ตอนที่ 116 นั่งรอฉันอยู่บนรถดีๆ

ต๭นที่ 116 นั่งรอฉันอยู่บนรถดีๆ ส่วนรสรินและเพื่อนๆของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆต่างก็อึ้งกันไปหมด คิดไม่ถึงเลยว่า ธัชชัยจะมาจริงๆ! อีกอย่างถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะหล่อเหลา แต่ว่าทำให้เธออับอาย เธอไม่มีทางลืมแน่! “ใช่แล้วใช่แล้ว เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว พวกเธอคุยกันต่อเลย คุยกันต่อเลย พวกฉันไปก่อนนะ” วราลีตกใจอย่างเห็นได้ชัดเจน ไม่ง่ายกว่าเธอจะดึงเด็กผู้หญิงคนนี้ออกมา “โอเค เชิญครับ” ธัชชัยตอบกลับด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่วัจสาเห็นธัชชัยเป็นแบบนี้ ตอนนี้วราลีและรสรินต่างก็ไปแล้ว ตอนนี้ก็ตาเธอที่เป็นก้างขวางคอต้องไปแล้ว ยังไงแล้วพวกเขาก็มานัดบอดกัน ไม่ใช่งานที่ว่าคนยิ่งเยอะยิ่งดี เธอทานมูสกีวี่ที่ภาวินีให้ตัวเองไปสองสามคำ จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วยิ้ม “ภาวินี ธัชชัย พวกเธอคุยกันดีๆนะ ฉัน……ฉัน จริงด้วย ฉันต้องกลับไปดูว่าวรพลทานอาหารเรียบร้อยหรือยัง ฉันไปก่อนนะ” หลังจากพูดจบก็เตรียมตัวจะออกไป ในใจของภาวินีเต็มไปด้วยความดีใจ ถือว่ายัยวัจสานี่ยังรู้ตัวเองดี ยังรู้จักให้พวกเขาพวกอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แต่ว่ายังไงเธอก็ทำเป็นรั้งเขาไว้ก่อน “พี่วัจสา ทำไมไม่ทานด้วยกันก่อนค่อยไปล่ะ? เมื่อกี้พี่ยังทานไปไม่ค่อยเท่าไหร่เลย พอถึงเวลาแล้ว คุณชายรองจะได้ไปส่งพี่ด้วยเลยไง” “ไม่ ไม่เป็นไรแล้ว ป้าอ้อยน่าจะทำอาหารให้ฉันไว้แล้ว อีกอย่างเรียกรถก็ได้แล้ว พวกเธอทานข้าวดีๆนะ” หลังจากวัจสาพูดจบ ก็รีบเดินหนีไป ตอนนี้ภาวินีก็ยังรู้สึกถึงว่ายังไม่จริงจัง ถึงแม้ว่าธัชชัยจะนั่งอยู่ตรงข้างหน้าเธอแล้ว มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาขนาดนี้ เธอกลับค่อยๆเหม่อลอย แต่ว่าคนระดับอย่างเธอแล้ว จะต้องปรับท่าทีให้ดีในไม่ช้าแน่นอน “จริงด้วย คุณชายรอง คุณคงยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหม? ลองดูว่าจะสั่งอะไรไหมคะ?” ภาวินีพูด เตรียมจะใช้ของชอบที่วัจสาพูดเมื่อกี้ “พี่วัจสาบอกว่าคุณชอบกินพาสต้าและสเต็กใช่ไหมคะ?” ธัชชัยพยักหน้า “ฉันเป็นเจ้าพ่อกินเนื้อเลยนะ” ที่จริงแล้วใบหน้าของธัชชัยไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร แต่กลับทำให้ภาวินีหลงใหลมาก เธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งรอไม่ไหวที่จะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้แล้ว! จะต้องสูญเสียอะไร เธอก็ยอมทั้งนั้น “เฮอะๆ คุณชายรองนี่ช่างมีอารมณ์ขันจริงๆนะคะ งั้นเราก็สั่งสเต็กสองจาน ละก็พาสต้าสองจาน……” ในตอนที่ภาวินีกำลังเตรียมจะยื่นเมนูไปให้ธัชชัย