ตอนที่73สิ่งล่อตาล่อใจที่กำหนดชะตาชีวิต

ต๭นที่73สิ่งล่อตาล่อใจที่กำหนดชะตาชีวิต วัจสาคิดแล้วคิดอีกคิดว่าตอบข้อหลังไปจะดีกว่า “คงเป็นเพราะนายไม่มีเสน่ห์พอต้องผู้ชายอย่างปรมะสิถึงจะมีเสน่ห์ทั้งร่าเริงแจ่มใสเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นคนทั้งรักทั้งหลง” เมื่อธัชชัยได้ยินชื่อของผู้ชายคนอื่นจากปากของวัจสาสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปมืดมนเหมือนห้องที่เขาอยู่ในตอนนี้ได้ยินก็แค่เพียงเสียงตอบที่เย็นชาของเขาว่า“ปรมะคือใคร?” วัจสารู้สึกได้ถึงอาการหึงหวงอย่างเห็นได้ชัดของเขาจึงตั้งใจตอบกลับไปอย่างลอยหน้าลอยตาว่า“ฉันไม่เคยบอกนายเหรอปรมะก็คือรักแรกของฉัน” ธัชชัยตอบกลับแบบเยือกเย็น“ไม่ละอายใจบ้างเหรอตอนนี้ตัวเองอยู่ในฐานะอะไรยังจะมาลอยหน้าลอยตาพูดชื่อผู้ชายอื่นตอนนี้เธอคือคุณนายของตระกูลศรีทองเรื่องอดีตควรลืมและตัดทิ้งให้หมด” ตอนแรกวัจสาคิดที่จะทนไปเรื่อยๆแต่ผู้ชายคนนี้กลับมาหาว่าเธอไร้ยางอายเธอไม่ได้ทำอะไรผิดศีลธรรมนอกใจสามีเลยซักนิด เธอรีบตอกกลับไปว่า“ฉันรู้ดีว่าฉันต้องตัดเขาออกไปให้หมดฉันจะต้องตัดเขาออกไปจากชีวิตแน่นอนอยู่แล้วแต่ฉันจะลืมเขาได้ไหมนั้นมันก็เป็นเรื่องของฉันมันไม่เกี่ยวกับนายเลยซักนิด” ธัชชัยรู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีตอบกลับแบบเสียงดุๆว่า“ยายผู้หญิงซื่อบื้อฉันบอกให้ลืมก็ต้องลืมให้หมดไม่งั้นฉันจะไปจัดการกับเขาแล้วกลับมาจัดการกับเธอด้วยตัวเอง” “ไสหัวออกไป!”เขาตะโกนด้วยความโกรธ “ด้วยความยินดี”วัจสาพูดจบก็ลุกออกจากพรมเดินไปที่โซฟา ในใจของวัจสารู้สึกเจ็บปวดเธอคิดว่ายังไงชาตินี้เขาก็คงไม่เข้าใจถึงความในใจของเธอ ผู้ชายที่ชื่อปรมะนั้นมีอยู่จริงแต่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ร่าเริงแจ่มใสดังดวงอาทิตย์กำลังขึ้นอย่างที่เธอพูดออกมาแต่สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความหวังที่สวยงามที่วัจสาหวังว่าจะมีในตัวธัชชัยเธอไม่อยากให้ธัชชัยต้องมาตกอยู่ในความแค้นเหมือนดังนรกและความรู้สึกผิดต่อพี่ชายเหมือนอย่างทุกวันนี้ เธอหวังว่าเขาจะหลุดพ้นออกมาจากขุมนรกนี้แล้วกลับมาเป็นธัชชัยที่ร่าเริงแจ่มใสในเร็ววัน ในสายตาของเขาตอนนี้เธอก็คงเป็นแค่ผู้หญิงที่แย่เข้าไปอีก วัจสายอมให้ธัชชัยเข้าใจผิดแบบนี้ไปเรื่อยๆเพื่อแลกกับการไม่ให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเธอและไม่ให้พี่น้องต้องผิดใจกันอีกทั้งยังรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้เพื่อรักษาหน้าของวรพลอีกด้วย ผู้ชายที่ใช้ร่างกายของเขารับมีดแทนเธอผู้ชายที่ฝ่าฝนตกหนักเพื่อไปซื้อของใช้ของผู้หญิงให้เธอผู้ชายที่ยินดีที่จะให้ความช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากผู้ชายที่สามารถทำให้เธอรู้สึกมั่นคงสบายใจ.. นายธัชชัยนายรู้ตัวไหมว่านายเป็นเหมือนสวนดอกฝิ่นที่เลิกไม่ได้รู้ว่าจะทำให้ติดแต่ก็ยังต้องการปลูกมันต่อไปนายเป็นเช่นดอกไม้ที่อบอุ่นแต่เป็นอันตรายถึงชีวิตความรู้สึกนี้ทำให้ฉันเคลิบเคลิ้มในหัวใจบางครั้งฉันก็รู้สึกได้ว่า...