已经是第一章了
ตอนที่ 99 พลอดรัก
ตนที่ 99 พลอดรัก
ปรมะที่ยืนอยู่ข้างๆพูดอะไรไม่ออก เขายังคงไม่ขยับตัวไปไหนยืนมองวัจสาที่อยู่ในอ้อมกอดของธัชชัย
มีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาใหญ่มาก วัจสาแต่งงานกับคนชื่อวรพลชัดๆ แต่กลับสนิทสนมกับธัชชัยคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ นี่มันความสัมพันธ์อะไรกันแน่?
แม้ว่าตอนแรกวัจสาจะดูไม่เต็มใจเท่าไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร มองความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองแล้วมันไม่ใช่ธรรมดาทั่วไปจริงๆ
วัจสาค่อนข้างจะเป็นกังวล ตอนนี้เธอคิดว่าปรมะควรจะกลับไปได้แล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นคงต้องเกิดเรื่องกันแน่ๆ ซึ่งไม่ใช่แค่เขาจะช่วยเธอไม่ได้แล้ว ตัวเขาเองอาจจะถูกทำร้ายด้วย
"ปรมะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะนี่ก็ดึกมากแล้วด้วยฉันขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องเจ็บตัวตระกูลศรีทองจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ
ปรมะพูดอย่างอ่อนโยน" คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว วัจสา ถ้าคุณไม่เป็นอะไรจริงๆ แปลแค่นี้ของฉันก็เล็กน้อยไปเลย" บริเวณตาและคางของเขาช้ำไปหมด มองดูแล้วก็ไม่ใช่เบาๆเลย
วัจสายิ่งมองยิ่งรู้สึกผิด ปรมะแค่หวังดีคิดจะมาเยี่ยมเธอ แต่กลับโดนคนหน้าเลือดอย่างธัชชัยทำร้าย เธอถอนใจออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ
"จริงๆ ฉันขอโทษจริงๆ ปรมะ…"
จังหวะที่วัจสากำลังจะพูดจบนั้นเอง แขนหนาที่โอบกอดเอวเธอเอาไว้ก็กอดแน่นขึ้นจนเธอแทบพูดไม่ออก
เธอรู้ดีว่ามันเป็นการเตือนเงียบๆของธัชชัย เหมือนกับกำลังจะพูดกับเธอว่า วัจสา ถ้าคุณยังพูดอีกแม้แต่ประโยคเดียว ฉันจะรัดเธอให้ตายไปเลย!
แล้วเขายังคงครางเสียงต่ำด้วยความฉุนเฉียวข้างๆหูของเธอ
ทำให้วัจสาต้องพูดออกไปอีกว่า "ปรมะ คุณกลับไปได้แล้วหล่ะ ฉันไปเป็นอะไรแล้วจริงๆ"
ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือให้ปรมะกลับไป เพราะไม่แน่ว่าคนข้างหลังตัวเธออาจจะไม่ปล่อยปรมะไปแน่ๆ และตำรวจที่อยู่บริเวณบ้านก็คงไม่อาจจะช่วยอะไรได้ และอีกอย่างธัชชัยก็ถอยให้หนึ่งก้าวแล้ว แล้วก็อธิบายเรื่องราวให้ตำรวจเข้าใจอย่างดีแล้ว เธอเองก็คิดว่ามันดูใจกว้างมากทีเดียว สถานการณ์ตรงหน้าตอนนี้ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
ปรมะดูท่าทีของวัจสาในตอนนี้ เขารู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าไม่สบายใจตรงไหน เข้าพูดไม่ถูกจริงๆ แต่รู้สึกแค่ว่าวัจสาไม่ได้มีความสุข การที่อยู่ในตระกูลศรีทองนี้ เธอไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย
แล้วผู้ชายที่กอดเธออยู่นี่มันยังไงกัน? ก็รู้อยู่โต้งๆว่าคนที่วัจสาแต่งด้วยไม่ใช่เขา แต่กลับทำตัวสนิทสนมขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะมีคนเอาไปนินทากันมั้ย? แล้วคนจะมองวัจสาเป็นคนยังไงหล่ะ?
เพราะอย่างนั้นเขาเลยอยากจะพาเธอกลับไปด้วย ถ้าเขาทำได้ เขาคงพาเธอไปตอนนี้เวลานี้เลยด้วยซ้ำ
"คุณไม่เป็นอะไรจริงๆนะ?" เขาถามอย่างไม่วายแคงใจ
วัจสาตอนนี้ก็เริ่มกังวลขึ้นมาอีก ทำไมปรมะถึงได้ดื้อด้านแบบนี้นะ?
"ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ คุณรีบกลับไปได้แล้ว！"
ในสายตาของปรมะที่มองวัจสาตอนนี้ เธอดูพยายามจะประนีประนอม
เขาจึงมองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังวัจสาก่อนพูด" ธัชชัย คนที่วัจสาแต่งงานด้วยคือวรพล แต่แล้วทำไมคุณถึงไปกอดเธอแบบนั้น จริงๆแล้วความสัมพันธ์ของพวกคุณมันยังไงกันแน่?"
ธัชชัยที่เดิมทีไม่อยากจะโต้เถียงกับเจ้าหนอนหนังสือนี่อีก แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่คิดแบบนั้น เขาคงไม่รู้สินะว่าต่อจากนี้เขาจะต้องใช้ชีวิตแบบไหน?
"คุณมายุ่งอะไรกับความสัมพันธ์ของเราหล่ะ? ฉันชอบที่จะกอดเธอแบบนี้ ดังนั้นอย่ามาแส่!"
ใบหน้าของธัชชัยเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว เดิมไม่อยากจะคุยอะไรกับไอ้หนอนหนังสือนี่แล้ว หน้ายังไม่อยากจะเจอเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังมาพาลหาเรื่องเขาจนได้ การที่ธัชชัยให้เขาพาคนเข้ามานี่มันก็ดีแค่ไหนแล้ว
ดูเหมือนว่าที่ต่อยไปมันยังไม่ทำให้เขารู้อะไรซะบ้าง กลับกันยังสับสนมากกว่าเดิมขึ้นไปอีก
"ทำไมถึงบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับฉัน วัจสาไม่มีความสุข! คุณควรจะปล่อยเธอไป! อย่ามาทำหลอกตัวเองอยู่แบบนี้ เธอไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่กับคุณสักหน่อย" ปรมะกลับถูกวัจสาเงียบเฉยกับสิ่งที่เขาพูด ในตอนแรกเขาคิดว่าเมื่อพูดแบบนี้กับธัชชัยแล้ว วัจสาคงจะพยายามที่จะขัดขืนเขา แต่เธอกลับไม่ได้ทำแบบนั้น
ปรมะยังไม่หยุดแค่นั้นเขาเดินก้าวมาข้างหน้า เตรียมจะแกะมือของธัชชัยออกจากเอวของวัจสา แต่ในขณะที่เขากำลังเดินเข้ามา วัจสากลับถอยตัวเองให้ไปในอ้อมกอดธัชชัยมากขึ้นกว่าเดิมอีก
"ปรมะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว สองเดือนที่แล้วฉันก็คุยกับแม่ของเธอชัดเจนแล้วนะที่ฉันต้องแกล้งเป็นแฟนหลอกๆมันก็เพื่อที่จะให้แม่คุณสบายใจในขณะที่ป่วยแต่มันสิ้นสุดลงแล้วตอนนี้เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีกฉันกับธัชชัยมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกันยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย"
วัจสารู้ดีว่าถ้าปรมะยังคงดื้อด้านไม่ยอมไปสักที เขาจะต้องเจ็บตัวตอนเย็นที่ผ่านมาแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงทำให้เขาโกรธเพื่อที่จะได้กลับไป
เห็นได้ชัดว่าคำพูดของวัจสาใช้ได้ผลกับเขาจริงๆ "วัตสา……... คุณเปลี่ยนไป…..เมื่อก่อนคุณไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ…..คุณทั้งอ่อนโยน….."
วัจสาตอกกลับอย่างไม่แยแส "ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วคุณแค่ไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้วก็ดี รีบกลับไปได้แล้ว! "
ปรมะยังคงไม่เชื่อว่าที่วัจสาเปลี่ยนไปมันคือเรื่องจริง เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว "ไม่ เป็นไปไม่ได้ มันเป็นเพราะมีคนบงการให้คุณพูดแบบนี้ใช่มั้ย!? ผู้ชายที่กอดคุณอยู่เขาข่มขู่คุณใช่มั้ย?"