แต่กลับเห็นว่าเขากำลังก้มหน้ากินมูสกีวี่ที่เหลือของวัจสา! เขาไม่ชอบทานของหวานอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขาอยากจะทานอาหารที่เหลือของผู้หญิงคนนั้น ขมวดคิ้วแล้วทานต่อไป ภาวินีที่อยู่ข้างๆก็เกิดความรู้สึกเสียใจ นี่เป็นอาหารที่เธอสั่ง แต่กลับให้วัจสาทาน ถ้าเมื่อกี้คนที่ทานอาหารจานนี้คือเธอ งั้นตอนนี้ธัชชัยก็กำลังกินอาหารที่ตัวเองกินเหลือสิ! คิดแล้วก็รู้สึกโรแมนติกมาก แต่ภาวินีไม่รู้ว่านั่นเป็นความหมายที่ผิด จากฐานะของธัชชัยแล้ว เขาจะกินน้ำลายของผู้หญิงอื่นง่ายๆได้ล่ะ? นั่นเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นคือวัจสา เขาถึงยอมต่างหาก ธัชชัยทานไปด้วย กดโทรศัพท์ไปด้วย อยากส่งข้อความให้ผู้หญิงที่หนีไป นึกไม่ถึงเลยว่าจะทิ้งให้ตัวเองนัดบอดกับผู้หญิงสามตระกูลเดิมขุนทดคนนี้! 【อย่าคิดจะหนี รอฉันอยู่บนรถดีๆ ไม่ได้ล็อกไว้ ถ้าฉันไม่เจอเธอ เธอเตรียมตัวรับโทษเลย! ถ้าเธอคิดว่าเธอรับไหว】 ในเวลาเดียวกัน วัจสาที่เดินออกมาจากบ้านพักตากอากาศภูผา มองดูดวงดาวที่สว่างเต็มฟ้า กลับรู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมา เป็นเหมือนที่ตัวเองคิดไว้เลย ตัวเองได้ผลักธัชชัยเข้าไปในอ้อมกอดของผู้หญิงอื่นแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้มีความสุขเหมือนที่คิดไว้ กลับอึดอัดและเสียใจมากกว่า ความอ้างว้างและความหนาวเย็นของลมโอบล้อมอยู่ข้างตัวของตัวเอง พอนึกขึ้นว่าต่อจากนี้จะต้องเสียผู้ชายคนนี้ไปตลอด ที่จริงตัวเองมีความต่อต้านอยู่ แต่อีกด้านหนึ่งที่มีเหตุผลของตัวเอง กลับห้ามความคิดที่ไร้เหตุผลนี้ของตัวเอง ท้องฟ้ามืดมนไปหมด เป็นเพราะว่ามีแสงดาว จึงทำให้ท้องฟ้าทั้งผืนกลายเป็นสีกรม แต่ว่าทำไมการชอบคนๆหนึ่ง ถึงได้ยากขนาดนี้ล่ะ? วัจสารู้สึกเสียใจ เธอเดินไปยังข้างๆสวนดอกไม้ นั่งลง แล้วมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าอย่างเงียบสงบ ไม่ให้น้ำตาของตัวเองไหลลงมา ในเวลาเดียวกันก็เหมือนจะมองเห็นเวลาในพื้นที่ขนาน ที่ธัชชัยกำลังรักกับตัวเอง เธอยิ้ม นั่นเป็นรอยยิ้มที่เบิกบานที่สุด ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็มีเสียงข้อความดังขึ้น เธอเปิดกระเป๋าด้วยความรู้สึกเศร้า จากนั้นก็นำโทรศัพท์ออกมา กลายเป็นว่าเห็นข้อความที่ธัชชัยส่งมา ข้อความของผู้ชายคนนั้นที่มีกลิ่นของความพิเศษและความเกรี้ยวกราดอยู่ในโทรศัพท์อย่างสงบ แต่ว่าทำไมเขาถึงมีเวลาส่งข้อความให้เธอล่ะ? ควรจะกำลังพูดคุยกับภาวินีอยู่ไม่ใช่หรอ? พอนึกถึงภาพสวีทของพวกเขาทั้งสองแล้ว จู่ๆวัจสาก็รู้สึกโมโหแปลกๆ รอเขาบนรถ? ผู้ชายคนนี้คิดได้สวยจริงๆ! เขาอยู่ข้างในมีสาวสวยอยู่เป็นเพื่อน ทานอาหารอร่อย แล้วตัวเองล่ะ? ตากลมอยู่ข้างนอก มีบ้านก็กลับไปไม่ได้? อย่าลืมสิว่าเธอเป็นคนที่ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ! คุณผู้หญิงวัจสา