​ตอนที่ 121 จับเขาให้ได้

ต๭นที่ 121 จับเขาให้ได้ หลังจากจัดการกับอารมณ์เรียบร้อยแล้ว วัจสาก็พูดกับปรมะว่า “ปรมะ ฉันคิดว่านายคิดมากเกินไปแล้ว อาจจะมีการเข้าใจผิดบางอย่างก็ได้ ฉันอยู่กับวรพลนานขนาดนี้ ฉันรู้ว่าเป็นเขา ไม่มีคนสามารถแทนที่เขาได้ ส่วนเรื่องการคิดวิเคราะห์พวกนั้นของนาย ฉันคิดว่าไม่ค่อยเหมาะสมที่จะใช้ในบางสถานการณ์ บนโลกใบนี้มีสิ่งๆหนึ่งเรียกว่าปาฏิหาริย์ ฉันเชื่อว่าพระเจ้าแห่งความโชคดีจะปกป้องวรพล เขากำลังค่อยๆดีขึ้น นายไม่ต้องกังวลแล้วนะ” วัจสาไม่ได้พูดว่าหลักฐานของปรมะผิดโดยตรง แต่เธอก็ไม่ได้พูดว่าหลักฐานนั้นถูก พอเห็นว่าวัจสาไม่ยอมรับ ปรมะก็รีบมาก “ไม่ใช่ วัจสา ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง ธัชชัยไม่ใช่คนดีอะไร เขาแค่อยากปลอมตัวมาทำอะไรเธอ! เธอไม่ต้องปกป้องพวกเขาแล้ว!” เพราะว่ารีบเกินไป เขาจึงพุ่งเข้าไป อยากจะกอดวัจสา วัจสาแค่นำหลักฐานทั้งหมดของเขาเอามาไว้ตรงกลาง มาคั่นระหว่างพวกเขาสองคน “นายสงบสติอารมณ์หน่อย ปรมะ ฉันพูดแล้ว ฉันเชื่อใจสามีฉัน อีกอย่างไม่ว่าจะเป็นจริงหรือปลอม เรื่องพวกนี้ก็เป็นเรื่องในครอบครัวของพวกเรา คนนอกอย่าเข้ามาแทรกเลย!” ปรมะพูดอย่างเร่งรีบว่า “ฉันแค่อยากช่วยเธอ วัจสาเห็นว่าตอนนี้เธออยู่บ้านศรีทองทรมานขนาดนี้ ฉันเจ็บใจ……” “รุ่นพี่ปรมะ ตอนนี้เราสองคนมีความสัมพันธ์กันแค่เพื่อนธรรมดา ฉะนั้นนายไม่ต้องเจ็บใจแทนฉัน อีกอย่างฉันเป็นคนที่มีครอบครัวแล้ว ถ้านายยังตอแยแบบนี้อีกต่อไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไรต่อนาย” วัจสาพูดอย่างเย็นชา ถึงแม้ในใจจะรู้สึกผิดต่อเขา แต่ก็ทำได้แต่แบบนี้ “วัจสา ฉันแค่อยากช่วยเธอออกมาจริงๆ เธออย่าคิดมาก ขอแค่เธอไม่มีความสุข ฉันก็จะรีบช่วยเธอออกมาทันที!” วัจสามองดูดวงตาของปรมะ นานมากจากนั้นก็โค้งลงทำความเคารพ “ขอโทษนะ ฉันมีความสุขดี ทำให้นายเป็นห่วงแล้ว ต้องขอโทษจริงๆ” พอพูดจบ เธอก็หันหลังแล้วเดินไป หัวใจของวัจสาในเวลานี้กำลังยุ่งวุ่นวายไปหมด คำพูดของปรมะ หลังจากคิดวิเคราะห์แล้ว ยังมีเอกสารพวกนั้นในมืออีก วัจสาเชื่อว่ามันถูกต้อง เขาทำงานละเอียดรอบคอบมาตลอด ไม่มีที่ผิดพลาดแน่นอน ฉะนั้นเขาถึงหาเธอเจอ อีกอย่างคำพูดที่เขาพูดในวันนี้ไม่ได้แตกต่างจากที่เธอสงสัย ตอนนี้วัจสาสงสัยหนักมาก ธัชชัยนั่นแหละปลอมเป็นวรพล! ต่อมา เธอก็รอคอยให้เขาเผยความลับออกมาเองก็แค่นั้น วัจสาใจไม่อยู่กับตัวทั้งวัน ไม่ต้องพูดถึงตั้งใจเรียนแล้ว แม้กระทั่งตอนเช็คชื่อแวววัยก็ตอบรับแทนเธอ พอเห็นว่าวัจสาเป็นแบบนี้ แวววัยก็สงสัยมากขึ้น “วัจสา อันนั้น