ตอนที่ 106 สัมผัสที่คุ้นเคย

ต๭นที่ 106 สัมผัสที่คุ้นเคย ทันใดนั้นวรพลก็รัดเอาวัจสามาไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากไม่ได้สัมผัสกับแก้มที่บอบบางสีดอกกุหลาบของวัจสา เขากระซิบด้วยเสียงแหบ “วัจสา คุณช่างดีจริงๆ…” วัจสาตกใจกับความใกล้ชิดของวรพลที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่กล้าที่จะต่อสู้เพราะกลัวที่จะโดนแผลของเขาจึงทำได้เพียงส่งเสียงพูดให้หยุด “วรพล…อย่าทำอย่างนี้…” ภูผาคนขับรถที่น่าสงสารดันมือลื่น ทันใดนั้นรถก็ลอยโค้งเป็นรูปตัวS หลังจากที่มีใครสักคนร้องเตือน รถก็กลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมเรียบร้อย ผ่านไปสักพัก ในรถก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อวัจสาฟังเสียงเรียกเข้าก็รู้ว่าไม่ใช่ของตนเอง และก็ไม่ใช่ของภูผา เสียงเรียกเข้านี้เห็นได้ชัดว่าเป็นของธัชชัย แต่ว่าโทรศัพท์ของธัชชัยทำไมถึงมาอยู่ในนี้หล่ะ? ตอนนั้นวัจสาก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพียงแค่รู้สึกว่าไม่แน่วรพลกับธัชชัยใช้โทรศัพท์แบบเดียวกัน ธัชชัยใช้เสียงเรียกโทรศัพท์นี้คือเป็นอะไรที่เป็นส่วนตัว ปกติก็จะใช้คุยกับคนในบ้านตระกูลศรีทองเท่านั้น แต่ตอนนี้มีเพิ่มเข้ามาอีกคน—— บุรี ไม่ต้องคิดเลยว่าใคร ก็คือคนที่กนิษฐาปั่นหัวนั่นแหละ สมองของบุรีคนนี้ได้ถูกหมากินไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าโดนผู้หญิงอสรพิษแบบนั้นทำให้หลงได้ยังไง? เดิมทีที่ธัชชัยสวมชุดหนังรัดรูปเขาก็วุ่นวายมากพอแล้ว ตอนนี้เขาอยากจะฆ่าบุรีจริงๆ ที่เขาสวมชุดหนังมา แน่นอนว่ามีจุดมุ่งหมายก็คือเขาจะทำให้ผู้ชายทุกคนที่ปรารถนาจะได้วัจสาให้รู้ว่าเธอคือคุณผู้หญิงของตระกูลศรีทอง! หมดหวังไปซะเถอะ! สมองของวรพลคิดอย่างรวดเร็ว ถามภูผาว่า “ภูผาโทรศัพท์ของคุณชายรองมาอยู่บนรถได้ยังไง?” เขาตัดสินใจเอากระเป๋าสัมภาระส่งให้ภูผา ภูผาที่ถูกถามอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เหงื่อก็ผุดออกมาจากหน้าผาก ภูผากระอักกระอ่วนอยู่นาน และก็คิดเหตุผลที่จะบอกวัจสาไม่ออกสักที ไม่อาจพูดได้ว่า โทรศัพท์นี้เป็นของคุณชายรองคนที่ปลอมตัวเป็นชายใหญ่นั่งข้างๆคุณไง! คำนวณจากสถานการณ์แล้วเข้าต้องถูกคุณชายรองขัดขาแน่ๆ “วันนี้คุณชายรองได้เอารถไปใช้ใช่มั้ย?”วรพลถามซ้ำไปอย่างเปิดทาง ทำไมถึงโง่อย่างงี้นะภูผา! เขาทำได้เพียงพูดกู้สถานการณ์ไปก่อน “ใช่ๆๆ เป็นอย่างนั้นเลยครับ วันนี้คุณชายรองขับรถออกไปแล้วก็เอากลับมาคืน อาจเพราะว่ารีบเดินออกไปเลยทำตกไว้”มือของภูผาที่จับพวงมาลัยอยู่มีเหงื่อผุดออกมาเต็มมือ ตัวเองก็ถือว่ายังตามน้ำที่คุณชายรองพูดได้ วรพลส่งสายตาพิฆาตให้ภูผา ภูผาไม่ได้รู้สึกอะไร ใครจะเจ้าคิดเจ้าแผนการขนาดนี้! โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ธัชชัยไม่สะดวกที่จะรับโทรศัพท์ พูดเสียงเย็นกับภูผา “ปิดโทรศัพท์ให้ฉันสิ! เสียงดังจะตาย!” “ปิดเดี๋ยวนี้ ปิดเดี๋ยวนี้!” ภูผารับคำก็รีบลงมือทันที หลังจากกดโทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง แต่วัจสากลับกำลังคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิด ภูผาบอกว่าเพราะธัชชัยเอารถไปใช้โทรศัพท์ถึงหล่นอยู่ในนี้เหตุผลนี้มันก็ยังทำให้เชื่อได้แต่สิ่งที่วัจสารู้สึกไม่ถูกต้องก็คือ ธัชชัยคนนี้เนี่ยเรื่องโทรศัพท์หายก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง ทั้งวันทำไมถึงไม่สนใจขนาดนี้? แถมคนที่นิสัยเจ้าเล่ห์หลอกลวงแบบเขาจะประมาทเลินเล่อวิ่งไปอย่างงั้นยังไง? วัจสาคิดตั้งนานก็คิดไม่ออกว่าปัญหามันมาจากอะไร เวลานี้วรพลก็พูดตัดความคิดเธอขึ้นมา วรพลรู้ว่าถ้าหากเขาปล่อยให้เธอคิดต่อไป ผู้หญิงซื่อๆคนนี้ก็อาจจะเจอกับอะไรบางอย่างได้ แม้ว่าบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรถ้าหากเธอค้นพบแต่ธัชชัยยังไม่อยากให้เธอรู้ตอนนี้ ที่จริงแล้วก็ยังอยากที่จะเล่นต่ออีกหน่อย การหยอกล้อแบบนี้เป็นสีสันในชีวิตจริงๆ “เออจริงสิวัจสา เมื่อวานมีคนที่ชื่อปรมะมาหาคุณใช่มั้ย? และเพราะว่าเขาเอาดอกกุหลาบมาช่อนึงก็เลยโดนธัชชัยเล่นงานไป พวกคุณเป็นอะไรกันหรอ? ธัชชัยใช้ตัวตนของพี่ใหญ่ถามวัจสา เป็นไปได้ที่จะได้คำตอบที่ต่างกัน เธอไม่เคยที่จะรังแกพี่ใหญ่ ความเมตตาของเธอทำให้เธอไม่สามารถที่จะหลอกสามีที่พิการของเธอได้ วัจสาตะลึง หลุดออกจากความคิด “เขาเป็นพี่ชายฉันเรารู้จักกันในงานแข่งขันเขาแพ้การแข่งขันในครั้งนั้นเพราะว่าฉัน ฉันก็เลยเสียใจมาก ต่อมาเพราะว่าแม่เขาป่วยหนักเขาก็เลยขอร้องฉันให้แกล้งเป็นแฟนเขา เพื่อที่จะให้ชนิศาโล่งใจ ใครจะไปรู้ว่าอาการป่วยของเธอจะกลับมาดีขึ้น “หลังจากนั้นพวกคุณก็ทำเรื่องหลอกๆให้กลายเป็นเรื่องจริง เขาก็กลายเป็นรักแรกของคุณ? วัจสา คุณโง่ไปรึเปล่าวิธีจีบผู้หญิงแบบพื้นๆอย่างงี้ยังไม่รู้ได้ยังไง? สมองคุณโดนหมูกินไปหมดแล้วรึไง?” วัจสาที่โดนตำหนิก็มองวรพลที่นั่งข้างเธอย่างฉับพลัน แล้วก็คิดขึ้นมาได้ทันทีว่าน้ำเสียงแบบนี้ทำไมเหมือนใครสักคนที่เธอรู้จักเลย? แม้ว่าเสียงจะเปลี่ยนไปแต่น้ำเสียงที่ปนไปด้วยความเอาแต่ใจความเหยียดหยาม มันแทบจะเหมือนกันทุกประการ เมื่อเห็นวัจสาจ้องมาที่ตนเอง วรพลก็มองไปทางอื่นอย่างผิดปกติ พูดเสียงเย็นว่า “ไม่ต้องสนใจฉัน คุณพูดต่อเถอะ!” เหมือนมากจริงๆ นอกจากใบหน้า ไม่ว่าจะเป็นความสูง รูปร่างและยังโทนเสียงในการพูดอีกความเอาแต่ใจและโทนเสียงที่ไม่เหมือนใคร มันเหมือนกับธัชชัยมากจริงๆ! แต่พวกเขาก็คือพี่น้องที่สนิทกัน จะเหมือนกันในด้านนี้มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่ วัจสาก็ไม่ได้คิดถึงปัญหานี้อีก “ไม่ได้จากคู่หลอกจนกลายเป็นคู่จริงหรอก เขาอาจจะทำเหมือนว่าฉันเป็นแฟนเขาแต่ฉันไม่เคยทำเหมือนว่าเขาเป็นแฟนฉัน เป็นแค่เพื่อนปกติที่คอยสนับสนุนกัน การแกล้งเป็นแฟนเขากินเวลานานถึง2ปี จนกระทั่งแม่ของเขาต้องการให้แต่งงานฉันถึงเพิ่งเข้าใจ “หลังจากนั้นหล่ะ?” “หลังจากนั้นชนิศาก็ไปอเมริกา เพราะโรคเก่ากลับมาก็เป็น2เดือนแรกของเรื่องราว เรื่องหลังจากนี้คงจะมีคนบอกคุณแล้วก็คืออย่างนั้นแหละ”วัจสาอธิบายเรื่องระหว่างเธอกับปรมะอย่างแผ่วเบา ที่จริงเรื่องนี้เป็นเรื่องก่อนที่เธอและวรพลแต่งงานกัน ไม่ว่าจะจริงหรือหลอกด้วยนิสัยของวรพลก็ไม่ต้องไปสืบหาว่าเป็นเรื่องจริงมั้ย แต่ตอนนี้เขาถามเธอเสียงเย็น “คนอื่นขอร้องให้คุณแกล้งเป็นแฟน คุณก็ไปเป็น? ถ้าหากเขาต้องการพาคุณไปนอนด้วยคุณก็จะไปงั้นหรอ?” “วรพล! คุณพูดอย่างงี้ได้ยังไง? พี่ปรมะไม่ได้เป็นคนอย่างงั้น ตลอด2ปี เขายังไม่เคยที่แม้แต่จะจูบฉัน! คุณไม่เคยรู้ชีวิตและภูมิหลังของเขาเลย! ปรมะนั้นทะนุถนอมเธอมากจริงๆ แม้ว่าเขาจะชอบเธอแต่ก็ไม่เคยบังคับเธอ มากที่สุดก็แค่กอดและจุ๊บหน้าผาก อะไรที่มากกว่านั้นเขาไม่เคยทำ นับว่าเป็นเหมือนพี่ชายข้างบ้านที่คอยดูแลเธอ วัจสาใฝ่ฝันมาตลอดว่าอยากจะมีพี่ชายมาดูแลดังนั้นการที่ได้มาเจอเพื่อนที่ดีอย่างปรมะมันทำให้เธอมีความสุขมาก น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรสักอย่าง จูบหรือไม่จูบธัชชัยก็ไม่รู้ชัด แต่เขารู้ว่าก่อนที่เธอจะมาเจอเขา ร่างกายยังสะอาดมีความสดใสน่ารักทำให้เขาไม่อาจปล่อยมือได้ ขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสาร เมื่อคิดถึงเรื่องบนเตียงของพวกเขา ร่างกายของธัชชัยก็อดไม่ได้ที่จะร้อนรุ่มขึ้นมา เมื่อเห็นวรพลไม่พูดอะไร วัจสาจึงรู้สึกผิด บางทีเขาอาจจะเพียงแค่เป็นห่วงว่าตนเองนั้นเสียเปรียบน้ำเสียงของตัวเองคงหนักเกินไป ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจขอโทษเขา “ขอโทษนะ วรพล ความสัมพันธ์ของฉันกับปรมะเป็นเพียงแค่เพื่อนกันจริงๆ ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาคุณ ฉันก็จะทำภาระและหน้าที่ในบทบาทภรรยาให้ดี “ทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดี? คุณเป็นจริงๆหรอ?” สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากก็คือใบหน้าที่แสนมีเสน่ห์ มุมปากเขามาพร้อมกับเสน่ห์อันเย้ายวน ทำให้คนไม่สามารถหลุดพ้นได้ น่าเสียดายที่วัจสาไม่ได้เห็น เธอถูกวรพลพูดด้วยคำที่สะกิดในใจ ใช่สิเธอเป็นมั้ย? เรื่องที่เธอทำกับธัชชัยพูดแล้วมันยิ่งสับสนมากกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับปรมะเสียอีก ประโยคนี้ วัจสาไม่ต้องสงสัยเลยเธอทำให้ตัวเองขายหน้าซะเอง ความรู้สึกผิดอย่างรุนแรงได้ถาโถมเข้ามาประดั่งทะเล ดวงตาของวัจสาเป็นสีแดง สิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่ชัดเจน เธอในตอนนั้นรู้สึกละอายใจ ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับสามีตัวเองอย่างไรได้ วัจสารู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับธัชชัยนั้นมันเป็นความผิดที่มากเกินไป และไม่ควรที่จะทำต่อต่อ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะหยุดมันอย่างไร