ตอนที่ 126 เกิดเรื่องขึ้นกับวรพล

ต๭นที่ 126 เกิดเรื่องขึ้นกับวรพล คุณภูษิตคิดไม่ถึงว่าภายในสิบนาทีที่เขาออกจากที่นี่ วรพลก็จะถ่ายหนักแล้ว คุณหมอภูวิศก็ไม่ได้เข้าใจวรพลอะไรมากมาย บวกกับทักษะการแพทย์ก็ไม่ได้ชำนาญเหมือนคุณหมอภาคิน ในตอนที่วรพลรีบจนพูดไม่ชัดเจน คุณหมอภูวิศก็จะคิดว่าเขาไม่สบาย อยากเข้าไปตรวจดู แต่พอตอนที่คุณหมอภูวิศรู้ว่าวรพลจะทำอะไร แต่ก็ไม่ทันแล้ว วรพลกลั้นปัสสาวะไม่อยู่แล้ว สิ่งสำคัญคือปัสสาวะของวรพลกระเด็นใส่บนตัวของตัวเองแล้ว การกระทำของคุณหมอภูวิศไม่ค่อยนิ่ง จึงไม่ทันระวังจับโดนจุดนั้นของวรพล ฉะนั้นปัสสาวะจึงกระเด็นใส่มือเขา และใบหน้า คนปกติถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้ ต้องรีบไปเช็ดให้สะอาดแน่นอน และในจุดนี้คุณหมอภูวิศไม่ได้จัดการได้ดี เขาไม่ได้คิดว่าการกระทำต่อไปของเขาจะส่งผลกระทบต่อผู้ป่วย เขาทิ้งหลอดที่จะเสียบให้วรพล แล้วยื่นไปหยิบกระดาษ มาเช็ดหน้าและแว่นตาของตัวเอง เขาลืมไปแล้วว่าวรพลเป็นผู้ป่วยแบบไหน การถูกเผาทั้งตัวทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยมากๆแล้ว และเรื่องการผิดพลาดครั้งนี้ได้สัมผัสโดนจุดที่อยู่ในใจเขามาตลอด จากการที่เขาดูแล้ว การกระทำของคุณหมอภูริศกำลังรังเกียจเขา และเป็นการรังเกียจที่อยู่ในส่วนลึก ควรจะรีบไปตาย ไม่ควรจะอยู่ทำร้ายผู้คนต่อ ที่จริงวรพลไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไม่วางใจธัชชัย เขาไปหากนิษฐาตั้งนานแล้ว ไม่มีความรัก ไม่มีความเชื่อ ยังมีอะไรอีกล่ะ? มีแต่ความหมดหวังที่นับไม่ถ้วน หลายๆครั้ง เขาไม่รู้เลยด้วยว่าซ้ำว่าตัวเองมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร! ในตอนที่ธัชชัยกลับมาถึง วรพลกำลังสลบอยู่ เพราะว่าอารมณ์ของเขารุนแรงเกิน คุณหมอภูวิศกลัวว่าเขาจะเกิดเรื่องอะไร ก็เลยฉีดยาสลบให้เขา ถึงแม้อาการของวรพลถ้าฉีดยาสลบแล้วจะอันตรายมาก ไม่แน่อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาก็ได้ แต่ว่าคุณหมอภูวิศไม่มีทางอื่นแล้ว มีแต่แบบนี้ถึงจะควบคุมเขาอยู่ “พี่ พี่……มองฉันสิ ฉันกลับมาแล้ว……” เสียงของธัชชัยมีความสั่นกดทับอยู่ เขากอดวรพลที่ผอมราวกับไม้ขีดไฟเข้ามาในอ้อมกอด คุณหมอภูวิศรอรับโทษอยู่ข้างๆ เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดขอเขา “คุณชายรอง ขอโทษครับ……ผมไม่ดีเอง ไม่ได้จัดการเรื่องนี้ให้ดี……” ธัชชัยปิดตา ไม่พูดอะไรทั้งนั้น แค่กอดวรพลไว้เงียบๆ ราวกับรูปปั้นแกะสลักที่เงียบสงบ คุณภูษิตได้เปลี่ยนชุดนอนสะอาดที่สั่งตัดโดยเฉพาะให้วรพลแล้ว คิดว่าหลังจากเขาตื่นมาแล้วจะสามารถลืมเรื่องนั้นได้ แค่เหมือนกับว่า ฝันไปเท่านั้น ผ่านไปสักพัก เสียงที่ไร้ซึ่งความรู้สึกของธัชชัยดังขึ้น “คุณภูษิต ติดต่อคุณหมอภาคิน ให้เขามาตอนนี้ แล้วก็เพิ่มเงินเดือนให้คุณหมอภูวิศด้วย” ใบหน้าธัชชัยในตอนนี้ไม่มีอารมณ์ใดๆ ยิ่งทำให้ผู้คนตกใจ หลังจากเขาพูดคำนี้เสร็จก็ไม่เปิดปากพูดอีก คนที่ทำร้ายพี่ชายใหญ่ ไม่สามารถเอาไว้ข้างๆตัวได้ ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ทำหน้าที่ผิดพลาดนั้นเป็นความผิดของเขา กลับทำร้ายผู้ป่วยถึงขั้นนี้ มาเป็นหมอได้ยังไง? ไม่ได้เรียนจิตวิทยาขั้นพื้นฐานมาหรอ? ถ้าคุณหมอภาคินอยู่ ถึงแม้ว่าปัสสาวะของวรพลจะกระเด็นใส่หน้าเขา เขาก็จะรักษาดุลยภาพ แล้วเสียบหลอดให้วรพลอย่างไม่กระวนกระวาย แล้วจัดการให้สะอาดเรียบร้อย จากนั้นค่อยออกไปทำความสะอาดในที่ๆวรพลมองไม่เห็น สุดท้ายแล้ว ก็เป็นเพราะคุณหมอภูวิศมีประสบการณ์ที่น้อยและบกพร่องทางหน้าที่ ในมุมของการให้ความเคารพต่อชีวิต เขาทำได้ไม่ดีเท่าคุณหมอภาคิน ความต่ำต้อยที่วรพลรู้สึกที่จริงมันมากพอแล้ว เรื่องนี้ของคุณหมอภูวิศเป็นเหมือนกับเปลวนำไฟ คุณภูษิตรีบตอบกลับ “เมื่อกี้โทรหาคุณหมอภาคินแล้วครับ เขาบอกว่าอย่างน้อยต้องเย็นพรุ่งนี้จึงจะมาถึง เขาเองก็รีบมากครับ” เขาตอบกลับอย่างระมัดระวัง กลัวว่าธัชชัยจะอาละวาดอีก หลังจากที่คุณหมอภูวิศเดินออกไปแล้ว แต่ไม่ได้ออกจากบ้านศรีทองไป เขารู้ว่าคุณชายรองกำลังโมโห ฉะนั้นออกไปก่อนคงจะดีกว่า แต่ก็กลัวว่าจะมีอะไรที่ต้องการให้ตัวเองช่วย เขาก็เลยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องรักษา ทั้งหมดนี้ที่โชคดีคือ วรพลตื่นแล้ว หน้าต่างที่มีผ้าม่านบางๆสามารถให้แสงส่องผ่านเข้ามาได้ ดูเหมือนว่าตัวเองผ่านมาอีกคืนหนึ่งแล้ว ยังสามารถเห็นดวงอาทิตย์ในวันนี้ได้ เขาอยากจะขยับ แต่ขยับไม่ได้ ถึงได้พบว่าตัวเองถูกกอดอยู่ในอ้อมกอดของร่างกายที่ใหญ่และมีแรงมาก วรพลพยายามเงยหน้าขึ้น ที่จริงไม่ต้องดูก็รู้ว่าเป็นน้องชายของตัวเองธัชชัย เขานอนหลับแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลามีความกังวลและความเครียดอยู่ แม้กระทั่งคิ้วก็ยังขมวดอยู่ คางที่เรียวยาวมีหนวดขึ้นมาเล็กน้อย วรพลรู้ว่าตัวเองไม่มีเวลามากแล้ว เขามองดูธัชชัยที่กำลังหลับอย่างสนิท ถอนหายใจเบาๆ ผ่านวันนี้ไป เขาจะอาจจะไม่สามารถเห็นธัชชัยแล้วก็ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเป็นคนที่ไม่ชอบสร้างความลำบากให้คนอื่น ตั้งแต่ที่เกิดเรื่อง เขาก็เคยบอกกับธัชชัยแล้ว : ให้เขารีบจากไปเถอะ อยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ธัชชัยจึงถามเขากลับว่า ไม่มีความรู้สึกเสียดายร้องชายแม้แต่น้อยเลยหรอ? พวกเขาอยู่ด้วยกันมาหลายปีขนาดนี้? ทำไมพูดว่าจะทิ้งก็ทิ้งเลยล่ะ? ธัชชัยโกรธมาก สุดท้ายแล้วเรื่องนี้ก็ยังไม่จบสักที