ตอนที่ 89 จูบเธออีกครั้ง

ต๭นที่ 89 จูบเธออีกครั้ง "คนๆนั้น...เขานั่งบนรถเข็น...ฉันเห็นชัดเจน...และยังสวมหมวกด้วย...อาจะ อาจจะเป็น..." แวววัยเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว การแสดงครั้งนี้นับว่ากดดันมาก โชคดีที่วัจสาเป็นคนไร้เดียงสา แค่บอกลักษณะเด่นที่เหมือนกับวรพลก็เชื่อแล้ว รถเข็น...หมวก...มองไม่ค่อยเห็น วัจสาอุท่านร้องด้วยความตกใจ : "เป็นวรพลมาเองหรอ?" พูดจบก็วิ่งอย่างลุกลี้ลุกลนออกไป ผู้ชายที่ถูกตัวเองกำจัดปรากฏตัวแล้วตั้งแต่แรก เมื่อแวววัยเห็นผู้หญิงสวมรองเท้าเตะกับชุดนอนวิ่งอย่างลุกลี้ลุกลนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า และรู้สึกถอนใจเมื่อมีผู้หญิงบางคนถูกธัชชัยกิน ธัชชัยบอกว่าหากเธอพูดประโยคเหล่านี้ วัจสาก็โถมตัววิ่งไปเลย เมื่อกลับมาคิดตอนนี้ เป็นดังที่คิดไว้จริงๆ อ้าย วัจสาจะสู้กับธัชชัยสุนัขจิ้งจอกร้อยเล่ห์อุบายได้ยังไง? วัจสาลงบันไดพลาง ครุ่นคิดพลาง ทำไมดึกขนาดนี้แล้ววรพลถึงยังมาอีกล่ะ? ขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกละอายใจ เป็นเพราะตัวเอง เลยทำให้วรพลลำบาก... ไม่นานก็ลงมาถึงชั้นล่าง แต่กลับไม่เห็นเงาร่างใครข้างนอกเลย แม้แต่วรพลที่นั่งบนรถเข็นก็ไม่มี วัจสาเลยต้องเข้าไปในห้องผู้ควบคุมหอพักเพื่อสอบถาม สวัสดีค่ะ ฉันคือวัจสา ไม่ทราบว่าคุณเห็นคนที่มาหาฉันไหมค่ะ?" น้าผู้คุมหอพักเหลือบตามองเธอเหมือนหมดอารมณ์และชี้ไปประตูข้างนอก วัจสานึกว่าวรพลจะอยู่ข้างนอก ทันใดนั้นก็เป็นเร็วดั่งสายลมออกไป เขาร้องเรียก "วรพล...วรพล..." พลาง และยังกวาดตามองหาพลาง ในตอนนี้วัจสากังวลเพียงเรื่องเดียวนั้นคือกลัวว่าวรพลจะเกิดอุบัติเหตุ เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อีกอย่างเพราะเธอที่ทำหน้าที่ภรรยาไม่ดี แล้วยังกำเริบเสิบสานด้วย!" แต่กลับไม่มีใครตอบ วัจสายิ่งรู้สึกตื่นตระหนก ตอนนี้ก็ยิ่งดึกมากแล้ว ข้างนอกแทบจะไม่มีนักศึกษาสักคนสัญจรเลย ทุกน่าจะเข้านอนแล้ว เพราะทุกคนคงเหนื่อยกับการเตรียมของเข้าหอวันแรก วัจสาสวมเสื้อผ้าบาง เมื่อลมพัดมาก็ทำให้เธอขนลุกขนพอง และบนท้องฟ้ามืดสลัวก็ไม่มีดาวด้วย ธัชชัยที่ยืนอยู่หลังต้นไม้ด่าในใจว่า : "จริงๆเลยผู้หญิงคนนี้! ได้ยินว่าพี่ใหญ่จะมาก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วทันที แต่พอได้ยินชื่อตัวเองกลับหนี เขาจะต้องลงโทษเธอให้สมใจเลย วัจสายังคงตามหาวรพล จู่ๆต้นไม้ตรงนั้นก็มีลมพัดแรงและเผยเงาร่างคนๆหนึ่ง ร่างเงาที่สูงใหญ่กำยำกับการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่ว นอกจากธัชชัยแล้วจะเป็นใครได้? วัจสาสะดุ้งตกใจ ทำไมถึงเป็นเขาได้ล่ะ? เธอแทบจะไม่อยากจะเชื่อ เมื่อรอเธอมีปฏิกิริยาตอบสนอง และจะวิ่งกลับหอพักหญิงนั้นก็ไม่ทันแล้ว เพราะแขนของผู้ชายจับเธอจากข้างหลังแล้ว หลังจากกระทบกับอ้อมอกที่คุ้นชิน ริมฝีปากของวัจสาก็ถูกความร้อนประกบปิดแล้ว วัจสามึนงงหมดแล้ว เธอรู้สึกแค่ว่าทุกอย่างเหมือนไม่ใช่ความจริง ทำไมธัชชัยถึงปรากฏตัวที่นี้ได้? เมื่อเห็นเธอไม่ตอบสนอง ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ของผู้ชายก็จับท้ายทอยของเธอ ริมฝีปากอันเรียวเล็กถูกผู้ชายที่มีประสบการณ์จูบแล้ว ความรู้สึกเวียนหัวเหมือนจะทำให้วัจสาตกอยู่ในภวังค์ ระบบลมหายใจถูกสกัดกั้น น้ำลายที่อุ่นๆของธัชชัยเข้าไปในปากของวัจสา เธอตกอยู่ในการควบคุมของเขาแล้ว วัจสาพูดไม่ออก ทำให้เสียงดูเหมือนแมวกำลังส่งเสียงร้อง เธออึดอัดจนน้ำตาจะไหล ดวงตาเผยเส้นเลือดสีแดงระเรื่อ เธอพยายามผลักผู้ใหญ่ร่างสูงกำยำออก แต่ไม่เป็นผล เมื่อธัชชัยประคบปากกับวัจสาก็รู้สึกว่าไม่มีของอะไรนุ่มหอมหวานเท่าริมฝีปากของเธออีกแล้ว อีกอย่างเขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับภูเขาไฟที่ต้องการระเบิด และหินหนืดที่ลุกโชนต้องการปกคลุมวัจสา วัสจามองผู้ชายที่หล่อเหลาที่เลอะเลือนใกล้ๆ เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะออกมาตามหาเธอที่มหาวิทยาลัยและดูถูกเธอด้วย ไม่ใช่ว่าเธอหนีไกลพอแล้วหรอ? ในที่สุดธัชชัยก็คลายมาร์เมลโลว์ที่รสชาติหวานออก วัสจามีโอกาสพูดแล้ว "ธัชชัย คุณเป็นบ้าแล้วหรอ? มาที่นี้ดึกดื่นขนาดนี้เพื่อมาดูถูกพี่สะใภ้ตัวเองหรอ?" เธอโกรธเดือดดาลจนเผยสีหน้าแดงฉาน ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่รู้จักเวลาแสดงออกความรักด้วยนะ? เธอรู้ว่าเขาหน้าด้าน แต่คิดไม่ถึงว่าจะหนาและด้านถึงขนาดนี้ เพื่อมาดูถูกเธอก็ไม่สนใจเวลาหามรุ่งหามค่ำกันแล้ว และยังพยายามมามหาวิทยาลัยตามหาเธออีก? "ใครอนุญาตให้เธอมาพักที่มหาวิทยาลัย? ทั้งเป็นความกล้าของเธอคนเดียว!" ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "นี้เป็นสิทธิส่วนบุคคลของฉัน ฉันอยากพักที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน!" วัจสาเถียงกลับ คิดว่าตัวเองเป็นใคร? "คุณยังมีสิทธิส่วนบุคคลอยู่อีกหรอ?" น้ำเสียงของธัชชัยฟังดูเลวมาก และแฝงด้วยความขุ่นเคือง "นับตั้งแต่เธอแต่งงานให้กับคนบ้านศรีทองวันแรกนั้น สิทธิส่วนบุคคลของเธอก็เป็นของบ้านศรีทองหมดแล้ว จะไปที่ไหนล้วนต้องได้รับการยินยอมจากผมก่อน!" "ธัชชัย