ตอนที่ 88 ไปหาเธอที่มหาวิทยาลัย

ต๭นที่ 88 ไปหาเธอที่มหาวิทยาลัย ธัชชัยโกรธจนกัดฟันแน่น และรู้สึกอยากจับผู้หญิงคนนั้นกลับมามัดห้อยและเฆี่ยนตีสักครั้ง "สามีอย่างฉันไม่ได้นอน แต่เธอบังอาจนอนอย่างสบายอกสบายใจได้หรอ!" เมื่อธัชชัยพูดจบก็กระโดดยืนขึ้นมาจากโซฟา "ผมจะไปจับเธอที่มหาวิทยาลัยกลับมาด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้นเธอก็จะไม่รู้ว่าเป็นภรรยายังไง!" คณภษิตหัวใจจะวาย ท่านชัยคนนี้จะไปจับเธอที่มหาวิทยาลัยอย่างที่คิดไว้จริงๆ! และจับรีบไปจับเลยทันที "ท่านชัย ดึกขนาดนี้แล้ว ค่อยไปพรุ่งนี้เถอะ..." แต่ถ้าหากธัชชัยเป็นเจ้านายที่เชื่อฟัง เขาคงไม่เรียกว่าธัชชัยแล้วล่ะ ไฝร่างเงาสูงใหญ่กำยำก็เดินผ่านและเข้าไปในรถยนต์เฟอร์รารี่สีดำอย่างเงียบๆ และบิดเร่งความเร็วส่งเสียงดังคำรามแล้วขับออกไปจากคฤหาสน์บ้านศรีทองทันที แย่แล้ว ครั้งนี้คุณผู้หญิงซ่อนไม่ได้แน่ คณภษิตยืนอยู่บนพื้นที่เดิม และทำได้เพียงถอนหายใจอยู่สักพักใหญ่ จู่ๆก็นึกออกว่าต้องรีบไปแจ้งคุณผู้หญิงที่อยู่ในโรงเรียนทราบ เพราะหากรอให้ท่านชัยที่โกรธเดือดดาลทั้งตัวไปถึงก่อน คงวุ่นวายจนไม่เปิดเรียนแน่ แต่ไม่ว่าคุณภษิตโทรหากี่ครั้ง แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงของผู้หญิงเย็นชาในระบบโทรศัพท์คนนั้นว่า : "สวัสดีค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกได้ปิดเครื่องแล้ว รบกวนโทรอีกครั้ง" วัจสาไม่ได้คิดอยากเปิดเครื่องโทรศัพท์ทั้งคืนนี้ เพราะเธอไม่อยากเปิดโอกาสให้ธัชชัยคนจอมอำนาจหาตัวเธอพบ ถึงแม้ว่าเขาอาจจะไม่สนใจว่าเธอว่าจะอยู่บ้านหรือเปล่า แต่ถ้าหากถ้าเป็นแบบนี้จริงก็คงดี คืนนี้วัจสาจะนอนเตียงเดียวกับแวววัย เมื่อก่อนสองคนนี้ก็เคยนอนกันแบบนี้ แต่ครั้งนี้เด็กผู้หญิงทั้งสองล้วนมีเรื่องในใจที่กังวลอยู่แตกต่างกัน วัจสาลืมตามองดูเพดานดอกไม้สีขาว จู่ๆในหัวสมองกลับปรากฏภาพผู้ชายคนนั้น เมื่อหันหน้าไปมองที่อื่นก็พบว่าสภาพจิตใจของเธอยังเป็นเหมือนเดิม ในหัวสมองปรากฏหน้าตาของผู้ชายหล่อเหลาที่กำลังมีปฏิกิริยาเหมือนสมจริงมาก ลืมไม่ลง และลืมไม่ได้ด้วย! ตกลงตัวเองเป็นอะไรกันแน่! หัวใจตอนนี้เริ่มชาแล้ว! แวววัยที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากถามว่า : "วัจสา เธอคิดถึงคุณชายรองอยู่หรอ? เมื่อวัสจาได้ยินหัวใจก็เต้นแรง บางทีมีเพื่อนที่เข้าใจและรู้เรื่องทุกอย่างของเราก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร เหมือนตอนนี้ที่ทุกความคิดที่อยู่ในใจของวัจสาล้วนปกปิดสายตาของแวววัยไม่ได้เลย แต่วัจสาไม่ยอมรับแน่ "ใช่ที่ไหนกันล่ะ ฉันกำลังคิดถึงอยู่ แต่คิดถึงสามีของฉัน วรพล" ในใจของวัจสาแล้ว ความรู้สึกที่ตัวเองมีให้เขาคือการแอบรักเพียงคนเดียวที่ผิดศีลธรรม