ตอนที่​80ไม่เกี่ยวกับเขา

ต๭นที่​80ไม่เกี่ยวกับเขา น่าเสียดายที่พ่อบ้านภูษิตเป็นแค่คนรับใช้ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของเจ้านาย เขาได้แต่ถอนหายใจวางสายโทรศัพท์แล้วเตรียมไปเรียกวัจสาให้ขึ้นมา แต่วัจสาที่อยู่ในห้องรับแขกมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่อีกสองวันก็จะเปิดเรียนแล้ว แต่เธอยังไม่ได้จ่ายค่าเทอมเลยครั้งที่แล้วเงินที่ได้จากการไปเต้นRichbabyกับแวววัยก็ให้แวววัยไปหมดแล้วที่เหลือคงต้องคิดหาทางเอาเอง พอพูดถึงเต้นขึ้นมาเธอก็รู้สึกหวาดกลัวถ้าไม่ใช่เพราะธัชชัยเข้ามาช่วย ตัวเองกับแวววัยไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง มันจริงที่ว่าศักดิ์ศรีกับขอบเขตเป็นสิ่งที่ควรมีไม่ควรที่จะขายร่างกายของตัวเองเพื่อเงิน วัจสาคิดแล้วคิดอีกมีทางเดียวคือไปขอยืมจากพ่อบ้านภูษิตเธอกำลังเตรียมตัวจะลุกขึ้นก็มีคนมาเคาะประตู “ไม่ได้ล็อกค่ะเข้ามาได้เลย” คิดไม่ถึงว่าคนที่เข้ามาคือพ่อบ้านภูษิตคนที่กำลังอยากเจออยู่พอดี“ฉันกำลังอยากเจอพ่อบ้านอยู่พอดีเลย”พอต้องพูดถึงเรื่องยืมเงินวัจสาก็รู้สึกอายไม่กล้าพูด พ่อบ้านอึ้งไม่คิดว่าวัจสาคิดอยากเจอเขาด้วย“คุณนายมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?หรือว่าเรื่องที่อยากให้ผมพาคุณนายไปพบคุณชายใหญ่?” “ไม่...ไม่ใช่ค่ะเป็นเรื่องอื่น”วัจสาพูดตะกุกตะกักหายใจลึกๆรวบรวมความกล้าพูดไปว่า“ฉันอยากจะขอยืมเงินค่าเทอมจากพ่อบ้านซัก​7,000รอให้เทอมหน้าฉันทำงานพิเศษหรือไม่ก็ได้ทุนแล้วฉันจะรีบใช้คืนให้” พ่อบ้านหัวเราะออกมาด้วยความอ่อนโยน“คุณนายครับทำไมพูดแบบนี้?คุณเป็นคุณนายของตระกูลศรีทองเรื่องเงินทองจริงๆแล้วคุณต้องเป็นคนดูแลเพียงแต่ว่าคุณยังเรียนอยู่เลยให้ผมดูแลชั่วคราวรอวันนึงที่คุณพร้อมจะมาจัดการผมก็จะคืนหน้าที่นี้ให้เพราะฉะนั้นเงินของตระกูลศรีทองแค่คุณเอ่ยปากบอกก็พอไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น” วัจสานิ่งไปถึงจะพูดแบบนี้เธอก็ยังรู้สึกไม่ดีที่จะเอาเงินของตระกูลศรีทองโดยไม่มีเหตุผลสมควร อีกอย่างภรรยาอย่างตัวเองจะมีหรือไม่มีก็ได้... “พ่อบ้านคะงั้นฉันก็ถือว่าพ่อบ้านรับปากให้ฉันยืมเงินแล้วนะ” พ่อบ้านหัวเราะขึ้นมาอีก“ก็อย่างที่ว่าแหละครับเงินของตระกูลศรีทองคุณเป็นคนจัดการได้เลยไม่ต้องมาขอยืมอีกอย่างถ้าคุณไม่เป็นคนมาดูแลยังไงตระกูลศรีทองก็ต้องเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายกับค่าเทอมของคุณอยู่แล้ว วัจสาหน้าแดงยังไงก็รู้สึกไม่ดีเลยคิดในใจว่ามีแล้วค่อยคืนแล้วกัน ถ้ารู้ก่อนว่ายืมได้ง่ายขนาดนี้ คงไม่ไปทนลำบากเต้น​richbabyกับแวววัยให้เสียเวลา แถมยังถูกผู้ชายคนนั้นใช้มือลวนลามอีกต่างหาก