ตอนที่ 119 ล่องลอยแห่งความรักที่รุนแรง

ต๭นที่ 119 ล่องลอยแห่งความรักที่รุนแรง นึกถึงเรื่องราวต่างๆในเมื่อคืน หน้าของวัจสาก็ร้อนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายคนนั้นก็จริงๆเลย แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็ขี้เกียจถอด จู่ๆก็เข้ามาเลย…… วัจสาใช้มือมาปิดตาของตัวเอง ไม่อยากให้ตัวเองกลับไปคิดเรื่องราวน่าอายพวกนี้และทำให้ทั้งตัวรู้สึกร้อน “อ้า วัจสา นี่เธอออกมาจากก้อนหินหรอ!?” ข้างๆมีเสียงของแวววัยดังขึ้นมา ทำให้วัจสาที่ยังจมอยู่กับเรื่องชายหญิงในเมื่อคืนตกใจมาก “แวววัย เธอจะทำให้คนตกใจจนตายแล้วเนี่ย! จู่ๆก็ร้องดังขนาดนี้” วัจสาตบไปยังหัวใจที่เต้นหนักมากของตัวเอง แต่ว่าแวววัยที่ตะโกนร้องเมื่อกี้จู่ๆก็เงียบลงมา ยังปีนขึ้นไปบนเตียงของวัจสา ดวงตาของเธอแดงประกายเหมือนมีเปลวไฟ มองวัจสาตั้งแต่บนลงล่างทั้งตัว สุดท้ายก็หยุดลงตรงคอ วัจสาถูกเธอมองจนรู้สึกขนลุก เหมือนจะถูกมองอะไรออก เธอทำเป็นผลักแวววัยออกแบบเล่นขบขัน “มองอะไรเนี่ย……ไม่เคยเห็นคนสวยหรอ?” แวววัยไม่ได้ตอบ แต่เข้าไปดึงคอเสื้อของวัจสาโดยตรงเลย เสื้อที่วันนี้เธอใส่เป็นเสื้อไหมพรม กว้างและหลวมอยู่แล้ว พอถูกแวววัยดึง ครึ่งหนึ่งของตัวเธอโผล่ออกมาหมดเลย ล่องลอยของความรักนั้นสามารถมองออกในพริบตาเดียว “เฮอะๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเห็นคนสวย ฉันแค่ไม่เคยเห็นคนสวยที่โกหกแบบนี้ ยังไม่ยอมรับอีก เมื่อคืนเธอต้องอยู่กับธัชชัยอะไรนั่นแน่นอน!” แววตาของแวววัยแปลกมาก มีความอิจฉานิดหน่อย แต่ก็มีความตกใจเล็กน้อย และมีความเสียใจแปลกๆด้วย “เธอดูหลักฐานบนตัวเธอสิ อย่าบอกฉันว่าเป็นรอยที่วรพลเหลือไว้ ตามที่เธอพูด ถึงแม้วรพลจะมีใจที่จะทำรอยความรักนี้ แต่เขาน่าจะไม่มีความสามารถ” บนหน้าของวัจสาคือความตกใจ ถึงขั้นไม่สามารถพูดต่อกับแวววัยได้ เพราะว่าในใจเธอว่างเปล่า สิ่งที่แวววัยพูดคือความจริง ตอนนี้แม้แต่ข้ออ้างที่อยากจะพูดก็ไม่มี ตอนอยู่บ้านศรีทองอยากจะรีบกลับโรงเรียน แต่กลับไม่ได้สังเกตลอยที่อยู่บนตัวของตัวเอง พระเจ้า! วัจสาโอบกอดข้างหน้าของตัวเองด้วยความอายเล็กน้อย ในใจเธอได้กรีดธัชชัยเป็นพันๆรอบหมื่นๆรอบแล้ว ผู้ชายคนนี้นี่จริงๆเลย! ความตกใจและความกระวนกระวายของวัจสายิ่งยืนยันคำพูดของแวววัยแล้ว เธอเคยมีความรักระหว่างชายหญิงกับธัชชัยแล้วจริงๆ ในใจก็รู้สึกท้อแท้ขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าความคิดที่เล็กน้อยนั้นยังไม่ทันทำสำเร็จ ก็ถูกฆ่าในเปลซะแล้ว ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบุคคลที่น่าสงสารเหมือนกัน——วรพล เขาน่าจะเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องอะไรสินะ ผู้หญิงของตัวเองอยู่กับน้องชาย “วัจสา เธอคิดว่าธัชชัยทำอย่างนี้ถูกไหม? อย่างนี้มันถูกต่อวรพลหรอ?” เธอยังจำตอนวันศุกร์นั้นได้ วรพลมารับวัจสาจากโรงเรียนกลับบ้าน โดยต้องแบกรับสายตาที่ไม่เหมือนกันของผู้คนมากมาย วัจสาในตอนนั้นอ่อนโยนมาก ความใส่ใจที่มีต่อวรพลไม่ใช่ความเสแสร้งแน่นอน แต่ว่าทำไมในพริบตาเดียวถึงไปอยู่กับธัชชัยแล้วล่ะ? ยังมีความสวีททางด้านร่างกายด้วย หรือวัจสากลายเป็นผู้หญิงแบบนั้นไปแล้วหรอ? แน่นอนว่าแวววัยไม่เชื่อว่าเพื่อนสนิทของตัวเองจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าความจริงก็อยู่ข้างหน้าแล้ว เธอไม่รู้ว่าด้านไหนกันแน่ที่เป็นเรื่องจริง วัจสาล้มลงเพราะคำพูดเดียวของแวววัย และแววตาที่เขามองตัวเองอีก เหมือนกับว่ากำลังมองผู้หญิงไม่ดีเลย วัจสารู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี ความจริงคือ ตัวเองได้ทำลายศีลธรรม มีอะไรกับน้องชายของ ‘สามี’ เธอเงียบสงบ ไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไง ยอมรับว่าตัวเองไม่รักนวลสงวนตัว? หรือว่าโทษธัชชัยที่ไม่รักนวลสงวนตัว? ไม่ว่าแบบไหน ตัวเองก็ล้วนมีผิดทั้งนั้น พอเห็นว่าวัจสาใจไม่อยู่กับตัว แวววัยก็ไม่อยากถามต่อแล้ว เธอสูดหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันรู้ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น ต้องเป็นยัยธัชชัยที่เกรี้ยวกราดนั้นบังคับเธอใช่ไหม?” “เฮอะๆ รอบนี้เธออาจจะพูดผิดก็ได้ ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่รักนวลสงวนตัวอยู่แล้ว แวววัย ฉันเกือบจะไม่รู้จักตัวเองแล้วด้วยซ้ำ” วัจสาหัวเราะด้วยความเจ็บปวด “อย่าเป็นแบบนี้สิ วัจสา ที่จริงแล้วเรื่องนี้ไม่โทษเธอเลย เป็นเพราะยัยผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์มากเกินไป ขอแค่ของที่เขาอยากได้ เขาใช้ใจนิดหน่อยเขาก็ได้แล้วไม่ใช่หรอ? ฉะนั้นเธอตกหลุมรักเขา นั้นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว” แวววัยเริ่มพูดถึงธัชชัยที่อยู่ในใจเธอ จุดสนใจของวัจสากลับหยุดอยู่ที่ประโยคสุดท้ายของแวววัย เธอพูดว่า ตัวเองตกหลุมรักธัชชัย? เธอตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นจริงๆหรอ? ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่ความรู้สึกดี ในสายตาของผู้อื่น กลับเป็นความรักไปแล้ว “ถ้าเทียบกับวรพลที่ถูกไฟเผาไปทั้งตัว คนปกติใครๆก็ต้องตกหลุมรักธัชชัยที่หล่อเหลาและร่ำรวย ฉะนั้นวัจสา เธอก็เลือกทางเลือกที่ผู้หญิงปกติเขาเลือกกัน” ไม่ต้องพูดถึงวัจสา แม้กระทั่งตัวเองที่เคยเจอธัชชัยไปแค่ไม่กี่รอบ เคยติดต่อกับเขาแค่รอบเดียว เธอก็หวั่นไหวกับเขาแล้ว แต่แค่ความรู้รู้สึกต่ำต้อยในใจลึกๆไม่สามารถปล่อยวางได้ ยิ่งทำให้เธอไม่สามารถปล่อยวางไปรักผู้ชายคนหนึ่งได้ “แต่ว่า วัจสา ในฐานะเพื่อนที่ดีของเธอ ฉันไม่อยากทนเห็นเธอลำบาก……เธอก็รู้ ความสัมพันธ์แบบนี้……มันเล็กเกินไปแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะให้คำแนะนำเธอยังไง” ให้เธอไปรักเขาอย่างกล้าหาญหรอ? หรือว่าให้เธอรั้งบังเหียนม้าเมื่อถึงหน้าผาชัน? ไม่ว่าแบบไหน วัจสาก็ล้วนต้องเจ็บปวด วัจสารู้ว่าความสัมพันธ์แบบนี้ของตัวเองไม่มีความหวัง ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่รู้ความอับอาย ถ้าหากโลกข้างนอกรู้แล้ว ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงของเธอ วัจสา ที่เสียหาย แม้กระทั่งสองพี่น้องตระกูลศรีทองก็ไม่มีหน้าไปเจอผู้คนแล้ว พวกเขาจะกลายเป็นเรื่องตลกขบขันของเมือง S จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ วัจสาคิดไปคิดมา เรื่องนี้ไม่สามารถแพร่ออกไปได้ ถึงแม้จะเป็นแวววัย เธอก็ไม่สามารถพูดได้ ไม่งั้นคนที่เสียหายจะเป็นสองพี่น้องตระกูลศรีทอง อาการป่วยของธัชชัยแลกมาด้วยชีวิตของวรพล แต่ถ้าเป็นตัวเอง ถึงแม้จะเสียหายไปหมื่นๆปีก็คงไม่เป็นไร “แวววัย รอยพวกนี้เป็นรอยของวรพลเอง ที่จริงเขาแค่ภายนอกเหมือนจะถูกไฟเผาหนัก แต่ปกติก็ยังสามารถขยับได้” ยังไงเมื่อกี้เธอก็ไม่ได้ยอมรับเรื่องของตัวเองกับธัชชัย ขอแค่ไม่พูด แวววัยก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ แวววัยไม่สามารถทำอะไรเธอได้ แค่สูดหายใจเฮือกใหญ่ “ก็ใช่ เธอมีสิทธิ์ที่จะรักษาความเป็นส่วนตัวของเธอ ฉันก็ไม่ถามมากแล้ว ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น และไม่เห็นด้วย วัจสา ห้ามเสียใจแล้วนะ” แวววัยคิดไปคิดมา ที่วัจสาเป็นแบบนี้ก็แค่เพราะจะปกป้องหน้าตาของตระกูลศรีทอง ในเมื่อเธอไม่อยากยอมรับ ตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องถามมากมายอะไรขนาดนั้น อีกอย่างในเมือง S ตระกูลศรีทองถือเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงมีหน้ามีตา คำร่ำลือพวกนั้นห้ามมีเด็ดขาด วัจสามองออกว่าแวววัยเข้าใจตัวเอง ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น เพราะเธอเห็นว่าตัวเองคือเพื่อนที่ดีที่สุด แต่ตัวเองกลับไม่บอกอะไรเธอทั้งนั้น “ขอโทษจริงๆนะ……แวววัย……” “ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร ไม่ต้องพูดคำว่าขอโทษอะไรพวกนี้ ขอแค่เธอยังดีถึงจะเป็นเรื่องจริงไม่ใช่หรอ? ฉันก็แค่กลัวว่าถ้ามีคำลือกันของเรื่องนี้ คนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดคิดเธอ พวกเขาไม่เคยรังแกผู้ชายอยู่แล้ว แค่จะบังคับให้ผู้หญิงที่บริสุทธิ์คนหนึ่งไปถึงขั้นกระโดดตึก!” แวววัยแค่เป็นห่วงพวกที่ชอบเม้าท์มอยเรื่องชาวบ้านพวกนั้นจะใช้คำพูดแรงๆมาทำร้ายวัจสา “ฉันรู้ ขอบคุณนะ แวววัย