ตอนที่ 85 สิ่งที่เธอต้องการคือคุณ

ต๭นที่ 85 สิ่งที่เธอต้องการคือคุณ "ท่านชัย ท่านชัยรีบเอามือลงก่อนเถอะครับ! ถ้าหากยังบีบคอเธออยู่อย่างนี้คงต้องตายแน่ๆ!" บรีเห็นใบหน้าที่งดงามเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงและเริ่มหายใจติดๆขัดๆแล้ว สุดท้ายบรีก็ทนดูไม่ได้ รีบรวบรวมความกล้าหาญเข้ามาขัดขวางธัชชัย "คุณไม่สามารถฆ่ากำลังใจเดียวในชีวิตของคุณชายใหญ่ได้นะครับ" อาจจะเป็นเพราะประโยคสุดท้ายที่ทำให้ธัชชัยดึงสติตัวเองกลับมาได้ จนทำให้เขาคลายมือออก บางทีอาจจะใช่อย่างที่บรีพูด ผู้หญิงคนนี้คือกำลังใจเดียวในชีวิตของวรพล ถ้าหากทราบว่าเธอยังไม่ตาย บางทีพี่ใหญ่อาจจะยอมไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลในประเทศอเมริกาก็ได้ และสามารถหาเหตุผลมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วย เพราะถ้าปล่อยให้เขามีสภาพจิตใจแบบนี้ต่อไป ถึงจะมีสภาพแวดล้อมที่มีหมอเก่งหรือการรักษาดี เขาก็จะไม่มีกำลังใจ และไม่ให้ความร่วมมือกับการรักษา และทุกอย่างที่ทำมาก็จะไร้ประโยชน์ ธัชชัยไม่ได้ฆ่าบรีด้วย ส่วนกนิษฐาก็กลับออกมาจากประตูแห่งความตายอีกครั้ง เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดทรมานกับการกระทำที่ป่าเถื่อนของธัชชัย แต่เผยรอยยิ้มเหมือนดั่งดอกไม้ขึ้น เสียงที่เธอพูดจะมีเสียงไอแทรกขึ้นมาตลอด และยังหายใจหอบด้วย "ธัชชัย ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่าคุณทำใจฆ่าฉันไม่ลง คุณชอบฉัน...ดังนั้นเลยทำใจฆ่าฉันไม่ลง..." เธอยังไม่รู้ว่าคำว่าตายเขียนยังไง คิดไม่ถึงว่าเธอยังกล้ามายั่วโมโหธัชชัยอีก จนทำให้บรีรู้สึกหวาดเสียวจนผุดเม็ดเหงื่อไหลท่วมตัว ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าไปแล้วหรอ? ถึงทำตัวอยากตายแบบนี้? ดวงตาของธัชชัยเผยแววตาลึกซึ้ง แต่กนิษฐาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จู่เขาก็ก้มหน้าลง และพูดข้างหูของเธอว่า "ครั้งนี้ คุณคิดมากเกินไปเลย ใช่ ผมไม่ได้ฆ่าคุณตาย แต่ไม่ใช่เพราะว่าผมทำใจฆ่าไม่ลง และไม่ใช่เพราะว่าชอบด้วย เพราะว่าถ้าผมปล่อยให้คุณตายไปง่ายๆแบบนี้ ผมคงโทษตัวเองและคงต้องรู้สึกผิดกับความเจ็บปวดของพี่ชายผมมากแน่?" ดวงตาของกนิษฐาเป็นประกาย และพูดว่า : "ธัชชัย คุณยังคงเหมือนเมื่อก่อนเลย ชอบพูดโกหก" ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ไหน กนิษฐาก็สามารถสวมบทบาทได้ ที่จริงการสวมหน้ากากใช้ชีวิตทั้งวันถือเป็นเรื่องเหนื่อยมาก แต่ก็มีบางครั้งที่เธอถอดหน้าออกเหมือนกัน อย่างเช่นตอนที่กอดธัชชัยในอ้อมกอดอย่างแน่นโดยไม่สนใจอะไร เธอชอบช่วงเวลาตอนที่ซบพิงบนหน้าอกของธัชชัย พร้อมกับตั้งใจฟังเสียงหัวใจของเขา เมื่อนึกถึงเมื่อก่อน มุมปากของเธอก็เผยรอยยิ้มอบอุ่นขึ้น "ใช่หรอ? คุณดูออกได้เลยหรอ แล้วที่ผมพูดคุณว่าโกหกด้วยหรือเปล่า" ธัชชัยหยิบทิชชู่เปียกที่บรียื่นมาให้เช็ดคราบสกปรกบนมือจนสะอาด