คนผอมคนหนึ่งชอบคุณลุง ไม่ว่าจะเป็นทางด้านกฎหมายหรือศีลธรรมล้วนไม่ถูกการยอมรับ ไม่เช่นนั้นวัจสาก็ต้องพยายามคิดหาวิธีการหลุดพ้นจากการใกล้ชิดกับธัชชัยหรอก ผู้ชายประเภทแบบดอกฝิ่น ยิ่งอยู่ใกล้ก็จะยิ่งหลงเสน่ห์ แวววัยเข้าใจความคิดทุกอย่างในใจของวัจสาดี ดังนั้นเธอเลยไม่ได้บีบบังคับ "เธอไม่พูดก็ไม่เป็นไร อยู่เงียบสักพักก็ดีนะ" เธอรู้จักนิสัยของวัจสาดี ถ้าหากเรื่องไหนที่เธอไม่อยากพูดกับตัวเอง ต่อให้ถามต่อไปก็จะไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี และจะยิ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่ ทั้งสองคนนิ่งเงียบอยู่สักพักใหญ่ จู่ๆแวววัยก็เอ่ยปากถามว่า : "วัจสา ฉันว่าตอนนี้ธัชชัยคงไปหาเธอทุกๆที่แน่เลย!" วัจสาสะดุ้งตกใจ เหมือนกับยืนยันความคิดในใจของตัวเอง แต่ก็ไม่อยากยอมรับ "แวววัย เรื่องตลกนี้ไม่เห็นจะตลกเลยสักนิด...ทำไมธัชชัยต้องตามหาฉันด้วย? ฉันเป็นแค่พี่สะใภ้ ไม่ใช่ภรรยาเขาสักหน่อย" อีกอย่างฐานะของฉันที่อยู่ในบ้านศรีทองก็คลุมเครือด้วย บอกว่าเป็นภรรยาของวรพล แต่สิทธิ์สามารถเข้าห้องรักษาเพื่อดูแลสามียังไม่มีเลย ไม่ต่างจากอากาศเลยด้วยซ้ำ คุณผู้หญิงของบ้านศรีทองคำเรียกขานนี้ก็เป็นแค่เพียงตำแหน่งว่างเปล่าเท่านั้น สภาวะเก้อเขินแบบนี้ทำให้วัจสารู้จักเป็นทุกข์อยู่ไม่น้อย เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างจากคนนอกคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าป้าอ้อยกับคณภษิตจะดีต่อเธอก็ตาม "แต่ฉันรู้สึกว่าในใจของธัชชัย เธอไม่ได้เป็นอากาศนะ ถ้าหากเธอเป็นอากาศ#####ตอนที่เราไปบาร์เหม่ยเซ่อ ทำไมเขาถึงโมโหได้ขนาดนั้นล่ะ? อีกอย่างตอนเห็นเขาแบกเธอเข้าห้องน้ำแบบนั้น ฉันนี่แทบตกใจ ถ้าหากเขากินเธอแล้วจะทำยังไง...หากเขารู้ว่าเธอมาพักที่มหาวิทยาลัย คงคาดเดาว่าต้องมีเหตุผลอะไรแน่ ไม่แน่อาจจะกำลังมาหาเธอที่มหาวิทยาลัยก็ได้!" "แวววัย! เธออย่าทำฉันตกใจสิ! จะว่าเรื่องบาร์เหม่ยเซ่อนั้น ทำไมเธอถึงไม่เรียกคนมาช่วย..." วัจสาเริ่มคิดถึงคืนนั้นอีกครั้ง บนแท่นในห้องน้ำที่คับแคบ ผู้ชายถอดเข็มกลัดออก ดวงคาที่ร้อนรนนั้น ก้มหน้ามองฉัน และยังยื่นนิ้วเข้าไปในที่ลับด้วย...ทุกภาพเหตุการณ์เฉยในแววตา ผู้ชายร้องคำรามข้างหู และบอกว่าจะเฝ้าดูแลเยื้อของสิ่งนี้ แต่ตอนนี้เยื้อของสิ่งนี้ไม่มีแล้ว ถูกเขาทำลายหมดแล้ว ของที่เก็บมานานกว่ายี่สิบปีถูกทำลายลง วัจสาแทบจะไม่รู้ว่าต้องโทษใคร เธอนึกออกได้ประโยคหนึ่ง : "รักที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่กลับยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่านั้น" แต่เธอนึกได้อีกประโยคว่า : คนที่รักมากก็ต้องเจ็บปวดมาก หลังจากนั้นไม่นาน วัจสาก็เริ่มเข้าใจความหมายของทั้งสองอย่างลึกซึ้งมากขึ้น