ตอนที่ 83 คุณทำฉันตกใจ

ต๭นที่ 83 คุณทำฉันตกใจ "โทรเบอร์โทรศัพท์บ้านของเขาหรอ! คุณบ้าไปแล้วหรอ ตอนนี้เวลากี่โมงกี่ยามแล้ว! ขอร้องล่ะคุณอย่าทรมานผมเลยได้ไหม!" บรีอยากปฏิเสธผู้หญิงเบื้องหน้านี้มาก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองดูท่าทางที่น่าสงสารของเธอที่เหมือนกับดอกสาลี่ตากฝน ทั้งที่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียน แต่ตัวเองก็เกลียดเธอไม่ลง แค่เห็นดวงตาที่ฉายแววตาน่าสงสารของเธอจ้องมองตัวเอง บรีก็รู้สึกต้านทานไว้ไม่อยู่ เพราะดวงตาของเธอ...สามารถพูดได้ และดึงดูดคนได้... ถ้าหากตัวเองไม่ยอมช่วยเหลือเธอ ดูเหมือนจะเป็นความผิดที่ใหญ่หลวงมาก ชั่วพริบตาดวงตาของเธฮก็ดึงดูดทำให้ผู้ชายรู้สึกอยากปกป้อง บรีก้มหน้าลงอย่างเหนื่อยใจ "เอาล่ะ เอาล่ะ ผมจะช่วยโทรหาให้ก็ได้" เขาควักโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง เมื่อหาเบอร์โทรศัพท์เจอ ในที่สุดก็กดโทรออก บนใบหน้าที่งดงามของกนิษฐาค่อยๆปรากฏรอยยิ้มจางๆออกมา ปกติดวงตาคู่สวยนี้มักจะถูกปกคลุมด้วยแววตากังวล แต่เพราะผู้ชายคนนั้นไม่อยู่ เลยไม่ได้เผยออกมา สถานที่ที่ไม่มีเขาคือนรก และสถานที่ที่มีเขาคือสวรรค์ กนิษฐาชอบเขาจริงๆ ชอบธัชชัยมากๆ ดังนั้นเมื่อเธอทราบข่าวว่าธัชชัยยังมีชีวิตอยู่ก็พยายามหนีออกมาจากสถานที่นั้นอย่างไม่หยุดหย่อน เธอไม่อยากเป็นเจ้าหญิง เธออยากแค่อยู่เคียงข้างกายเขาอย่างเงียบๆ ห้องโถงใหญ่มีเสียงโทรศัพท์ดังกังวานขึ้น ดูเหมือนจะทำให้ทุกคนต้องตกใจตื่น นอกจากวรพลที่อยู่ห้องรักษาที่ไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่คนอื่นได้ตื่นหมดแล้ว รุ่งสางตีสอง ทุกคนเพิ่งดำดิ่งลงสู่สภาวะการนอนระดับลึก วัจสาได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังกังวานมาตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่มีคนไปรับสาย เธอเลยลืมตาดวงตาทั้งสองดวงที่พร่ามัวขึ้น และบ่นพึมพำว่า : "เวลาไหนแล้วยังมีคนโทรมาหาอีก? เป็นเรื่องสำคัญนักหรอ?" ธัชชัยที่โอบกอดวัจสาก็ส่งเสียงว่า"อืม"หนึ่งที วัจสาเข้านอนเร็ว ส่วนผู้ชายที่นอนข้างหลังได้ล้มเลิกการกระทำแล้ว แต่แอบนอนหลับสนิทข้างผู้หญิงอย่างสบายอกสบายใจ สี่เดือนมานี้ นี้เป็นครั้งแรกที่เขานอนหลับสบายที่สุด นั้นคือตอนนี้ เมื่อวัจสาได้ยินเสียงทุ่มต่ำของผู้ชายข้างหลังก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองนอนห้องเดียวกับ’วรพล’ จากนั้นเธอก็รู้สึกเจ็บตรงเอวทั้งสอวข้าง ขณะที่วัจสาคิดจะยื่นมือออกไปจะเปิดไฟ "เดี่ยวฉันออกไปดูให้นะ..." "ไม่ต้องเปิดไฟ!" ธัชชัยตะโกนพูดด้วยเสียงต่ำตามจิตใต้สำนึก เพราะตอนนี้ไม่มีเครื่องเปลี่ยนเสียงแล้ว เลยพยายามพูดน้ำเสียงที่แฝงด้วยเสียงแหบที่เพิ่งตื่นนอนเมื่อกี้ แต่สุดท้ายเสียงแหบไม่เหมือนกับคนเก่า แต่แฝงด้วยน้ำเสียงเข้มที่น่าฟังเราะ วัจสานิ่งอึ้ง และคิดว่าผู้ชายข้างๆไม่สบาย เลยรีบเดินกลับไปลูบหน้าของเขา "วรพล คุณไม่สบายหรอค่ะ? เป็นอะไรหรือเปล่า?" ผิวหนังที่สัมผัสร่างกายด้านข้าง...