นายก็มีใจให้ฉันบ้างเหมือนกัน... วัจสานำความรู้สึกที่ต้องห้ามนี้ค่อยๆเข้าไปสู่ความฝันตอนตื่นมาวันที่สองแสงก็ส่องผ่านรูเล็กๆที่อยู่ตรงพื้นทำให้รู้ตัวว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว ท้องของเธอร้องด้วยความหิวแล้วเธอก็ค้นพบว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกตินี่ไม่ใช่โซฟาแต่เป็นเตียงที่แสนสบายอันนั้น ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่เตียงได้ยังไงข้างๆก็ไม่มีใครวัจสารีบสำรวจเสื้อผ้าของตัวเองแย่แล้ว!ถึงเสื้อผ้าจะไม่ได้ถูกถอดออกหมดแต่สายที่ไหล่กลับหลวมๆเหมือนโดนถูกถอดไปครึ่งหนึ่ง วัจสารีบใส่กลับเข้ามาถ้าจมูกของเธอดีเหมือนจมูกของสุนัขพันธ์ทิเบทันมาสตีฟเธอคงจะได้กลิ่นน้ำลายของผู้ชายตรงหน้าอกของเธอ วัจสาอยากตบหน้าตัวเองถูกขังอยู่กับผู้ชายแบบนี้สองต่อสองยังจะกล้าหลับสนิทขนาดนี้ถ้าโดนทำอะไรขึ้นมาไม่แน่อาจจะยังคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ก็เป็นได้ ในห้องน้ำมีเสียงน้ำไหลคาดว่าธัชชัยกำลังอาบน้ำอยู่ พูดถึงเรื่องอาบน้ำวัจสาก็คิดขึ้นมาในสิ่งที่ไม่ควรคิด ผู้ชายกำลังยืนสูงสง่าน้ำที่ยังไม่แห้งอยู่บนร่างกายที่สมส่วนและมีกล้ามไปทั้งตัว...ไปจนถึงจรดเท้า... อะไรกันนี่!วัจสาส่ายหัวไปมาฉันเป็นอะไรไปเช้ามาก็คิดแต่เรื่องไร้สาระแบบนี้เป็นไปได้ไหมที่เธอกำลังจะตกหลุมรัก ไม่ไม่ไม่รีบออกมาจากความคิดแบบนั้นซักที เธอนึกถึงคนตระกูลศรีทองทั้งพ่อบ้านภูษิตป้าอ้อยไม่รู้ว่าเป็นห่วงแค่ไหนทั้งคืนไม่ได้กลับไปวัจสาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าพวกเขาไปบอกวรพลแล้วเขาเกิดตกใจตื่นตระหนกขึ้นมาจะทำยังไง วัจสาถอนหายใจแล้วเตรียมที่จะลุกออกจากเตียง ขณะนั้นธัชชัยก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี พอวัจสาเห็นเข้าคำเดียวที่อยู่ในหัวในตอนนั้นคืออาหารตา ตอนนั้นเขามีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวผูกไว้ที่เอวแต่ด้วยใบหน้าที่หล่อไร้ที่ติของเขาบวกกับร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่สวยงามทำให้รู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปอยู่ในความน่าหลงใหลที่ไม่มีสิ้นสุด วัจสารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างน่ากลัวเธอรีบหลบหน้าหันไปมองทางอื่น เขามองเธอแบบธรรมดาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้พูดอะไรแต่ในสายตาของเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่คาดเดาไม่ได้ทำให้วัจสารู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อย