จากนั้นก็ออกแรงเขวี้ยงทิชชู่เปียกที่เต็มไปด้วยคราบสกปรกที่เพิ่งใช้เมื่อกี้ทิ้งใส่บนตัวของกนิษฐา และพูดว่า : "ฉากจบของคุณไม่ได้แย่กว่าทิชชู่นี้หรอก! ทอดทิ้งคุณคือเรื่องที่มควร! หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็หันหลังจากไป โดยไม่หันหน้ากลับมาอีก และแทบจะไม่มองคราบน้ำตาที่เต็มใบหน้าของกนิษฐาเลย ใบหน้าขาวสวยดุจหิมะแขวนรอยน้ำตาเป็นสองทาง และมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะออกจากห้องเก็บของชั้นใต้ดินอย่างเศร้าใจ เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่า : ถ้าหากเธอน้อมรับเคราะห์กรรมแทนธัชชัยตั้งตอนแรก ตอนนี้คนที่เขาจะคิดถึงคงเป็นตัวเองหรือเปล่า? ธัชชัยที่อยู่นอกประตูห้องเก็บของใต้ดินเผยสีหน้าหม่นหมองเหมือนตอนฝนใกล้จะตกหนัก บรีรู้สึกว่าเหมือนมีมีดแหลมคมจ้องมองเขาอยู่ด้วยสีหน้าขุ่นเคือง "บรี อย่าคิดว่าที่ผมไม่ได้ฆ่ากนิษฐา เพราะผมจะฆ่าเธอไม่ได้! เศษขยะอย่างแก วันนี้ทำอะไรลงไป รู้ตัวบ้างไหม?" บรีทราบดีว่าหลายปีมานี้ธัชชัยไม่เคยลงมือกับเขาแม้จะเป็นเพราะพฤติกรรมที่ตามใจตัวเอง แต่หากถูกต่อยหนึ่งก็ไม่มีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้ เขาพูดว่า "ท่านชัยครับ คุณก็ทราบดีว่าผู้หญิงคนนี้มีกลอุบายมากมาย อีกอย่างผมก็มันโง่ด้วย เลยถูกเธอล่อลวง ท่านชัยเองก็ถูกเธอหลอกให้กอด แถมยังไม่บอกชื่อคนที่บงการให้กับคุณด้วย..." บรีที่เป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกมาตลอด อันที่จริงเขาอยากจะบอกตรงๆว่ากนิษฐาเป็นคนร้ายกาจและเป็นผู้หญิงที่รับมือด้วยยาก อาจจะเพราะพูดมากเกินไป เขาเลยพูดกระทบธัชชัยด้วย เขาเองก็รู้สึกรำคาญ เพราะรู้สึกเหมือนทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลง เป็นดังที่คิดไว้บนใบหน้าที่มืดครึ้มของธัชชัยได้หลอมละลายลงแล้ว และส่งเสียงอึ้ม : "แค่ผู้หญิงคนเดียวก็จัดการไม่ได้ แล้วคุณจะออกมาทำไมอีก? กลับไปค่ายมวยไปเป็นครูฝึกซ้อมเลยไป บรีมีชื่อที่เหมือนกับลักษณะนิสัยและร่างกายที่แข็งแกร่ง ตอนที่เขาพบกับธัชชัยนั้น เขากำลังเป็นคู่ซ้อมมวยในค่ายมวยอยู่ ซึ่งตอนนั้นวิศาลก็ชอบต่อยมวยพอดี ในตอนนั้นมีการแข่งขัน สุดท้ายเหลือคู่ชิงคือวิศาลกับบรี เนื่องจากยังอายุยังน้อย เลยไม่มีเทคนิคและแรงที่เพียงพอ และอาจด้วยปัจจัยอื่น สุดท้ายก็แพ้ให้กับวิศาล แต่สุดท้ายธัชชัยกลับรับเพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนฝึกต่อย นั้นคือบรี คิดไม่ถึงว่าจะติดตามมาหลายปีแล้ว ตอนนี้บรีทราบดีว่าธัชชัยกำลังโกรธ แต่เขาก็ยังยืนกรานพูดว่า "ท่านชัยครับ ผมรู้สึกว่ากนิษฐาเธอดีกับคุณไม่น้อยเลย เธอน่าจะจริงใจจริงๆ" ธัชชัยรู้สึกว่านี้เป็นเรื่องน่าขันมาก "จริงใจหรอ? ผู้หญิงแบบนี้มีหัวใจด้วยหรอ? ตาของคุณมีปัญหาแน่เลย?" "สายตาของผมชัดแจ๋วดีครับ" "ถ้าหากสายตาของคุณดีจริงก็น่าจะเห็นตอนแรกว่าเธอแสวงหาผลประโยชน์ยังไงบ้าง