ตอนที่ 113 ใช้กนิษฐามาหลอกล่อ

ต๭นที่ 113 ใช้กนิษฐามาหลอกล่อ ที่กนิษฐายอมรับภารกิจไปฆ่าวรพล ที่จริงแล้วเป็นเพราะคิดว่าคุณพ่อจะยกเลิกความคิดที่จะตามฆ่าธัชชัย ต่อมาได้ข่าวว่าคุณชายใหญ่บ้านศรีทองถูกไฟเผาตาย เธอก็คิดว่าเป็นธัชชัย ช่วงนั้นเธออยู่เหมือนคนที่เหลือเพียงแต่กระดูกเลย ต่อมากลับได้ยินว่าคนที่ตายคือวรพล สิ่งที่ทำให้กนิษฐาคิดไม่ถึงคือ ธัชชัยและวรพลคือพี่น้องกัน เป็นเหมือนกับที่ธัชชัยคิดไว้ : กนิษฐามีความแค้นกับวรพล แต่ว่าเธอกลับคิดว่าหากตัวเองสามารถทำภารกิจได้เสร็จสมบูรณ์ คุณพ่อก็จะไม่ไปตามฆ่าธัชชัยแล้ว ระหว่างการทำภารกิจลอบฆ่าวรพล เธอเองก็พยายามอย่างเต็มที่ คิดไม่ถึงเลยว่า การที่เธอช่วยชีวิตคนๆหนึ่งไว้ แต่กลับเอาชีวิตของพี่ชายแท้ๆของคนๆนั้นไป ตอนแรกกนิษฐาและธัชชัยสามารถไปกันได้ด้วยดี อย่างน้อยกนิษฐาเห็นว่าเป็นแบบนี้ แต่เป็นเพราะเรื่องนี้ ธัชชัยจึงออกห่างจากตัวเอง จนกระทั่งกลายเป็นความเกลียดแค้น เธอค่อยๆ ปิดตาลง ราวกับตุ๊กตาที่วิญญาณล่องลอยไป เธอนั่งอยู่ที่พื้นอย่างโดดเดี่ยว ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย ในโลกของเธอเหลือเพียงแต่ธัชชัยคนเดียว แต่ว่าในเวลาที่ผู้ชายคนนี้ก็ทอดทิ้งเธอ ชีวิตของเธอก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว การด่าและการดูถูกของผู้ชายเป็นเหมือนกับมีดด้ามหนึ่ง ค่อยๆแทงลงใจเธอ กนิษฐาไม่ได้หวังว่าผู้ชายคนนี้จะซึ้งในทุกๆอย่างที่เธอทำเพื่อเขา ขอแค่เขาอยู่อย่างปลอดภัยต่างหากเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่เช่นนั้น พอนึกถึงว่าธัชชัยไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เธอเองก็ไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่อไปแล้ว แต่ว่าการปรากฏตัวของผู้หญิงที่ชื่อวัจสา กลับทำลายความคิดของเธอทั้งหมด ผู้ชายคนนี้เป็นของเธอแค่คนเดียว เธอทุ่มเทขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อจะเห็นเขาไปรักกับผู้หญิงคนอื่น! ฉะนั้นวัจสาสมควรตาย ผู้หญิงทุกคนที่เกี่ยวข้องกับธัชชัยล้วนสมควรลงนรก! บุรีมองดูภาพข้างหน้าแล้วรู้ลึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพังสถานการณ์นี้ออกอย่างไรดี มองดูกนิษฐาที่น่าสงสาร และสีหน้าที่จะกินคนของธัชชัย เขาหยุดคิดไปสักพัก สุดท้ายก็เปิดปากพูด “ท่านชัย อยากกินข้าวเช้าอะไรไหม ผม ผมไปซื้อให้……” บุรีเปิดปากพูดด้วยความระมัดระวัง ในที่สุดทั้งสองก็ไม่จ้องกันและกันอีกแล้ว เพราะว่าแววตาของธัชชัยย้ายไปมองทางบนตัวของบุรี “ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น อยากกินนาย!” น้ำเสียงของเขาแอบแฝงความโมโหอยู่ เห็นได้ชัดเจนเลยว่ากำลังโกรธกนิษฐา “เฮอะๆ……อยากกินผม? งั้น