ถึงจะโดนข้อหา“ล่วงละเมิดทางเพศ”ไปแล้วก็ตาม... “งั้นก็ขอบคุณพ่อบ้านมากนะคะ”วัจสาแก้ปัญหาอันหนักหน่วงได้ซะทีรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย “ยินดีครับ”พ่อบ้านยิ้มรับแล้วก็คิดขึ้นได้ว่าตัวเองมาหาวัจสาเพราะอะไร“คุณนายครับคุณชายรองเค้า...” พอพูดถึงคุณชายรองพ่อบ้านก็นึกได้ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเปิดเผยความจริงแล้วคนที่จะบอกความจริงก็ไม่ใช่ตัวเองด้วยเขาเลยรีบหยุดที่จะพูดต่อ แต่วัจสากลับตื่นตระหนกขึ้นมาธัชชัยเป็นอะไร?เธอยังคงเป็นห่วงจึงรีบถามไปว่า“เกิดอะไรขึ้นกับธัชชัย?” วัจสาอยากที่จะตบหน้าตัวเองสัญญากับตัวเองแล้วไงว่าอย่าไปสนใจผู้ชายคนนั้นอีกยังจะไปเป็นห่วงเขาอีกทำไม พ่อบ้านตอบกลับ“คุญชายรองยอมให้คุณไปพบคุณชายใหญ่ได้แล้วครับ” พอพูดจบวัจสาก็ดีใจจนออกนอกหน้า“ตอนนี้ใช่มั้ย?ไปตอนนี้เลยรึเปล่าคะ?” “ครับตอนนี้คุณชายใหญ่รออยู่ที่ห้องหอ” พ่อบ้านพูดจบวัจสาก็รีบวิ่งไปที่ชั้นสองในใจทั้งดีใจและตื่นเต้น พ่อบ้านภูษิตเห็นแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้ไม่รู้ว่าคุณนายโง่เขลาหรือว่าไร้เดียงสากันแน่ เจอคุณชายรองที่ปลอมตัวเป็นคุณชายใหญ่ตั้งกี่ครั้งแล้วยังไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ คงเป็นเพราะวัจสาไร้เดียงสาเกินไปคงคิดไม่ถึงจริงๆว่าธัชชัยจะปลอมตัวเป็นพี่ชายตัวเองมาหลอกเธอ แล้วก็คงคิดไม่ถึงอีกว่าคนเราจะคิดทำอะไรที่แย่ขนาดนี้ ถ้ารู้ความจริงว่าจริงๆแล้วเป็นธัชชัยวัจสาจะต้องโกรธและไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่นอน วัจสาถอนหายใจเฮือกๆวิ่งขึ้นมาชั้นสองเป็นเพราะประหม่าจึงหยุดอยู่ที่หน้าประตูซักพัก ธัชชัยอยู่ข้างในได้ยินเสียงหอบด้วยความเหนื่อยจากผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกอดคิดไม่ได้ว่าเธออยากเจอพี่ชายของเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ?ตอนอยู่กับเขาทำเหมือนกับเขาเป็นสัตว์ร้ายไม่ยอมเข้าใกล้เลยซักนิด พอคิดแบบนี้สีหน้าของธัชชัยก็ดูตรึงเครียดขึ้นมา ภายใต้หนังคนปลอมมองเห็นไม่ชัดเลยว่าเขารู้สึกยังไง วัจสาทำใจเสร็จก็เปิดประตู“วรพลในที่สุดคุณก็ยอมพบฉัน”...เธอเดินเข้าไปใกล้ ธัชชัยนั่งอยู่บนรถเข็นบนตัวและแขนของเขาปกคลุมไปด้วยหนังคนที่เป็นแผล ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะเอามาใช้หลอกผู้หญิงของตัวเอง วัจสาย่อลงกุมมือวรพลแล้วพูดเบาๆว่า“ขอบคุณที่ยอมพบฉันฉันดีใจเหลือเกิน...คุณยอมพบฉัน”... ธัชชัยก้มลงมองผู้หญิงคนนี้เอามือที่ใส่หนังปลอมไปลูบที่ผมที่เส้นเล็กและยาวของวัจสา เขาชอบกี่จะทำแบบนี้รู้สึกว่าเป็นการสัมผัสง่ายๆให้ความรู้สึกที่ดี ธัชชัยตอบกลับเขาใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงจึงทำให้เสียงของเขาไม่น่าฟังและนุ่มลึกเหมือนปกติ เป็นเสียงแหบและแก่ “ธัชชัยบอกว่าเธออยากพบฉันมากงั้นเหรอ?” วัจสาค่อยๆกุมมืออีกข้างของเขา“ใช่ค่ะ...