ตอนที่ 120 เขาเป็นของปลอม

ต๭นที่ 120 เขาเป็นของปลอม หลังจากฟังปรมะพูดจบแล้ว วัจสาก็หยุดคิดไปสักพัก จากนั้นเธอก็วิ่งตามไป นำหนังสือไว้บนมือของแวววัย “แวววัย เธอไม่จองที่ก่อนเลย เดี๋ยวฉันจะรีบมา!” แวววัยได้แต่ตะโกนพูดกับวัจสาที่จากตัวเองไปว่า “ระวังหน่อยนะ! อย่าให้ปรมะรังแกล่ะ!” แต่ว่าจุดนี้แวววัยคิดมากไปจริงๆ อยู่กับปรมะมาสองปี เขาให้เกียรติเธอมาตลอด ไม่มีทางเกิดเรื่องที่เธอไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่นอน ในไม่ช้าวัจสาก็วิ่งตามมาถึง ปรมะไม่ได้วิ่งเร็วอยู่แล้ว สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ตึกชุมนุมภาษาอังกฤษ เพราะว่าตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว จึงไม่ได้มีคนมากมาย และปรมะก็เป็นผู้รับผิดชอบหนึ่งในนั้นด้วย วัจสาเห็นว่าในที่สุดปรมะก็หยุด เธอขมวดคิ้วแล้วถามว่า “ปรมะ นายจะพูดอะไรกับฉัน?” ทันใดนั้นปรมะก็หันหลังมา แล้วทำสีหน้าจริงจัง “วัจสา ฉันจะบอกให้นะ เธอเคยเห็นวรพลตัวจริงไหม?” ตัวจริง? ปรมะกำลังพูดอะไรกันแน่? เธอต้องเคยเห็นอยู่แล้วแน่นอน อีกอย่างพกวเขายังเคยทำอะไรที่สวีทกันด้วย…… แต่ว่าคำพูดของเธอเหมือนกำลังจะพูดว่าวรพลไม่ใช่วรพลตัวจริง……ได้ให้ความรู้สึกแบบนี้กับวัจสา แต่ว่าเขาก็ตอบกลับอย่างมั่นว่า “แน่นอน วันศุกร์ที่แล้วเขายังมารับฉันอยู่เลย” “ผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นตรงหน้าประตู?” ปรมะกลายเป็นฝ่ายถามวัจสา “ใช่ คนนั้นแหละสามีขอฉัน นายมีปัญหาอะไรหรอ?” สีหน้าของปรมะเผยให้เห็นถึงความตลกขบขัน เขาพูดออกมาทีละคำว่า “คนๆนั้น ไม่ใช่วรพล” วัจสาตกใจมาก เธอกระวนกระวายขึ้นมาทันที “นาย……นายกำลังพูดอะไร? ปรมะ นายได้รับการกระตุ้นอะไรหรือเปล่า? ฉันรู้ดีกว่านาย คนนั้นคือวรพล!” หลังจากพูดประโยคนี้จบ ทั้งตัวของวัจสาก็นิ่งลง ใช่แล้ว สามีของตัวเองจะไม่รู้ได้ไง? ปรมะต้องอยากแยกเธอออกจากวรพลแน่ๆ! “พอแล้ว ถ้าเรื่องที่นายอยากพูดคือเรื่องพวกนี้ งั้นฉันก็มาเปล่าๆแล้ว นายกลับไปเรียนเถอะ ฉันก็จะไปแล้ว ลาก่อน” วัจสาไม่อยากอยู่ต่อ ที่จริงคำพูดของปรมะคือความสงสัยในใจเธอ เพราะว่าอาการป่วยของวรพลเดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ไม่ดี นี่ทำให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังปิดบังอะไรกับตัวเองอยู่ แต่ถ้าจะบอกว่าคนๆนั้นไม่ใช่วรพล งั้นก็ดูไร้สาระเกินไปหรือเปล่า? “วัจสาเธอรอก่อน!” ปรมะตะโกนอย่างไม่ตายใจ “ถ้าฉันไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด วันนี้ฉันจะมาหาเธอได้ไง? แล้วอยู่ดีๆจะพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้ไงล่ะ?” วัจสาหยุดเดิน ไม่ได้หันหลังแต่พูดว่า “มีหลักฐานที่แน่ชัด? เป็นหลักฐานที่ว่า ‘วรพล’ ไม่ใช่ ‘วรพล’ หรอ นี่ก็น่าตลกเกินไปแล้ว” วัจสาหัวเราะ “ไม่น่าตลกเลยสักนิด ถ้าปกติที่เธอเห็นเป็นคนที่มารับเธอตอนวันศุกร์ งั้นฉันก็สามารถยืนยันได้ว่า สามีของเธอ ที่จริงแล้วถูกผู้อื่นปลอมแปลงขึ้นมา!” ฟังดูแล้วปรมะดูมั่นใจมาก ไม่เหมาะสมกับตัวเขาเลย ทันใดนั้นหัวใจของวัจสาก็เหมือนถูกค้อนทุบลงมา เธอตกใจมาก จู่ๆเธอก็เกิดความสงสัยขึ้นมา เขาจะนำหลักฐานอะไรออกมา…… “วัจสา เธอดูสิ นี่เป็นหนังสือพิมพ์สองชุดนั้น มีวรพลที่แตกต่างกัน” ปรมะนำหนังสือพิมพ์ที่ให้วัจสาตอนหยุดรอเมื่อกี้ออกมา “เขาพึ่งเข้าไปได้รับความช่วยเหลือ และนี่คือคนที่มารับเธอครั้งที่แล้ว” “นี่ก็คือหลักฐานแน่ชัดที่นายบอกหรอ? แต่น่าเสียดายฉันกลับไม่รู้สึกว่าผิดปกติอะไร อีกอย่างเมื่อกี้นายก็ได้ให้ฉันและแวววัยดูแล้ว” วัจสาไม่รู้จริงๆว่าปรมะจะสื่ออะไรกันแน่ “ไม่ถูก เมื่อกี้ฉันไม่ได้อธิบายให้เธอ เธอลองดูรูปภาพนี้ใหม่” ปรมะนำรูปภาพในกระเป๋าออกมาอีกสองใบ “นี่เป็นคนเดียวกัน การเปรียบระหว่างสี่เดือนก่อนที่เขาถูกไฟเผาและสถานการณ์ของเขาในตอนนี้” วัจสาดูรูปภาพสองรูปนั้นแล้วสามารถเห็นรอยแผลเป็นของผู้ชาย จู่ๆก็คิดได้ว่าวรพลคงจะเจ็บปวดมากสินะ ตัวเองถูกเผาขนาดนั้น ยังจะถูกสงสัยอีก! “จากนั้นล่ะ? นายอยากจะสื่ออะไรจากภาพนี้?” วัจสาถามด้วยความเย็นชา “หลังจากที่ฉันเจอวรพลตอนวันศุกร์แล้ว ฉันก็นำรูปภาพไปถามคุณหมอที่ดูแลเรื่องผิวหนังที่ถูกเผาไหม้ เขาก็พูดว่าคนที่ถูกเผาในสี่เดือนที่แล้วกับวรพลในตอนนี้ไม่ใช่คนเดียวกัน!” ปรมะนำโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วพูดว่า “ไม่เพียงแต่รูปภาพ ฉันยังของวิดีโอจาก รปภ. มาด้วย และได้ให้คุณหมอดูแล้ว ไม่งั้นฉันไม่มีทางมาหาเธอแน่! และผู้ชายที่มารับเธอในวันศุกร์คือผู้ชายปกติคนหนึ่ง!” วัจสาก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมผู้ชายที่มารับตัวเองถึงกลายเป็นผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรงไปล่ะ? เธอเองก็ต้องหวังว่าวรพลจะรีบดีขึ้น กลายเป็นผู้ชายที่ปกติคนหนึ่ง นี่เป็นความหวังของทุกคนในบ้านศรีทอง แต่น่าเสียดายที่ยังอีกยาวไกล มองดูสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อของวัจสา ปรมะจึงพูดอีกว่า “ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อ ในเวลาเดียวกันคือเธอไม่สามารถยอมรับได้ แต่ว่าฉันไม่ได้โกหกเธอ โกหกเธอแล้วฉันมีประโยชน์อะไรล่ะ?” ปรมะนำรูปภาพอีกชุดหนึ่งออกมา ส่วนมากจะเป็นการเปรียบเทียบของผิวหนัง “หมอชำนาญบอกแล้ว ผิวหนังของคนหลังจากถูกเผาไปแล้ว ไม่กี่เดือนแรกจะขยายและผิวหนังจะแย่มาก แน่นอนว่าบางครั้งอาจจะมีการเปลี่ยนรูป วรพลในวันศุกร์ไม่ได้มีอาการแบบนี้ ถึงขั้นยังแข็งแรงกว่าเขาที่พึ่งถูกเผา อีกอย่างเธอยังจำได้ไหมว่ามือของเขาจับแต่ผมของเธอ? นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนพึ่งถูกเผามาจะทำได้!” ในประโยคของปรมะมีความรู้ที่ชำนาญ การคาดเดาของเขา สุดท้ายแล้วสรุปได้ว่า “มองจากๆหลายๆมุมแล้ว ผู้ชายที่มาในวันศุกร์นั้นไม่ใช่วรพล!” ประโยคนี้ของเขา ทำเอาวัจสานิ่งไปเลย เธอจับของในมือของเขามาอย่างเหม่อลอย ดูรูปเปรียบเทียบพวกนั้นทีละใบ ในนั้นมีผลรายงานของผิวหนังที่ถูกเผามากมาย ปรมะใช้โอกาสนี้ชี้แนะวัจสา “วัจสา เธอลองคิดดูดีๆ วรพลที่อยู่กับเธอ เธอไม่รู้สึกว่าเขามีความผิดปกติหรอ? หรือไม่ก็มีความขัดแย้งนิดหนึ่ง? มีความรู้สึกว่าเขากำลังปกปิดอะไรเธอหรือเปล่า?” ประโยคนี้ของเขา ได้ยิงเข้าไปยังจุดสงสัยของวัจสา ใช่สิ อาการป่วยที่ป้าอ้อยบอกกับที่เธอเห็นไม่ใช่คนเดียวกัน เธอคิดไปสักพัก แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น ในแววตาของเธอเหมือนมีความกระวนกระวายอยู่ “ถ้าคนนั้นไม่ใช่วรพลตัวจริง แล้วเขาจะเป็นใครล่ะ? จะเป็นใครกันแน่ที่สามารถปลอมตัวเป็นวรพล ภายใต้การช่วยเหลือของผู้คนในบ้านศรีทอง?” ที่จริงคำตอบชัดเจนแล้ว แต่แค่วัจสาไม่กล้าและไม่อยากที่จะเชื่อ “น่าจะเป็นธัชชัย” ปรมะพูดชื่อของคนที่อยู่ในใจเธอออกมา พอพูดออกมาแล้ว วัจสาก็ยิ่งไม่เชื่อไปใหญ่ ไม่มีทางแน่นอน ไม่มีทางเป็นผู้ชายคนนั้น! อีกอย่าง จะปลอมตัวเป็นพี่ชายใหญ่ของตัวเองทำไม แบบนี้สนุกหรอ? ยังไงแล้วความจริงก็วางอยู่ข้างหน้า “ตอนนี้เทคโนโลยีของอเมริกาก้าวไกลแล้ว ใบหน้าของคนๆหนึ่งสามารถลอกเลียนแบบได้ อีกอย่างคนที่ถูกไฟเผาอย่างวรพล งั้นก็ง่ายมากที่จะปลอมตัว เรื่องเสียงก็เพิ่มเครื่องเปลี่ยนเสียง แค่นี้ก็สมบูรณ์” ใช่แล้ว เครื่องเปลี่ยนเสียง จู่ๆวัจสาก็นึกถึงเรื่องๆหนึ่งที่ผ่านมานานมากแล้ว คืนวันนั้นที่วรพลบอกว่าจะเป็นสามีภรรยากับเธอ วันที่สอง เธอก็เห็นสิ่งของเล็กๆสีดำอยู่บนเตียงเขา ตอนแรกตัวเองก็นึกว่าเป็นเครื่องดับฟัง รีบเอาให้คุณภูษิตไป ปรมะไม่ได้เป็นห่วงอะไร