ปรมะพูดอะไรกับเธอหรอ? ทำไมเธอดูใจไม่อยู่กับตัวทั้งวันเลย?” วัจสาไม่มีทางเอาเรื่องนี้ไปบอกเธอแน่ ตอนนี้ในใจของเธอยุ่งวุ่นวายไปหมด และไม่รู้ว่าจะวางแผนกับผู้ชายคนนั้นยังไงดี แต่เธอจำเป็นจะต้องคิดวิธีที่สมบูรณ์แบบที่สุด “ไม่ต้องถามแล้ว ไม่ได้มีเรื่องอะไร เธอตั้งใจฟังอาจารย์สอนเถอะ!!” ในสมองของวัจสามีภาพตอนตีสองวันนั้นผ่านเข้ามา มีคนโทรมาทางบ้านศรีทอง ‘วรพล’ ในตอนนั้นไม่ให้เธอเปิดไฟ หลังจากเธอเปิดไฟแล้ว เขาก็มุดเข้าไปในผ้าห่ม ยังพูดว่าเป็นห่วงว่าเธอจะตกใจ! ใช่สิ เธอต้องตกใจแน่ๆ ถ้าคนที่เธอเจอไม่ใช่สามีของตัวเอง วรพล แต่เป็นคุณชายรองธัชชัย เธอก็ต้องตกใจอยู่แล้ว! ยังมีจุดที่น่าสงสัยอีกมากมาย ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว โทรศัพท์ของธัชชัยอยู่ดีๆลืมไว้บนรถ? หรือไม่บางครั้งก็ลืมไว้ในห้อง? บนโลกนี้มีความบังเอิญเยอะขนาดนี้เลยหรอ? เมื่อก่อนวัจสาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนที่โหดร้ายขนาดนี้ ฉะนั้นก็เลยไม่ได้คิดไปทางนั้น แต่พอวัจสารู้ความจริงของเรื่องนี้แล้ว เธอก็ยิ่งโมโห ยิ่งรู้สึกอัปยศ ตัวเองถูกทุกคนปิดบังมาตลอด พูดขึ้นมาแล้ว ‘วรพล’ ที่บอกให้เธอดูแลธัชชัยดีๆมาตลอด ดูแลอะไรเขา ก็คือดูแล ‘วรพล’ นั่นแหละ แน่นอนอยู่แล้ว เพราะพวกเขาเป็นคนเดียวกันอยู่แล้วตั้งแต่แรก ความเจ็บปวดค่อยๆขึ้นมาบนหัวใจของเธอ พวกเขารังแกคนมากเกินไปแล้ว! ในสายตาของธัชชัยและคนในบ้านศรีทอง วัจสาก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง? หุ่นเชิด? เหมาะสมแค่เอามาถูกเล่น? เขาไม่ให้ความเคารพพี่สะใภ้คนนี้ก็ช่างเถอะ ยังหลอกลวงเธออีก ร่วมมือกับทุกคนในบ้านศรีทอง ก็เหมือนกับดูถูกเธอชัดๆ คิดว่าเสือไม่ออกฤทธิ์ เลยเห็นผู้หญิงเป็นHelloKitty? จู่ๆวัจสาก็คิดไอเดียวหนึ่งออก เธอจะเปิดโปงพวกเขาอย่างคาหนังคาเขา! ต้องจับความจริงของเขาออกมาให้ได้! กลางคืน ณ บ้านศรีทอง เป็นเวลาที่กำลังทานอาหารเย็น ในเมื่อจะทำตามแผนการ งั้นวัจสาก็ต้องกลับบ้านศรีทองก่อน ฉะนั้นเธอเตรียมตัวเรียบร้อยตั้งแต่เช้าแล้ว ก่อนอื่นต้องพบ ‘วรพล’ ก่อนถึงจะยืนยันความจริงความปลอมของเขา ธัชชัยไม่มีทางให้เธอเจอวรพลตัวจริงแน่ๆ ฉะนั้นคนที่มาต้องเป็นเขาที่ปลอมตัวแน่นอน แต่ว่าต้องทำยังไงวัจสาถึงจะได้พบ ‘วรพล’ ล่ะ? เธอมองดูอาหารบนโต๊ะ จู่ๆก็นึกออก “ธัชชัย ฉันมีเรื่องจะพบวรพล ต้องพบคืนนี้!” วัจสามองเข้าไปในตาของผู้ชาย แววตาเต็มไปด้วยความยืนหยัด “ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ?” ธัชชัยค่อยๆหลบสายตาไป แล้วดื่มซุปไปหนึ่งคำ เป็นเหมือนที่คิดไว้เลย