เมื่อคืนเขายังคิดที่จะล่วงเกินเธออยู่เลยแต่มาวันนี้เขากลับทำสีหน้าเย็นชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ประตูเหล็กใหญ่ไม่รู้ว่าปิดไปตอนไหนธัชชัยนั่งอยู่บนโซฟาในมือถือไฟแช็กสายตาก็มองไปที่กล้องวงจรปิดไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ อาหารเช้าได้ถูกเตรียมไว้อย่างอลังการมีทั้งพาสต้าที่ธัชชัยชอบโจ๊กที่วัจสาชอบและยังมีขนมอื่นๆที่ไม่รู้จักชื่ออีกหลายอย่าง ในห้องส่องกล้องวงจรปิดโสธรกำลังหาวไม่หยุดนัยน์ตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนถึงจะอยากนอนแค่ไหนแต่ตาก็ยังไม่หยุดที่จะมองไปที่มอนิเตอร์ วิศาลเดินเข้ามาเห็นโสธรที่นั่งหาวไม่หยุดแล้วมองไปที่มอนิเตอร์ที่ไร้ความเคลื่อนไหวก็อดขำไม่ได้พูดไปว่า“ไม่เคยเห็นแกจริงจังกับอะไรเท่านี้มาก่อนแผนการมีลูกของธัชชัยเป็นไงบ้าง” พอพูดถึงเรื่องนี้โสธรก็หงุดหงิดขึ้นมาเฝ้ามาทั้งคืนไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้น“หญิงสาวกับชายหนุ่มถูกขังอยู่ในห้องตามลำพังบรรยากาศเป็นใจขนาดนี้สองคนนี้ยังนอนหลับกันได้ไอ้ธัชชัยก็อีกคนมีสาวสวยๆอยู่ด้วยแท้ๆกลับไม่มีน้ำยาทำอะไรได้ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าน้องชายของมันถูกเผาไปพร้อมกับพี่ชายของมันหรือไง” โสธรคงโกรธมากถึงกับพูดถึงธัชชัยเสียๆหายๆได้ขนาดนี้ วิศาลอยากที่จะขำออกมาดังๆ“ลำบากแกแล้วเงียบๆไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้แกยังทนอยู่ฟังมาได้ทั้งคืน” เมื่อคืนที่ธัชชัยดึงสายไฟออกทำให้ไฟข้างในก็ถูกตัดไปด้วยทำให้ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นตอนวัจสาอยู่ที่โซฟาอีกอย่างกล้องวงจรปิดก็ติดอยู่ข้างนอกมองไม่เห็นข้างในห้องเพราะฉะนั้นถ้าสองคนนั้นเกิดมีอะไรกันขึ้นมาจริงๆก็ไม่มีใครเห็นอยู่ดี “แกวางใจเถอะยังไงฉันก็ต้องทำให้สำเร็จถ้าพวกเขาระวังตัวขนาดนี้ฉันมีบางอย่างให้พวกเขารับรองว่าได้ผลยิ่งกว่าหนังรักอีก”โสธรกล่าวด้วยหน้าตาที่มีความสุข “แกคิดจะทำอะไรแผลงๆระวังเหอะถ้าธัชชัยออกมาได้ไม่ปล่อยแกไว้แน่”วิศาลครุ่นคิดไอ้โสธรยิ้มแบบนี้ต้องมีแผนการชั่วร้ายแน่ๆตอนแรกที่คิดจะทำเรื่องพวกนี้มันก็รู้วิธีอะไรแผลงๆเยอะแยะไปหมดตอนนี้ยิ่งวางแผนก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปทุกที โสธรตอบแบบไม่คิดอะไรมาก“แกวางใจเถอะของที่ฉันจะใช้มาจากธรรมชาติล้วนๆไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายแน่นอนมีแต่จะให้ความสุขรับรองว่าเด็กน้อยที่เกิดมาจะต้องแข็งแรงไร้โรคภัยแน่นอน” โสธรหัวเราะให้กับแผนการชั่วร้ายของตัวเองแต่เขากลับมีใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างกับเทพบุตรดูแล้วเหมือนเป็นคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่น่าจะทำร้ายใครได้ เสียงของวิศาลดังขึ้นมา“แกยังอยากมีชีวิตอยู่รึเปล่าถึงกล้าวางยาไอ้ธัชชัย?！