ถ้าหากว่าคุณธัชชัยอยู่ ณ ตรงนี้ ก็คงจะใช้พูดกับคุณด้วยสีหน้าที่เยาะเย้ยว่า “เธอเป็นคนหาเรื่องเองทั้งนั้น แนะนำผู้หญิงอะไรให้ฉัน?! ผลเป็นยังไงเธอรับผิดชอบเอง!” วัจสาอยากจะไป ลุกขึ้นมาแล้ว แต่ว่าเท้ากลับไม่ขยับ ผู้ชายคนนั้นบอกว่า ถ้าเธอกล้าไป ก็เตรียมตัวรับโทษเลย…… แต่ว่าพวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ข้างใน ไม่แน่เดี๋ยวอาจจะไปดูหนัง ช้อปปิ้ง จูงมือกัน จับเอวกัน จากนั้นก็กลิ้งไปอยู่บนเตียง……ตัวเองยังจะตามอยู่หรอ? พอนึกถึงว่าธัชชัยจูบกับภาวินีบนรถเฟอร์รารี่สีดำแล้ว จากนั้นวัจสาก็เดินจากไปด้วยความโมโหเลย! ฉะนั้นเธอจากไปแล้วจริงๆหรอ แล้วลบข้อความที่ขวางตานั้นทิ้ง แต่ว่าหลังจากเดินออกไปสองก้าว ก็นึกขึ้นได้ว่า รถของธัชชัยไม่ได้ล็อก?! ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ว่าจะไปใช้เงินที่ไหนแล้วใช่ไหม?! ไม่รู้ว่ารถของตัวเองฮิตขนาดไหนหรอ? ไม่กลัวว่าถูกโจรขโมยจริงๆหรอ! เธอหันหลังแล้วเดินตรงไปทางจอดรถ ตรงนั้นยังมีไฟสว่างไสว ถือเป็นที่ๆหรูหราจริงๆ วัจสาเพียงแค่มองผ่านๆตาไป ก็สามารถหารถเฟอร์รารี่สีดำที่แปลกหมู่ของธัชชัยเจอ เธอเดินตรงไป แล้วดึงประตูออก ดึงออกได้ง่ายจริงๆ แม้กระทั่งกุญแจผู้ชายก็ไม่ได้ถอดออก วัจสานั่งลงไป กลิ่นใบมิ้นท์ที่หอมหวานโอบล้อมร่างกายเล็กๆของเธอ เธอชะงักไปสักพัก ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า คืนวันนั้นที่ไปดูดวงอาทิตย์ขึ้น เขาบอกว่าจะพาเธอไปดูดวงอาทิตย์ขึ้น แต่กลับให้เธอจมอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วทำอะไรกับเธออีกครั้ง วัจสาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ถ้าเป็นครั้งแรก เป็นเพราะโดนวางยา นั้นยังถือว่ามีเหตุผล แต่ว่าครั้งที่สอง ตัวเองมีสติดีมาก แต่ว่าก็ยังให้ผู้ชายคนนั้น……ตัวเองยังเป็นฝ่ายกอดเอวเขาอีก ฉะนั้นวันที่สองมาก็เลยรู้สึกปวดขา…… เขาในตอนนั้นอ่อนโยนมาก ทำให้วัจสามีความรู้สึกว่าถูกปกป้องถูกรัก วัจสาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับความล้ำเส้นของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังไง เป็นสิ่งที่ไม่สมควรแท้ๆ ความรู้สึกผิดที่มีต่อวรพล ขอบเขตของศีลธรรม จะระเบิดในสมองของวัจสาแล้ว เธอดึงกุญแจออกมา หลังจากล็อกรถเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินหนีไปอย่างเร่งรีบ ยิ่งอยู่ในนี้นาน ก็จะยิ่งคิดมาก แต่ว่าเธอไม่ได้นำกุญแจไปให้ธัชชัย ถ้าเอาให้เขาแล้ว คิดว่าตัวเองคงจะออกไปไม่ได้แล้ว เธอเดินตรงไปทางห้องโถง แล้วนำกุญแจให้ผู้จัดการ หลังออกมาจากข้างในแล้ว วัจสาก็เรียกรถอย่างเร่งรีบ แล้วมุ่งตรงไปทางบ้านศรีทอง พอเห็นว่าวัจสากลับมาคนเดียว ป้าอ้อยก็ถามอย่างสงสัยว่า “คุณผู้หญิง คุณชายรองล่ะค่ะ? พวกคุณออกบ้านพร้อมกันไม่ใช่หรอคะ?” “อ้อ เขา