ตอนที่79เรียกเธอมาที่ห้องของฉัน

ต๭นที่79เรียกเธอมาที่ห้องของฉัน กนิษฐาไม่มีทางบอกธัชชัยแน่นอนว่าคนคนนั้นคือใครเพราะตอนนี้เขาไม่สามารถเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้ อีกทั้งยังเป็นการส่งธัชชัยไปตกอยู่ในอันตรายเธอเคยรู้สึกถึงรสชาติของการสูญเสียเขาไปครั้งนึงแล้วเธอจะไม่ยอมกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกขอแค่ให้ธัชชัยมีชีวิตอยู่แค่นี้ก็พอใจแล้ว วัจสานั่งอยู่ที่บ้านด้วยความเบื่อหน่ายตั้งแต่ที่ธัชชัยออกไป เธอลองไปขอร้องให้พ่อบ้านภูษิตช่วยพาไปพบวรพลแต่วรพลปฏิเสธ วรพลมองว่าถ้าไม่มีทะเบียนสมรสต่อให้เขาบอกความจริงกับวัจสาก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงจะเป็นการทำให้เธอวิตกกังวลโดยไม่จำเป็นมากกว่า สุดท้ายก็กลายเป็นปมที่หลอกหลอนวรพลต่อไป ยิ่งทำให้วัจสาหนีความทุกข์ไม่พ้น ตอนกลางคืนก็ผ่านไปธัชชัยไม่ได้กลับมาทั้งคืนวรพลก็กินข้าวเช้าแค่นิดเดียว วัจสาได้ยินป้าอ้อยถอนหายใจไม่หยุดเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ ได้ยินมาว่าเมื่อคืนสองพี่น้องทะเลาะกันอีกแล้ว เฮ้อ สุดท้ายธัชชัยก็กลับบ้านมาตอนพระอาทิตย์ขึ้นอีกวันพอดีดูท่าทางฉุนเฉียวทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เขาปลดเนคไทออกโยนเสื้อสูทไปบนโซฟาท่าทางดูรุนแรงไปหมด วัจสามองเห็นรอยเลือดที่อยู่บนเสื้อเชิ้ตสีขาวของธัชชัยส่วนใหญ่แห้งแล้วจนกลายเป็นสีน้ำตาลแดงเข้มแต่ยังมีบางส่วนที่เป็นสีแดงสดเหมือนกับว่าเพิ่งไหลออกมา หรือธัชชัยจะบาดเจ็บ?วัจสาอยากที่จะไปดูแผลให้เขาดูว่าเป็นหนักมากมั้ย แต่พอเธอเริ่มก้าวขาในใจก็มีเสียงห้ามให้หยุดให้ใจเย็นลง วัจสาเธอไม่ควรแอบคิดอะไรกับผู้ชายคนนี้อีกยิ่งไม่ควรมีใจให้เขาด้วย ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องรักษาขอบเขตเป็นแค่พี่สะใภ้กับน้องเขย ให้ความสัมพันธ์แบบนี้ดำเนินต่อไปแล้วกัน ขณะที่วัจสากำลังครุ่นคิดมือถือของธัชชัยก็ดังขึ้นเขารับแบบท่าทางหงุดหงิดได้ยินบุรีบอกว่า“คุณชายธัชชัยครับเธอต่อต้านด้วยการอดอาหาร” “เรื่องแค่นี้แกจัดการเองไม่ได้หรือไงเรียกแกกลับมาจะมีประโยชน์อะไร?”ถ้าเขาตายแกก็เตรียมตัวตายตามไปได้เลย”หน้าตาท่าทางของธัชชัยน่ากลัวมากโมโหจนขว้างมือถือไปบนโซฟา ธัชชัยไม่มองมาที่วัจสาเลยซักนิดกินโจ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง มองหลังของธัชชัยที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆความประหม่าตื่นเต้นของวัจสาก็ค่อยๆลดลง ป้าอ้อยออกมาเห็นหลังของธัชชัยพอดีเลยถามว่า“เกิดอะไรขึ้นทำไมคุณชายรองไม่รอพาสต้าที่ป้าทำให้?” ป้าอ้อยได้แต่วางพาสต้าลงบนโต๊ะแล้วก็เห็นว่าธัชชัยกินโจ๊กของวัจสาจนหมด ป้าอ้อยหันหลังกลับไปที่ห้องครัว“คุณนายเดี๋ยวป้าเอามาให้ใหม่อีกชามนะ” วัจสาเอ่ยปากเรียกป้าอ้อย“ไม่ต้องก็ได้ค่ะป้าอ้อยฉันใช้ชามนี้ก็ได้” เธอหยิบชามที่ธัชชัยเพิ่งกินไปเดินเข้าไปในครัวตักโจ๊กมาครึ่งชามแล้วค่อยๆกิน วัจสาไม่ได้อนามัยจัดไม่รังเกียจที่จะใช้ชามต่อจากธัชชัยแต่ก็แอบรู้สึกแปลกๆไม่ได้ เหมือนรู้สึกผิดยังไงไม่รู้... เดี๋ยวนี้ธัชชัยออกข้างนอกบ่อยมากทุกครั้งที่กลับมาก็ดูหน้าตาอมทุกข์ วัจสาเดาว่าบริษัทอาจจะมีปัญหาก็ได้แต่คนที่ทั้งเก่งและฉลาดอย่างธัชชัย จะปล่อยให้บริษัทมีปัญหาได้ยังไง ตอนเช้าธัชชัยก็รีบออกข้างนอกแต่เช้าไม่กี่วันมานี้เขาไปอยู่ที่เดียวคือ โกดังของบริษัทโฮสติ้ง ผู้หญิงที่บอบบางคนหนึ่งกำลังนอนซมอยู่บนกระดานไม้ ตอนแรกร่างกายเต็มไปด้วยพลังแต่ตอนนี้กลับกำลังนอนอิดโรยทำให้มองแล้วรู้สึกน่าสงสาร แต่น่าเสียดายที่ความสงสารของธัชชัยมีให้แค่บางคนกับคนที่หลอกลวงทำร้ายพี่ชายของเขาจนเกือบตายเขาไม่มีทางที่จะให้อภัย “คุณชายธัชชัยครับผมเรียกหมอมาดูแล้วฉีดยาแล้วด้วยแต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมกินข้าวหมอบอกว่าถ้าพรุ่งนี้ยังเป็นแบบนี้ต้องบังคับเจาะยาบำรุงเข้าร่างกาย”นิสัยของบุรีกับธัชชัยต่างกันมากบุรียังมีความเห็นอกเห็นใจอยู่บ้างเห็นคนสวยอย่างกนิษฐาต้องมานอนซมอยู่แบบนี้ก็อดสงสารไม่ได้ “งั้นก็เจาะไปเลยแค่ให้เธอไม่ตายก็พอ”ธัชชัยพูดด้วยความเย็นชา บุรีเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของธัชชัยเอ่ยปากออกความเห็นไปว่า“คุณชายครับถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่น่าจะใช่วิธีที่ดีเราใช้ไม้แข็งแล้วไม่ได้ผลไม่ลองใช้ไม้อ่อนดูบ้าง?” ไม้อ่อนงั้นเหรอธัชชัยหัวเราะด้วยความเย้อหยัน“เหอะเหอะไม้อ่อน?ไม้อ่อนยังไงต้องให้ฉันคุกเข่ากอดขาเธอร้องมั้ย?” “เอ่อ”บุรีอึ้งในคำพูดของธัชชัยผ่านไปซักพักถึงพูดออกมาว่า“ไม่ใช่อย่างงั้นครับผู้หญิงคนนี้...ดูแล้วน่าจะชอบคุณชายอยู่ไม่น้อยถ้าคุณชายดีกับเขาหน่อยไม่แน่เขาอาจจะสารภาพทุกอย่างก็ได้” บุรีรู้สึกว่าจริงๆแล้วกนิษฐาเป็นสาวน้อยที่บอบบางน่าถะนุถนอม ไม่ควรที่จะโดนธัชชัยทำร้ายแบบนี้ กนิษฐารูปร่างงดงามผิวขาวนวลสวยอย่างกับนางงาม เสื้อผ้าของเธอเปิดขึ้นเปิดให้เห็นผิวที่นวลเนียนแต่รอยแผลที่เกิดจากการถูกโซ่ล่ามอย่างแน่นหนาทำให้ดูน่ากลัวน่าตกใจเป็นที่สุด “ไอ้บุรีแกมันไอ้โง่เง่าจะให้ฉันใช้ไม้อ่อนกับเธอแกเป็นคนสืบมาเองนะว่า4เดือนที่แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นคนวางแผนปองร้ายพี่ชายของฉันตอนนี้แกก็เป็นพวกเดียวกันกับเธอด้วยหรือไง