เดียวผมไปล้างนะ……ไปล้าง?” มุขนี้ไม่ตลกเลยสักนิด แต่อย่างน้อยก็ยังเปลี่ยนจุดสนใจของธัชชัยได้ ผู้ชายตอบกลับไปด้วยเสียงต่ำว่า “งั้นก็ไปให้ไกล ไปล้างให้สะอาดแล้วค่อยกลับมา! ถ้าให้ดี ตัดลิ้นที่ไม่ควรปรากฏออกมาทิ้งไปด้วยค่อยกลับมา!” บุรีปิดปากแล้วหนีไป กนิษฐาที่อยู่บนพื้นก็ลุกขึ้น จากนั้นก็นั่งลงบนเตียง ไม่มีแรงทั้งแขนทั้งขา จู่ๆบางส่วนในร่างกายก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มและอ่อนโยน ทำให้หัวใจของกนิษฐารู้สึกดีขึ้น “นายเป็นคนซื้อผ้าอนามัยให้ฉันใช่ไหม?” ประโยคคำถามกลับใช้น้ำเสียงที่มั่นใจ ใบหน้าที่ซีดจางเมื่อกี้ของกนิษฐาผ่านไปสักพักก็มีสีหน้าโมโหขึ้นมา ไม่ว่ายังไง เธอก็แน่ใจแล้วว่าเสื้อบนตัวของเธอธัชชัยเป็นคนเปลี่ยนให้ แม้กระทั่งผ้าอนามัยเขาก็เป็นคนซื้อ ไม่คิดถึงพยาบาลเลยสักนิด พอเธอนึกถึงการกระทำที่ไม่พูดของธัชชัยแล้วก็คิดว่าจะสามารถดีใจไปได้ทั้งปีเลย ตอนนี้ธัชชัยยังไม่อยากพูดกับผู้หญิงคนนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องตอบคำถามพวกนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าที่ไร้เดียงสาแท้ๆ ทำไมจิตใจของเธอถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ล่ะ? แต่พอมองดูเธอแล้ว ในใจของธัชชัยก็มีแผนการหนึ่งค่อยๆผ่านมา ในตอนที่บุรีซื้อข้าวเช้ากลับมาแล้ว ธัชชัยก็กำลังพิงอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วย พยาบาลที่เดินผ่านต่างก็หยุดมองเขาด้วยความอาย บุรีรู้ว่าเจ้านายของตัวเองมีเสน่ห์ แต่ว่ากลับถูกผู้อื่นมองอย่างเปิดเผยแบบนี้ นี่เหมือนไม่ใช่นิสัยของเจ้านายเลย หรือว่า เขากำลังรอตัวเอง？ ผู้คนมากมายแต่รอเขาเพียงคนเดียว? เฮ้ย คิดอะไรเนี่ย! บุรีนำอาหารเช้าตีตัวเองไปหนึ่งที “ท่านชัย ยืนอยู่ตรงนี้ทำไมเนี่ย?” “รอนาย ล้างสะอาดหรือยัง?” เสียงที่ต่ำของธัชชัยทำให้มีความหวาดเสียวแปลกๆ แต่ว่าพอบุรีฟังแล้วกลับรับรู้ได้ว่ากำลังจะมีพายุเข้า “รอ รอ รอผม? ล้าง ล้าง……สะอาด? อย่าบอกนะว่าชอบผมขึ้นมาจริงๆ? เจ้านาย ข้างในมีมากมายไม่เอา ทำไมถึงจะกินผมล่ะ?” ในขณะที่จินตนาการของบุรียังไม่จบลง ธัชชัยก็แย่งอาหารเช้าบนมือของเขามา แล้วจับไปที่คอเสื้อของเขา บุรียิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ “ท่านชัย ท่านต้องคิดวิเคราะห์ก่อนนะ……” “ยังจะคิดอะไรอีก ฉันคิดว่าสามารถใช้กนิษฐามาเป็นตัวหลอกล่อได้ หลอกให้พี่ชายฉันไปอเมริกาแล้ว จากนั้นค่อยพูดกันอีกที!” หลังจากบุรีฟังจบแล้ว ก็ส่งเสียง “ห๊ะ?” “ที่แท้ก็แบบนี้หรอ” ธัชชัยไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร จึงพูดไปตรงๆว่า “ฉันไม่อยากรอแล้ว หลังจากผู้หญิงคนนี้หายป่วยแล้วก็เริ่มลงมือละกัน” ทุกครั้งที่พูดถึงการรักษา วรพลก็มักจะใช้เหตุผลต่างๆนาๆมาอ้างตลอด