ตอนที่ 90 ปรนนิบัติจนกว่าจะพอใจ

ต๭นที่ 90 ปรนนิบัติจนกว่าจะพอใจ วัจสาเป็นคนฉลาดเธอเปลี่ยนหัวข้อเรื่อง และยกประเด็นอื่นถามขึ้น "ธัชชัย หากคุณอยากให้ฉันกลับไปบ้านศรีทองก็ได้ แต่มีเงื่อนไขว่าฉันสามารถเข้าไปดูแลพี่ชายใหญ่ที่ห้องรักษาตัวได้ทุกเมื่อ ฉันพูดหลายครั้งแล้ว ฉันคือภรรยาของวรพล หน้าที่ดูแลเขาคืองานของฉัน แต่พวกคุณกลับไม่ให้ฉันดูแล ฉันเลยไม่รู้ว่าจะอยู่บ้านศรีทองไปทำไม หย่าแล้วจากไปเร็วๆยังจะดีกว่า! วัจสาที่ถูกแบกอย่างนี้รู้สึกไม่สบายตัว แต่เมื่อถูกปล่อยลงมา ดูเหมือนจะไม่ลำบากแล้ว รองเท้าเตะที่ตัวเองสวมออกมาหลุดตอนที่ถูกเขาแบกไปแล้วข้างหนึ่ง วัจสาเลยสะบัดเท้าทิ้งอีกข้างไปด้วย ยังไงผู้ชายคนนี้ก็มีพละกำลังมาก! ให้คนเห็นว่าเขากำลังแบกผู้หญิงคนหนึ่งกลางค่ำกลางคืนไปทั่ว และรู้สึกว่ามันน่ากลัวขนาดไหน ถ้าเก่งจริงๆก็แบกกลับบ้านไปเลย! นับว่าวัจสาฉลาด เพราะเธอปิดหน้าตัวเองตลอด ถึงแม้ว่าจะถูกนักศึกษานินทา แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นตัวเอง ให้คนที่ขายหน้าเป็นธัชชัยคนเดียว! "ฉลาดแล้วหรอ? หรือว่าถูกอูฐถีบหัว? คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเอาเงื่อนไขนี้มาเจรจากับผม?" ธัชชัยหันหน้าข้าง และพูดกับผู้หญิงว่า : "วัจสา แต่คุณยังไร้เดียงสาอยู่!" รถยนต์ยี่ห้อเฟอร์รารี่จอดอยู่ข้างนอก ตอนนี้ธัชชัยแบกวัจสามาถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัยแล้ว ซึ่งมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำบังสัปหงกอยู่คนหนึ่ง ธัชชัยแค่โบกมือ คนๆนั้นก็ปล่อยให้เขาไปได้เลย วัจสาอดไม่ได้ที่จะร้องโหยหวนว่า นี่! เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยภาษาอะไร ถึงปล่อยคนเลวออกมาแบบนี้ได้? ไม่เห็นคนสวยถูกเขาแบกด้วยการกระทำต่ำช้าไว้บนบ่าหรอ? ไม่ถามสักคำแล้วปล่อยไปได้ยังไง! วัจสาเป็นครั้งแรกที่รู้สึกผิดหวังกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงเรียนคนนี้ แต่เธอไม่สามารถปล่อยผ่านโอกาสนี้ไปได้ ขณะที่คิดอยู่ก็แหกปากร้อง "ช่วยด้วย! มีคนลักพาตัว! ช่วยด้วย..." เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวัยกลางคนหน้ามามองแวบหนึ่ง ขณะที่ลังเลว่าจะเข้าไปช่วยดีไหมนั้นก็คิด ผู้หญิงไม่ใส่รองเท้า กับผู้ชายร่างสูงใหญ่ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนเลว อีกอย่างยังมีรถยนต์ยี่ห้อเฟอร์รารี่จอดอยู่ข้างนอกด้วย ... "คุณลุง ทำคุณเข้าใจผิดเลย ภรรยาผมยังอายุน้อย ไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่ ชอบเอาแต่เล่น ไม่มีอะไร คุณนอนต่อเถอะ" ธัชชัยพูดขึ้น จากก็ทำท่าทางช่วยอะไรไม่ได้ ท่าทางที่ดูเรียบร้อยของเขาทำให้คนอื่นเห็นเธอกำลังหยอกเล่น