เขาโวยวายขึ้นมาอีก วัวสิบเชือกมาลากไปก็ไม่ยอมจริงๆ ถ้าเขาเชื่อสิ่งไหนเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เขาไม่ยอมลามือง่ายๆ
วัจสาเองก็รู้ในเรื่องนี้ดี แล้วก็รู้ด้วยว่าเธอไม่ควรจะคุยกับเขาต่อ ยิ่งคนข้างหลังเธอนั้นยิ่งแล้วใหญ่ เขาขี้โมโหเกินไป ต้องทำยังไงก็ได้ให้ปรมะกลับไปโดยไว
วิธีที่ดีที่สุดที่เธอคิดได้ ก็คือการหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับปรมะอีก
"ธัชชัย ฉันเหนื่อยแล้วหล่ะ ขอกลับไปพักที่ห้องก่อนแล้วกันนะ" คำพูดนี้บอกเป็นนัยๆว่าจะให้ธัชชัยเป็นคนส่งแขกนั่นเอง
ธัชชัยคลายมือที่กอดไว้ออก และก้มไปจูบที่หน้าผากของวัจสาเบาๆแต่ให้สัมผัสที่ร้อนแรง" เด็กดี คุณเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวอีกแปปนึงฉันจะตามไป"
วัจสากำหมัดแน่น นายคนนี้เอาประโยชน์จากเธออีกแล้ว! แต่เธอยังใช้เขาอยู่เลยทำได้แค่เคืองอยู่ในใจ
แต่สิ่งที่ปรมะเห็น มันคือการพลอดรักของหนุ่มสาวชัดๆ
"วัจสา……. ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ขอให้โชคดี!"
เขาทำได้แค่เดินจากมา ในเมื่อโดนไล่ออกมาแบบนี้ แถมยังเป็นผู้หญิงที่ตนสมัครรักใคร่ด้วย เขาไม่สามารถตื๊อรังควานได้อีก จึงทำได้แค่กลับตัวแล้วจากไป
ตำรวจที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็รีบเดินออกไปด้วยติดๆ
มองร่างของคนสามคนออกไป ธัชชัยก็คิดอยู่ในใจว่าไอ้เจ้าหนอนหนังสือนี่มันไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย ที่มีความสามารถมากพอที่จะพาตำรวจตามมาราวกับตัวเองเป็นหัวหน้า ดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่ไร้ชื่อเสียง
ปรมะเดินออกไปแล้ว จิตใจจองวัจสาก็สับสนหนัก
เขาเป็นคนจิตใจดีชัดๆเลย เธอกลับใช้คำพูดนั้นเพื่อที่จะทำร้ายจิตใจเขา เดิมทีก็เจ็บช้ำมากพออยู่แล้ว นี่ก็ยิ่งไปเพิ่มความเสียใจให้เขาอีก
สองปีกว่ามานี้ วัจสาได้รับการดูแลอยากดีจากปรมะมาโดยตลอด เธอก็ไม่อยากให้สุดท้ายความสัมพันธ์ของเราจะจบลงแบบนี้
ในตอนนั้นเธอไม่สามารถบอกได้เลยว่าเธอชอบปรมะหรือไม่ อาจจะเพราะว่าเราอยู่ด้วยกัน เรากินข้าวด้วยกัน ไปห้องสมุดด้วยกัน ไปเยี่ยมแม่เขาที่โรงบาลด้วยกัน ตอนนั้นที่เธอรู้สึกชอบก็คือเธอชอบกิจวัตรที่เป็นไปแบบนั้น
ไม่เหมือนตอนนี้ ที่อยู่กับชายที่อยู่ด้านหลังของเธอ มันเหมือนกับแมงเม่าที่อยากจะบินเข้ากองไฟ เธอรู้ดีว่าเธอไม่ควรจะเข้าไปยุ่งกับกองไฟตรงหน้านี้ แต่เธอควบคุมตัวเองไม่ได้เลย เห็นกองไฟอยู่ตรงหน้าก็อยากที่จะพุ่งเข้าไป
"กับหนอนหนังสือนั่น คุณควรที่จะรักษาทั้งระยะห่างของตัวและระยะห่างของใจ เข้าใจมั้ย?
เสียงต่ำราวกับเปียโนคีย์ต่ำสุดดังแทรกออกมาตากด้านหลัง เธอขี้เกียจที่จะจัดการกับคนอวดดีคนนี้แล้ว เขาทำผิดชัดๆเลย ทั้งขังเธอไว้ที่ชั้นสาม แล้วยังทำร้ายเพื่อนของเธออีก
ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำผิดเลย และยังทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา นี่ไม่มีใครจะให้บทเรียนกับเขาได้เลยจริงๆหรอเนี่ย?