ไม่รู้วิธีที่จะเข้าไปตัดความสัมพันธ์นี้อย่างไร วัจสาผู้ที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน เมื่ออยู่ต่อหน้าธัชชัยที่เป็นเสือผู้หญิงเธอก็เป็นเพียงแค่ลูกแกะที่ต้องเชื่อฟัง เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่น่าสงสารของผู้หญิง วรพลก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที เขาเอ่ยปากถามอย่างช้าๆ “วัจสาคุณพูดกับฉันออกมาจริงๆเถอะว่าคุณชอบผู้ชายคนอื่นใช่มั้ย?” เขาอยากรู้มาก ว่าในหัวใจของผู้หญิงคนนี้มีตนเองอยู่มั้ย “แถมผู้ชายคนนั้นคือธัชชัย ใช่รึป่าว?” เมื่อถูกถามอย่างนั้นวัจสาตกตะลึง ส่ายหัวปฏิเสธพัลวัน “ไม่ ไม่ใช่! เป็นไปไม่ได้! วรพล! ฉันขอรับรองว่าหลังจากนี้ฉันจะไม่ไปพัวพันกับผู้ชายคนอื่น คุณให้อภัยฉันเถอะ ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้มั้ย?!” วัจสาน้ำตาคลอ เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถที่จะลืมผู้ชายที่ชื่อธัชชัยได้ เพียงแค่เห็นเขาหัวใจของตัวเองก็เต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ไม่แม้แต่ที่จะปฏิเสธความใกล้ชิดของเขา…แต่ว่าเธอก็ยิ่งเข้าใจอย่างชัดเจนว่าตัวเองไม่ควรที่จะทำกับเขาอย่างนั้นต่อไป ความรู้สึกที่มองไม่เห็นแสงสว่างแบบนี้ เหมือนกับเด็กที่ตายอยู่ในเปลนั่นแหละ! ตราบใดที่ตนเองไม่ไปคิดถึง! ไม่ไปแตะต้องกับชายผู้นั้นแค่นั้นก็พอแล้ว! เมื่อเห็นความสับสนและตื่นตระหนกในแววตาเธอ วรพลก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ ดวงตาของเขาเห็นอารมณ์ของผู้หญิงมาเยอะบางทีวัจสาอาจไม่รู้ตัวว่าตัวเองแสดงออกมาชัดเจนแค่ไหนแต่ธัชชัยนั้นดูออก เธอกับความรู้สึกของเธอนั้นช่างบริสุทธิ์ สะอาด เพราะว่าดวงตาของเธอนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจน “ให้อภัย ให้อภัยอะไร คุณไม่ต้องโทษตัวเอง” ด้วยความที่ดีใจจนเกินไปก็เกิดลืมตัว ธัชชัยก็ได้พูดประโยคที่แสดงถึงตัวเอง “คุณดีกับธัชชัยก็เท่ากับดีกับฉัน ดังนั้นคุณควรที่จะใส่ใจเขา ดูแลเรื่องการใช้ชีวิตประจำวันของเขาดีๆ” ประโยคหลังยังถือว่าปกติ แต่ว่าบอกให้ตัวเองดีกับธัชชัยก็เท่ากับดีกับเขา ประโยคนี้วัจสาไม่กล้าที่จะเห็นด้วย ไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็ไม่สามารถไปดีถึงห้องนอนรึเปล่า…ก็เหมือนที่เรียกกันว่าการเคลมแฟนเพื่อน ยิ่งพี่น้องยิ่งไม่ต้องพูดถึง! แต่วัจสาก็ไม่ได้คิดถึงว่าวรพลนั้นไม่ได้ต่อว่าเรื่องไม่ชัดเจนระหว่างตนเองกับธัชชัยกลับเป็นว่าให้เธอดูแลธัชชัยให้ดีๆ อันนี้มันมากไปรึเปล่า หรือว่าเขาให้ความสำคัญกับน้องชายคนนี้มาก? เขาลำเอียงเกินไปรึเปล่า? เมื่อกี้ตอนที่พูดถึงปรมะยังโมโหสุดขีด ตอนนี้เมื่อพูดถึงธัชชัยทำไมถึงขออะไรที่ตรงไปตรงมาอย่างงี้? ดูเหมือนว่าวรพลจะรักน้องชายเขามากจริงๆ ถ้าหากว่าเธอพูดกับเขาว่าธัชชัยนั้นไม่ใช่ กลัวว่าคนที่จะโดนด่าจะเป็นตัวเธอเอง