลัวที่สุดก็หนูนี่แหละ! ธัชชัยรู้สึกได้ว่าวัจสาขึ้นมาอยู่บนเตียงก็ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ยื่นมือเข้าไปโอบวัจสาและฉวยโอกาสนี้ดึงหล่อนเข้ามากอด “นอนพักเอาแรงกันเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาคิดกันว่าจะเอายังไง” ในสถานการณ์แบบนี้ใครจะหลับลงถึงจะหลับได้ยังไงวัจสาก็ไม่ยอมนอนเตียงเดียวกันกับเขาหรอกถ้าผู้ชายคนนี้เกิดบ้าขึ้นมาเธอคงถูกกัดกินจนไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก ไม่ว่าวัจสาจะกลัวความมืดแค่ไหนแต่ถ้าเทียบกับการต้องมานอนเตียงเดียวกันกับธัชชัยแล้ววัจสากลัวการที่ต้องใกล้ชิดกับเขามากกว่า“นายธัชชัย...ปล่อยฉันนะฉันนอนเองได้”... วัจสาเริ่มที่จะขัดขืนธัชชัยก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า“วัจสาเธออยู่นิ่งๆดีกว่าถ้ายังคิดขัดขืนฉันจะกินเธอซะเดี๋ยวนี้เลยในห้องนี้เธอหนีไปไหนไม่พ้นหรอก” เขาพูดอย่างกับเรื่องธรรมดาทั่วไปไม่สำคัญอะไรระหว่างนั้นก็ยื่นมือที่แข็งแรงกำยำของเขาโอบกอดวัจสาแน่นขึ้นเนื้อตัวของหญิงสาวมันช่างนุ่มละมุนจริงๆทำให้ธัชชัยแทบอดใจไม่ไหว บรรยากาศตอนนี้มันช่างเป็นใจซะเหลือเกิน วัจสารู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหนสิ่งที่เขาพูดมันเป็นเรื่องจริงแต่ยังไงเธอก็ยังยืนยันที่จะให้เขาล้มเลิกความคิดนี้ซะไม่อย่างงั้นเธอคงต้องสู้อย่างสุดชีวิต “ธัชชัยฉันรู้ว่านายเคารพพี่ชายของนายแค่ไหนนายไม่ทำอะไรฉันหรอก” วัจสารู้ว่าเขาไม่ชอบได้ยินคำว่า“พี่สะใภ้”เธอจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดคำนี้ออกไป “ฉันนอนกับเธอก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่เคารพพี่ชายของฉัน” ธัชชัยเลื่อนมือไปจับที่บั้นท้ายของวัจสาที่แท้ก็เป็นจุดที่น่าสัมผัสของหญิงสาวมีความกลมกลึงมากอีกทั้งวัจสาเป็นผู้หญิงที่สะอาดบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน ธัชชัยจับก้นของหล่อนทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บๆคันๆ วัจสาอยากที่จะเอามือไปจับออกแต่ที่ทำได้ตอนนี้คือเลี่ยงความสนใจของธัชชัย“ถ้านายแน่จริงนายก็คงหาทางออกไปจากที่นี่ได้แล้วหละ” ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งไม่หยุดวัจสาได้แต่พยายามขยับตัว ให้พ้นไปจากเงื้อมือลามกสกเปรตของธัชชัยให้ได้ ผมของวัจสามีกลิ่นหอมของดอกไม้ธัชชัยก้มลงพยายามจูบไปที่ปากของหญิงสาวแล้วดูดเข้าไปแรงๆหนึ่งที วัจสาแทบกลั้นไม่ไหวรีบสูดลมหายใจอย่างแรงผู้ชายคนนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมา“โอ้ย!