ใครจะไปรู้ว่าหลังจากเขาผ่านวันเกิดอายุสามสิบปีแล้ว จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างอีกล่ะ? เขาใช้วิธีมากมายเพื่อที่จะให้วรพลไปรักษา แต่ก็ไม่ได้ผล ไม่แน่อาจจะใช้วิธีที่วัจสาพูดก็ได้ ใช้กนิษฐามาช่วยพูดกับพี่ชายใหญ่ “นี่เป็นความคิดที่ดี แต่ก็อาจจะเป็นความคิดที่ชั่วร้ายกก็ได้นะ” บางครั้งบุรีก็มักจะคิดถึงข้อเสียของเรื่อง “ยังไง?” ธัชชัยขมวดคิ้วฟังเขาพูด ถึงแม้ในใจจะมีแผนการอยู่แล้ว แต่ว่าไม่สามารถประมาทได้ ฟังความเห็นจากคนเพิ่มขึ้นก็ไม่ได้เสียหายอะไร “ถ้ากนิษฐายอมร่วมมือ งั้นก็ง่าย ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วตอนคุณชายใหญ่พบเธอก็ทั้งดีใจทั้งมีความสุข ถ้าเธอทำตามขั้นตอน งั้นเรื่องราวก็สามารถดำเนินอย่างราบรื่น ในทางกลับกัน แต่ถ้าเธอเห็นคุณชายใหญ่แล้วทำสีหน้ารังเกียจ ตกใจ เกรงกลัวว่าจุดนี้ อาจจะทำให้แผนพังก็ได้” ใช่สิ เป็นเหมือนกับที่วัจสาพูดเลย ผู้หญิงมักจะแต่งตัวสวยงามเพื่อนคนที่ชอบ ผู้ชายก็เป็นเหมือนกัน ถ้าหากว่าคนที่ตัวเองชอบรังเกียจตัวเอง งั้นก็ไม่มีอะไรน่าพูดแล้ว “พลังของความรัก เป็นสิ่งที่คุณและผมเองก็คิดไม่ถึง!” บุรีพูดประโยคที่เกี่ยวกับความรักออกมา แต่ว่าธัชชัยเกิดความสงสัย ทำไมพลังของความรักถึงใหญ่เช่นนี้? ชีวิตที่แม้แต่ความรักในครอบครัวยังเอาไม่อยู่จะสามารถอยู่ต่อได้ผ่านความรักจากคนรักหรอ? ในไม่ช้าแพรวก็มาถึง ธัชชัยแค่ถามอาการป่วยของกนิษฐาไปไม่กี่ประโยค ดูว่าเธอต้องรออีกนานแค่ไหนจึงจะดีขึ้น จะได้รู้ว่าควรจะเริ่มแผนวันไหน ธัชชัยยังคงครุ่นคิดประโยคนั้นตลอดทาง พลังความรักที่บุรีพูดว่าใหญ่ขนาดนี้ แต่ว่าสิ่งที่กนิษฐามีต่อพี่ชายใหญ่เป็นความรักจริงๆหรอ? คงจะไม่ใช่ ไม่งั้นเธอคงไม่ไปลอบฆ่าเขาหรอก มองดูเขาเดินลงแผนการของตัวเองทีละขั้นๆ กนิษฐาคงจะเป็นเหมือนนายพรานที่มองดูเหยื่อที่เข้าหาความตายสินะ คงจะสะใจมาก แต่ว่าตัวเองจะควบคุมผู้หญิงคนนี้ยังไงล่ะ? ขู่ไม่ได้ผล เธอไม่กลัวอยู่แล้ว เธอสามารถทำกับตัวเองถึงขึ้นไม่เอาชีวิตแล้วได้ ทำตัวสูงส่งไม่เป็นไรมาโดยตลอด เป็นไข้สูงขนาดนี้ก็ไม่บอกบุรีสักคำ ใช้หมากเป็นกนิษฐาถือว่าเสี่ยงมาก ฉะนั้นตัวเองต้องคิดหาวิธีที่จะทำให้เธอฟังตัวเอง จากนั้นจึงจะทำให้ความอันตรายลดลงต่ำที่สุด ไม่เช่นนั้น การปรากฏตัวของเธออาจจะเป็นสิ่งที่เร่งความตายก็ได้ ในตอนที่ธัชชัยยังทำงานอยู่ในบริษัท ก็ได้รับโทรศัพท์จากวัจสา เป็นเวลาสี่โมง ยังไม่เลิกงาน แต่ว่าน้อยมากที่เธอจะโทรหาตัวเอง คงไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกมั้ง? ธัชชัยรับโทรศัพท์ แล้วตั้งใจฟังด้วยความอดทน “ธัชชัย ตอนนี้นายสะดวกพูดไหม？” เสียงที่อ่อนโยนของวัจสาส่งผ่านมาทางโทรศัพท์ “ทำไมหรอ?” ท่าทางที่ขี้เกียจของผู้ชาย แม้กระทั่งน้ำเสียงฟังแล้วก็ดูขี้เกียจมาก แต่ก็มีความโรแมนติกอยู่ข้างในเล็กน้อย “มีอะไรหรือเปล่า? หรือว่าคิดถึงฉันแล้ว?” คิดถึงฉันแล้ว? ประโยคนี้เป็นเหมือนกับค้อนที่ทุบลงหัวใจของวัจสา บวกกับน้ำเสียงที่น่าฟังผิดปกติของผู้ชาย เป็นเหมือนกับเหล้าหวานที่ดองไว้นาน ทั้งเข้มข้นทั้งหอมหวาน คิดถึงเขาแล้ว? วัจสาเลือกที่จะข้ามคำถามนี้ แต่ว่าก็ยังไม่พูดอะไร แต่ก็ยากที่ธัชชัยจะมีความอดทน ยืนรอผู้หญิงเปิดปากพูด “ธัชชัย” น้ำเสียงของผู้หญิงมีความอ่อนแอและความน่าสารเล็กน้อย ทำให้ธัชชัยนึกไปถึงเรื่องราวคืนนั้นที่เกินขึ้นในรถ เธอใช้เสียงแบบนี้แหละมาร้องขอเขา “ฉันอยู่” น้ำเสียงวันนี้ของธัชชัยเหมือนมีความอ่อนโยนอยู่ “คิดแล้วค่อยพูด ฉันอยู่ตลอด” “ฉันอยู่ตลอด” ประโยคนี้ ทำให้วัจสาอึ้งไปเลย จับโทรศัพท์ไว้ ลืมไปเลยว่าตัวเองโทรไปจะคุยเรื่องอะไร เขาบอกว่า อยู่ตลอด เสียงๆนั้น จะอยู่ตลอดหรอ? พอเทียบกับกนิษฐาแล้ว ท่าทีที่ธัชชัยมีต่อวัจสานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง คงจะเป็นเพราะมีข้อเปรียบเทียบถึงรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ดูสูงส่งและน่ารักขนาดไหน ที่จริงแล้วธัชชัยรู้ ตัวเองมีตำแหน่งพิเศษอยู่ในใจของผู้หญิงคนนี้ แต่ว่าเป็นตำแหน่งอะไรเขาไม่รู้ ฉะนั้นเขาจึงให้เวลาเต็มที่กับเธอให้เธอปรับอารมณ์ให้ตัวเอง “ธัชชัย ครั้งที่แล้วฉันพูดเรื่องนัดบอดกับนายแล้วไม่ใช่หรอ? นายคงไม่ลืมหรอกมั้ง?” ผ่านไปนานมาก คำพูดที่วัจสาจะพูดตั้งแต่แรก พอพูดออกมาแล้ว พยายามปล่อยวางความเจ็บในใจของตัวเอง ทันใดนั้นแววตาของธัชชัยก็เย็นชาลง ที่แท้ผู้หญิงคนนี้โทรหาเขา พูดปะติดปะต่อตั้งนาน ก็เพื่อที่จะพูดเรื่องนี้？ เธอช่างน่าสนใจจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะหวังให้สามีของตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของคนอื่น ดูเหมือนว่าตัวเองยังทำหน้าที่สามีไม่ถึงที่จริงๆ “เธออยากเป็นแม่สื่อให้ฉัน ธัชชัย ขนาดนี้เลยหรอ? หรือว่าอยากให้ฉันไปมีผู้หญิงอื่นเร็วๆ?” น้ำเสียงของธัชชัยเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้รุนแรงเหมือนปกติ แต่ก็ทำให้วัจสาตกใจเล็กน้อย เธอถามตัวเองในใจ ตัวเองอยากจะแนะนำผู้ชายคนนี้ให้ผู้หญิงอื่นจริงๆหรอ？ คงจะอยากแหละ มีแต่แบบนี้ เธอถึงจะจบความสัมพันธ์กับเขาอย่างเด็ดขาด เขาจะมีภรรยาของเขา ลูกของเขา ตัวเองเป็นถึงพี่สะใภ้ของเขา ฉะนั้นต้องหวังว่าเขาจะได้รับความสุขของตัวเอง คงจะเป็นแบบนี้แหละ หรือว่าไม่ควรเป็นแบบนี้หรอ? “แน่นอน ถ้านายมีผู้หญิงอื่นแล้ว ฉันก็มีน้องเพิ่มขึ้นมาไง บ้านศรีทองของเราก็จะยิ่งอยู่ยิ่งครื้นเครงมากขึ้น” วัจสายิ้ม แต่ว่าทำไม รอยยิ้มถึงช่างเจ็บปวดแบบนี้?