บุรีไม่รู้จะตอบคำถามของธัชชัยยังไง เขาแค่ไม่อยากเห็นผู้หญิงที่อ่อนแอไม่มีทางสู้คนหนึ่งต้องมาถูกทรมานแบบนี้ อาจเป็นเพราะคนที่โดนไม่ใช่พี่ชายของตัวเองเลยไม่เข้าใจความรู้สึกของธัชชัยแต่ยังไงนิสัยของเขากับธัชชัยก็ไม่เหมือนกันเลยซักนิด “วันหลังถ้ามีเรื่องอดอาหารเรื่องไร้สาระเล็กๆน้อยๆแบบนี้ไม่ต้องมาบอกฉันแกจัดการเองถ้ายังไม่ยอมกินแกก็เรียกคนมาจับยัดฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะไม่ยอมกินเข้าไปรอผู้หญิงคนนี้ตื่นแล้วค่อยมาบอกฉัน” พูดจบก็ไม่มองผู้หญิงที่อยู่บนเตียงอีกเลยหันกลับแล้วเดินจากไป ที่บ้านตระกูลศรีทอง ธัชชัยยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่รูปร่างสูงตระหง่านเหมือนกระบอกไม้ไผ่ที่ตั้งตรง ในมือที่ยาวของเขาถือบุหรี่อยู่สูบอย่างจริงจังไม่หยุดที่จะพ่นควันออกมา ภายใต้ควันที่ปกคลุมใบหน้าคือความทุกข์ใจ ป้าอ้อยทำพาสต้าเสร็จก็ยกออกมาเจอวัจสาอยู่ชั้นสองพอดีป้าอ้อยเลยพูดว่า“คุณนายคะวันนี้คุณชายรองกินโจ๊กไปแค่ชามเดียวเองรบกวนคุณนายยกไปให้คุณชายรองหน่อยได้มั้ยคะไม่งั้นคุณชายต้องหิวแย่เลย”ป้าอ้อยพูดด้วยความเอ็นดู “เขาโตจนป่านนี้แล้วหิวยังออกมากินเองไม่ได้เหรอคะ?”วัจสาพูดด้วยความเย็นชา ไม่รับจานจากป้าอ้อยแล้วเดินลงบันไดไป แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปนั้นในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเป็นเพราะอะไรกันทำไมถึงยังอยู่ในบ้านหลังนี้?คนที่ตัวเองชอบคืออีกคนแต่กลับแต่งงานกับพี่ชายของคนคนนั้น...ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธอแทบบ้า เธอคิดถึงขนาดจะหย่ากับวรพล...แต่จะหย่ากันง่ายๆได้ยังไง? ถ้ามันง่ายขนาดนั้นวันนั้นคงไม่แต่งเข้ามาง่ายๆแบบนี้ ก้าวเข้ามาแล้วก็ลึกเกินกว่าจะหันหลังกลับ วัจสาทิ้งวรพลที่ถูกไฟครอกจนบาดเจ็บไม่ลงจริงๆเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการคนดูแล อีกอย่างอาปยุตก็ได้วางหมากไว้แล้วถ้าเธอหย่ากับวรพลเรื่องวุ่นวายต้องตามมาแน่ๆ พอนึกถึงสุขภาพที่ย่ำแย่ของวรพลทำให้เธอทิ้งเขาไม่ลง ป้าอ้อยกับพ่อบ้านภูษิตก็อายุมากแล้วดูแลพวกเขาตลอดไปไม่ได้ ธัชชัยก็สมควรที่จะใกล้แต่งงานแล้วถึงตอนนั้นเขาก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเอง จะมีเวลาที่ไหนมาดูแลวรพลมีแต่เธอที่เป็นภรรยานี่แหละที่ต้องดูแลเขาไปชั่วชีวิต วัจสารู้ว่าตัวเองไม่ได้สูงส่งอะไรแค่ความรับผิดชอบและจิตใจที่เมตตาที่มีมาตั้งแต่เด็กทำให้เธอยอมที่จะอยู่เพื่อดูแลวรพล แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้นยังไงไม่ใช่แค่ไม่ให้เกียรติพี่สะใภ้อย่างเธอพวกเขาทั้งสองยังมีความสัมพันธ์แบบนั้นอีก