คุณให้ฉันอยู่ห้องพยาบาลเป็นเพื่อนคุณได้มั้ย?” ตามกฎหมายแล้วฉันคือภรรยาของคุณแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยฉัน...รู้สึกแย่มาก” ธัชชัยปิดตาลงมือก็ยังคงลูบไปที่ผมของวัจสา อีกมือก็จับไปที่ใบหน้าอันอ่อนโยนของเธอเบาๆวัจสาปล่อยให้เขาจับใบหน้าของเธอต่อไป ธัชชัยชอบวัจสาตอนที่เป็นแบบนี้มากทั้งเชื่อฟังอ่อนหวานทำให้เขาใจอ่อนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว“แต่ว่า... หมอภาคินกับหมอภูวิศเป็นผู้ชายทั้งคู่...ถ้าเธอเข้ามาอยู่คงจะไม่สะดวก”... วัจสาคิดอยู่ซักพักก็เห็นด้วย“งั้นให้ฉันมาปรนนิบัตรคุณทุกวัน3เวลาอาหารได้มั้ยคะ?ทำไมป้าอ้อยยังทำได้เลย?”วัจสาคิดว่าใครๆก็สามารถเจอเขาได้ยกเว้นตัวเองคนเดียว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปวรพลกับเธอก็จะห่างกันไปเรื่อยๆ กับธัชชัยก็จะใกล้กันไปเรื่อยๆ เธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้และไม่ควรเป็นแบบนี้ควรที่จะจบเรื่องผิดศีลธรรมแบบนี้ได้แล้ว ขอให้ความผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้นจบลงตรงนี้เถอะ วัจสาป้าอ้อยบอกว่าช่วงนี้เธอดูแปลกๆเย็นชากับธัชชัยมากเขารังแกเธอรึเปล่า? บอกฉันมาฉันจะจัดการให้เอง”ธัชชัยยังคงรู้สึกติดใจกับเหตุการณ์ในวันนี้ที่วัจสาทำเย็นชากับเขาเขาอยากรู้ว่าจริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้คิดยังไงกันแน่ “ไม่ไม่มีค่ะพวกเราไม่ได้ทะเลาะกัน...เขาก็ไม่ได้รังแกฉันด้วย” วัจสาอ้ำๆอึ้งๆสุดท้ายก็พูดเหตุผลไม่ออก “งั้นเหรอ?แล้วทำไมเมื่อหลายวันก่อนเธอกับธัชชัยไม่ได้กลับมาทั้งคืน?” ธัชชัยพยายามดึงวัจสาเข้ามาอยู่ในแผนการที่เขาวางไว้ วัจสาตื่นตระหนกหรือว่า“วรพล”จะรู้เรื่องของตัวเองกับธัชชัยแล้ว? เรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น... วัจสาขอบตาแดงผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่งรู้ว่าภรรยาของตัวเองมีชู้ แถมเป็นชู้กับน้องชายของตัวเองช่างน่าสงสารจริงๆ “วรพลฉันขอโทษ”...สุดท้ายก็หนีไม่พ้นข้อจำกัดทางศีลธรรมและการสำนึกในความผิด “ขอโทษฉันทำไมต้องขอโทษ?”ธัชชัยตั้งใจถามด้วยความคลุมเครือ วัจสาสะอื้นเบาๆเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมา“ขอโทษคุณ...จริงๆค่ะ” ธัชชัยแอบยิ้มเล็กๆภายใต้หนังปลอมช่างไร้เดียงสาจริงๆเด็กโง่คนนี้ โกหกไม่เป็นหรือไง?