วัจสารู้ท่าทีที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้ตั้งนานแล้ว “ถ้าหากว่าไม่ ฉันก็จะไม่กินข้าว! จนกระทั่งจะได้เจอวรพล!” วัจสาไม่ได้โง่ถึงขั้นไปทำเรื่องกระโดดตึกอะไรหรอก แบบนั้นไม่เพียงแต่ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายของตัวเอง ไม่แน่อาจจะเสียชีวิตได้! “ดีมาก งั้นเธอก็หิวไปนะ ไม่ต้องตื่นมาหาของกินตอนดึกล่ะ ฉันไม่ให้ป้าอ้อยเหลือไว้ให้เธอแน่!!” ดูๆแล้วธัชชัยยังจุดไฟให้เธอด้วย ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องความสงสาร วัจสาค่อยๆลุกขึ้น หันหลังแล้วเดินไปทางห้องนอนแขก ไม่ได้หวังว่าผู้ชายคนนี้จะตอบตกลงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว นิสัยแบบนี้ของเขา ไม่มีทางทำสำเร็จเร็วขนาดนี้หรอก ป้าอ้อยมองดูภาพข้างหลังของวัจสา ในใจรู้สึกผิดปกติ เมื่อคืนคุณชายใหญ่อยากจะพบคุณผู้หญิง แต่คุณผู้หญิงไม่อยากเจอเขา ตอนนี้คุณชายใหญ่อยู่ ก็ไม่ให้คุณผู้หญิงไปเจอแล้ว ไม่รู้ว่ากำลังเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย…… “คุณชายรอง จะไม่ให้คุณผู้หญิงทานอาหารจริงๆหรอคะ? แม้กระทั่งกับข้าวก็ไม่เหลือให้เธอ?” ป้าอ้อยตั้งใจพูดเพื่อยั่วโมโหคำพูดที่ธัชชัยพูดเมื่อกี้ เธอรู้ว่าคุณชายรองเป็นคนที่ปากไม่ตรงกับใจ เขาไม่มีทางไม่ให้คุณผู้หญิงทานอาหารหรอก แต่ว่าถ้าจะให้เธอหิวไปสักพักก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ที่ป้าอ้อยเป็นห่วงคือลูกในท้อง ถ้าหิวจนขาดสารอาหารจะทำยังละ? “เฮอะ ไม่ต้องเหลือสักนิด! ในเมื่อเธอยืนหยัดขนาดนี้ก็ให้เธอหิวไปเถอะ เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง โตขนาดไหนละยังคิดว่าเรื่องแบบนี้สามารถขู่ฉันได้? ต้องให้เธอได้รับบทเรียนหน่อย”ธัชชัยพูดอย่างเฉยเมย ไม่ได้มีอาการอะไร ป้าอ้อยไม่ได้พูดตอบกลับ แค่คิดว่าเดี๋ยวตัวเองค่อยเอาข้าวไปให้คุณผู้หญิงก็พอแล้ว ธัชชัยเหมือนจะรู้ความคิดของป้าอ้อย จึงรีบพูดต่อว่า “ห้ามเตรียมข้าวให้เธอ! ไม่งั้นการลงโทษของฉันก็จะไม่เบาเหมือนให้หิวแบบนี้แล้ว!” หัวใจของป้าอ้อยเต้นแรงมาก รีบพูดว่า “รู้แล้วค่ะ……” ถึงแม้บนปากจะตอบตกลงแล้ว แต่ว่าป้าอ้อยก็ยังไปเตรียมข้าวให้คุณผู้หญิงอยู่ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้เด็กในท้องของคุณผู้หญิงหิว ไม่แน่นี่อาจจะเป็นว่าที่คุณหนูของบ้านศรีทองก็ได้! ฉะนั้นตอนที่ธัชชัยขึ้นไปชั้นสองไปดูวรพล ป้าอ้อยก็รีบเข้าไปเอาข้าวและกับข้าวที่เตรียมไว้ตั้งแต่เช้า ถึงแม้คุณชายรองจะลงโทษเธอ เธอก็ยอม ยังไงแล้วว่าที่คุณหนูบ้านศรีทองก็สำคัญที่สุด