แค่รู้สึกว่าการที่ธัชชัยปลอมตัวเป็นวรพล ก็เพื่อที่จะทำอะไรกับวัจสา ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ……งั้นก็แย่แล้ว วัจสาจะมีความเจ็บปวดใหญ่ขนาดไหน สิ่งที่เขาไม่รู้คือ ธัชชัยไม่ได้ใช้ฐานะของพี่ชายใหญ่ แต่ใช้ฐานะของตัวเองไปทำอะไรกับเธอโดยตรง! วัจสาตกเข้าไปในความทรงจำอีกครั้ง คิดดูแล้วเหมือนจะเป็นแบบนี้ วรพลที่ตัวเองพบ กับวรพลที่ป้าอ้อยบอกว่าต้องใช้ออกซิเจนในการช่วยดำรงชีวิต ไม่เหมือนกันเลย ในเมื่อเป็นหนักถึงขั้นนี้ ทำไมวรพลยังมีแรงขนาดนั้นมากลั่นแกล้งตัวเองล่ะ? แขนที่มีแรง ยังมีน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดเป็นบางครั้ง มันเหมือนผู้ชายบางคนมาก……ตอนแรกเธอคิดว่าพี่น้องกันมีความเหมือนกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ตอนนี้จากที่เธอดูแล้ว ยังมีช่องโหว่ขนาดใหญ่ด้วย! คำพูดของปรมะทำให้วัจสารู้สึกเข้าใจมากขึ้น ถ้าธัชชัยเป็นคนปลอมตัวจริงๆ ถ้างั้นความสงสัยที่ตัวเองเอง ก็สามารถอธิบายได้หมดแล้ว ตอนที่ตัวเองป้อนอาหารให้เขา เขาบอกว่าอยากกินพาสต้า วันศุกร์ในตอนที่เธอเข็นเขากลับบ้าน คุณภูษิตและภูผาต่างก็บอกว่าคนที่นั่งบนรถเข็นคือคุณชายรอง ถึงแม้หลังจากนั้นพวกเขาจะบอกว่าพูดผิด แค่นี่จะสามารถปกปิดไปได้ไงล่ะ? ในเมื่อวัจสารู้เรื่องพวกนี้หมดแล้ว ช่องโผล่ต่างๆนาๆต่างก็หลุดออกมา วัจสา เธอนี่โง่จริงๆ! คนที่โง่ที่สุดในโลก! กลับอยู่แต่ในกะลา! คนทั้งบ้านก็คงมีแต่เธอที่ไม่รู้! จู่ๆวัจสาก็หัวเราะขึ้นมา แต่ว่าเสียงหัวเราะนี้ทั้งเสียใจทั้งทำอะไรไม่ได้ ที่แท้ตั้งแต่ที่ตัวเองแต่งเข้าบ้านศรีทอง คนๆนั้นในวันแต่งงานคืนแรกก็คงเป็นธัชชัยสินะ! พวกเขาเห็นเธอเป็นลิงที่เอาไว้หยอกเล่นตั้งแต่แรก ดูเธอถูกแกล้งแล้วถูกแกล้งอีก พวกเขาคงจะได้ใจมากสินะ! เฮอะๆ น่าเศร้าจริงๆ ชีวิตของตัวเอง ช่างน่าเศร้าจริงๆ! “วัจสา เธอนึกจุดที่น่าสงสัยออกแล้วใช่ไหม?” พอปรมะเห็นว่าวัจสาเป็นแบบนี้ ก็เดาได้ว่าเธอต้องนึกอะไรออกแน่นอน แต่แค่ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ เขาจึงเรียกเธอต่อ “วัจสา วัจสา?” ปรมะเรียกไปหลายรอบมาก วัจสาจึงจะดึงสติกลับมาได้ เธอได้ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว : เธอสามารถไปสืบเองได้ แต่ไม่สามารถให้คนนอกรู้เรื่องนี้ได้ ฉะนั้นไม่สามารถให้ปรมะรู้เรื่องนี้ได้ ตัวเธอเองก็ไม่สามารถยอมรับได้! ก่อนที่จะทำเรื่องให้ชัดเจน เธอคงจะต้องปกป้องชื่อเสียงของตระกูลศรีทองสินะ -โปรดติดตามตอนต่อไป 12/11/2019-