พอนึกถึงเรื่องห้องสีชมพูในวันนั้นก็ทำให้วัจสาหน้าแดงขึ้นมาไม่สามารถควบคุมได้ มันผิดหลักศีลธรรมมากถ้าจะพูดแบบนี้แต่วัจสาไม่เคยเสียใจเลยที่ครั้งแรกของเธอมอบให้กับผู้ชายที่ตัวเองชอบ เขาให้ความรู้สึกที่ทำให้เธอลืมไม่ลง แต่เรื่องแบบนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีกเป็นครั้งที่สองในตอนนั้นเป็นเพราะถูกคนไม่ดีปองร้ายถ้าระวังอีกนิดก็คงไม่เปิดโอกาสให้ใครมาทำร้ายได้อีก ธัชชัยที่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่บังเอิญได้ยินเธอยืนคุยอยู่กับป้าอ้อย เขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเยือกเย็นได้ขนาดนี้แค่ยกพาสต้ามาให้ยังไม่ยอม ความเยือกเย็นของเธอทำให้ธัชชัยรู้สึกหงุดหงิด ปกติคนที่ต้องเปลี่ยนเป็นเย็นชาต้องเป็นผู้ชายแต่ทำไมกับวัจสาดันกลับกัน การตอบสนองของเธอนั้นเยือกเย็นยิ่งกว่าสามีที่“รักกับภรรยาเพียงชั่วข้ามคืนก็หมดความรัก” ธัชชัยหวนนึกถึงท่าทางของผู้หญิงคนนั้นตอนอยู่ภายใต้ร่างกายของเขาด้วยความสุขเธอทั้งอ่อนโยนงดงามน่าหลงใหล...แต่ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เป็นเพราะเสียใจที่เสียครั้งแรกให้กับเขาหรือเพราะยังคงคิดถึงปรมะอยู่? ไอ้คนที่เป็นรักแรกของเธอคนนั้น พอนึกถึงตอนที่ผู้หญิงคนนี้พูดถึงผู้ชายคนนั้นดวงตาก็สดใสขึ้นมาทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ปรมะคนนี้ทำให้เขาเกลียดจนเข้าไส้ ธัชชัยรับพาสต้าจากมือของป้าอ้อยกินเข้าไปคำใหญ่ ตอนนี้เขาต้องการคำตอบเพื่อปลอบใจตัวเองหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาพ่อบ้านภูษิต“พ่อบ้านอีกซักพักเรียกวัจสาขึ้นมาข้างบนบอกไปว่าพี่ชายต้องการพบ” พ่อบ้านภูษิตตกใจพี่ชาย?คุณชายรองคิดจะปลอมตัวเป็นคุณชายใหญ่หลอกคุณนาย? เฮ้อจริงๆแล้วพ่อบ้านเข้าใจในความคิดของธัชชัยที่ไม่ยอมใช้ฐานะที่แท้จริงเผชิญหน้ากับคุณนายมีอยู่หลายเหตุผล อย่างแรกคือวันแรกที่วัจสาเข้ามาในบ้านนี้เธอก็ถูกตราหน้าว่าเข้ามาเพราะหวังทรัพย์สมบัติ เริ่มแรกก็ให้ความรู้สึกไม่ดีซะแล้วแถมตอนแรกยังต่อต้านพี่ชายที่ยัดเยียดผู้หญิงมาให้ ผู้หญิงที่ยิ่งสวยก็ยิ่งมีพิษ เหมือนคนสวยอย่างกนิษฐาที่ใช้ความสวยของตัวเองเป็นเครื่องมือมาหลอกลวงพี่ชายที่มีแต่ความจริงใจให้ ซ้ำยังส่งเขาลงนรกกลายเป็นต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาคิดว่าวัจสาคือกนิษฐาคนที่สอง แต่พ่อบ้านภูษิตไม่คิดแบบนั้นในความคิดของเขาวัจสาเป็นเด็กสาวที่สะอาดบริสุทธิ์ไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยอะไรเธอต้องเป็นคุณนายที่ดีของตระกูลศรีทองเป็นภรรยาที่ดีของธัชชัย