เรียบเนียนมาก...แทบจะไม่เหมือนร่างกายของวรพลที่ถูกไฟเผาเลย สุดท้ายเธอก็ยืนกรานจะเปิดไฟ ส่วนวินาทีที่ไฟสว่างนั้น ธัชชัยได้หยิบผ้าห่มหนาๆปกคลุมร่างกายตัวเองแล้ว ตอนที่วัจสาหันหน้ากลับไปก็ต้องตกใจ "วรพล คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ? ทำแบบนี้คุณจะหายใจไม่สะดวกนะ..." "ผมแค่กลัวจะทำคุณตกใจ" ธัชชัยพยายามกดเสียงต่ำสุดชีวิต ให้คล้ายคลึงกับเสียงของเครื่องเปลี่ยนเสียง ในใจของวัจสาเหมือนกันชนกับอะไรสักอย่างเข้า ผู้ชายคนนี้ยังคิดถึงตัวเองตลอดจนถึงตอนนี้ เขารู้ว่าหน้าตาของเขาจะทำให้ฉันตกใจ ในใจของเธอค่อยๆใจอ่อนลง ขณะเดียวกันก็อยากจะไปดึงผ้าห่มบนตัวของผู้ชายออกด้วย "ฉันไม่ได้กลัวเลย คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอก..." ยิ่งเขาเอาใจใส่ดูแล เธอก็ยิ่งรู้สึกละอายใจ เพราะไม่กี่วันมานี้ตัวเองยังนอนบนเตียงเดียวกับน้องชายของเขาอยู่เลย... "ท่านชัย! ท่านชัย!" ห้องโถงข้างล่างดูเหมือนคณภษิตกำลังจะตะโกนอยู่ เพราะเสียงนี้ยังไม่ได้รับตอบรับจากคน เลยขึ้นมาหาข้างบนชั้นสอง ธัชชัยพูดในผ้าห่มว่า : "วัจสา คุณออกไปดูหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น" แต่ในใจได้ดุด่าคณภษิตจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว ทำไหมเขายังไม่รู้อีกว่าธัชชัยกำลังจะถูกผู้หญิงคนนี้จับได้แล้ว ดังนั้นการมาของเขาไม่ใช่เพื่อเปิดโปงหรอกหรอ? วัจสาเองก็ไม่คิดอะไรมาก หลังจากตอบตกลง ก็เดินออกไปข้างนอก ดูท่าทางคณภษิตเหมือนมีเรื่องสำคัญเลยมาถามหาธัชชัย แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ร้องตอบสักคำ เมื่อเพิ่งออกมาถึงระเบียงทางเดิน วัจสาก็เกือบจะชนกับคณภษิตที่วิ่งมาอย่างกระวนกระว่าย "มีอะไรหรอค่ะ? ทำไหมถึงรีบร้อนขนาดนี้ ในโทรศัพท์มีเรื่องด่วนหรอ?" คณภษิตถามเพียงเรื่องของธัชชัย "คุณผู้หญิงครับ ผมต้องการมาหาท่านชัย เขายังนอนหลับอยู่หรอครับ?" วัจสารู้สึกสงสัยผู้ชายคนนั้นจะนอนหรือไม่นอน เธอจะไปรู้ได้ยังไง? ในใจของคณภษิตตอนนี้แล้ว ข่าวคราวของกนิษฐาสำคัญกว่าเรื่องธัชชัยถูกภรรยาจับได้เสียอีก! "ฉันไม่รู้ค่ะ ไม่เห็นเขามาทั้งคืนแล้วค่ะ ดูเหมือนเขาจะออกไปข้างนอกยังไม่กลับมา..." คณภษิตไม่สนใจวัจสาแล้ว แต่เดินผ่านเธอและพูดว่า : "เจ้าท่านชัยคนนี้นี่ เวลาน่าเสียวน่าขวานอย่างนี้ยังมาเล่นอีก!" ขณะที่พูดก็เดินพุ่งเข้าไปห้องแต่งงานที่วัจสาเพิ่งออกมา วัจสาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขากำลังทำไรอยู่ เลยนึกว่าบางทีคณกษิตอาจจะนึกว่าธัชขัยตอนรี้กกลังนอนข้างในอยู่ แต่ว่า.... "คณภษิต ข้างในไม่ใช่ธัชชัย แต่ที่วรพลที่นอนอยู่..." แต่พอวัจสากับคณภษิตเข้าห้องแต่งงานพร้อมกันนั้น