ตอนที่ 107 หาคนรักให้สามีตัวเอง

ต๭นที่ 107 หาคนรักให้สามีตัวเอง วัจสารู้สึกไม่ยุติธรรมจริงๆ ไม่ว่าธัชชัยไปที่ไหนก็ได้รับความรักความเอ็นดูแต่กับตัวเองไม่ว่าไปที่ไหนก็ไม่มีใครต้อนรับ ทำไมเป็นแบบนี้? อยากจะกัดเขาสักสองสามทีเพื่อระบายความโกรธจริงๆ! “ให้คุณดูแลปฏิบัติกับธัชชัยดีๆ ฟังรู้เรื่องไหม?!” ทันใดนั้นวรพลเอียงตัวงับติ่งหูนุ่มๆของเธอ ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่จากติ่งหูลามไปทั่วตัว ความรู้สึกชาแบบนี้มันคืออะไร แต่วัจสารู้สึกเหมือนกับโดนไฟฟ้าช๊อตทำให้เธอนั้นทนไม่ได้ เธอค่อยหดคอ อยากที่จะหลีกเลี่ยงริมฝีปากที่ร้อนแรงของเขา “ฉัน…ฉันรู้แล้ว” “หืม? ไหนทวนอีกครั้งสิเมื่อกี้ฉันพูดอะไร?” น้ำเสียงผู้ชายคนนี้ช่างเอาแต่ใจเสียจริง เสียงแหบแก่ๆเต็มไปด้วยคำสั่ง วัจสางุนงง วรพลเป็นคนเผด็จการแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่าเขาเป็นแบบนี้มาตลอด เพียงแค่ตัวเองยังไม่เคยเจอ? ทำไมพี่น้องตระกูลศรีทองทุกคนชอบบังคับเธอ? วรพลก็อาจรักน้องชายคนนี้มากเกินไป ก็ธัชชัยเป็นคนแล้ววัจสาหล่ะไม่ควรได้รับความเกรงใจหรอ? เพียงแต่วัจสาไม่อยากเถียงอะไรกับเขา ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่คนป่วยทำได้เพียงแต่ตอบคล้อยตามไป “รู้แล้ว ฉันจะดูแลธัชชัยอย่างดี วรพลคุณก็ดูแลรักษาตัวเองให้ดีเถอะ” วัจสาไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่สภาพที่เลวร้าย ตรงกันข้าม วรพลเป็นคนป่วยคนหนึ่ง ที่เธอทะนุถนอมและให้เกียรติ “บางครั้งธัชชัยทำงานดึก คุณต้องอยู่เป็นเพื่อนเขา รินน้ำชา มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำนะว่ามั้ย?” วรพลยังคงพูดออกคำสั่ง แต่ทุกๆคำสั่งก็ไม่พ้นเกี่ยวกับน้องชายที่รักของเขาสักอัน อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ก็เกินไปนิดนึง เธอเป็นพี่สะใภ้ของธัชชัย เรื่องแบบนี้เป็นหน้าที่ของคนรับใช้ ทำไมต้องให้เธอทำ? แต่คนที่เธอนั้นอยากจะดูแล ก็มีเพียงแต่วรพลสามีของตัวเองเท่านั้นนั่นแหละ แถมยังในตอนกลางคืน ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่กันสองต่อสอง จะไม่มีเรื่องอันตรายเกิดขึ้นหรอ? เดิมทีป้าอ้อยกับพ่อบ้านภูษิตอยากดันตัวเองอยู่กับธัชชัยตอนนี้วรพลที่เป็นสามีก็ต้องการจะทำแบบนี้ใช่ไหม? หรือว่าเธอคิดมากเกินไป วรพลเพียงแค่รักธัชชัยน้องคนนี้มากเกินไป? “วรพล…” วัจสายังไม่ได้พูด ก็ถูกชายหนุ่มขัดขึ้นมาอย่างรุนแรง “ไม่ได้พูดไปแล้วหรอ?เรียกฉันว่าสามี!” วัจสา “” เธอไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมผู้ชายถึงไม่ชอบให้เรียกเขาว่าวรพล ไม่ใช่ชื่อเล่นคนสนิทเรียกกันหรอ? ต้องเรียก‘สามี’ พอเรียกว่า‘วรพล’ เขาก็จะเริ่มโกรธ เป็นความชอบที่เข้าใจยากจริงๆ! ในที่สุดวัจสาก็ต้องเรียกออกมา “สามี……” น้ำเสียงเธอนั้นแข็งทื่อ มีความจำใจนิดๆ ฟังแล้วไม่มีความอ่อนโยนสักนิด “คุณบอกให้ฉันดูแลหาข้าวหาน้ำมาให้ธัชชัย ฉันรู้สึกว่ามันจะไม่ดีกว่าหรอถ้าพวกเราหาผู้หญิงให้เขา ให้ภรรยาทำเรื่องพวกนี้มันจะคล่องมากกว่าไม่ใช่หรอ? แถมยังสามารถดูแลเขาได้ตลอดทั้งวัน แบบนี้แหละเหมาะที่สุด” คำพูดของวัจสามีความหมาย2ข้อ ข้อแรกบอกเป็นนัยกับวรพล ตัวเองเป็นสะใภ้ของธัชชัยให้ไปทำเรื่องแบบนั้นเกรงว่าไม่เหมาะสม; ข้อ 2 ก็คือ ถ้าหากธัชชัยมีภรรยาแล้ว เขาไม่มากก็น้อยก็ต้องหลีกเลี่ยงบ้าง ไม่สามารถมาวุ่นวายกับตนเองพี่สะใภ้คนนี้ พูดอีกอย่าง เมียของเขาก็สามารถที่จะเติมเต็มให้เขาได้ เดิมทีตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบ เรียกร้องความเป็นธรรมใดๆไปในตระกูลศรีทองก็ไม่มีประโยชน์ ป้าอ้อยกับพ่อบ้านภูษิตที่เป็นพ่อบ้านก็อยู่ข้างธัชชัยหมด ถ้าหากมีคนช่วยเธอมันก็เทียบกับธัชชัยไม่ได้เลย ดูจากเรื่องของปรมะก็น่าจะดูออกแล้ว วัจสาเบื่อหน่ายกับความเผด็จการของผู้ชาย บังคับให้เธอนอนด้วย ยังมีหน้ามาพูดบ้าๆว่าเมื่อคืนไม่ได้เจอกับเธอ! เธอไม่รู้ควรทำยังไงถึงจะต้านทานคำพูดและการกระทำของผู้ชาย ทันใดนั้นใบหน้าภายใต้หน้ากากของธัชชัยก็มืดมนและน่ากลัว ผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้ต้องการให้สามีตัวเองไปแต่งกับคนอื่นอย่างนั้นหรอ? หรือพูดอีกอย่างก็คือเธอคงจะอยากรีบร้อนไปจากอ้อมแขนเขาไปหาไอ้หนอนหนังสือนั่น? แต่ในเมื่อเธอพูดขึ้นมาหลายครั้ง แม้ว่าไม่พอใจกับความปรารถนาเธอ มันก็ไม่ได้หมายความว่าตัวเองไม่ใส่ใจเธอรึเปล่า? “อืม ฉันคือว่าคำแนะนี้ก็ไม่เลว เพียงแต่ฉันอยู่ในตระกูลศรีทองก็ไม่ได้รู้จักผู้หญิงที่ดีๆ สู้ให้คุณจัดการเวลาดีๆเมื่อเจอคนที่เหมาะสมก็นัดเวลาให้ธัชชัยได้ไปเจอกับฝ่ายหญิงได้เลย” เสียงลึกทุ้มของวรพล วัจสาเหลือบมอง เธอไม่คิดว่าวรพลจะเห็นด้วยกับคำแนะนำของเธอและยังให้เธอรับผิดชอบเรื่องนี้ แต่ว่าให้เธอแนะนำคู่ให้กับผู้ชายร้ายกาจอย่างธัชชัย?มันจะไม่รู้สึกกดดันหน่อยๆหรอ!วัจสาคิดใบหน้าที่เย็นชาของผู้ชายก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง เห็นวัจสาใจลอย วรพลเหล่ตามองยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอก “ยังไง?คุณเริ่มที่จะเสียดายธัชชัยแล้วใช่มั้ยหล่ะ?” “จะเป็นไปได้ยังไง…ฉันจะเสียดายธัชชัยได้ยังไง? วรพลคุณต้องล้อเล่นแน่ๆ” วัจสาเริ่มใจสั่น เหมือนกับลูกแมวที่ถูกแกล้ง กลัวจนพูดพูดไม่ออก “ฉันแค่กังวลว่าผู้หญิงที่แนะนำให้ ธัชชัยเขาจะดูถูก ยังไงสังคมเขาก็กว้างกว่าฉัน คุณสมบัติดี และยังตาสูง เกรงว่าฉันจะไม่สามารถหาคนที่เขาชอบได้ วรพลเงียบ ผู้หญิงคนนี้ก็รู้ว่าตนเองคุณสมบัติดีหรอ? ในส่วนของแววตา…ตัวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมแม้กระทั่งผู้หญิงแบบนี้ก็พูดคำนี้ออกมา