วัจสาไม่ได้ล็อกประตู แค่ปิดไว้เบาๆ เพราะว่าจะได้สะดวกให้ ‘วรพล’ เข้ามา เธอยังจะต้องรอเขาเข้ามาแล้วเปิดโปงเขาอยู่! ประตูไม้ถูกเปิดออก วัจสาหันไปดู กลับเห็นป้าอ้อยกำลังถืออาหารเข้ามา ดูแล้วเหมือนเธอแอบเข้ามา ตอนที่เปิดประตูเบาๆยังมองรอบๆห้องไปด้วย ดูว่ามีคนมองเห็นหรือเปล่า พูดไปพูดมาแล้วป้าอ้อยก็ดีต่อเธอมาก รู้จักเป็นห่วงตัวเอง ไม่แน่ที่เธอร่วมแสดงกับธัชชัย เป็นเพราะว่าเธอเป็นคนใช้ จะต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย พอคิดถึงจุดนี้แล้ววัจสาก็รู้สึกดีขึ้น แต่ว่าแสดงละครจะต้องแสดงให้ครบ ห้ามละเลยความหวังดีของป้าอ้อย “ป้าอ้อย ป้าเอาออกไปเถอะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่กิน” วัจสาพูดอ่อนๆ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความยืนหยัด พอป้าอ้อยเห็นความยืนหยัดของวัจสาแล้ว ก็รีบขึ้นมา “ได้ไงล่ะ? คุณผู้หญิงจะประชดคุณชายรองแล้วทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะ! แบบนี้ไม่คุ้ม!” สายตาของป้าอ้อยมองไปทางท้องของวัจสา เหมือนกับว่าในท้องนั้นมีเด็กคนหนึ่งอยู่ “ป้าอ้อย ฉันจริงจัง ไม่ใช่เพราะประชด นี่กำลังต่อต้านความเกรี้ยวกราดของธัชชัยอยู่! ทำไมสามีของตัวเองจะต้องผ่านการอนุญาตของเขาจึงจะพบได้?” วัจสาพูดปฏิเสธ ธัชชัยเห็นป้าอ้อยถืออาหารออกมาจากห้อง เขาค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น เมื่อกี้ตัวเองไปเยี่ยมพี่ชายใหญ่ ก็แค่อยากหาเวลาให้ป้าอ้อยไปส่งอาหารให้ผู้หญิงคนนั้น แต่เธอกลับไม่กินแม้แต่นิด? ครั้งนี้มาจริงหรอ? ป้าอ้อยที่ถูกธัชชัยจับได้ก็ตกใจมาก ตอนแรกนึกว่าเขาจะโทษตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับยื่นมือมา แล้วรับอาหารในถาดไป จากนั้นก็เดินไปทางห้องรับแขก ป้าอ้อยเผยรอยยิ้มออกมา คุณชายรองก็จริงๆเลย เป็นห่วงภรรยาตัวเองน่าอายตรงไหน? จำเป็นต้องทำหน้าเย็นชาแบบนี้หรอ แบบนี้จะทำให้ผู้หญิงตกใจได้นะ ป้าอ้อยส่ายหัว เฮ้อ ไม่เข้าใจโลกของเด็กสมัยนี้จริงๆ แต่ว่าคุณชายรองสามารถนำอาหารไปให้คุณผู้หญิงโดยตรง นี่อาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีก็ได้ ประตูห้องนอนแขกถูกเปิดออกอีกครั้ง วัจสากำลังคิดว่า รอบนี้จะเป็น ‘วรพล’ หรือเปล่านะ? แต่น่าเสียดายเธอเดาผิดอีกรอบแล้ว ผู้ชายจับถาดอาหารที่ป้าอ้อยถือเข้ามาเมื่อกี้ แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะเอากลับมาให้เธออีกครั้ง ยังดีที่ผู้ชายคนนี้ยังไม่เย็นชาถึงขั้นนั้น วัจสาจึงรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อย