ก็พบว่าข้างในไม่มีใครอยู่เลย ถ้าหากไม่ใช่ว่ามีรถเข็นของวรพลอยู่ตรงทีเดิม เธอคงนึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ แต่วรพลเขาไม่สะดวก แล้วเดินยังไง? ตอนนี้ไปไหนแล้ว? ข้างในห้องมีเพียงในห้องน้ำที่ยังไม่ได้ไปหา เมื่อวัจสาคิดออกก็เดินเข้าไป "วรพล? คุณอยู่ไหมค่ะ?" แต่กลับพบว่าข้างในว่างเปล่าไม่มีคน คณภษิตรู้แล้วว่าธัชชัยอยู่ที่ไหน เขาถอนหายใจหนึ่งเฮือก และวิ่งเข้าไปในห้องรักษา เจ้าท่านชัยมัวแต่เล่นไม่ดูเวลาเลย ธัชชัยตอนนี้ต้องปรากฏตัวในห้องรักษาแน่ เพราะเขาต้องหาข้ออ้างให้ตัวเองหลุดพ้น เมื่อวัจสาเห็นข้างในไม่มีใครเลย ในใจก็รู้สึกตื่นตระหนก วรพลที่นอนอยู่ดีๆทำไหมหายตัวไปแล้วล่ะ? เธอรีบเร่งฝีเท้าตามคณภษิตอย่างลุกลี้ลุกล้น ตามที่คาดการณ์ไว้ประตูห้องรักษาที่มีคนกำลังเดินออกมาคือธัชชัย ขณะที่วัจสากำลังจะพุ่งตัวเข้าไป เพราะอยากรู้ว่าวรพบอยู่ข้างในไหม "ธัชชัย วรพลอยู่ข้างในไหม?" ร่างกายที่สูงใหญ่กำยำของธัชชัยสกัดกั้นหน้าประตูอยู่ ทำให้วัจสาไม่สามารถเข้าไปได้ "พี่ผมเหนื่อยมากแล้ว ผมเพิ่งส่งเขาเข้าไป" พูดจบก็พูดต่อด้วยเสียงเย็นชาว่า "วัจสา คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่หิวโหยอย่างคุณ ต่อให้มีความต้องการแบบนั้น คุณก็ไม่ควรฝืนใจคนป่วยให้มาปรนนิบัติคุณระ!" ถ้าหากวัจสายังไม่เคยผ่านประสบการณ์คงจะไม่รู้ว่าผู้ชายพูดปริศนาอะไรอยู่ แต่เรื่องประสบการณ์ชายหญิง พอเธอได้ยิน"ความต้องการ"ที่ออกจากปากของธัชชัย ก็รู้เลยทันทีว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไร เธอโกรธจนดวงตาแดงระเรื่อ "ธัชชัย คุณพูดอะไรอะ?" เพราะเห็นว่าคณภษิตอยู่ด้วย เธอเลยไม่สามารถเผยการกระทำกำเริบสืบสาสออกมา แต่ผู้ชายคนนี้ปากไม่มีหูรูดจริง แม้แต่ต่อหน้าคณภษิตยังกล้าพูดคลุมเครือแบบนี้อีก ใบหน้าของวัจสาเริ่มแดงระเรื่อ และจ้องมองธัชชัยอย่างไม่ละสายตา "เฮ้อ" ธัชชัยส่งเสียงเย็นชาออกมา "คุณบังอาจมากที่พูดว่าอยากเข้าห้องรักษาเพื่อดูแลพี่ชายของผม ทั้งที่จริงไม่ใช่เหตุผลนี้ แต่คุณต้องการให้พี่ชายผมปรนนิบัติคุณมากกว่า ใช่ไหมล่ะ? ผู้หญิงอะไรแม้แต่คนป่วยก็กัดไม่ปล่อย นี่ช่างน่ากลัวเสียจริง..." เขาพยายามหาเหตุผลอะไรก็ได้เพื่อสกัดกั้นวัจสาที่ต้องการเข้าห้องรักษาตัวเพื่อหาพี่ชาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนเหตุผลนี้จะได้ผล เกรงว่าน่าจะใช้ได้อีกสิบวันครึ่งเดือนที่วัจสาจะไม่กล้าอยากมาพบพี่ใหญ่ ไม่งั้นคงถูกดำเนินการตามความผิดทางกฎหมายแน่ วัจสาจ้องมองตาไม่กระพริบ คิดไม่ถึงว่าธัชชัยจะพูดแบบนี้ออกมาได้ "ธัชชัย คุณช่วยระมัดระวังคำพูดหน่อย! เพราะฉันไม่ได้เลวทรามต่ำช้าไร้วัฒนธรรมเหมือนคุณ!" วัจสารู้สึกว่าตัวเองควรต้องถกเถียงกับผู้ชายคนนี้แล้ว มุมดวงตามีน้ำตาเม็ดเล็กๆเอ่อล้นออกมา