ตอนที่ 118 ถามหาข้อดี

ต๭นที่ 118 ถามหาข้อดี ภาวินียังไม่อยากจากไป แต่เธอรู้ว่าหากยังยื้อเวลาแบบนี้อีกต่อไป ก็จะมีภาพลักษณ์ที่ไม่ดีต่อผู้ชายคนนี้ อีกอย่างถ้าเทียบกับการที่ผู้ชายลุกขึ้นบอกลา สู้เธอลุกขึ้นเองยังดีกว่า ยังสามารถทำให้คนพวกนั้นที่เฝ้าดูเธอเสียหายจากที่ไกลๆพอใจด้วย ธัชชัยเองก็ยืนขึ้น แล้วโค้งตัวลง “เป็นวาสนาของผมครับ” ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขามักจะชอบพูดคุยกับผู้หญิงที่ฉลาด แต่ว่าผู้หญิงที่มีเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ ไม่เหมาะที่จะอยู่บนเตียง พูดขึ้นมาแล้ว ผู้หญิงแบบวัจสานั่นแหละดี ฉลาด บริสุทธิ์ ไม่เพียงแต่ร่างกาย แม้กระทั่งจิตใจก็สะอาด “จริงด้วย แม่ของฉันและน้องอยู่ทางนั้น คุณธัชชัย งั้นภาวินีลาก่อนนะคะ” ภาวินีรู้ว่าผู้ชายคนนี้นั่งทานอาหารกับเธอนานขนาดนี้ก็ยากมากแล้ว ฉะนั้นเธอยังจะตอแยเขาอีกได้ไงล่ะ? ผู้หญิงที่รู้ความเหมาะสมน่ารักที่สุดแล้ว ยังสามารถเหลือพื้นที่ให้ตัวเองด้วย “ได้ครับ เชิญคุณภาวินีครับ” ธัชชัยตอบกลับอย่างสุภาพ ภาวินีเดินตรงไปทางวราลี ถึงแม้จะจากไปแล้ว เธอก็ต้องเหลือภาพข้างหลังที่สวยงามให้ธัชชัย แต่กลับไม่รู้ว่าจิตใจของธัชชัยไม่อยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว วราลีเห็นว่าภาวินีเดินมา ก็ส่งสายตาไม่หยุด ให้เธอจับโอกาสนี้ไว้ ดีที่สุดคือจัดการให้เสร็จภายในคืนนี้ เธอเชื่อว่าท่าทีของลูกสาวตัวเองสามารถจัดการได้อย่างสบายๆ ภาวินีมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะ ถ้าเสนอหน้าไปตอนนี้ก็ได้รับแค่จุดจบที่ถูกปฏิเสธ ถ้าเทียบกับการถูกปฏิเสธแล้ว สู้ตัวเองจากไปเองไม่ดีกว่าหรอ? วัจสาสามารถเรียกเธอมาครั้งที่หนึ่งได้ ก็ต้องมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม เวลาที่เหลือสามารถนำมาจัดการธัชชัยได้ ไม่จำเป็นจะต้องเร่งรีบ ธัชชัยแค่โบกมือเบาๆกับวราลี จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากร้านอาหาร ในขณะที่เดินผ่านห้องโถง ผู้จัดการในห้องโถงก็เดินมา แล้วนำกุญแจส่งไปยังมือของเขาด้วยความเคารพ “คุณธัชชัย นี่เป็นกุญแจที่คุณวัจสาให้ผมนำให้คุณ” ธัชชัยขมวดคิ้ว นี่เป็นกุญแจรถเฟอร์รารี่ของเขา ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เชื่อฟังเขา ไม่ได้รอเขาอยู่บนรถ! “ขอบคุณครับ คุณวัจสาออกไปเมื่อไหร่หรอครับ?” ธัชชัยทำเป็นถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนครับ เธอกลัวว่าจะรบกวนคุณทานอาหาร จึงไม่ได้เอาไปให้คุณโดยตรง” ผู้จัดการเผยรอยยิ้มออกมาตามหน้าที่ ผู้ชายใส่ชุดสีดำ ขับรถเฟอร์รารี่สีดำมุ่งไปทางบ้านศรีทอง แสงจันทร์ยามค่ำคืนปกปิดรอยขมวดคิ้วของเขา บอกว่าให้รออยู่บนรถแท้ๆ แม้นาทีเดียวก็ไม่อยากรอ? ความกล้าของเธอนี่ไม่น้อยจริงๆ ไม่รู้ด้วยว่ากำลังทำกับตัวเองอยู่ ก่อนวินาทีนั้นยังส่งข้อความให้เธออยู่เลย วินาทีต่อมาก็ไปแล้ว? เขาทำตามที่เธอบอกแล้ว นัดบอด ทานอาหารกับฝ่ายตรงข้าม เขาเป็นถึงสามีเธอ ยังอดทนทานอาหารกับผู้หญิงที่มีเล่ห์เหลี่ยม เธอยังจะเอายังไงอีก? เขายังไม่ทันไร เธอก็ใช้ความกล้าก่อนแล้ว? เดี่ยวก็จะให้เธอเข้าใจ อะไรคือสิ่งที่ภรรยาควรทำ! ในแววตามีความต่อต้านอยู่ ดึงเนกไทของตัวเองอย่างรุนแรง แล้วเหยียบคันเร่งที่ขาแรงขึ้น พอธัชชัยเข้ามาในบ้านก็ถามไปทางป้าอ้อยที่กำลังทำความสะอาดอยู่อย่างโมโหว่า “คุณผู้หญิงล่ะ?!” ป้าอ้อยเห็นว่าสีหน้าของคุณชายรองเต็มไปด้วยความโมโห รู้ว่าต้องโมโหเรื่องนัดบอดแน่ๆ จึงออกตัวมาช่วยคุณผู้หญิงพูด “คุณผู้หญิงไม่สบายค่ะ กลับมาถึงก็เข้าห้องไปเลย……แต่ฉันดูแล้วดูออกว่าเธออารมณ์ไม่ค่อยดี” “เฮอะ เธออารมณ์ไม่ดี? ฉันเห็นเธอมีความสุขมาก!” ความโมโหของธัชชัยยังไม่ลดลง แต่พอได้ยินป้าอ้อยบอกว่าวัจสาอารมณ์ไม่ดี เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ถือว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีใจ ยังไม่ได้ขาดศีลธรรมถึงขั้นนั้น! เขามองผ่านไปทางห้องนอนแขก ผู้หญิงคนนี้ต้องล็อกประตูอยู่แน่ๆ แต่ว่าเธอสามารถปิดป้าอ้อยและคุณภูษิตไว้ได้ แต่เธอปิดเขาไว้ไม่ได้！ เขาในอายุแปดเก้าปี ก็สามารถปีนขึ้นชั้นสามของวิลล่าบ้านศรีทองได้แล้ว อีกอย่างห้องนอนแขกก็อยู่ที่ตำแหน่งแค่ครึ่งหนึ่ง เขาปีนไปไม่กี่ทีก็ปีนเข้าหน้าต่างได้แล้ว ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง ธัชชัยมองเห็นผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างชัดเจน เธอใช้ผ้าห่มห่อตัวเองไว้แน่นมาก ราวกับเด็กผู้หญิงที่ขาดความปลอดภัย ทำให้หัวใจของธัชชัยเจ็บปวด ร่างกายที่ขาวผอม อ่อนโยนจนทำให้ผู้คนหวั่นไหว ไม่ต้องดึงดูดมาก ผู้ชายก็สามารถคิดถึงได้ง่ายๆ กลิ่นที่อยู่บนเตียงของผู้หญิง ธัชชัยลองมาแล้วสองครั้ง ที่ว่ากันว่ารสชาติที่ยอดเยี่ยมของอาหาร ก็คือเรื่องนี้แหละ วัจสาที่ห่ออยู่ในผ้าห่มเกิดการดิ้น ตอนนี้ผ้าห่มถูกกลิ้งจนสุดๆแล้ว รู้สึกแค่ว่าผ้าห่มเหมือนจะถูกคนมาเคลื่อนไหว เธอลืมตาขึ้น กลับเห็นธัชชัย แต่น่าเสียดายที่ปีศาจนั้นได้เข้าการโจมตีเธอแล้ว วัจสาคิดว่าคืนนี้ตัวเองตกอยู่ในนรกคนเดียวแล้ว เธอไม่ได้หลับสนิท นานมากกว่าเธอจะนอนหลับ แต่กลับถูกผู้ชายคนนี้ปลูกให้ตื่น ยังเป็นวิธีแบบนี้อีก