และคิดว่าเขาก็เป็นสามีของตัวเอง! เพราะตัวเองการกระทำที่จัดการไม่ได้ เลยต้องใช้วิธีการแบกออกมา วัจสายอมแพ้ธัชชัยจริงๆ คนๆนี้ทำไมมีกลอุบายมากมายขนาดนี้ "ธัชชัย คุณช่วยให้เกียรติหน่อย! ใครเป็นเมียของคุณ คุณพูดแบบนี้ไม่รู้สึกผิดกับพี่ชายบ้างหรอ?" วัจสาคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ ตัวเองเป็นเมียของเขาหรอ? เป็นพี่สะใภ้ต่างหาก! เมื่อธัชชัยเห็นวัจสาที่ขนลุกขนพองและไม่ได้โกรธ เขาก็น้ำเสียงออดอ้อนว่า : "เชื่อฟังนะ พวกเรากลับบ้านกันก่อนค่อยเล่นตลกกันนะ" พูดจบก็โบกมือให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้น และรีบเร่งฝีเท้าออกจากประตูมหาวิทยาลัย และเดินไปที่รถยนต์เฟอร์รารี่คนตัวเอง ยังไงก็เหมือนคู่สามีภรรยาหยอกล้อกัน วัจสาโกรธจนไม่พูดอะไร ตอนแรกตั้งใจว่าพูดคุณลุงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นว่า’คนๆนี้ไม่ใช่สามีของฉัน’ ’แต่เป็นพ่อเล้า’ ’ตอนนี้กำลังจะขายเธอ’ แต่ประโยคเหล่านี้เธอพูดไม่ออก น่าโมโหจริงๆ! ผู้ชายไร้ยางอาย! ดูเหมือนเธอคงจะรับมือกับเขาไม่ได้! และวัจสาก็รู้ว่าเธอต่อยสู้เขาไม่ได้เหมือนกัน หลังจากธัชชัยลากเธอขึ้นรถเสร็จก็สตาร์ทรถทันที ตอนแรกเธอคิดว่าผู้ชายจะพาเธอกลับบ้าน แต่ผ่านมาสักพักพบว่าไม่ใช่เส้นทางกลับบ้าน รถยนต์สีดำเฟอร์รารี่ดูเหมือนจะกลมกลืนกับความมืด และขับตรงไปสถานที่ที่มีคนยิ่งน้อย วัจสาเริ่มรู้สึกกังวล หรือว่าผู้ขายจะพาเธอไปที่สถานที่เปล่าเปลี่ยว จากนั้นก็ข่มขืนฆ่า... "นี่ ธัชชัย คุณจะพาฉันไปไหน?" ธัชชัยยักคิ้วหนึ่งที ถึงแม้ว่าหน้าตาของเขาจะดูเหมือนนอนไม่สบาย แต่ความเหนิดเหนื่อยบนใบหน้าของเขากลับเผยเจตนาสนุก จากนั้นมุมปากก็ยิ้มขึ้น "กลัวหรอ ส่ายไปแล้ว" เมื่อถูกเขาข่มขู่ วัจสาก็รู้สึกหวาดกลัว เธอยื่นมือรีบเปิดประตู แต่กลับไม่ขยับ เห็นได้ชัดว่าผู้ชายล็อกไว้แล้ว ความกลัวได้ครอบงำจิตใจแล้ว สุดท้ายบนใบหน้าของเธอก็แสดงสีหน้าใจเย็นไม่ไหว รีบตะโกนว่า : "รีบหยุดรถ! ฉันจะลงรถ!" เมื่อธัชชัยเห็นท่าทางที่กระวนกระวายของเธอก็มีสีหน้าชอบใจ และคำพูดที่พูดออกมาก็เผยเจตนาเล่นสนุกอย่างหนาแน่น และเผยท่าทางอันธพาล "กลัวอะไร? ไม่ใช่ว่าพวกเราเคยนอนด้วยกันแล้วหรอ? หรือว่าคิดว่าผมจะนอนกับคุณอีกครั้ง? ของที่กินมาแล้วอยากกินอีก" ถึงแม้ว่าจะมีท่าทางอันธพาล แต่เพราะธัชชัยแสดงออกมากเกินไป เลยทำให้ดูแล้วมีเสน่ห์ ชวนคนหลงใหล เมื่อวัจสาฟังคำพูดของเขาก็โกรธเคือง และค่อยๆเริ่มสงบสติอารมณ์ลง เป็นเพราะตัวเองคิดมากเกินไป แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่ควรพูดว่า ของที่กินมาแล้วอยากกินอีก! ขอเพียงผู้ชายไม่ได้ข่มเหงเธอจริงๆ วัจสาก็สามารถยอมเป็นผู้อดทนของบ้านศรีทองเป็นแปดปีสิบปี "วัจสา ผมพูดหลายครั้งแล้วว่าอย่าออกจากบ้านบ่อย ทำไมคุณถึงไม่ฟังกันบ้าง?" เมื่อธัชชัยเห็นผู้หญิงสงบลงก็เริ่มสั่งสอนอย่างเหนื่อยใจ ถึงแม้วัจสาไม่เคยทำผิดมาก่อน แต่ที่จริงแล้วเขาอยากแกล้งเธอ เป็นดังที่คิดไว้แมวน้อยเถียงมาทันที "แค่พักที่หอเอง?