เป็นเพราะแบบนี้เองที่ทำให้ความรู้สึกสงสารของธัชชัยที่มีต่อเด็กโง่คนนี้มีมากขึ้น “เธอขอโทษฉันเพราะว่าเธอหลงรักธัชชัยเข้าแล้วใช่มั้ยวัจสา?” ในที่สุดธัชชัยก็เอ่ยปากถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ที่สุด ธัชชัยไม่ชอบวัจสาไม่เป็นไรแต่ในใจภรรยาอย่างวัจสาต้องมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น นี่คือเงื่อนไขของธัชชัยวันหน้าถ้าวัจสารู้ความจริงจะได้ไม่คิดที่จะไปจากเขา วัจสาฟังประโยคนี้จบก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาและยังรู้สึกหวาดกลัวอีกด้วยเธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่“วรพล”ที่เป็นคนถามคำถามนี้ ฉันหลงรักธัชชัยเข้าแล้วจริงๆเหรอเนี่ย? เธอไม่กล้าคิดต่อกลัวว่าคำตอบจะทำให้เธอต้องตกนรก แต่เธอก็ไม่อยากทำร้ายสามีตามกฎหมายอย่าง“วรพล” วัจสาส่ายหัวรู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนจับกดน้ำ“ไม่ค่ะวรพล...ฉันไม่ได้รักเขาและไม่มีทางรักด้วยขอให้คุณเชื่อฉันเถอะ” “ไม่ควรรักหรือไม่มีทางรักได้”ธัชชัยไม่ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการเลยถามต่ออย่างเย็นชา ไม่ควรรักกับไม่มีทางรักได้เขียนต่างกันนิดเดียวแต่ความหมายต่างกันลิบลับไม่ควรรักคือภววิสัย ไม่มีทางรักได้คืออัตวิสัยเป็นสิ่งที่เธอควบคุมได้ วัจสาเข้าใจความหมายของประโยคนี้ดีเธอเงยหน้าขึ้นมองวรพลด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง“วรพลฉันไม่ควรรักเขาและไม่มีทางรักเขาได้ วรพลที่นั่งอยู่บนรถเข็นหันหน้าหนีหลบตาวัจสา สักพักก็รู้สึกถึงความหนาวสั่นมาจากตัวของผู้ชายคนนี้และยังมีความโกรธด้วยเป็นเพราะความเครียดที่เกิดขึ้น มือของเขาที่ลูบไปที่ผมของวัจสาก็เริ่มรุนแรงขึ้นไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร วัจสาได้แต่ขยับตัวเข้าไปใกล้เขามากขึ้นจะได้ลดความเจ็บที่ศีรษะของตัวเองลง ธัชชัยไม่ล้มเลิกความตั้งใจถามด้วยน้ำเสียงที่หนักขึ้น“แล้วเรื่องที่เธอกับธัชชัยทั้งคืนไม่กลับบ้านหละจะอธิบายยังไง?”เขาพยายามที่จะให้เธอจนมุม ธัชชัยไม่อยากแพ้ให้กับผู้ชายที่ชื่อปรมะแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้ก็ตาม ฟังจบวัจสาก็ปากซีดเข้าใจทันทีว่าวรพลรู้เรื่องของพวกเขาสองคนแล้ว ข้าวเช้าที่กินเข้าไปคงโดนวางยาไว้เพราะหลังจากนั้นก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆคนที่ลักพาตัวเขาทั้งสองก็ต้องบอกวรพลแน่ๆเขาต้องรู้แล้วแน่ๆเลย วัจสาคุกเข่าลงตรงหน้าวรพลน้ำตาไหลพราก เธอกุมมือผู้ชายคนนี้แน่นขึ้น“วรพลฉันขอโทษฉันไม่ดีเองฉันเป็นคนเริ่มอ่อยธัชชัยก่อน...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา...ฉันเป็นคนไม่รักษาเกียรติของตัวเอง”... เธอเน้นย้ำแล้วย้ำอีกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับธัชชัย