ตอนที่ 112 ข่าวที่ออกมาจากปากเธอ

ต๭นที่ 112 ข่าวที่ออกมาจากปากเธอ ธัชชัยค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น แล้วถามด้วยเสียงสูงว่า “แล้วได้ซื้อของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงหรือยัง? อีกอย่าง ทำไมไม่เรียกเธอตื่น?” “ผม ผมไม่รู้……ผมเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งๆนั้นใช้ยังไงซื้อยังไง……อีกอย่าง ผมเป็นถึงผู้ชาย จะให้ผมไปซื้อของแบบนี้เนี่ยนะ? จะแปลกเกินไปหรือเปล่า？!” บุรีขมวดคิ้ว จนใบหน้ามีความแดงเล็กน้อย ธัชชัยเหลือกตาขาวกลับ แล้วตอบกลับเพิ่มเติมว่า “ยัยซื่อบื้อ โทรหาผู้หญิงในบริษัทไปซื้อไม่เป็นหรอ?” บุรีเข้าใจสว่างแจ่มแจ้งเลย จริงด้วยนิ ที่จริงแล้วทำแบบนี้ก็ได้นี่นา! ทันใดนั้นธัชชัยก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรผิดปกติ เพราะถ้าปกติแล้ว ผู้หญิงคนนี้คงเข้ามาพูดแทรกกับบุรีตั้งนานแล้ว แต่ว่าพอวันนี้เขามาแล้ว ผู้หญิงก็ไม่ได้ตื่น ปิดตาอยู่ตลอดเวลา ในปากยังพูดพึมพำอะไรอีกไม่รู้ รอยแดงบนหน้าก็เหมือนป่วยเลย ทำไมถึงรู้สึกผิดปกติล่ะ “คุณ……ไม่ ไม่เอา……คุณพ่อ……ฉันฟัง……พ่ออย่า……ลงมือกับชัย……ขอร้อง……คุณพ่อ……อย่า……ลงมือ……” ผู้หญิงที่อยู่บนเตียงเหมือนกำลังฝันร้าย เธอจับผ้าห่มแน่นมากแม้กระทั่งเส้นเลือดก็โผล่ออกมาแล้ว เธอเหมือนกำลังร้องขออะไรอยู่ อย่าลงมือกับ “ชัย” ก็คืออย่าลงมือกับธัชชัย ธัชชัยเอียงหัวลงไปแนบกับปากของเธอ อยากได้ยินข่าวมากกว่านี้ เธอเปิดปากถามเบาๆ “คนที่จะลงมือกับธัชชัย คือใคร?” มีแต่เวลานี้ การป้องกันตัวของผู้หญิงเบาะบางที่สุด เขาจึงฉวยโอกาสนี้ ไม่แน่อาจจะรู้ข่าวบางอย่างที่เขาไม่คาดคิดก็เป็นได้ กนิษฐาไม่ได้มีความแค้นอะไรกับพี่ชายใหญ่ ถึงแม้จะเป็นเรื่องนั้น แต่ก็แค่เพื่อเงินนิ แต่การที่จะทำให้พี่ชายใหญ่ตาย ก็ไม่รู้แล้วว่าผู้บงการที่อยู่ข้างหลังนั้นคือใคร “ไม่ ไม่ได้……ฉันไม่สามารถบอก……ชัยได้……ชัยเขาไม่ได้……อาจจะตายได้……แต่ว่าฉันไม่อยากให้ชัย……ตาย……อยากให้เขามีชีวิตที่ดี！ มีชีวิตอยู่ต่อ……” กนิษฐาที่อยู่ในฝันร้ายจู่ๆก็ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดขึ้นมา ความเจ็บปวดนี้เหมือนจะทำให้เธอรู้สึกไม่สามารถรับได้ คำพูดแปลกๆของผู้หญิงโรคจิต เหมือนไม่ได้แสแสร้ง แล้วน้ำตาที่ไหลไม่หยุดนั้น แสดงให้เห็นว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน ธัชชัยยื่นมือออกไปจับหน้าปากของกนิษฐา ตกใจมาก “หน้าผากเธอร้อนถึงขนาดนี้ทำไมนายไม่พูด?” กนิษฐากำลังเป็นไข้สูง “ผม……ไม่แตะต้องแม้แต่นิ้วของเธอ ผมจะรู้ได้ไงว่าหน้าผากเธอร้อน……” บุรีมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ท่านชัยบอกว่าอย่าแตะต้องตัวเธอไปมั่ว ธัชชัยไม่อยากวนเวียนอยู่บนปัญหานี้ เขาพูดด้วยเสียงต่ำ “ยังไม่รีบมาเปิดล็อกโซ่ให้เธออีก?!” ผู้หญิงคนนี้เป็นไข้สูงเกินไปแล้ว ยังเริ่มพูดพึมพำเองอีก ถ้ายังให้เธอเป็นไข้แบบนี้อีกต่อไป จ้องตายแน่ๆ แต่ว่าถ้าให้เธอตายไปง่ายๆแบบนี้ งั้นก็ดูถูกเธอเกินไปแล้ว! หลังจากที่โซ่บนตัวของผู้หญิงถูกเปิดออก ธัชชัยก็รีบอุ้มกนิษฐาขึ้นมา แล้ววิ่งออกไปทางข้างนอก บุรีก็ตามอยู่ข้างหลัง กนิษฐาถือว่าได้รับชีวิตกลับคืนมา แต่ว่าอีกนิดเดียวก็เกือบจะเป็นไข้จนกระทบสมองแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ขึ้นมาจริงๆ ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนโง่ไปตลอดชีวิต และไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว การเป็นไข้สูงของเธอเริ่มมาจากแผลที่อยู่ตรงข้อเท้า อีกอย่างยังอยู่ในห้องใต้ดินที่ทั้งมืดทั้งชื้น เชื้อโรคจึงเข้าสู่ร่างกายได้ง่าย การเป็นไข้สูงของกนิษฐาเป็นไข้ประเภทไวรัสเชื้อโรค ตอนนี้ผู้หญิงไม่มีโซ่ล็อกอยู่ เขาเป็นห่วงว่าบุรีจะปล่อยให้เธอหนีไป ฉะนั้นธัชชัยก็อยู่ในห้องคอยเฝ้าผู้หญิงคนนี้เช่นกัน แต่ว่าสิ่งสำคัญอีกสิ่งหนึ่งคือ ธัชชัยอยากรู้ข่าวอะไรบางอย่างจากคำพูดพึมพำที่ออกจากปากเธอ คนที่สามารถทำให้กนิษฐากลัวแบบนี้ได้ จะเป็นคนอะไรกัน？ แต่สิ่งที่น่าเสียดายคือ กนิษฐาที่เติมน้ำเกลือแล้วกลายเป็นว่าเงียบไปเลย นอนอยู่บนเตียงเงียบๆ เครื่องวัดหัวใจยังคงเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา ธัชชัยพักผ่อนอยู่เตียงข้างๆ เขาไม่ได้หลับสนิท มีแต่เวลาที่นอนกับวัจสาเท่านั้นที่สามารถนอนหลับได้สบายหน่อย บุรีกลัวว่าผู้หญิงจะหนีไป จึงได้ขอเตียงจากพยาบาลมาหนึ่งเตียง ตั้งอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วย แต่พอผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงกรนของเขาดังขึ้นมา ถึงแม้ไม่ได้ดังมาก แต่ว่าก็ยังรบกวนคนที่พักผ่อนในห้องผู้ป่วยที่เงียบสงบ ธัชชัยมองไปทางบุรีที่นอนกรน แต่ก็ไม่แปลกที่เขาจะเหนื่อย เฝ้าดูผู้หญิงคนนี้มานานขนาดนี้ ไม่น่าได้นอนหลับดีๆซักคืนแน่ ผู้หญิงคนนี้ เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว เขาหันข้างไปมองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เหมือนเธอจะไม่ได้รับผลกระทบจากเสียงกรนของบุรี ยังนอนหลับสนิทเหมือนเดิม ฟังเสียงกรนของบุรีแล้ว ธัชชัยเองก็ค่อยๆหลับไป กนิษฐาที่อ่อนแอนั้น กลับเหมือนกับต้นหญ้าต้นหนึ่ง มีความแข็งแกร่งของชีวิต ภายใต้การรักษาของยา ไม่ถึงเวลาหนึ่งคืน กนิษฐาก็ฟื้นขึ้นมา ได้เติมเต็มพลังงานแล้ว สติก็กลับมาเอง ไม่พูดคำพูดพึมพำพวกนั้นอีกแล้ว ในตอนที่ลืมตาขึ้น ก็มองเห็นเพดานสีขาว เธอเข้าใจ ตัวเองออกมาจากห้องใต้ดินนั้นแล้ว แต่ว่าในวินาทีต่อมา ก็ได้กลิ่นของผู้ชายที่ทั้งคุ้นเคยทั้งน่าดม