ถึงกับขั้นมีแนวโน้มที่จะติดเป็นนิสัย เขามองแววตาของผู้หญิงอดไม่ได้ที่จะมองอย่างลึกซึ้งผู้หญิงในอ้อมแขนมีใบหน้าที่หวานและบริสุทธิ์ อ่อนโยนจนทำให้คนที่เห็นนั้นอยากทำลาย เขาก็รู้ว่าเธอปกติแล้วก็จะเหมือนกับผู้หญิงอ่อนโยนอบอุ่น แต่ถ้าหากโดนกดดันบังคับมากๆก็จะเหมือนกับแมวป่าที่กางกรงเล็บออกมา จิตใจเธอนั้นดีงามแต่ก็เป็นคนที่อดทนทรหดเช่นกัน อยู่ๆตัวเองก็ดันอยากที่จะครอบครองผู้หญิงแบบนี้ธัชชัยแปลกใจตัวเองว่ากินยาผิดรึเปล่า “ถ้าหากคุณเสียดายธัชชัยจริงๆ งั้นเรื่องนี้ก็เป็นแบบนี้ไปก่อนละกันแล้วเราค่อยมาพูดกันทีหลัง ถึงยังไงงานของธัชชัยก็ยุ่งอยู่ดี” ธัชชัยก็ไม่อยากที่จะเล่นเกมน่าเบื่อๆแบบนี้กับเธอแล้วเหมือนกัน “ไม่ต้องไม่ต้อง ฉันจะพยายามหาผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมมาให้ธัชชัย เพียงแต่คุณต้องพูดกับเขาให้เรียบร้อยก่อน ไม่งั้นเมื่อถึงเวลาจริงเขาดันทำแค่ครึ่งๆกลางๆหรือว่าไม่ไปต่อมันจะทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจ” วัจสารีบพูด ครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีถ้าหากสำเร็จ ธัชชัยก็จะมีภรรยาเพิ่มอีกคนหรือเป็นแฟนก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามแต่นั่นก็เพียงพอที่จะแก้ปัญหาที่ธัชชัยมักจะไปนอนห้องของเธอตอนกลางคืนได้!ก่อนหน้านั้นเธอเคยเปลี่ยนที่ล็อคประตูก็ไม่มีประโยชน์ มีเพียงแค่ตัวเองที่มีกุญแจ แต่เขาก็เข้ามาได้ ดังนั้นถ้ามีคนคอยดูแลเขาก็ดีไม่น้อย แววตาของวรพลมีความรู้สึกประหลาดไป เหมือนกับอดไม่ได้ที่จะกินผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน อิงตามจากวิธีพูดของผู้หญิง เหมือนกับว่าตัวเองทำได้แค่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ เขาพูดอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย "งั้นเรื่องนี้ก็ให้เธอจัดการ ฉันจะคุยกับธัชชัยเอง!" แต่ว่าในตอนที่วรพลเห็นด้วยนั้น หัวใจของวัจสาก็เจ็บปวดเหมือนกับถูกเข็มตรึงเอาไว้ทันที ตนเองต้องเป็นคนที่หาผู้หญิงให้ธัชชัยจริงๆใช่มั้ย? ทำไมยิ่งคิดยิ่งรู้สึกทุกข์นะ? ไม่ได้ เรื่องนี้ต้องไปจัดการ ไม่งั้นทั้งเขาและเธอจะไม่สามารถหลุดพ้นชีวิตที่เจ็บปวดได้ เธอพร้อมแล้ว แม้ในใจจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่นี่ก็คือทางออกทางเดียว! ระหว่างทางกลับบ้านตระกูลศรีทอง มือสองข้างของวรพลไม่อยู่นิ่งไล่ไปทั่วตัวของวัจสา นุ่มนวลบ้างไม่นุ่มนวลบ้าง จนทำให้เธออายเกินกว่าที่จะพูด ความใกล้ชิดระหว่างสามีภรรยาทำให้วัจสารู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมาะ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ขัดขืนมากมาย ที่จริงแล้วทั้งหมดนี้มันก็เป็นสิทธิของวรพลที่เป็นสามีเธอไม่ใช่หรอ? เพียงแค่รู้สึกว่าทำไมวิธีการจับของวรพลนั้นช่างคุ้นเคย