ตอนที่ไม่รู้จักพวกคุณมาก่อน ชีวิิตของฉันก็เป็นแบบนั้น!" "แต่คุณอย่าลืมว่าตอนนี้คุณเป็นคนของบ้านตระกูลศรีทอง ถ้าคุณอยากพักก็พักที่บ้าน และไม่ให้ออกไปไกลเกินไปด้วย อีกอย่างมีคนขับรถส่วนตัวแล้วด้วย มีอะไรไม่พอใจอีก?" วัจสาไม่ทันตอบ เขาก็พูดแทรกว่า : "หรือว่าพักที่หอง่ายต่อการจู้จี้?" วัจสาโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ! จู่จี้หรอ? ผู้ชายคนนี้อย่าใส่ร้ายใส่กันได้ไหม? "ธัชชัย คุณระมัดระวังคำพูดหน่อย! ฉันเป็นพี่สะใภ้คุณนะ เพราะถ้าพี่ชายคุณได้ยิน คงจัดการคุณแน่?" ธัชชัยเผยสีหน้าบึ้งตึง ผู้หญิงคนนี้เอาอีกแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือตอนที่เธอพูดว่าตัวเองเป็นภรรยาของพี่ใหญ่ และคิดว่าตัวเองเป็นพี่สะใภ้ ช่วยอย่าทำตัวไร้เดียงสามากเกินไปได้ไหม? "ถึงยังไงกลับไปบ้านศรีทองคุณต้องปรนนิบัติผมให้ดี" ผู้ชายพูดขึ้น "ปรนนิบัติคุณหรอ? คุณคิดมากไปแล้ว ข้างนอกมีผู้หญิงอีกหลายคนต้องการตะครุบคุณ คุณก็เลือกสักคนไปสิ ถ้าหากฉันกลับบ้านศรีทอง คนที่จะปรนนิบัติด้วยคือวรพลคนเดียว" วัจสาโน้มตัวไปที่มืดแล้วถลกตาขาวใส่เขาหนึ่งที! "ผมจะเลือกคุณ และคุณต้องปรนนิบัติผมจนกว่าจะพอใจ!" ค่ำคืนที่บรรยากาศดีอย่างนี้กลับถูกผู้หญิงที่ไม่เข้าเรื่องบ่อนทำลายลงแล้ว "ได้" ผู้หญิงหยุดสักพัก "ฝันไปเถอะ!" หลังจากพูดจบ วัจสาก็รู้สึกเสียใจภายหลังสถานที่ตอนนี้มีลักษณะเป็นป่าไม้หุบเขา ถ้าหากผู้ชายคนนี้ขาดสติ และทอดทิ้งเธอไว้ที่นี้ เธอคงร้องไห้ไม่เหลือน้ำตาเเน่ วัจสารู้สึกเสียใจภายใน หลังจากที่ตัวเองเผลอพูดไม่ทันคิด เธอได้แต่กลืนน้ำลาย :"ธัชชัย พวกเรากลับบ้านศรีทองกันเถอะ? ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว" เธอเตือนผู้ชายอย่างอ่อนน้อม แน่นอนว่าตอนนี้พูดว่ากลับหอไม่ได้ ไม่เช่นนั้นธัชชัยคงระเบิดความโกรธแน่ และอาจจะคงทิ้งเธอไว้กลางทาง ธัชชัยตอบว่า "คืนนี้ไม่กลับบ้านศรีทอง" "อะไรนะ? ไม่กลับไปหรอ? แล้วตอนนี้พวกเราจะไปไหน?" วัจสาเริ่มตื่นตระหนกอีกครั้ง "ยอดเขา" "เป็นไปไม่ได้หรอก...นอนด้วยกันหอ...