รู้จักกันมากี่ปีแล้วแกไม่รู้หรือไงว่ามันทำอะไรได้บ้างยิ่งตอนนี้อารมณ์มันไม่ค่อยปกติอยู่ด้วย” โสธรโบกมือแล้วพูดว่า“สบายใจเถอะน่าฉันพยายามช่วยมันอยู่นะไม่แน่ตอนออกมามันอาจจะขอบคุณฉันก็ได้เรื่องทั้งหมดนี้ฉันจะรับผิดชอบเองไม่ซวยไปถึงพี่หรอก” “ไอ้เพื่อนเลวหมายความว่าไงไม่ซวยมาถึงฉันเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันตั้งแต่แรกแล้ว” ถึงวิศาลจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าวิธีนี้ของไอ้โสธรจะได้ผลรึเปล่า วัจสาอยู่ในห้องลังเลอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจเช็ดตัวก็พอเธอเป็นคนรักสะอาดแต่ในสถานที่แบบนี้เธอไม่กล้าที่จะแก้ผ้าอาบน้ำได้อย่างสบายใจ...ไม่รู้ว่ามีใครจ้องแอบดูอยู่รึเปล่า... วัจสาแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมากลิ่นของอาหารมันช่างเย้ายวนใจทำให้ท้องของเธอร้องดังขึ้นไปอีกเดินออกมาก็เห็นธัชชัยนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับอาหารเช้าที่ทำให้น้ำลายสอวางอยู่ เมื่อคืนไม่ได้กินข้าวเย็นเธอหิวแทบแย่พอเห็นอาหารเข้าก็ทำให้ต้องกลืนน้ำลายแต่ไม่รู้ว่ากินได้หรือไม่ได้ “ธัชชัย...อาหารพวกนี้...กินได้มั้ย?”เธอพยายามใช้น้ำเสียงที่อ่อนหวานหิวจนตาลายมองเห็นแต่อาหารที่อยู่บนโต๊ะเท่านั้น ธัชชัยมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังหิวอย่างกับหมาป่าที่หิวโหยคิดว่าอาหารพวกนี้คงไม่น่ามีอันตรายอะไรเลยพยักหน้าตอบกลับไปว่า“กินได้เธอกินเถอะ” พอธัชชัยยืนยันว่ากินได้วัจสาก็รีบตรงไปที่โต๊ะหยิบโจ๊กขึ้นมากินพอโจ๊กร้อนๆเข้าไปในท้องเธอก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกหลับตารับความสุขนั้นเหมือนกับแมวน้อยที่กำลังดีใจพอใจกับอะไรบางอย่าง ธัชชัยมองเธอด้วยความอ่อนโยน“ค่อยๆกินแต่กินให้อิ่มละกันกินเสร็จแล้วไปที่ห้องน้ำเอาผ้าเปียกมาปิดปาก” วัจสาอึ้งไปซักพักเหมือนกับสมองค่อยๆกลับมาทำงานอีกครั้ง“นายหาวิธีออกไปจากที่นี่ได้แล้วเหรอ?”พอได้กินโจ๊กความรู้สึกนึกคิดก็ค่อยๆกลับมานัยน์ตาใสปิ๊ง ธัชชัยดูท่าทางกังวลเล่นไฟแช็คที่อยู่ในมือตอบกลับไปเบาๆว่า“ใช่เดี๋ยวฉันจะเผาที่นี่ซะ” ธัชชัยคิดว่าไม่ว่าโสธรกับวิศาลจะอยากให้พวกเขาทำลูกกันแค่ไหนแต่ถ้าที่นี่ถูกไฟเผายังไงพวกมันสองคนก็ต้องเข้ามาช่วย แผนการนี้เขาตั้งใจที่จะทำตั้งแต่เมื่อวานแต่เธอกลับไม่ให้ความร่วมมือหน้าตาดูอิดโรยแถมกลางดึกหลับลึกมากถึงขนาดเขาขบไปที่หน้าอกของเธอยังไม่รู้เรื่องซักนิดเลยได้แต่เลื่อนมาจัดการวันนี้ ธัชชัยมั่นใจว่าไอ้สองตัวนั้นสู้ในความฉลาดหลักแหลมของเขาไม่ได้