เขากำลังนัดบอดอยู่ค่ะ วันนี้อาจจะไม่กลับมาก็ได้ ป้าอ้อยไม่ต้องรอเขาแล้วนะคะ” น้ำเสียงของวัจสากำลังบอกให้ตัวเองใจเย็นๆ แต่ใครจะรู้ว่าในใจของเธอเจ็บปวดแค่ไหน ภาวินีมีรูปร่างลักษณะที่สวยงาม ยังเป็นสุภาพสตรีของเมือง S อีกด้วย ยังมีสุราที่เป็นตัวช่วยอีก ยังไม่แน่ว่าทั้งสองคนจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ “นัดบอด? คุณนัดบอดให้คุณชายรองแล้วจริงๆหรอคะ? ฝ่ายตรงข้ามเป็นใครคะ?” ป้าอ้อยถามด้วยความแปลกใจ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณผู้หญิงคนนี้จะนัดบอดให้คุณชายรอง ช่างซื่อบื้อจริงๆ! วัจสานึกว่าป้าอ้อยจะเป็นห่วงว่าจะไม่เหมาะสม เธอจึงเปิดปากพูดปลอบใจว่า “ป้าอ้อยวางใจได้เลย เป็นคุณผู้หญิงสองตระกูลเดิมขุนทด มีการศึกษาที่ดี อ่อนโยนใจกว้าง เหมาะสมที่จะเป็นคุณผู้หญิงของคุณชายรอง” “คุณผู้หญิง คุณนี่จริงๆเลย บ้าไปแล้ว! คุณนัดบอดให้คุณชายรองได้ยังไงคะ! ในใจของคุณชายรองต้องรับไม่ได้อย่างแน่นอน!” น้ำเสียงของป้าอ้อยมีความตำหนิและความบ่นอยู่ แต่นี่สามารถโทษวัจสาที่ไม่รู้อะไรเลยได้หรอ? ที่จริงแล้วเธอเป็นผู้ถูกกระทำต่างหาก ทุกคนในบ้านศรีทองต่างก็ปกปิดเธอหมด คนโดนกระทำมากที่สุดก็แค่เธอคนเดียว ผู้ชายคนนั้นไม่สบายใจ? เขารู้สึกเกรงใจต่อว่าที่ “แม่ยาย” ขนาดไหน สุภาพบุรุษขนาดไหน! เขาดีใจจะบินขึ้นฟ้าละมั้ง! สามารถแต่งงานกับคุณผู้หญิงสองตระกูลเดิมขุนทดที่มีชื่อเสียงได้ ยังมีผู้หญิงอีกมากมายที่อิจฉา วัจสาดูไม่ออกเลยจริงๆว่าผู้ชายคนนี้จะไม่โอเคตรงไหน “ป้าอ้อย ครั้งนี้ป้าคิดมากเกินไปแล้วจริงๆ ฉันเห็นว่าเขามีความสุขมาก เขาสามารถมีครอบครัวเร็วๆ นี่ก็เป็นความหมายของวรพลนิ ถ้าให้ดีก็คลอดเด็กน้อยคนหนึ่งออกมาด้วย งั้นก็สมบูรณ์แบบแล้ว” หลังจากวัจสาพูดจบ ก็อยากกลับห้องแล้ว เธออารมณ์ไม่ดี ถึงขั้นแย่มาก หลังกลับมาจากบ้านพักตากอากาศภูผาแล้ว เธอก็ไม่สบายใจตลอดเวลา คนที่ไม่สบายใจ คือเธอต่างหาก…… ความเจ็บปวดในใจ ไม่สามารถพูดออกมาได้ และไม่สามารถระบายได้ เธอได้แต่ล็อกตัวเองไว้ในห้อง ไม่ให้ผู้อื่นมาแตะต้องความรู้สึกนี้ของเธอ หลังจากวัจสากลับถึงห้องแล้ว ก็รีบล็อกประตูทันที ความร้อนของดวงตาถูกเธอบังคับลงไป เธอไม่อยากร้องไห้ แต่ว่าทำไมน้ำตาถึงทนไม่ไหวล่ะ? เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเหมือนคนที่ไร้วิญญาณ ความสวยงามที่ขาดความโมโหไปก็เหมือนกับภาพขาวดำ หาผู้หญิงคนหนึ่งให้ธัชชัย เป็นความคิดของเธอเอง และนี่ก็เป็นหนทางเดียวที่เธอสามารถควบคุมความรู้สึกนี้ได้ ธัชชัยคือยาพิษ วัจสา เธอจับต้องไม่ได้! ยิ่งไปกว่านั้นคือห้ามตกหลุมรักเขา! เธอกัดริมฝีปากล่างไว้อย่างแน่น ความเจ็บปวดของริมฝีปากกลับสู้ความเจ็บปวดในใจเธอไม่ได้ แต่ว่าการเจ็บระยะยาวยังสู้การเจ็บระยะสั้นไม่ได้ ผ่านช่วงเวลานี้ไปแล้วเธอน่าจะดีขึ้นสินะ?