สุดท้ายเธอก็วิ่งหนีจากไป ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! เศษเดช! เมื่อคณภษิตเห็นวัจสาจากไปด้วยท่าทางเคียดแค้นก็ถอนหายใจยาวๆออกมาหนึ่งเฮือก ใครใช้ให้เขาเป็นเจ้าของบ้านเพียงคนเดียวนะ? อีกอย่างทุกคนก็ทราบดีว่าท่านชัยเป็นคนนิสัยแบบนี้ พูดไปแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงหวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะมีพัฒนาการที่ดีขึ้น แต่หลังจากที่คุณผู้หญิงถูกกลั่นแกล้ง อารมณ์ของท่านชัยดูผ่อนคลายลงไม่น้อย อย่างน้อยก็ไม่เอาแต่คิดแก้แค้น ขณะเดียวกันคุณผู้หญิงเอง ในฐานะเป็นผู้หญิงของบ้านตระกูลศรีทองก็ต้องเผชิญกับทุกอย่าง เพราะเธอแต่งงานให้กับบ้านนี้แล้ว ดังนั้นต้องผ่านด่านทุกอย่าง ความรักแบบนี้ถึงจะยืนยาวและคุ้มค่า และคู่ควรที่ทำให้คนสองคนพึ่งพากันตลอดชีวิต "จริงสิ ท่านชัย เกิดเรื่องแล้ว!" เขาเพิ่งนึกเหตุผลที่เข้ามาหาธัชชัยได้เเล้ว "คุณพ่อบ้านทำแบบนี้ ผมเกือบถูกฆ่าตายแล้วรู้ไหม มีเรื่องอะไรกันที่ทำให้คุณกระวนกระว่ายถึงขนาดนี้ได้?" เมื่อธัชชัยนึกถึงตอนที่ตัวเองเกือบจะถูกเปิดโปงเมื่อสักครู่ เขาก็รู้สึกอยากต่อยคุณพ่อบ้านสักหมัด เมื่อสักครู่ธัชชัยเพิ่งเข้าไปดูวรพลมาเอง และเห็นเขากำลังนอนหลับอยู่ ซึ่งได้พิสูจน์แล้วว่าไม่มีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเขา แบะรู้สึกว่าไม่มีเรื่องใหญ่อะไรใหญ่ไปกว่านี้แล้ว "เมื่อสักครู่คุณตั้งใจเข้าไปเปิดโปงความลับของผมในห้องใช่ไหม?" เขาค่อยๆหรี่ตาลง โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้นถูกหลอกได้ ไม่เช่นนั้นคงถูกเปิดโปงแน่ ถึงแม้ว่าเรื่องถูกเปิดโปงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก แต่ธัชชัยไม่อยากให้เธอรู้ฐานะที่แท้จริงของเขาเร็วเกินไป คณภษิตกวาดตามองรอบบริเวณ แบะพูดด้วยเสียงต่ำว่า : "โทรศัพท์เมื่อกี้เป็นข่าวคราวเกี่ยวกับกนิษฐา ผู้ช่วยบรีเป็นคนโทรมาหา อีกอย่างในสายยังได้ยินกนิษฐาร้องเรียกชื่อคุณด้วย" บนใบหน้าของธัชชัยเผยสีหน้าขุนเคืองจนทำให้คนตกใจ เจ้าบรีคนนี้ดูเหมือนยิ่งทำงานยิ่งไม่น่าเชื่อใจได้แล้ว หรือตะเป็นบ้าไปแล้ว? คิดไม่ถึงจะกล้าโทรศัพท์มาบ้านตระกูลศรีทองตอนตีสามอย่างนี้? "เอาล่ะ ผมทราบแล้ว! เรื่องนี้ห้ามพูดกับพี่ชายของผมนะ ไม่เช่นนั้นพวกคุณไม่มีความสุขแน่!" หลังจากธัชชัยพูดจบก็ก้าวเท้ากว้างๆเดินลงข้างล่าง คณภษิตทราบดีว่าเรื่องมีเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นไม่กล้าเอาไปพูดอยู่แล้ว เพียงแต่ที่เขาตามลงมาด้วย ธัชชัยก็ใช้ให้เขาช่วยหยิบเสื้อโค้ทกับกุญแจรถด้วย "จะให้เรียกภูผาตามมาไหมครับ?" เพราะดึกมากขนาดนี้ คณภษิตรู้สึกกังวลใจนิดหน่อย "ไม่ต้องหรอก" ธัชขัยสวมเสื้อโค้ท และหยิบกุญแจรถ จากนั้นก็เดินไปข้างนอก "ถ้างั้นก็เดินทางปลอดภัย ระมัดระวังตัวด้วย " คณภษิตทำได้เพียงกำชับ