จู่ๆวัจสาก็รู้สึกว่าตัวเองตกเข้าไปลึกยิ่งกว่าเดิม นี่เป็นฝันร้ายที่ไม่สามารถตื่นได้! เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น ตอนแรกสามารถยื่นมือไปห้ามการกระทำผู้ชายที่ทับอยู่บนตัวของตัวเองได้ แต่น่าเสียดายที่แรงของเธอยังมีไม่ถึงครึ่งหนึ่งของเขา “ธัชชัย……ไอ้โง่เง่า! รีบ……ออกไป!” พอเห็นว่าเธอผลักเขาไม่ไหว วัจสาจึงทำได้แค่ยื่นมือมาทุบเขา แรงแค่นี้ทำให้ผู้ชายรู้สึกแค่คัน อีกทั้งยังกระตุ้นความรู้สึกของผู้ชายอีกด้วย เสียงของธัชชัยเริ่มแหบ “เป็นเด็กดีนะ แปปเดียว……” เต็มไปด้วยความรู้สึกและความหวาดเสียว ไม่มียาที่สามารถรักษาได้จริงๆ…… ขณะนี้วัจสามีแต่ความต่อต้าน “นายออกไปนะ! ไปเลย! ไอ้โง่เง่า!” เธอยากจะเตะผู้ชายออกไปจากห้องมาก แต่ว่าร่างกายที่ใหญ่โตของผู้ชายทับร่างกายเธอไว้ ไม่ใช่ว่าเธออยากขยับก็สามารถขยับได้ ที่จริงแล้วธัชชัยก็ไม่ได้รู้สึกดี วัจสาตื่นเต้นเกินไป แต่ว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยเธอ “ฉันเคยพูดแล้ว ให้เธอรอฉันอยู่บนรถ เธอไม่ได้รอ งั้นตัวเองก็ต้องรับโทษ!” ความต่อต้านบนใบหน้าของผู้ชายค่อยๆหายไป “นายทำแบบนี้กับฉันได้ไง? ธัชชัย นายยังมีจิตใจอยู่ไหม?!” ทั้งตัวของวัจสาถูกความเย็นที่โมโหและความเจ็บปกปิดไปหมดแล้ว เธอทนไม่ได้จนร้องไห้ออกมาเบาๆ เธอไม่เพียงแค่เจ็บปวดที่ตัว ยังเจ็บที่ใจด้วย ตรงๆนั้นที่ๆไม่สามารถแตะต้องได้ ในแววตาของธัชชัย ตัวเองกลายเป็นผู้หญิงแบบนั้นไปแล้วหรอ? อยากทำตอนไหนก็ทำ และยังถึงขั้นที่ไม่ได้รับอนุญาตด้วย! “ยังจำข้อดีที่เธอพูดได้ไหม อยากได้อะไรเธอก็จะให้หมดไม่ใช่หรอ? ฉันแสดงละครกับผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่จะถามหาข้อดีแล้ว…” เสียงที่ทุ้มใหญ่ของธัชชัยอยู่ข้างๆหู พูดข้อตกลงก่อนหน้านี้ของพวกเขาออกมาทีละคำๆ อยู่บนคันธนูแล้ว ไม่ยิงไม่ได้ ธัชชัยไม่มีทางปล่อยวัจสาแน่ ในใจของเขา นี่ก็แค่ความต่อต้านที่รับมือของผู้หญิงก็ท่านั้น ตัวเองเป็นสามีภรรยากับเธอ ก็แค่การทะเลาะลับๆกัน แต่กลับไม่รู้ว่าได้สร้างความเจ็บปวดและความเลวร้ายความมืดมนที่ใหญ่ขนาดไหนในใจของวัจสา เธอเต็มไปด้วยน้ำตา แล้วผ่านคืนนี้ไปดั่งฝันร้าย ฟ้าพึ่งสว่าง วัจสาก็รอไม่ไหวแล้วที่จะหนีออกมาจากห้องนอนแขก เธอจับยาคุมที่ป้าอ้อยให้เธอไว้ในมือดั่งร่างที่ไร้วิญญาณ เธออยากจะกลืนลงไปทั้งขวด แต่เธอจะไปรู้ได้ไงล่ะ ว่าข้างในก็แค่วิตามินซีต่างๆ? ป้าอ้อยเห็นว่าเธอวิ่งไปเติมน้ำอย่างเร่งรีบ ในมือยังจับวิตามินซีที่ตัวเองให้เธอไว้ ก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อวานต้องผ่านมากับคุณชายรองแน่ๆ งั้นก็แสดงว่าในไม่ช้าก็จะมีคุณหนูแล้ว แต่ว่าสีหน้าของเธอ……เหมือนจะไม่ค่อยดี ป้าอ้อยเดินขึ้นไป แล้วเติมน้ำร้อนให้วัจสา “คุณผู้หญิง ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะ? ฟ้าพึ่งสว่างเอง ไม่นอนต่ออีกหน่อยหรอคะ?” ป้าอ้อยดูแล้วรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย แต่พอเห็นยาบนมือเธอแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย รอยยิ้มจึงมีความสุขขึ้นมา วัจสานึกไม่ถึงว่าป้าอ้อยรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ยังเติมน้ำให้เธออีกด้วย เธอน่าจะรู้เรื่องของตัวเองและธัชชัยแล้วแหละ พูดไปพูดมายานี้ยังเป็นยาที่ป้าอ้อยให้อีกด้วย แต่ว่ารอยยิ้มบนหน้าของป้าอ้อย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ…… มีความรู้สึกว่าตัวเองตกลงไปในเหว เหมือนกำลังติดกับอะไรบางอย่าง หรือว่า ทุกคนในบ้านศรีทองต่างก็รู้เรื่องของตัวเองกับธัชชัยแล้ว? แม้กระทั่งวรพลก็รู้แล้ว? งั้นตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่? พวกเขาทุกคนในบ้านศรีทองรวมหัวกัน? ก็แค่เพื่อที่จะผลักตัวเองลงในมือของนายปีศาจธัชชัยนี้หรอ “ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวฉันต้องไปโรงเรียนอีก” วัจสาไม่อยากอยู่ในบ้านแม้แต่วินาทีเดียว ที่นี่ผิดปกติมาก รอผ่านช่วงเวลาหนึ่งไปเธอค่อยกลับมาละกัน…… หลังจากวัจสากลืนยาเข้าไปแล้วก็ไปเอาหนังสือของตัวเอง จากนั้นก็พุ่งออกไปทางข้างนอก แม้กระทั่งป้าอ้อยก็ห้ามไม่อยู่ “คุณผู้หญิง ตอนนี้ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเลย ทำไมคุณรีบไปอย่างนี้ล่ะ?” ห้ามคุณผู้หญิงไม่อยู่ ก็ทำได้แต่โทรหาภูผาให้ส่งคุณผู้หญิงไปเรียนแล้วแหละ ป้าอ้อยพูดพึมพำไปอีกว่า “คุณชายรองก็จริงๆเลย เหลือรอยไว้บนคอของคุณผู้หญิงเยอะขนาดนี้ เธอไปโรงเรียนแล้ว ไม่แน่อาจจะถูกเพื่อนๆหัวเราะก็ได้” วัจสากลับหอก่อน เช้าขนาดนี้ เธอไม่มีทางไปเรียนแน่ๆ ในหอมีเสียงกรนของแวววัยดังผ่านมา ท่านอนที่เกรี้ยวกราดนั้น เหมือนทอมเลย แต่ว่าวัจสาไม่ได้เรียกแวววัยตื่น ถ้าเธอตื่นมาต้องถามนู้นถามนี่แน่ๆ แต่ว่าตอนนี้วัจสาไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น แค่ล้มลงบนเตียงด้วยความเครียด ปล่อยวางตัว ชาติที่แล้ววัจสาต้องก่อเวรก่อกรรมอะไรไว้แน่ๆ ฉะนั้นชาตินี้เธอก็เลยพบเจอผู้ชายที่เกรี้ยวกราดและไม่เอาหน้าอย่างธัชชัย! ตอนนั้นที่ไม่มีสติเสียตัวไปครั้งเดียวก็ช่างเถอะ แต่ว่าตอนที่อยู่บนเขาครั้งนั้น และอยู่บ้านศรีทองครั้งนี้ ต้องทำตามที่ผู้ชายคนนี้ต้องการโดยไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