วัจสาแกะมือของชายหนุ่มออก ครั้งนี้เขายอมให้แกะออกง่ายๆเลย แต่เมื่อเธอกลับไปที่ห้องตัวเอง ธัชชัยก็ยังเดินตามมาด้วยอีก
"นี่มันห้องของฉัน คุณช่วยกรุณาออกไปด้วย!" วัจสาพูดด้วยเสียงเย็นชา
ธัชชัยหน่ะหรอจะฟังใคร? เขาเดินก้าวยาวๆเข้ามาที่เตียงแล้วก็ล้มตัวลง วัจสามองเขาด้วยความโกรธ นี่เธอต้องไปนอนที่ห้องแต่งงานอีกแล้วหรอ? แต่เธอบอกแล้วว่าเธอจะไม่ไปที่นั่นอีก
เธอไม่มีทางเลือกจึงทำได้แค่หยิบหนังสือขึ้นมา รายงานของเธอยังทำไม่เสร็จเลย ผ่านไปเพียงชั่วครู่ ก็ได้ยินเสียงกรนมาจากบนเตียง
วัจสาหันกลับไปมอง ก็พบว่าชายที่นอนอยู่บนเตียงของเธอไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
วัจสามองดูชายที่อยู่บนเตียงอย่างพินิจ ไม่พูดก็ไม่ได้ว่า ตอนที่เขาหลับหน่ะน่ารักก็ตอนเขาตื่นมากทีเดียว
ขนตางามยาวเรียงสวยโดยไม่ต้องใช้มาสคาร่า แล้วยังจมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางที่เป็นกระจับ เขานับได้ว่าเป็นคนที่หล่อและมีเสน่ห์แบบไม่สิ้นสุดเลยจริงๆ
ถ้านิสัยเขาจะดีเหมือนหน้าสักหน่อย ไม่โกรธง่ายลงสักนิด บางทีอาจจะดึงดูดสาวๆเข้ามามากมายได้เลยทีเดียว แค่ที่เขาทำร้ายคนแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เขาได้รับในอดีตก็เป็นได้
การที่เด็กอายุแค่5-6ขวบ โดนพ่อของตัวเองทำโทษโดยการขังเอาไว้ในห้องโดยไม่ให้กินอะไรหลายๆวัน ไม่ว่าใครก็คงทนไม่ไหว มันเกิดขึ้นจากการกระทำของพ่อของเขา เขาเป็นพ่อแท้ๆของเขารึเปล่านะ? ทำไมถึงได้ใจจืดใจดำกับเขาขนาดนี้?
วัจสารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในใจ สงสารผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้
เห็นชายหนุ่มหลับไปจริงๆแบบนี้ เธอจึงค่อยๆเอาผ้าห่มคลี่อย่างเบามือ เบามือจริงๆ คลุมตัวให้กับเขา แต่วัจสาคิดผิด
เพราะชายหนุ่มยังไม่หลับ!
"นอนกับฉันได้มั้ย?" เสียงดังมาจากปากที่เพิ่งเปิดของชายที่อยู่บนเตียง
ธัชชัยยังอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น เขากลับตัวเล็กน้อยก็ดึงหญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้อย่างง่ายดาย
แก้มน้อยๆกระทบอกหนาของชายหนุ่มอย่างพอดิบพอดี
นี่มันไม่มีเหตุผลหรอเนี่ย? แรงเขาเยอะอย่างกับช้างงั้นแหละ! วัจสาไม่ได้คิดที่จะนอนเตียงเดียวกับธัชชัย เธอกลัวว่ามันจะผิดพลาดอีก ซึ่งเธอก็กลัวว่าจะควบคุมใจตัวเองไม่ได้ด้วย
ดังนั้นก็เลยพยายามที่จะขัดขืนต่อสู้ แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอถูกแรงกายของธัชชัยกดเอาไว้
น้ำหนักครึ่งหนึ่งของชายหนุ่มอยู่บนร่างเล็กๆของวัจสา นั่นราวกับเธอเอาหน้าไปแนบกับกำแพง นั่นแทบจะหายใจไม่ออกเลยทีเดียว
ไม่รอให้วัจสาได้พูดอะไรก่อน เขาก็ชิงพูด "คุณอย่าดื้อน่า คืนนี้ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"
แค่พูดว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอนั้นก็เหมือนคำตัดสินกลายๆแล้ว ใครอยากให้คุณเป็นคนตัดสินหล่ะ! แต่ว่าวัจสาก็รู้ดีว่าไม่ควรจะตะโกนให้ใครช่วย ไม่อย่างนั้นชายหนุ่มโกรธขึ้นมา กลางคืนแบบนี้ไม่อาจมีใครช่วยเธอได้อีกแล้ว
已经是最新一章了
加载中