คุณนี่ช่างตลกเสียจริง พี่ชายของคุณบอกฉันแล้วว่าฉันมีสิทธิ์เลือกของตัวเอง จะไปไหนก็ไม่ต้องรายงานกับคุณด้วย ฉันคุยกับเขาเรียบร้อยแล้ว!" วัจสามองดูใบหน้าหล่อเหลาที่เผยสีหน้าโมโห ถึงแม้จะรู้สึกกลัว แต่เธอก็ยังรวบรวมความกล้าจ้องตาของเขา "เป็นคุณชายรองมีอำนาจคับฟ้าหรอ ไม่ให้ฉันดูแลพี่ชายใหญ่ และไม่ให้ฉันออกไปเล่นข้างนอกอีก! คุณคิดว่าตัวเป็นใครหรอ? อย่าคิดว่าฉันอยากอยู่บ้านศรีทองอันหรูหราเลย ถ้าหากออกไปได้ ฉันจะไม่อยู่เสียด้วยซ้ำ! วัจสาไม่ใช่ความอ่อนโยนในการแก้ปัญหาแล้ว คืนนี้เธอจะพูดออกมาให้หมด ต่อให้ธัชชัยจะโกรธจะเกลียด เธอก็จะคายทักอย่างออกมาให้หมด คิดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบสนองของธัชชัยนิ่งเงียบ เขาไม่สนใจคำพูดของวัจสาทั้งหมด และพูดแทรกขึ้นว่า "ใครบอกให้คุณดูแลพี่ชายผม คุณแค่ปรนนิบัติผมก็พอ" "ธัชชัย...คุณ คุณทำแบบนี้ พี่ชายใหญ่ของคุณรู้ไหม!" วัจสาโกรธผู้ชายคนนี้จนทนไม่ไหวแล้ว ทำไมเขาถึงอ้างวรพลมาสยบเธอ ธัชชัยเผยรอยยิ้มอ่อนโยนมุมปาก : "พี่ชายใหญ่มอบคุณให้ผม แล้วคุณว่าเขาจะไม่รู้ได้ยังไง?" วัจสารู้สึกรับไม่ได้กับประโยคนี้ ผู้ชายคนนี้บอกว่าวรพลมอบตัวเองให้เขา? หมายความว่าอะไร? หรือว่า... ใบหน้าของวัจสาแดงก่ำ เป็นไปไม่ได้...บ้าไปแล้ว...เธอไม่ล้าคิดต่อไป... วัจสายังคงอยู่ในสภาพตกใจช็อก จู่ๆธัชชัยก็โน้มตัวลงเหมือนจะแบกปุ้ยฝ้าย และยกเธอขึ้นบนแขน วัจสาตกใจร้องว่า : "ธัชชัย! คุณจะทำอะไร? รีบเอาฉันลง...." เมื่อเห็นผู้ชายไม่ยอมละเลิก เธอก็ร้องตะโนเสียงดังว่า : "ช่วยด้วย! มีคนจะลวนลาม!" เสียงของวัจสาวนเวียนอยู่ในมหาวิทยาลัยที่เงียบกริบ และไม่มีการตอบรับจากเจ้าหน้าที่รักความปลอดภัยด้วย? จู่ๆธัชชัยก็ส่งเสียงหัวเราะ "คุณคิดว่าปัญหานี้เป็นยังไง? ยังไม่ทันให้วัจสาตอบ ธัชชัยก็เอ่ยปากอีกว่า "ในสวนมหาวิทยาลัยบางแห่ง ชายหญิงอยู่ด้วยกัน และมีเสียงใต้หอพักนักศึกษา...น่าจะเป็นข่าวร้อนและประเด็นใหญ่น่าดู" ธัชชัยนึกถึงผลตามมาที่ใหญ่หลวง เพราะเธอยังต้องเรียนที่นี้อีกหนึ่งปี เลยไม่อยากกลายเป็นประเด็น ก็แค่ธัชชัยหน้าไม่อาย แล้วไม่อยากให้เธอต้องอับอาย เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ เธอไม่อยากสวมเขาให้กับคนพิการอย่างวรพล เพราะวรพลพิการทางร่างกายแล้ว เธอเลยไม่อยากทำร้ายจิตใจของเขาไปด้วย ดังนั้นเธอเลยรีบปิดปาก "ไม่ร้องอีกล่ะ ทำคุณถึงไม่ร้อง? เพราะผมไม่อายเป็นตัวตลกต่อหน้าคนอยู่แล้ว" ขณะที่ธัชชัยพูด เขาก็ก้าวเท้ากว้างๆเดินตรงไปที่รถยนต์ยี่ห้อเฟอร์รารี่สีดำของตัวเอง "ตัวตลกหรอ? ธัชชัยคุณนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ กล้าทำเรื่องต่ำช้าและไร้ยางอายกับภรรยาของพี่ชาย คุณคิดบ้างหรอเปล่าว่าเขาจะรู้สึกยังไง?" "ความรู้สึกของพี่ชายผมหรอ? ถ้าหากผมเชื่อฟังเขา คุณเป็นผู้หญิงของผมไปแล้ว และไม่ต้องสร้างสถานการณ์แปลกเป็นจริงหรอก? วัจสารู้สึกมึนงงกับคำพูดแปลกๆของเขา เลยทำให้เธอต้องเก็บมาคิด ถ้าหากเขาเชื่อฟังพี่ชายใหญ่ ตัวเองก็จะเป็นผู้หญิงของเขา...ไม่ใช่ว่าเธอเป็นภรรยาของวรพลหรอกหรอ? หรือว่าสองคนนี้มีความลับอะไรที่บอกใครไม่ได้? คนของบ้านศรีทองเชียร์เธอกับคู่กับธัชชัย และบางครั้งถึงกับส่งตัวเองถึงประตูให้ธัชชัยดูถูกด้วย แต่ทำไมพวกเขาถึงมองคุณชายรองสวมเขาคุณชายใหญ่ได้ล่ะ? ทำไมเรื่องนี้ดูผิดปกติ! ป้าอ้อยดีต่อธัชชัยอย่างเห็นได้ชัด เธอยอมตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อต้มยาบำรุงให้เขา กลางคืนก็ทำกับข้าวให้เขาเพราะกลัวหิวด้วย แถมยังยังมีดวงตาเอ็นดูและเป็นห่วงเป็นใยเวลามองดูธัชชัย และหลายครั้งที่เธอมีอารมณ์แปรปรวน ถ้าหากทั้งหมดเป็นการแสดงก็คงถือว่าสุดยอดมาก คณภษิตก็เหมือนกัน วันวันเอาแต่เฝ้าห้องรักษาของวรพล และจัดการบ้านศรีทองทั้งหลัง ตอนมนายมาก็พยายามปกป้องประตูบานนั้นโดยไม่สนใจตัวเอง และดูเหมือนพร้อมจะต่อสู้กับมนายด้วย ถ้าหากตอนนั้นวัจสาคิดไตร่ตรองให้มากกว่านี้และวิเคราะห์รายละเอียดเข้าด้วยกัน ไม่แน่เธออาจจะรู้ว่าพวกเขา"วางแผน"อะไรอยู่ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ถูกผู้ชายแบกไว้ สัมผัสทั้งห้าและอวัยวะล้วนถูกแขนของเขาล็อกไว้ เลยทำได้เพียงอยู่นิ่งๆอย่างอดทน และหวังว่าเขาจะปล่อยเธอเร็วๆ แต่ระยะทางยังไม่ถึงครึ่งเลย ภายใต้แสงจันทร์ที่สว่างไสวก็สาดส่องธัชชัยที่กำลังแบกผู้หญิงของตัวเองอยู่ในมหาวิทยาลัย คิดถึงว่าจะรู้สึกโรแมนติก วัสจาทนไม่ได้เลยตำหนิเขาว่า : "นี่ คุณปล่อยฉันลงได้แล้ว ฉันเดินเองได้! ฉันไม้หนีหรอก พอใจหรือยัง? ดวงจันทร์ที่อยู่บนฟ้าถูกเมฆบดบังแล้ว แต่ไม่ถูกบดบังทั้งหมด เหมือนกับหญิงสาวที่ขี้อายที่ถือผีผาปิดใบหน้า ช่างสวยงดงามกินใจคนจริงๆ วัจสาชอบค่ำคืนแบบนี้ บางทีในตอนนั้นเธออาจจะไม่ชอบคืนวันนั้น คืนที่มีเขาด้วย ธัชชัยพูดช้าๆว่า : "เดี่ยวคุณชายแบกเอง นี่เป็นความโชคดีของเธอ มีผู้หญิงมากมายหลายคนรอคอยมัน! หรือว่าคุณจะแบกผม?" อารมณ์ของธัชชัยเริ่มดีขึ้น คิดไม่ถึงว่าจะเริ่มหยอกล้อผู้หญิงแล้ว วัจสานิ่งเงียบ ตัวเองจะอยากแบกเขาทำไมกัน! ผู้ชายตัวใหญ่เหมือนวัว ถ้าแบกหลังคงหักแน่!