已经是第一章了
ตอนที่273อะไรคือวันหยุดสุดท้าย
ตอนที่273อะไรคือวันหยุดสุดท้าย
ถึงแม้จะมีการเตรียมทางจิตวิทยาหลังจากที่ได้ยินตัวเลขและอดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น
เธอยิ้มด้วยความเศร้าอยู่ห่างจากสายตา“คนที่ตั้งใจจะฆ่าคนก็สมควรโดนแบบนี้”
เขารู้ว่าเธอพยายามที่สุดแล้ว
“นัชชา”ทุกคำพูดของเตชิตมันช่างเจ็บปวด“ความเจ็บปวดแบบนั้นเธอต้องใช้ความอดทนให้มากๆนะควบคุมมันไว้นะฉันอยากจะพาเธอออกจากที่นี่แต่ตอนนี้มันคงยาก”
“ฉันมีการเตรียมพร้อมไว้แล้วและนี่คือราคาของความตั้งใจ”เมื่อศาลปิดคำพิพากษานัชชาก็มีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง
ทั้งสองคนร่วมมือกันมันไม่สบายใจเลยที่คนรักกันต้องมาทรมานกันเองร่างกายตอนนี้เธอต้องการให้เขากอดจูบแต่ความเป็นจริงเหลือเพียงพื้นที่เย็น
“ความสัมพันธ์ที่กำลังโหยหาเรื่องนี้อาจจะเป็นกังวลมากไปกับสังคมตอนนี้อาจจะไม่ทีใครกล้าตอบระยะเวลานี้อากาศร้อนอาจจะดีขึ้นมานิดนึงฉันจะไม่ให้เธอรอนาน”
นัชชามองผู้ชายตรงหน้าเพราะว่าคดีนี้เขาในตอนนี้ดูไม่เหมือนกับเตชิตเลยความวิตกกังวลหวาดกลัวทุกข์ใจอ่อนแอตลอดเวลาที่ที่ผ่านเรื่องพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลยแต่ตอนนี้มันเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆทำให้เขาเจ็บปวดและรู้สึกผิด
ผู้ชายคนนี้ควรเป็นคนที่หล่อสูงเขาไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้
เตชิตรู้สึกอึดอัดใจเอามือร่วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาถือไว้ที่ปลายนิ้วพร้อมจุดไฟนัชชาเข้าไปขวาง
ผู้ชายกระพริบตาแล้วมองเธอ“เป็นอะไร”
ถึงแม้ว่าเธอจะแนะนำให้เขาเลิกบุหรี่แต่เขาก็ไม่ได้เลิกโดยเด็ดขาด
นัชชากังวลเด็กที่อยู่ในท้องของเธอเขาหมุนสองรอบระหว่างเธอและควันการกระทำถือว่าเป็นอิสระ“สูบน้อยๆหน่อยดูคุณไอติดต่อกันมากเลย”
เพื่อสิ่งนี้
เตชิตพ่นควันบุหรี่ออกมาไม่รอที่จะทำให้เธอรู้สึกหายใจสะดวกขึ้นผู้ชายคนนั้นได้เปลี่ยนตำแหน่งและถือมันไว้ไฟแชคอยู่ในมือ“ช่วงนี้อารมณ์เสียอยากสูบสองม้วน”
เขาไม่มีอย่างอื่นเลยที่ชอบทำนิสัยแบบนี้เป็นงานอดิเรกและนี่คือทั้งหมดที่เกี่ยวกับการบรรเทาทุกข์ของเขา
ในขณะที่กำลังพูดผู้ชายก็จุดไฟไปที่ริมฝีปาก
เสียงเปิดไฟแช็กนิ้วหัวแม่มือกดลงที่ลูกบิดไฟแช็กไฟสีแดงเพิ่มขึ้นตามไฟแช็กที่จุดบุหรี่สีแดงทับทิมกำลังสลายไปตามแรงดูดของเขา
เตชิตดูดลึกเข้าไปขอบตาดำลึกลงไปเหมือนจะลืมตาไม่ขึ้นดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับช่วงเวลานี้
เขาสำลักควันเข้าจมูกวิ่งไปสู่หลอดลมในที่สุดก็เข้าไปในปอดเซลล์ในปอดกระตุ้นเล็กน้อยการรวมกันคลื่นของการเคลื่อนไหวอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกแบบคนเราเลยอยากที่จะดูดบุหรี่
ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาจากจมูกของผู้ชายค่อยๆพ่นออกลมก็พัดไปทางนัชชา
ทั้งๆๆที่กลิ่นมันก็ไม่ได้เหม็นมากก่อนหน้าที่ดมก็ไม่เห็นเป็นไรแต่ตอนนี้เธอไม่เคยปฏิเสธ
ค่อยๆๆสูดดมควันบุหรี่ก็เหมือนกับสูดดมน้ำมันที่บุหรี่ทุกอย่างเหมือนอยากอาหารทรมานและขยะแขยง
นัชชาเริ่มทนไม่ไหวแต่เวลาดูดบุหรี่ยิ่งอยู่ยิ่งยาวยิ่งอยู่ยิ่งนานควันบุหรี่เริ่มหนาขึ้นความรู้สึกที่อึดอัดเริ่มชัดเจนมากขึ้น
เธอถือมันไว้ไม่ค่อยอยากแสดงอาการเท่าไหร่หัวใจยังคงภาวนาขอร้องไห้เตชิตรีบสูบบุหรี่ให้หมดเร็วขึ้นอีกนิด