เธอค่อยๆหันข้าง ผู้ชายที่หล่อเหลากำลังนอนอยู่ที่เตียงข้างๆเธอ กางขากางแขน เตียงส่วนมากถูกเขานอนไปหมดแล้ว ในใจของกนิษฐาเหมือนมีอะไรบางอย่างเข้ามาชน นึกไม่ถึงเลยว่าผู้ชายคนนี้จะมาเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืน? เป็นเพราะเธอป่วยแล้ว? รอยยิ้มที่สง่างามเบิกบานยังบนหน้าของกนิษฐา ถึงแม้จะเป็นใบหน้าที่ซีดจาง แต่กนิษฐาก็สวยมาก ดวงตาที่ใหญ่ของเธอ รูปหน้าสวยราวกับตุ๊กตาเลย เธอเชื่อว่าไม่ว่าผู้ชายคนไหนที่ได้เห็นหน้าเธอแล้วจะต้องเกิดความรู้สึกที่อยากปกป้อง ธัชชัยก็ไม่เว้น แต่ว่าประโยคหลังนั้นตัวเองเป็นคนคิดขึ้นมาเอง เธอคิดว่าธัชชัยจะมีความรู้สึกกับเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเกิดเรื่องราวของวรพล ไม่แน่พวกเขาอาจจะกลับมาดีกันก็ได้ แต่ว่าถ้าหากเธอรู้ว่าธัชชัยได้ข่าวออกมาจากปากของเธอ ใบหน้าที่สวยสง่านี้จะมีอาการยังไงนะ? ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่หล่อเหลา ร่างกายที่แข็งแกร่ง ยังมีเสน่ห์อีกด้วย จู่ๆกนิษฐาก็อยากจะจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ในขณะที่กำลังคิดแบบนี้ กนิษฐาก็เดินไปทำเลย เธอเป็นเหมือนกับกระต่ายที่มีวิญาณตัวหนึ่ง เดินลงมาจากเตียง จากนั้นก็เดินไปยังข้างๆของเตียง นำร่างกายที่อ่อนโยนของตัวเองทาบลงอ้อมกอดของผู้ชาย การกระทำของเธอเบามาก เบาจนเข้าไปในอ้อมกอดทั้งหมดของผู้ชาย แต่ก็ยังไม่ถูกจับได้ กนิษฐาในตอนนี้เป็นเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกที่มีวิญญาณ ต้องดูดดื่มกลิ่นของผู้อื่นให้หมดอย่างเงียบๆเธอจึงจะหยุด มือที่ขาวเรียวยาวยื่นไปทางริมฝีปากยางๆของผู้ชาย ใช้นิ้วชี้จิ้มลงไป จากนั้นริมฝีปากสีแดงก็ตามลงไป ราวกับว่าใช้ความรู้สึกทั้งหมดที่ตัวเองมีออกมา กนิษฐาคือกุหลาบที่มีหนาม แต่ว่าตอนที่อยู่ต่อหน้าธัชชัย เธอยอมที่จะดึงหนามออกทั้งหมด แล้วปรากฏตัวต่อหน้าเขา ไม่ให้เขาบาดเจ็บแม้แต่น้อย ถ้าพูดขึ้นในบางมุมแล้ว ผู้ชายก็เหมือนกับผู้หญิง ต่างก็หวังว่าจะได้รับความรัก ความดูแล ความใส่ใจจากต่างเพศ ฉะนั้นการจูบของกนิษฐาที่อ่อนโยนราวกับสายน้ำ ทำให้ผู้ชายมีแต่ความอยากลิ้มรส ธัชชัยที่กำลังหลับอยู่รู้สึกได้แต่ว่ามีริมฝีปากของผู้หญิงจูบลงมา เขาคิดว่าเป็นวัจสา จึงยื่นมือออก แล้วจูบกลับด้วยความรุนแรง นำลมหายใจเข้าสู่บนตัวของผู้หญิงอย่างเกรี้ยวกราด ผู้หญิงส่งเสียงร้องออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ผู้ชายรู้สึกฟินเข้าไปใหญ่ แต่ว่ามีอะไรไม่ถูกล่ะ รสชาติไม่ถูก อีกอย่างคนแบบวัจสาไม่มีทางทำการกระทำแบบนี้ เธอมีแต่เสียงขอร้องให้ปล่อยเธอไป ไม่มีทางพุ่งเข้ามาเหมือนผู้หญิงคนนี้แน่! อีกอย่างธัชชัยไม่ชอบผู้หญิงที่เป็นฝ่ายรุก เขาจึงค่อยๆลืมตา พอมองเห็นผู้หญิงที่แนบอยู่บนตัวเขาแล้ว ก็รีบผลักเธอออกทันที นี่คือกนิษฐา ไม่ใช่วัจสา! ใบหน้าทั้งสง่างามทั้งน่าสงสารของกนิษฐาถูกเขาผลักลงบนพื้น แต่ว่าธัชชัยไม่มีความหมายที่จะสงสารเลยแม้แต่น้อย มองดูใบหน้าของเธอ ธัชชัยก็นึกถึงภาพของวรพลที่ถูกไฟกลืนเข้าไป เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจเกินไปแล้ว! ดูก็รู้ว่ากำลังจะทำเรื่องสะอิดสะเอือน ธัชชัยจะหวั่นไหวกับผู้หญิงที่โหดร้ายแบบนี้ได้ไง? ความเจ็บปวดทั้งหมดของพี่ชายใหญ่มาจากเธอทั้งนั้นไม่ใช่หรอ? “ใคร?!” บุรีที่กำลังหลับอยู่ได้ยินว่ามีเสียงเคลื่อนไหว คิดว่าเกินอะไรขึ้น แต่พอลืมตามาดูแล้ว เห็นเพียงแต่ธัชชัยที่นอนอยู่บนเตียงคนเฝ้า แล้วมีกนิษฐาอยู่ข้างล่าง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าพวกเขาต่างก็สบตากัน ไม่รู้ว่ากำลังจ้องอะไรกันอยู่ กนิษฐาไม่ได้โมโหเพราะการกระทำของธัชชัย แต่กลับยิ้มอ่อนๆออกมา แต่ในดวงตาของธัชชัยกลับเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น อยากจะเอามีดฆ่าเธอไปเลยด้วยซ้ำ! ธัชชัยดึงทิชชู่ที่อยู่ข้างๆออกมา จากนั้นก็เช็ดริมฝีปากที่ถูกผู้หญิงคนนั้นจูบ แล้วโยนลงบนพื้นด้วยความรังเกียจ ทุกๆการกระทำล้วนแสดงออกถึงความรังเกียจที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น แต่กนิษฐากลับหัวเราะเสียงดัง เสียงแหลมคมนี้กลับเหมือนเล็บที่กรีดลงบนกระจกเลย ทำให้ผู้คนขนลุก “ธัชชัย เมื่อกี้นายยังฟินกับจูบของฉันอยู่ไม่ใช่หรอ? ลบร่องรอยของฉันทิ้ง แต่ไม่มีทางลบรอยที่อยู่ในใจนายได้หรอกนะ เพราะว่านายรู้สึกผิดต่อพี่ชายนายสินะ? ไม่ผิดเลยที่เป็นผู้ชายที่ฉันชอบ แยกรักกับเกลียดได้ชัดจริงๆ !” เธอนึกว่าความคิดของตัวเองต่างหากที่ถูกต้อง นึกว่าคนอื่นเป็นแบบที่เธอคิดไว้ แต่กลับแลกกลับมาด้วยเสียงที่รังเกียจของธัชชัย “กนิษฐา ฉันสามารถบอกกับเธอได้อย่างชัดเจนเลยว่า ฉันไม่มีความชอบบนตัวเธอแม้แต่น้อย ไม่ใช่แค่เพราะบนมือของเธอเต็มไปด้วยเลือดของพี่ชายใหญ่ฉัน! ยังเป็นเพราะฉันรู้สึกรังเกียจเธออยู่แล้ว ฉันเกลียดจนอยากให้ผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างเธอได้ตายไป!” “สุดท้ายฉันจะบอกเธอประโยคหนึ่ง จูบของเธอ น่ารังเกียจมาก ทำให้ฉันอยากจะอาเจียน!” ประโยคสุดท้าย เป็นมีดที่คมมากจริงๆ ความหวังที่กนิษฐามีอยู่บนตัวเขาค่อยๆหายไปจนมองไม่เห็น แต่กลับเต็มไปด้วยความโหดร้ายที่อยู่เต็มรอบๆข้าง กนิษฐารู้ว่าตัวเองสูญเสียไปมากมายเพื่อเขา เธอเองก็ไม่ได้อยากได้รับการตอบกลับจากผู้ชายคนนี้ แค่หวังว่าเขาจะมีชีวิตต่อไปก็พอแล้ว แต่คนมักจะยืนหยัดกับสิ่งของที่ตัวเองที่เองใส่ใจ อย่างเช่นตอนนี้ กนิษฐารู้อยู่แล้วว่าตัวเองกำลังแบกรับชีวิตหนึ่งของวรพลไว้ แต่เธอก็ยังมีความหวังต่อเรื่องราวในอดีตของเธอกับธัชชัย