แถมยังหลอกให้พี่ชายผมติดกับดัก และเผาด้วยไฟทั้งเป็นด้วย! ผู้หญิงปีศาจงูพิษอย่างเธอ มีเพียงคนโง่เขลาอย่างคุณถึงถูกหลอกได้! ดังนั้นถ้าหากไม่อยากมีจุดจบเหมือนพี่ชายผมก็อยู่ห่างเธอซะ!" ธัชชัยรู้สึกยิ่งพูดยิ่งโมโห ส่วนบรีก็ไม่กล้าย้อนถามแล้ว แต่พูดว่า : "ครับ ท่านชัย ผมทราบแล้ว ผมจะเฝ้าดูเธออย่างดี ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้แล้วครับ!" แต่ในใจของบรีกลับรู้สึกว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำเหมือนกำลังปกป้องธัชชัยอยู่ ดังนั้นเขาเลยบอกว่ากนิษฐาดูท่าทางจริงใจกับธัชชัยแบบนั้นออกมา" ของบางอย่าง ดวงตาก็ไม่สามารถแยกแยะได้ มีเพียงใช้ใจสัมผัส ถึงจะรับรู้ความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมา และถึงแม้ความจริงกับความรู้สึกจะตรงข้ามกัน แต่บางสังหรณ์แรกที่ไม่เปลี่ยนคือเหตุผลของบรี หลังจากเห็นธัชชัยจากไป บรีถึงจะกลับไปห้องเก็บของใต้ดิน กนิษฐายังคงมีท่าทางเหมือนกันตอนที่พวกเขาจากไปเมื่อกี้ เธอไม่ขยับเขยื้อนเลยเหมือนกับตุ๊กตาสกปรกที่วางบนพื้น จู่ๆบรีก็อยากพิสูจน์ในสิ่งที่ตัวเองคิด เลยถามไปว่า "กนิษฐา คุณชอบธัชชัย จากใจจริงใช่ไหม?" จู่ๆร่างกายของกนิษฐาก็แข็งทื่อ และค่อยๆเริ่มขยับเขยื้อน แล้วมุมปากก็ฉีกยิ้มจนทำให้คนรู้สึกขนลุกขนพอง จากนั้นเธอก็ตำหนิบรีว่า "คุณนี่โง่จริงๆ คงมีแค่คุณที่โง่หลงเชื่อคำพูดที่ฉันพูดกับธัชชัย เขายังไม่เชื่อเลย แล้วทำไมคุณเชื่อด้วยล่ะ? คุณไม่เห็นหรอที่ฉันหลอกเขานะ? ฮ่าฮ่าฮ่า โง่จริงๆ..." เธอยิ้มและหัวเราะอย่างไม่หยุด เสียงของเธอเหมือนกับมีดขนาดเล็กกรีดเลือดเนื้อ "คนอย่างคุณก็เป็นได้แค่ลูกน้องของธัชชัยไปตลอดชีวิตแหละ!" กนิษฐาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งต่อไป เหมือนกับคนบ้า... บรียืนมองต่ำกนิษฐาอย่างดูถูก จู่ๆก็รู้สึกสงสารเธอ สงสารเหมือนกับสิ่งของที่ถูกโลกทอดทิ้ง ในความรู้สึกเลือนราง คงเป็นความจริงอย่างที่เธอพูดว่า เพื่อปกป้องธัชชัย แต่น่าเสียดายใช้วิธีทางผิดไป ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังต้องเป็นคนไม่ธรรมดาแน่ เพราะผู้หญิงยอมปกป้องถึงขนาดนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่าธัชชัยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดังนั้นเธอเลยยืนกรานไม่บอกธัชชัย และพร้อมยอมตายเพื่อเขา เขามองดูกนิษฐาอย่างเงียบๆ ที่จริงผู้หญิงคนนี้น่าจะอายุประมาณยี่สิบต้นๆ เธอเป็นหญิงสาว จู่ๆเขาก็ยิ้มและพูดว่า "กนิษฐา ที่นี่มีห้องน้ำ คุณไปอาบน้ำเถอะ" บรีคิดว่าหากเธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จคงเหมือนเจ้าหญิงแน่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะหัวเราะคิคิและพูดว่า : "คุณมันเลวจริงๆ ต้องการฉวยโอกาสตอนที่ธัชชัยไม่อยู่ มาอาบน้ำเป็นเพื่อนฉันหรอ?" คำพูดของเธอทำบรีนิ่งอึ้ง ทำไมผู้หญิงถึงมักจะไม่ยุติธรรมนะ? แต่พอเธอพูดแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะดูโง่... ทันใดนั้นเขาก็รู้เลยว่าทำไมคุณชายใหญ่ของตระกูลศรีทองที่หลงผู้หญิงคนนี้หัวปักหัวปั้ม เพราะผู้หญิงแบบนี้หากจะใสสะอาดก็ใสสะอาด หากจะยั่วยวนก็ยั่วยวน เพราะแบบนี้ทำให้สามารถดึงดูดวิญญาณของคุณได้ ไม่นาน บรีก็ปรับอารมณ์เย็นลง "คุณจะอาบน้ำหรือไม่อาบน้ำ ผมก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรคุณอยู่แล้ว! แค่อย่าคิดหนีก็พอ!" …… หลังจากธัชชัยออกมาจากห้องเก็บของใต้ดินของบริษัทโฮลดิ้งก็เป็นเวลารุ่งเช้าตีสี่กว่าๆแล้ว ซึ่งคงไม่จำเป็นต้องกลับบ้านตระกูลศรีทองแล้ว เพราะถึงยังไงในห้องทำงานของตัวเองก็มีห้องพักผ่อน เขาขึ้นลิฟท์ชั้นบนสุดของห้องทำงานท่านประธานบริษัท บริษัทโฮลดิ้งเป็นบริษัทลงทุนทางการเงินที่เขาเป็นคนจัดการทั้งหมดเพียงคนเดียว ถึงแม้ตลาดจะมีความเสี่ยง หุ้นมีการคลาดเคลื่อน แต่สามารถกลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ของเมือง S ถือว่ามีความสามารถไม่น้อย เดิมทีบริษัทโฮลดิ้งเป็นช่วงธุรกิจขาขึ้น แต่เพราะวรพลประธานบริษัทโฮลดิ้งหยุดทำงานกลางคัน ดังนั้นกำไรจำนวนจากโครงการลุงทุนของลูกค้าเลยล่าช้า เวลารุ่งเช้าตีสี่ในเมือง S ผู้คนที่ยุ่งทั้งวันยังคงนอนหลับสนิทอยู่ ส่วนท้องฟ้าสีดำมีดวงดาวไม่กี่ดวงที่พอดูได้ แต่บรรยากาศข้างนอกเงียบเหงามาก ธัขชัยที่นั่งบนเก้าอี้ขมวดคิ้วขึ้น ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เอกสารที่เขาวางลงบนโต๊ะ เขาค่อยๆอ่านทีละแผ่นอย่างจริงจัง เมื่อผ่านไปสักพักใหญ่เขาก็ต้องขยี้ตาเพราะปวดตา เขาหยุดอ่านโครงการทิวทัศน์สวยงามของเมือง S ที่มีความเป็นไปได้ที่จะพัฒนา และเพิ่งนึกได้เลยหยิบกาแฟแก้วหนึ่งมาวางข้างๆ แต่ข้างในกลับว่างเปล่า เขาเพิ่งนึกได้ว่าเลขาดาวิกายังไม่ได้มาทำงาน เลยหยิบกาแฟไปวางไว้ที่เดิม ในหัวสมองตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้น เธอไม่ใช่คนจัดการเรื่องงานเลขาดาวิกา และก็ไม่ใช่ป้าอ้อยที่เป็นห่วงเป็นใยมากกว่าแม่แท้ๆด้วย แต่เป็นแมวตัวน้อยที่ยื่นกรงเล็บจับเขาคือ วัจสา มุมปากของเขาไม่รู้ว่าเบี้ยวเล็กน้อยตอนไหน เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกอยากกอดเธอไว้ในอ้อมอก เพื่อทำให้ร่างกายที่อ่อนนิ่มของเธอคลี่คลายความรู้สึกเหงาในหัวใจที่ตัวเอง วัจสา ชื่อนี้เป็นชื่อที่พ่อแม่เธอตั้งให้ เหมือนดวงอาทิตย์ที่สดใสเพิ่งขึ้นฟ้า คอยสาดส่องแสงให้พื้นที่ว่างเปล่า ปกติเธอก็เป็นเช่นนี้ อ่อนโยนสดใส นิสัยแข็งแกร่ง ร่างกายอ่อนโยน เพราะอายุน้อยและดูมีชีวิตชีวา เลยเป็นต้นเหตุให้เขาอยากครอบครองเธอ ธัชชัยเริ่มพบว่าความคิดของตัวเองค่อยๆคิดไปไกลโพ้น เขาอดไม่ได้ที่ยิ้มเงียบ เรื่องแบบนี้สามารถทำให้ติดใจ