เจ็บนะ” เสียงของวัจสาที่อ่อนหวานดังเข้าไปในหูของธัชชัยเหมือนกับเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาทำให้เขาหน้ามืดตามัวไม่สนอะไรทั้งนั้น “รู้จักเจ็บก็ดีแล้วอย่าขยับไปขยับมาอยู่นิ่งๆ!”พูดจบธัชชัยก็ใช้แขนอันแข็งแรงของเขาโอบกอดวัจสาแน่นขึ้นจนไม่มีที่ว่างแม้แต่นิดเดียว ปกติวัจสาเป็นคนกลัวการใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวเขาสองคนใกล้กันขนาดนี้ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของอีกฝ่ายไม่รู้ว่าธัชชัยรู้สึกยังไงแต่วัจสารู้สึกว่าตัวกำลังเริ่มร้อนใจก็เต้นแรงขึ้นทุกที...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่? วัจสาไม่อยากที่จะตกอยู่ในเงื้อมือของเขาอีกต่อไปจึงเบี่ยงเบนความสนใจ“ธัชชัยนายคิดว่าหลังจากพวกเขาได้เงินค่าไถ่100ล้านแล้วพวกเขาจะปล่อยเราไปอย่างที่สัญญาไว้ไหมถ้าเราออกไปได้แล้วรีบไปแจ้งตำรวจเพื่อเอาเงินคืนมานายคิดว่าแบบนี้ดีรึเปล่า” วัสจาพยายามใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนเพื่อไม่ให้เขาโกรธแล้วพูดเสริมต่อว่า“ตอนนี้ก็ดึกขึ้นเรื่อยๆวรพลต้องเป็นห่วงพวกเรามากแน่ๆร่างกายของเขาก็ไม่ค่อยแข็งแรงด้วยคงรับกับสถานการณ์แบบนี้ไม่ไหว” ในความมืดเธอมองไม่เห็นสีหน้าของธัชชัยแต่เขาตอบกลับมาเบาๆว่า“เธอคิดว่า...ตัวเธอมีค่าพอกับเงิน100ล้านงั้นเหรอ?” แม้ว่าวัจสารู้ตัวดีว่าในสายตาของผู้ชายคนนี้เธอไม่มีค่าพอกับเงินมากมายขนาดนี้ แต่พอได้ฟังจากปากของเขาก็รู้ปวดใจไม่น้อย “ใช่ฉันรู้ตัวดีว่าในสายตาของนายฉันไม่มีค่าเลยซักนิดเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแผนชั่วร้ายต้องการจะจับพี่ชายของเธอแต่งเข้ามาในตระกูลศรีทองก็เพื่อหวังผลประโยชน์นายดูถูกฉันมาตลอดคิดว่าผู้หญิงอย่างฉันไม่มีค่าแก่การเคารพใช่ไหมหละ!?” ฟังเธอพูดจบแม้ว่าในใจของธัชชัยจะรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยแต่ปากก็ยังตอบกลับไปว่า“งั้นเหตุผลที่เธอแต่งเข้ามาในตระกูลศรีทองก็เป็นเพราะเธอหลงรักพี่ชายของฉันงั้นหละสิ”ถ้าเธอคิดว่าฉันจะหลงเชื่อคำพูดของเธอหละก็?...เหอะ” วัจสาไม่อยากต่อปากต่อคำอีกต่อไปจึงถอนหายใจไปหลายเฮือกกว่าจะตอบกลับไปว่า“ฉันไม่สูงส่งขนาดนั้นหรอก!” “ถึงนายจะไม่เคารพพี่สะใภ้อย่างฉันแต่ฉันอยากให้นายเข้าใจด้วยว่าเรื่องบางอย่างต้องมีขอบเขตไม่ควรข้ามก็อย่าข้ามคนที่ต้องอับอายไม่ใช่แค่นายแต่ยังรวมถึงพี่ชายของนายหรือแม้แต่คนตระกูลศรีทองทั้งหมดถ้านายต้องการที่จะบังคับฉันหละก็แม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำเพื่อตัวเองแต่ฉันก็พร้อมที่จะรักษามันไว้เพื่อพี่ชายของนาย” อับอายงั้นเหรอ?ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อ​4เดือนที่แล้วธัชชัยก็คิดแต่จะแก้แค้นในภาวะกดดันแบบนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปคิดเรื่องอื่นคงไม่มีเวลาไปสนใจความเห็นของคนอื่นอยู่แล้วสำหรับความเห็นของคนอื่นแล้วมีแต่จะทำให้เขารู้สึกยิ่งต่อต้านเข้าไปใหญ่ “งั้นฉันจะรอดูว่าเธอจะรักษาความบริสุทธ์ไว้ได้ยังไง”ธัชชัยใช้คำพูดที่แฝงด้วยความล่อแหลมพูดจบเขาก็พลิกตัวมาอยู่บนตัวของวัจสามือของเขาก็ลูบไล้ไปที่เอวแล้วเลื่อนลงไปเรื่อยๆ เขาจูบไปที่ปากของวัจสาใช้ลิ้นของเขาควาญหาลิ้นของเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมปล่อยไปไหนอย่างกับว่าเขาต้องการที่จะกลืนเธอเข้าไปทั้งตัว วัจสาโดนจูบจนมึนไปหมดเธอพยายามใช้แรงที่มีอยู่เพื่อให้หลุดพ้นแต่มือของเขาก็ได้ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก วัจสาเปรียบเหมือนนกน้อยตัวหนึ่งที่พยายามดิ้นรนจากการถูกจับ“นายธัชชัย...ไอ้คน...เลวทรามต่ำช้า!” แต่ด้วยแรงของเธอจะไปสู้แรงของผู้ชายที่แข็งแรงและกล้ามเป็นมัดๆได้อย่างไรเธอจนมุมจนต้องกัดไปที่ปากของเขา ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับการจูบที่หอมหวานเขาก็ร้องขึ้นเพราะความเจ็บปวดที่ถูกเธอกัดไปที่ปากเข้าให้ ไม่เห็นจะต้องใช้ความรุนแรงยังไม่ได้ทำอะไรถึงขั้นนั้นผู้หญิงนี่ก็ใจร้อนถ้าทำไปถึงขั้นนั้นจริงๆเธอจะไม่เอามีดมาตัด“น้องชาย”เขาเลยเหรอ? พอรู้ว่าธัชชัยขยับตัวเธอก็รีบผละตัวออกจากเขาแล้วหนีออกไปข้างนอกเธอไม่สามารถทนอยู่ที่เดียวกับเขาได้อีก เธอลนลานเกินไปไม่รู้ว่าแค่ขยับตัวนิดหน่อยก็ตกลงไปที่พื้นเสียงดัง“ปัง”แต่โชคดีที่พรมนั้นหนาเลยไม่เจ็บเธอรีบขึ้นมานั่งน้ำตาเกือบไหลออกมาด้วยความขมขื่น เขาตกใจเมื่อได้ยินเสียงคิดอยากจะช่วยดึงเธอขึ้นมาแต่วัจสารีบหลบถอยห่างแล้วยืนขึ้นพูดว่า“เตียงนี้ยกให้นายฉันจะออกไปนอนที่โซฟาข้างนอก” พูดจบก็คลำทางเพื่อเดินออกไปจากห้อง “เดี๋ยวก่อน”ธัชชัยรีบพูดขึ้นมาว่า“ก่อนเธอจะออกไปตอบฉันก่อนได้ไหมว่าที่เธอไม่ยอมเป็นผู้หญิงของฉันเพราะว่าพี่ชายของฉันและเรื่องความถูกต้องหรือว่า...ฉันมีเสน่ห์ไม่พอ?” วัจสาอึ้งกับคำถามของเขาไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่สมองมีปํญหาหรือว่าเกิดเห็นใจขึ้นมาซะงั้น จะตอบยังไงดีถ้าตอบข้อแรกก็แสดงว่ายอมรับว่าเขามีเสน่ห์ดึงดูดเธอมากๆ ทั้งหมดเป็นเพียงสิ่งล่อใจความอ่อนโยนความลึกซึ้งของเขาเป็นเพียงการแสดงเท่านั้นอย่าได้ไปหลงเชื่อเด็ดขาดรู้ทั้งรู้ว่าเขาดูถูกกันแค่ไหนแถมยังเห็นเธอเป็นของเล่นในสายตาของเขาเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่โลภในทรัพย์สินเงินทองไม่ได้ดีเลยซักนิด