เธออาบน้ำแต่งตัวแล้วเตรียมไปเรียนเถอะ” วัจสาไปหาเสื้อที่มีคอปกสูง และขอยืมผ้าพันคอกับแวววัย ปิดบังรอยพวกนั้นไปให้หมด มองดูรอยแดงตรงคอของตัวเองบนกระจก วัจสาทั้งรู้สึกเสียใจและรู้สึกเขินอายแปลกๆ ในใจของตัวเองเธอรู้ดีสุด ตัวเองจะต้องรีบตัดขาดกับผู้ชายคนนั้น ไม่งั้นคนที่จะตายในตอนสุดท้ายคือตัวเธอเอง! คิดไม่ถึงเลยว่า วัจสาและแวววัยพึ่งลงจากตึก ก็พบเจอกับปรมะ ดูแล้ว เขาน่าจะรอพวกเธออยู่ตรงนี้ ไม่ น่าจะรอวัจสานานแล้ว พอแวววัยเห็นว่าเป็นเขา ก็พุ่งตรงไปอยู่ตรงหน้าของวัจสา “ปรมะ พูดเข้าใจกันแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมนายยังไม่ตายใจอีก? ตอแยวัจสาตกลงมีข้อดีอะไรกัน?” อารมณ์ของวัจสาไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ยิ่งไม่อยากสนใจปรมะ ถึงแม้ตัวเองจะไม่เคยเห็นว่าปรมะคือแฟน แต่ว่าระหว่างทั้งสองก็ยังมีความเป็นเพื่อนอยู่ เธอไม่อยากทำให้เรื่องเด็ดขาดเกินไป คิดไม่ถึงเลยว่าปรมะจะพูดประโยคที่จริงจังว่า “แวววัย เธอให้ฉันคุยกับวัจสาสองสามประโยคเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอจริงๆ” นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่วิชาการอย่างเขาจะมีความโดดเดี่ยว ถึงขั้นมีความไม่ดูแลตัวเอง หนวดก็ไม่ได้โกน แม้กระทั่งเส้นเลือดในดวงตาก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน แวววัยเห็นเขาเป็นสภาพแบบนี้แล้ว ถึงแม้จะรู้สึกตกใจ แต่ก็ไม่อยากให้เขาตอแยวัจสาต่อ “นายมีเรื่องอะไรคุยกับฉันตรงๆเลยก็ได้” พูดจบเธอก็หันข้าง แล้วให้วัจสาที่อยู่ข้างหลังเดินผ่านไป “วัจสา เธอไปเรียนก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปหาเธอ” ส่วนวัจสาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่กับพวกเขาจริงๆ เธอก็เลยเดินผ่านไปทางข้างหลังของแวววัย ยังเดินไม่ถึงสวนดอกไม้ ปรมะก็พูดขึ้นว่า “วัจสา ถ้าเธอเชื่อฉัน เรื่องๆนี้ สำคัญกว่าเรื่องที่เธอกำลังจะไปทำตอนนี้ สำคัญและด่วนมากๆ!” ปรมะนำหนังสือพิมพ์สองชุดข้างหลังออกมา แน่นอน วัจสาได้เห็นหนังสือพิมพ์ชุดนี้จากอีกคนแล้ว ชุดแรกคือรูปที่วรพลขอความช่วยเหลือ เป็นชุดที่ปรมะให้เธอดู อีกชุดคือชุดที่รสรินตั้งใจเตรียมตัวจะเยาะเย้ยเธอ เป็นรูปของเธอกับวรพลที่อยู่หน้าประตูโรงเรียน ตอนนี้ในมือของเธอยังมีอีกหนึ่งชุด วัจสาลังเลไปสักพัก เพราะเรื่องๆนี้เธอเองก็ใส่ใจ เพราะยังไงแล้วปรมะก็ไม่ได้จะถามคำถามที่ว่าทำไมเธอถึงแต่งเข้าตระกูลศรีทอง วัจสาทำสีหน้าสนใจ ปรมะจึงรีบพูดขึ้นว่า “เธอไม่เคยสังเกตเลยหรอว่าวรพลสามีของเธอมีตรงไหนผิดปกติ? ถ้าเธอมีความสงสัยแบบนี้ งั้นก็ตามฉันมา” หลังจากปรมะพูดจบแล้ว ก็ไม่ได้หยุดอยู่ที่เดิมหรือตอแยวัจสาต่อ มันไม่จำเป็นแล้ว ถ้าวัจสาอยากรู้ ก็จะตามตัวเองมา