ตอนที่74ฉันต้องการ

ต๭นที่74ฉันต้องการ วัจสายังรู้สึกกังวลกับแผนการของเขา“ถ้าเกิดพวกเขาไม่ยอมเปิดประตูดับไฟแค่ข้างนอกหรือไม่ก็ปล่อยให้พวกเราโดนครอกตาย...แล้วจะทำยังไง?พวกเราก็ยังจะถูกขังออกไปไม่ได้อยู่ดี” ธัชชัยยิ้มแล้วพูดว่า“งั้นเธออยากอยู่ในนี้?” “...”วัจสาแทบจะอยากเอาชามปาใส่ผู้ชายคนนี้พูดจาดีๆกับเค้าไม่เป็นหรือไงคุยกันทีไรต้องใช้คำพูดน่าเกลียดแบบนี้ทุกที “งั้นนายรอให้ฉันกินขนมพวกนี้เสร็จก่อน”จะโทษเธอก็ไม่ได้เธอหิวจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แม้แต่พาสตาจานนั้นเธอก็อยากกินแต่พอนึกได้ว่าเป็นของโปรดของธัชชัยเลยล้มเลิกความคิดที่จะกินไป พอกินโจ๊กเสร็จก็เตรียมที่จะหยิบขนมเข้าปาก ธัชชัยรู้สึกว่าหน้าของเธอแดงกว่าตอนที่เดินออกมาไม่แน่ใจว่าดูผิดรึเปล่าดวงตาเหมือนเป็นประกายดูแล้วมีน้ำมีนวลขึ้นแต่มีบางอย่างไม่ปกติเหมือนกับแดงเพราะไม่สบายมากกว่า “หยุด！อย่ากิน！”ธัชชัยตะโกนขึ้นมาอย่างฉับพลันวัจสาตกใจกลืนขนมคำสุดท้ายเข้าไป ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรอีก?ที่แท้เธอยืดยาดไปเหรอหรือว่าไม่พอใจที่เธอกินมากไปเธอตัดสินใจที่จะอธิบาย“กินอิ่มแล้วจะได้มีแรงวิ่งได้เร็วหน่อย”... ธัชชัยรู้ทันว่ามีบางอย่างไม่ปกติตอนแรกคิดว่าแค่เขาไม่กินก็ไม่น่าจะเป็นอะไรเพราะคิดว่าไอ้โสธรกับไอ้วิศาลคงแค่วางยาในพาสต้าแต่คิดไม่ถึงว่าพวกมันจะกล้าวางยาในชามของวัจสาหลักฐานก็เห็นอยู่ชัดๆบนใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆของหญิงสาว พอโดนธัชชัยดุเข้าให้วัจสาก็ไม่กล้ากินต่อ รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเอาผ้าออกมาสองผืนเพื่อชุบน้ำพอมองกระจกก็รู้ตัวว่าหน้าของเธอแดงผิดปกติ...นี่มันอะไรกัน? แต่ใจก็กลัวโดนธัชชัยดุอีกจึงรีบเอาผ้าที่ชุบน้ำวิ่งออกมา“อะเอาไปผืนนึงระวังร้อนด้วย”... จังหวะที่ธัชชัยกำลังยื่นมือไปรับผ้าจากวัจสามือของทั้งสองก็สัมผัสกัน วัจสาเหมือนถูกไฟช็อตจึงรีบดึงมือกลับมา ถึงตอนนี้เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ...ก็แค่โดนมือ?ทำไมความรู้สึกมันถึงแปลกขนาดนี้? เธอคิดอะไรไม่ออกหายใจเร็วขึ้นเรื่อยๆร่างกายข้างในก็ค่อยๆร้อนขึ้นเหมือนโดนไฟเผาน้ำร้อนลวก...ทำไมอยู่ดีๆถึงร้อนได้ขนาดนี้เธอร้อนจนแทบจะหยุดหายใจ... วัจสารีบเอาผ้าที่อยู่ในมือมาเช็ดหน้าที่ร้อนของเธอ“ธัชชัยนายจุดไฟแล้วเหรอ...ทำไมมันถึงร้อนขนาดนี้?”เธอพูดไปพร้อมกับหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ ในใจก็คิดแล้วพูดออกมาว่า“หรือว่า...