ระเบียงทางเดินข้างนอกเงียบมาก ตอนนี้เพิ่งเป็นตอนกลางคืนเวลาสี่ทุ่ม ถ้าเป็นปกติแล้วจะดับตะเกียงแล้ว แต่วันนี้เป็นวันรายงานตัววันแรก ยังไม่ได้เปิดเรียนอย่างเป็นทางการ ดังนั้นหน้าที่ดูแลหอพักเลยเลื่อนเวลาปิดไฟ เหล่านักศึกษาที่เหนื่อยล้าตอนนี้คงน่าจะนอนหลับฝันดีแล้ว สภาพแวดล้อมที่เงียบสงบถูกทำลายด้วยเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่แสบหู ส่วนวัจสาและแวววัยที่อยู่บนเตียงก็ถึงหับสะดุ้งตกใจ แวววัยลุกขึ้นนั่งบนเตียง "วัจสา รีบไปรับสายเร็ว ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคุณชายรอง!" ในใจของวัจสารู้สึกตื่นตระหนก เมื่อกี้ก็เพิ่งตกใจแล้ว ตอนนี้แวววัยยังพูดตกใจแบบนี้อีก เธอโต้เถียงว่า : "เป็นเขาไปไม่ได้ เธอมองเขาเป็นเทพหรอ...เขาไม่รู้หมายเลขห้องของพวกเราแน่ เพราะฉันยังไม่บอกกับคุณภษิตเลยว่าพักอยู่ห้องไหน อีกอย่างมหาลัยเราก็มีหอทั้งทิศเหนือใต้ออกตก เขาคงแยกไม่ออกด้วยแน่ แล้วจะหาห้องของเราพวกเราได้ยังไงกันล่ะ?" แวววับยิ้มขึ้นในความมืดสลัวยามค่ำคืน "หากเธอบอกว่าไม่ใช่เขาก็รีบไปรับสายสิ" วัจสาถูกกระตุ้นจนได้ เธอหันข้างลงเตียง และเดินไปถึงข้างโต๊ะ ขณะที่มือยังไม่หยิบโทรศัพท์นั้นก็เริ่มรู้สึกกลัว "แวววัย หรือว่าเธอมารับสายดี..." แวววัยหัวเราะออกมา "ดูทำเข้าสิ..." ถ้าหากเป็นธัชชัยจริงๆ เธอยินยอมรับฟัง เพราะเขาก็คือผู้ชายหล่อ ถ้าไม่รับเสียดายน่าดู แวววัยหยิบโทรศัพท์ขึ้น แต่ในสายปรากฏเสียงผู้หญิง เป็นน้าคุมหอพักชั้นหนึ่ง "ห้องสามศูนย์สี่ใช่ไหม? ห้องของพวกคุณมีคนชื่อวัจสาหรือเปล่า? เรียกเธอให้ลงมาข้างล่างหน่อย สามีของเธอกำลังรอเธอข้างนอกอยู่ เร็วเลยนะ เพราะหอพักจะปิดประตูแล้ว" หลังจากที่น้าคุมหอพักพูดจบก็วางสายเลย เมื่อวัจสาได้ยินเสียงที่ไม่ใช่ธัชชัยก็ถอนหายใจออกหนึ่งที "โทรศัพท์จากน้าคุมหอพักหรอ?" แวววัยพยักหน้าเบาๆ "น้าบอกว่าสามีของเธอรอเธออยู่ข้างล่าง ให้เธอรีบลงไป" วัจสาถอยหลังไปหนึ่งก้าว และฉีกยิ้ม "แวววัย อย่ามาอำกันเล่นนะ..." แวววัยไม่ตอบแต่ซักถามว่า "เธอคิดว่าฉันจะเอาเรื่องแบบนี้มาอำเธอเล่นหรอ?" ในใจของวัจสาตื่นตระหนก เวลาแบบนี้ แวววัยคงไม่ล้อเล่นแน่ แต่วรพลคงไม่สามารถมาหาเธอได้ เพราะเคลื่อนไหวไม่สะดวก อีกอย่างนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย ไม่มีใครจะอยากจะให้คนป่วยทรมานหรอก? อย่างน้อยคนแรกที่ไม่ยอมคือธัชชัย ดังนั้นคนที่มาได้คือธัชชัยใช่ไหม? เธอถึงกับตกใจเพราะในสมองของเธอปรากฏชื่อ... เป็นไปไม่ได้ เป็นธัชชัยไปไม่ได้ ถ้าหากแค่ล้อเล่นปกติก็คงไม่เป็นไร ทำไมเขาถึงบังอาจประกาศบอกว่าเธอเป็นภรรยาของเขาข้างนอกแบบนี้ได้นะ? เธอเป็นถึงภรรยาของพี่ชายใหญ่ของเขา! ทำไมถึงกล้าทำลายชื่อเสียงของพี่ชายใหญ่ได้นะ? เขาไม่กล้ากำเริบสืบสานแบบนี้ แล้วคนนั้นจะเป็นใครได้นะ? "ฉันรู้สึกว่าน่าจะเป็นคุณชายรองของบ้านศรีทอง เธอลงไปดูเถอะ นิสัยของเขาเธอเองก็รู้ ถ้าหากเขาพุ่งตัวขึ้นมาบนหอพักผู้หญิง พวกเราคงลำบากแน่" น้ำเสียงที่คงที่ของแวววัยทำให้วัจสารู้สึกใจคอไม่ดี "ฉันไม่ไป ถ้าเขากล้าบุกเข้ามา! ก็แจ้งตำรวจจับเขาเลยสิ!" เช่นนั้นตัวเองก็จะได้ไม่ลำบาก!" แวววัยพูดด้วยน้ำเสียงตกใจว่า : "เธอกล้าทำแบบนี้หรอ? เขาเป็นน้องชายของสามีเธอนะ แจ้งตำรวจถือเป็นเรื่องใหญ่...ไม่ดีมั่ง?" วัจสาพูดอย่างเหนื่อยใจว่า : "ต่อให้เจ้าชายทำผิดกฎหมายก็ต้องได้รับการลงโทษเหมือนคนทั่วไป ธัชชัยเป็นใคร ตำรวจจะไม่กล้าจับเขาหรอ? ต้องให้เขาลำบากซะบ้าง อึ่ม" วัจสาอยู่บ้านศรีทองก็รู้สึกกดดันจะตายอยู่แล้ว เพราะไม่เพียงมีป้าอ้อยกับคณภษิตที่ปกป้องเขา แม้แต่วรพลก็มักจะทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ และสิ่งที่ทำให้วัจสาลำบากใจที่สุดคือพวกเขามักจะเชียร์ให้ตัวเองกับธัชชัยด้วย เรื่องแบบนี้เธอไม่สามารถอธิบายได้และไม่สามารถรับได้ด้วย ต้องให้ตำรวจมาจัดการสักครั้ง ให้คนจอมอำนาจอย่างเขาได้รับบทเรียนบ้าง เมื่อเห็นว่าจะไม่ลงมา น้าผู้คุมหอพักก็โทรศัพท์มาหาอีกครั้ง ครั้งนี้วัจสาไม่รับสาย แต่กดวางสายใส่ทันที วัจสาก็อยากจะรู้ว่าในสายตาของผู้ชายคนนี้จะเกรงกลัวอำนาจทางกฎหมายหรือเปล่า? หากกล้าบุกเข้ามาในหอพักหญิง เธอก็กล้าโทรแจ้งตำรวจ! และเตรียมพร้อมนอนที่สถานีตำรวจทั้งคืน! เมื่อเห็นท่าทางหนักแน่นของวัจสา แวววันก็รู้สึกกังวล เพราะเธอคิดว่าไม่เห็นจะต้องทำถึงขนาดนั้นเลย อีกอย่างฐานะทางสังคมของธัชชัยด้วย อาจทำให้เหล่านักข่าวสื่อมวลชนปล่อยข่าวลือ ด้วยความเร็วของข่าวสารไม่ถึงหนึ่งวัน ข่าวธัชชัยบุกเข้าหอพักหญิงคงต้องเต็มไปทั่วท้องฟ้าแน่ เธอคิดอยู่สักพัก และพูดกับวัจสาว่า : "ไม่แน่คนที่อยู่ข้างล่างอาจจะไม่ใช่ธัชชัยก็ได้ แต่อาจจะเป็นปรมะ? ถ้างันฉันลงไปดูสักหน่อยดีกว่า" แวววัยรู้ว่าอัตราความเป็นไปได้ที่ปรมะจะมาคือศูนย์ แต่เพราะเธอต้องการหาข้ออ้างออกไป ไม่ผิดจากที่คาดการณ์ไว้ ประตูใหญ่ชั้นหนึ่ง แวววัยเห็นธัชชัยที่สูงยาวเข่าดีแล้ว เขาสวมชุดเสื้อโอเวอร์โค๊ทสีดำ ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาขับให้ดูเด่นมากขึ้น ผู้ชายคนนี้หล่อจนสามารถกระชากวิญญาณสาวได้ทุกคน วัจสาที่อยู่ในห้องกำลังครุ่นคิดคำพูดของแวววัย ไฟลต์บินของปรมะคือพรุ่งนี้ ถ้างั้นคนที่กล้าบอกว่าเป็นสามีของเธอที่อยู่ชั้นล่าง ตกลงเป็นใครกันแน่? ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น แวววัยก็พูดว่าไฟไหม้ ไฟไหม้ แล้วจับข้อมือเธอ "วัจสา เร็ว...ลงไปเร็ว!" เมื่อวัจสาเห็นท่าทางที่วิ่งจนหายใจหอบของแวววัยก็ยื่นมือลูบหลังเธอ "ทำไมถึงวิ่งรีบร้อนอย่างนี้ด้วย ตกลงคนข้างล่างคือใครหรอ?"