ผ่านไปไม่กี่วินาทีครึ่งนาทีใกล้ถึง1นาทีมองดูควันบุหรี่ที่อยู่บนมือยิ่งอยู่ยิ่งสั้นลงนัชชาดีใจที่มันกำลังจะหมด
ทันใดนั้นความรู้คลื่นไส้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วอาการเริ่มมาถึงคอเธอไม่สามารถควบคุมปฏิกิริยาของร่างกาย
รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำทันทีรีบเปิดฝาชักโครกเธอเกาะอยู่บนนั้นไม่สามารถยับยั้งอาการอาเจียนได้
โอ๊ยกระเพาะอาหารฉันทรมานเหลือเกินมันเหมือนท้องทั้งหมดถูกพับเก็บ
คิดว่าสามารถหยุดอาการอาเจียนได้คิดไม่ถึงว่ายิ่งอาเจียนอาการยิ่งหนักขึ้นอาการไม่ได้บรรเทาลงเลยเมื่ออาเจียนไปหลายรอบแล้วเธอรู้สึกเจ็บและร้อนที่คอเล็กน้อย
เตชิตตกใจกับพฤติกรรมของเธอเธอออกไปนั่งที่ข้างนอกได้สักพักแล้วแต่ไม่มีท่าทีที่จะหันกลับมาเมื่อรอเขาหันกลับมาผู้หญิงที่อยู่ในห้องน้ำก็ล้มลงมานั่งอยู่ที่พื้น
เขาก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วพยุงตัวเขาขึ้นมาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
นัชชาอยากจะพูดว่ามันไม่มีอะไรแค่จะอ้าปากความรู้สึกทรมานเมื่อกี้ได้กลับมาอีกครั้ง
“โอ๊ย”เธออาเจียนแบบต่อเนื่องในท้องของเธอก็ไม่ค่อยมีอะไรอยู่แล้วมันก็มีแค่ถุงน้ำดีที่ออกมา
รอจนกว่าอาการคลื่นไส้จะดีขึ้นเธอค่อยๆๆพูดออกมาว่า“ฉันฉันไม่เป็นไร”
“เป็นขนาดนี้แล้วเธอยังบอกว่าไม่เป็นไร”เตชิตเหมือนถูกบิดที่หัวใจเจ็บใจที่ร่างกายของเธอและโกรธตัวเองมองดูเธอทรมานทั้งหัวใจถูกดึงขึ้นฉันได้แต่ถอนหายใจ“อะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้น”
นัชชาไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้อาเจียนหนักขนาดนี้ดวงตาเริ่มแดงก่ำผิวของเธอเป็นสีขาวเวลามองก็จะยิ่งชัดเจน
จะรีบหรือจะโกรธแล้วมันยังไงอ่ะเมื่อเห็นน้ำตาของเธอก็ไม่อยากตำหนิอะไรเธออีกแล้ว
“ลุกขึ้นได้ไหม”ถ้าพูดอีกน้ำเสียงของเธอเบาลงมาก
นัชชาพยายามที่จะจับมือเขาไว้ค่อยๆลุกขึ้นมาเขาพยุงเธอไปที่อ่างล้างมือเปิดก๊อกน้ำล้างปากด้วยน้ำเย็นบังคับให้ความรู้สึกคลื่นไส้ลดลง
เตชิตดึงผ้าออกมาเช็ดน้ำที่รอบปากเธออย่างระมัดระวังมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอสีหน้าของเธอยังไม่คลายกังวลเลย“ไปโรงพยาลกับฉัน”
นัชชาตกตะลึง“อะไรนะ”
“ฉันบอกว่าไปโรงพยาบาลกับฉัน”
“ฉันไม่ไป”เธอแทบจะไม่อยากตอบ“อาการแบบนี้จะให้ไปโรงพยาบาลได้ยังไง”ถ้าไปโรงพยาบาลเรื่องที่ฉันตั้งท้องอยู่จะถูกเปิดเผย
“ฉันไม่ได้ขอคำปรึกษาจากเธอ”ผู้เริ่มพูดเสียงแข็ง“เกี่ยวกับปัญหาเธอฉันไม่เคยเห็นมันเป็นเรื่องเล็กสำหรับฉันเลย”
“เมื่อวานฉันกินจนท้องเสียวันนี้เลยมีอาการอาเจียนไม่ต้องตกใจ”พอนัชชาพูดจบประโยคนี่เขาก็หลบสายตาเตชิต
เขาหรี่ตามองกำลังพิจารณา“เธอกินอะไร”
“เต้าหู้กะหล่ำปลีข้าวฟักทองแล้วก็ยังมีแกงจืดด้วย”นัชชานึกถึงอาหารของเมื่อคืนที่พูดมาทั้งหมดเธอกลัวว่าเตชิตจะส่งคนไปถามและไม่กล้าที่จะโกหก“ฉันคิดว่าฟักมีกลิ่นเปรี้ยวนิดหน่อยรู้สึกกระเพาะไม่ค่อยดี”
นัชชาดึงทิชชู่ออกมาเพื่อปกปิดความสับสนของตัวเองแม้ว่าเธอจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแต่เธอรู้สึกได้ว่าดวงตาหนึ่งคู่กำลังจ้องมองเธออยู่
“คุณจะลาพักร้อนเมื่อไหร่”
เขาจำได้ว่าทุกครั้งนัชชาจะมาที่นี่แต่ว่าช่วงเวลานี้
已经是最新一章了
加载中