หรือว่าเป็นเพราะโจ๊กชามนั้นไม่ก็ขนมพวกนั้นถูกพวกเขาใส่ยาพิษเข้าไป?！” เธอคิดออกเพียงแค่ถูกพวกเค้าวางยาตอนนี้ร่างกายข้างในร้อนไปหมดจนควบคุมอะไรไม่ได้เซลล์ทั่วร่างกายของเธอเหมือนจะประทุออกมารอการปลดปล่อย ยิ่งรู้สึกร้อนขึ้นร้อน...ขึ้นเรื่อยๆ...เธอต้องการ...ต้องการอะไรนะ? ธัชชัยเข้ามาเอามือของเธอออกจากเสื้อผ้า“ยายซื่อบื้อตื่นได้แล้วไม่ต้องถอดแล้ว！” วัจสาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังถอดเสื้อผ้าออก เสื้อผ้าถูกถอดออกไปเกือบครึ่งวัจสากรีดร้องแล้วรีบดึงเสื้อผ้ามากอดแน่น“แย่แล้วทีนี้...ธัชชัย...ฉันรู้สึกแย่เหมือนกับไม่สบายเป็นไข้รึเปล่าก็ไม่รู้ร้อนจัง” วัจสากระซิบเบาๆความคิดมืดมัวไปหมดเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันเหมือนกับต้องการที่จะคว้าอะไรซักอย่างมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในจิตใจ... คงเป็นความรักเธอโหยหาความรักมาตลอด...ในความจริงที่เหมือนความฝันนี้จะต้องมีเจ้าชายขี่ม้าขาวเข้ามาจับมือของเธอแล้วพูดกับเธอด้วยความอ่อนโยนว่า“ฉันรอมานานแล้วเพื่อที่จะได้พบเธอฉันรักเธอ” วัจสาอยู่ในโลกที่เธอสร้างขึ้นมาไม่มีทางหลุดออกไปได้ผู้ชายคนนั้นผู้ชายที่ทั้งหล่อและแข็งแรง...ไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่อยู่ในหัวใจของเธอแม้ว่าเธอจะไม่เคยยอมรับก็ตาม..แต่ยังไงเขาก็อยู่ในใจเธอมาตลอด ความฝันนี้เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด วัจสายื่นมือไปจับมือของธัชชัยมาทาบที่หน้าอกของตน“ธัชชัย...นายรู้สึกมั้ยว่าหัวใจของฉันเต้นแรงมาก?เป็นเพราะสิ่งที่นายพูดทำให้ฉันรู้สึกใจหวั่นไหว...” วัจสามองไม่เห็นความจริงอะไรทั้งนั้นเธอล่องลอยอยู่ในความฝันของตัวเอง หน้าที่แดงอย่างไม่ธรรมชาติของเธอเพิ่มความเร้าอารมณ์ในตัวเธอมากขึ้น ธัชชัยรู้ว่ายาได้ออกฤทธิ์แล้วแถมออกฤทธิ์ได้ไม่เบาเลยทีเดียว “วัจสาเธอรีบไปล้างหน้าล้างตาถ้าไม่ไหวจริงๆก็อาบน้ำซะได้ยินมั้ยเลิกพูดจาไร้สาระพวกนี้ซะที” ไอ้โสธรกล้าวางยาในชามของผู้หญิงของตนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั้ย?ถ้าออกไปได้นะจะจัดการกับมันเป็นคนแรก เขามองไปที่กล้องวงจรปิดด้วยความคับแค้นใจ “ไม่เอานายพูดแล้วพูดอีกครั้งไม่ได้หรือไง...นายเพิ่งบอกว่านายรักฉันพูดอีกครั้งให้ฉันฟังหน่อยพูดว่า“ฉันรักเธอ”ได้มั้ย?”วัจสาออดอ้อนพร้อมกับเอามือของธัชชัยมากุมไว้ ธัชชัยยังคงดึงดันรีบสะบัดมือของเธอออก“วัจสา！เธอรู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่?ตั้งสติหน่อย！” วัจสายิ่งมึนๆอยู่พอโดนสะบัดมือทำให้เธอเสียการทรงตัวกำลังจะตกไปชนกำแพง...ธัชชัยไหวตัวทันรีบเอามือไปคว้าร่างกายอันเนียนนุ่มของหญิงสาวไว้กลัวที่เธอจะโดนชน พอร่างกายของวัจสาสัมผัสกับร่างกายของธัชชัยความร้อนของร่างกายก็ลดลงแต่ไม่ทันไรความรู้สึกว่างเปล่าที่อยู่ข้างในก็ทำให้เธอมีความต้องการมากขึ้นมากขึ้นไปทุกทีความใกล้ชิดแค่นี้ยังไม่สามารถเติมเต็มความต้องการของเธอได้ เธอคงคิดไม่ถึงว่าชาตินี้เธอจะเป็นคนเริ่มจูบธัชชัยก่อนแต่แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ธัชชัยไม่ขยับตัวปล่อยให้วัจสาขบไปที่ปากของเขาเบาๆจูบของวัจสาไม่เรียกว่าจูบแค่เหมือนกับเด็กน้อยกำลังกินขนมหวานที่ตัวเองชอบเท่านั้น เมื่อเขาถูกจูบแบบนี้ความใคร่ที่มีอยู่ตอนแรกก็เริ่มแสดงออกมาธัชชัยเริ่มที่จะจูบแรงขึ้น ในห้องส่องกล้องวงจรปิดชายทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่ว่าจะไปตามคนมาช่วยดับไฟหรือไปปล่อยพวกเขาออกมาดี แน่นอนโสธรไม่ยอมแน่ๆอุตส่าห์ใช้แผนวางยายังไม่ทันรอให้ยาออกฤทธิ์ได้ยังไงงั้นก็อดเห็นอะไรดีๆสิ? แต่วิศาลกลับคิดว่าคนอย่างธัชชัยไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ยังไงก็ต้องจุดไฟแน่ๆงั้นก่อนที่มันจะจุดไฟก็รีบปล่อยพวกเขาออกมาจะดีกว่ากันไว้ดีกว่าแก้ ระหว่างที่สองคนนั้นเถียงกันไปเถียงกันมาหน้าจอมอนิเตอร์ก็มีการเคลื่อนไหว โสธรพูดขึ้น“พี่วิศาลพี่วิศาลดูสิดูเหมือนยาจะออกฤทธิ์แล้ว”... พอวิศาลหันไปดูก็เห็นชายร่างสูงใหญ่กำลังอยู่กับหญิงสาวตัวเล็กๆคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าผู้หญิงกำลังพูดอะไรอยู่ หลังจากความเร่าร้อนค่อยๆผ่านไปวัจสาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองความคิดของเธอนั้นไปไกลถึงไหนต่อไหน วัจสาพูดไปว่า“ธัชชัยเราออกไปกันเถอะ...ฉันร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว...เหมือนกำลังจะระเบิด”...เธอเหมือนแมวตัวน้อยที่รอคอยคนมารักมาเอาใจใส่ใบหน้าที่งดงามของเธอเต็มไปด้วยความผุดผ่องทำให้ยากที่จะอดใจไหว “ไม่มีอะไรแล้วอยู่เฉยๆไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพวกเราก็ได้ออกไปแล้ว”ธัชชัยอุ้มเธอเข้าไปในห้องข้างใน ข้างในไม่มีติดกล้องไว้มองไม่เห็นว่าพวกเขาทำอะไรแต่ถ้าอยู่ในมือของโสธรแล้วหละก็ต้องมีวิธีแน่นอนโสธรหยิบกุญแจขนาดเท่ากุญแจรถขึ้นมาเพียงแค่กดปุ่มเสียงจากข้างในก็จะดังออกมาให้ได้ยิน คนอย่างโสธรไม่ปล่อยให้สิ่งรอบตัวมาขัดขวางความตั้งใจของเขาได้ง่ายๆ แค่ได้ฟังเสียงก็รู้ได้ว่าสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่ ซ้ำยังรู้อีกว่าเหตุการณ์ตอนนั้นตื่นเต้นเร่าร้อนแค่ไหน แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวขึ้นมาทันที ธัชชัยไม่รังเกียจที่หญิงสาวทำกับตนแบบนี้แต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาต้องการให้วัจสาตั้งสติให้ดีเขาพยายามผละเธอออกจากตัว“วัจสาเธอรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรออกมา?” ถึงเธอจะถูกผลักออกแต่ก็ยังหาทางกลับเข้าไปใกล้ชิดกับเขาอีกตอนนี้เธอเหมือนแมวน้อยที่เรียกร้องความรักจากเจ้าของซบไปที่ไหล่ของเขาร้องครวญคราง ความคิดของวัจสาตอนนี้คือกอดของธัชชัยทำให้คลายความร้อนไปได้บ้างและทำให้เธอรู้สึกมั่นคงสบายใจด้วย เมื่อหญิงสาวไม่ตอบคำถามของธัชชัยเขาก็เอามือผละเธอออกไปอีกแล้วอยู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่ว่า“ฉันคิดว่าต้องผู้ชายอย่างปรมะสิถึงจะมีเสน่ห์ทั้งร่าเริงแจ่มใสเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นคนทั้งรักทั้งหลง” ไม่คิดเลยว่าในใจของผู้หญิงคนนี้จะมีผู้ชายอยู่ทั้งคนซ่อนอยู่ วัจสาไม่ได้สนใจอะไรรีบกลับเข้าไปใกล้ชิดธัชชัยอีกครั้ง รูปร่างที่ชวนมองของเธอไร้ซึ่งการควบคุมเธอไม่รู้ตัวเลยว่าในตอนนี้ตัวเองมีเสน่ห์แค่ไหน ธัชชัยมองไปที่สายตาของวัจสาที่ลึกลับชวนฝันเขารู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาจึงผละเธอออกไปอีกครั้ง แม้ว่าธัชชัยก็มีความรู้สึกเหมือนกันแต่เขาต้องการที่จะให้เธอเต็มใจให้กับเขาเท่านั้นไม่ใช่ว่าผู้ชายคนไหนก็ได้ ยิ่งคิดว่าถ้าเธอนึกว่าเขาคือ“นายปรมะ”นั่นธัชชัยก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ วัจสารู้สึกอึดอัดที่คอมามันร้อนซะจนควบคุมไม่ได้มันทรมานไปหมดจนอยากที่จะปลดปล่อยออกมา...ตอนนี้เธอต้องการเพียงใกล้ชิดกับธัชชัย...ถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย “วัจสาดูให้ชัดๆรู้ไหมว่าฉันคือใคร”ธัชชัยพูดด้วยเสียงต่ำให้ความรู้สึกเร่าร้อนมาก “นายคือ...ธัช”... เธอใช้ดวงตาอันแวววาวมองลึกเข้าไปที่ดวงตาของเขา ใบหน้าของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเขาเย็นชากับเธอมาตลอด ซ้ำยังดูถูกเธอเป็นประจำแต่ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกชอบเขาขึ้นมาแล้วสิ... วัจสายิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า“นายคือธัชชัยไง...ทำไมฉันจะจำนายไม่ได้หละ” นี่คงเป็นยิ้มที่หอมหวานที่สุดที่วัจสามีให้ต่อธัชชัยเป็นเพราะนี่คือการบอกความในใจไม่ใช่เป็นการแสดงการแสดงออกของวัจสาในครั้งนี้คือเรื่องจริง