ถุยถุยถุย คิดอะไรอยู่นะ! วัจสา! "ไปบนยอดเขาทำไม?" ดูพระอาทิตย์ขึ้น" ธัชชัยเพิ่งพูดยังไม่เสร็จ วัจสาก็เอียงหน้าหันมามองบนใบหน้าของผู้ชายหล่อเหลา เพื่อดูให้แน่ใจว่าเป็นธัชชัยหรือเปล่า! เพราะเรื่องแบบนี้ออกจากปากของเขาแล้ว มีอัตราความเป็นไปได้เป็นศูนย์! เขามีอารมณ์สุนทรีตั้งแต่เมื่อไหร่? บนใบหน้าที่หล่อเหลามีแววตาอึมครึม จนทำให้คนคาดเดาได้ยากนอกจากนี้สาย สายตายังดูเย็นชาและลึกลับด้วย ไม่นานรถยนต์ยี่ห้อเฟอร์รารี่ก็มาถึงบนภูเขา เมื่อมองทอดไปก็เห็นทิวทัศน์ยามราตรีที่หนาวเหน็บและเงียบสงบ จนทำให้รู้สึกหลงไหล เมื่อธัชชัยจอดรถยนต์เรียบร้อย ก็ไม่มีท่าทีจะลงจากรถ แต่ปรับเบาะที่นั่งให้ต่ำลง และนอนอย่างสบายอกสบายใจ จู่ๆเขาก็พลิกตัวลากวัจสาดึงเข้ามากอดตรงขาของเขา วัสจาร้องอุทานด้วยความตกใจ จากนั้นก็ตะเกียกตะกายหนี แต่เธอมีท่าทางเหมือนกับแมลงเม่าสั่นโยกบนต้นไม้ สุดท้ายก็ดิ้นไม่หลุด เพราะแขนของผู้ชายจับไว้อย่างแน่น นี้เป็นการกระทำที่อันธพาลของเขา เขาจ้องมองเธออย่างจริงจัง และพูดในใจว่าวัจสาเป็นแค่เพียงลูกแกะที่เขาเชือด กินเธอดีไหมน่า หรือว่าต่อยดูอารมณ์ของธัชชัยก่อน! วัจสาถูกเขากดดันสถานการณ์จนตกใจ และก็ไม่กล้าขัดขืน เธอยังไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวเอง เพราะอย่างน้อยตอนนี้ธัชชัยยังไม่มีการกระทำที่เกินไป ดังนั้นวัจสาเลยนอนซบบนหน้าอกของเขาครึ่งตัว ปกติเวลาเจอคนรักมักจะหัวใจเต้นเร็ว ไม่เหมือนกับผู้ชายที่หัวใจเต้นคงที่ แต่ผู้หญิงกลับเต้นแรง วัจสารู้ดีว่าเขาเป็นคนแข็งแรง แข็งแกร่ง เลยอยากกอดให้คนรู้สึกปลอดภัย แต่วัจสากลับรู้สึกใจคอไม่ดี ดังนั้นเธอเลยเปิดประเด็นคำถาม ถ้าหากอยู่ในสถานการณ์บีบบังคับอย่างนี้แล้วไม่พูดคุย อาจจะเกิดเหตุการณ์ที่คาดคิดไม่ถึงก็ได้ "ธัชชัย คุณว่าอาการของวรพลจะดีขึ้นไหม?" เมื่อนึกถึงวรพล ในใจของวัจสาก็อึมครึม อีกอย่างนี้ก็สามารถเป็นวิธีเตือนไม่ให้เขาทำในสิ่งที่ผิดต่อพี่ใหญ่ ผู้ชายนิ่งอึ้ง ไม่นานก็ผ่อนคลายลง "ดีขึ้นสิ พี่ใหญ่ของผมต้องดีขึ้นแน่!" น้ำเสียงของเขาไม่อาจหลบซ่อนน้ำเสียงที่หวาดกลัวและเสียใจได้ เขากลัวจะสูญเสียพี่ชายใหญ่ จู่ๆวัจสาก็รู้สึกไม่อยากถามต่อแล้ว เพราะรู้สึกหนักใจ ไม่เพียงแค่เขาจะรู้สึกเสียใจ แม้แต่ตัวเองก็เหมือนกัน สุดท้ายทั้งสองคนก็นิ่งเงียบ และดูดาวบนท้องฟ้า จากนั้นก็อิงแอบต่อกัน ท้องฟ้าเป็นพยานให้กับความสุขและความโศกเศร้า วัจสารู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆตัวเองคนนี้มีความลับเยอะมาก เพราะทุกอย่างของบ้านศรีทองเต็มไปด้วยปริศนา ในตอนนี้เธอมีโอกาสถาม แต่สุดท้ายก็ไม่ถามออกมา แสงจันทร์ที่เงียบสงบสาดส่องลงมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงจันทร์ที่ทำให้คนหลงใหลหรือคนข้างๆรู้สึกกินใจ วัจสาไม่กล้าคิดต่อว่า ทำไมตัวเองถึงถูกผู้ชายกอดไว้ในอ้อมอก และยิ่งไม่กล้าไปคิดอีกว่าหัวใจตัวเองตอนนี้ว้าวุ่นขนาดไหน เธอแค่อยากจะลืมข้อจำกัดทุกอย่าง และมีความสุขกับช่วงเวลาตอนนี้ ให้เวลาตัวเองนิ่งเงียบ และไม่กังวลเรื่องความผิดด้านศีลธรรมด้วย วัจสาหลับตาลง และเสพสุขกับความเงียบ คิดเพียงตอนนี้จะเป็นแฟนเขาสักครู่