เหมือนกับผู้ชายคนนั้น? ความคิดนี้ยังไม่จางหาย วัจสาอยากตบหัวตัวเองจริง ทำไมไม่ว่าเรื่องอะไรก็คิดถึงผู้ชายคนนั้น! ตัวเองโง่รึเปล่า? แต่ว่าก็มีคนกังวลกับความเร็วของรถ วรพลกกระแอมสอง เพื่อส่งสัญญาณให้ภูผาว่าไม่ต้องขับรถเร็ว แต่คำพูดไม่เป็นเช่นนั้น “นายขับช้าหน่อยมันจะตายไหม” ประโยคคำด่าก็ออกมา น่าเสียดายที่เด็กน้อยภูผาไม่เข้าใจความหมายของผู้ชาย ยิ่งขับรถเร็วกว่าเดิมอีกถ้าไม่ติดว่ารถติดอยู่ คาดว่าเขาสามารถบินถึงบ้านตระกูลศรีทองไปแล้ว ในสายตาของธัชชัย ภูผาเป็นคนตรงๆ แต่โง่เง่า! โง่ดักดานเลยแหละ! ถึงไม่รู้ว่าพ่อบ้านภูษิตมองเขายังไง! ถึงให้เขามาเป็นคนขับรถ! เขายิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด แต่จะว่าไปเรื่องราวพวกนี้ก็ทำให้ธัชชัยอดสงสัยไม่ได้ พ่อบ้านภูษิตเองก็โง่ใช่มั้ย! พวกเขากลับมาถึงตระกูลศรีทอง เห็นวัจสากับวรพลกลับมา พ่อบ้านภูษิตก็พูดขึ้นมาประโยคแรก “คุณผู้หญิงคุณกลับมาแล้ว ตอนเย็นป้าอ้อยเตรียมหมูตุ๋นกับเนื้อทอดพริกไทยให้กับท่านชัย เป็นของที่คุณชอบกินทั้งนั้น” สามารถพูดได้แค่ว่าพ่อบ้านภูษิตเห็นวัจสากับธัชชัยกลับมาพร้อมกันก็มีความสุขมาก แล้วก็คงมากซะจนเกือบจะลืมตัว ท่านชัย?นี่ไม่ใช่คำที่พ่อบ้านภูษิตไว้เรียกธัชชัยหรอ?ทำไมถึงเปลี่ยนไปเรียกวรพลได้ล่ะ?หรือว่าพ่อบ้านภูษิตมองคนที่นั่งรถเข็นผิดเข้าใจว่าเป็นธัชชัย? แต่ว่าความต่างมันก็ต่างกันเยอะไม่ใช่หรอ? “ธัชชัย…กลับมาแล้ว?” วัจสาค่อยๆหันไปมองข้างหลัง นอกจากภูผาก็ไม่มีเข้ามา พ่อบ้านภูษิตกำลังพูดกับใครนะ? ธัชชัยนั่งบนรถเข็นกัดฟันจนฟันแทบจะร่วงหมดปากคุณอายุเท่าไหร่แล้ว?ตาไม่ดีหรือยังไงกัน?ดูไม่ออกหรอว่าเขากำลังเย้าแหย่ภรรยาเขาอยู่? หรือว่าเขาจะทำลายแผนของธัชชัย? เขาก็ดูไม่โง่ ต้องการความสามารถก็มีความสามารถ ยังบริหารการเงิน ทำไมถึงคิดไม่ได้ล่ะ? เพียงแต่ธัชชัยตั้งแต่ไหนแต่ไรก็มีความสามารถในการดูแลจัดการ สมองของเขามีการเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็ว พูดกับวัจสา”วัจสา ธัชชัยอาจจะกลับมาแล้ว เธอช่วยออกไปดูข้างนอกหน่อย ถ้าหากเห็นเขารีบบอกให้เขาขึ้นมาหาฉันที่ห้องบำบัดด้วยนะ” หลังใช้ให้วัจสาออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว ธัชชัยกัดฟันมองไปที่พ่อบ้านภูษิตที่อยู่ข้างหน้า“พ่อบ้านภูษิต ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย รบกวนคุณพาฉันไปที่ห้องรักษาตัวหน่อย” พ่อบ้านภูษิตหัวเราะฮาฮาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดี “อ่อๆ ได้ครับ เข้าใจแล้ว” ใครจะไปรู้ว่าวัจสาจะกลับมาอีก มองพ่อบ้านภูษิตกำลังเตรียมเข็นวรพลไปข้างหน้า เขารีบถามอย่างร้อนรน “วรพลไม่กินข้าวกับฉันให้เสร็จแล้วค่อยขึ้นบนล่ะ”? เธอไม่อยากให้วรพลถูกขังอยู่ในห้องบำบัดที่มืดมนอีกครั้ง นั่นเป็นสิ่งที่เธอรับไม่ได้จริงๆ…