วรพลคิดว่าอยู่ไปวันๆอย่างนี้ไม่แน่เดี๋ยวตัวเองก็ตายแล้ว น่าเสียดายที่คุณหมอภาคินมีทักษะการแพทย์สูงสามารถช่วยเขากลับมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า สิ่งที่ธัชชัยถามกลับไม่ถูกต้องเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากจากน้องชายไป วรพลก็จากไปตั้งนานแล้ว ก็เพราะว่าไม่อยากเห็นความโหดร้ายของเขา และความทรุดโทรมของเขาต่างหาก เขารู้ว่าหากตัวเองเสียชีวิตแล้ว ธัชชัยจะกลายเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย โศกเศร้าไม่มีความสุข ถึงขั้นโหดเหี้ยม แต่ว่าหลังจากที่ผ่านเมื่อคืนมาแล้ว วรพลได้พิสูจน์ความจริงออกมาแล้วว่า : ขอแค่วรพลยังมีชีวิตอยู่ต่ออีกหนึ่งวัน ธัชชัยก็จะจมอยู่ในความโหดเหี้ยมนี้ สู้ตัดขาดไปเลยยังจะดีกว่า ให้เขาเจ็บระยะสั้นยังดีว่าเจ็บระยะยาว เวลาเป็นยารักษาที่ดีที่สุด วัจสาทะเลาะกับป้าอ้อยเมื่อคืน เขาก็ได้ยินแล้ว ผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างวัจสาไม่สามารถอยู่ต่อได้ สุดท้ายก็อยากรีบหนีออกจากบ้านศรีทองสถานที่ที่น่ากลัว เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่คิดมากเกินไปแล้ว เป็นเพราะเขาทั้งหมด ถึงได้ทำให้วัจสามาอยู่จุดๆนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนแรกเขาบอกว่าจะจัดงานแต่งงานให้ธัชชัย ยังตกลงที่จะให้ใช้ชื่อของตัวเองอีก แบบนี้วัจสาก็คงจะไม่ต้องมารับเรื่องร้ายๆพวกนี้ ความจริงพิสูจน์แล้วว่า พวกเขาไม่ได้มีวาสนาต่อกัน ถึงแม้จะถึงขั้นนั้น พวกเขาก็ไม่ได้ยอมรับกัน ยิ่งไม่ได้รักษาซึ่งกันและกัน โดยเฉพาะธัชชัย เขาไม่คิดที่จะรักษาผู้หญิงคนนี้ไว้เลย ฉะนั้นครั้งนี้วัจสาหนีไปแล้ว วรพลก็ไม่ได้จะขอร้องให้เธอกลับมา ยังไงตอนนี้เธอก็ออกจากความโหดร้ายแล้ว ทำไมถึงต้องดึงเธอกลับมาอีกล่ะ? คิดดูแล้วตัวเองก็โง่เหมือนกัน รู้อยู่แล้วว่าในใจของธัชชัยมีความแค้น จะตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งภายในเวลาสั้นๆนี้ได้ไงล่ะ? วรพลแอบขอโทษวัจสาในใจ เพราะว่าเขาไม่สามารถทนอยู่ต่อไปในวันที่จะขอโทษวัจสากับปากของตัวเองได้แล้ว วัจสา วรพลไม่สามารถพูดขอโทษกับปากของตัวเองได้แล้ว ทั้งหมดนี้ฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง ฉันดึงเธอเข้ามาในความโหดร้ายนี้ ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน แต่ฉันสามารถให้แค่เงินเป็นค่าชดใช้ของเธอได้ ฉันจะเหลือเงินก้อนหนึ่งและทรัพย์สินไว้ที่คุณภูษิต นี่คงเป็นหนทางเดียวที่ฉันสามารถชดใช้ให้เธอได้ ต่อจากนี้ใช้ชีวิตดีๆล่ะ พอเขาคิดทั้งหมดได้ชัดเจนแล้ว ก็ใช้หน้าผากไปชนธัชชัยที่กำลังหลับอยู่ “ธัชชัย ตื่นๆ……ธัชชัย?” ธัชชัยไม่ได้หลับสนิทอยู่แล้ว พอเห็นว่าพี่ชายใหญ่ตื่นแล้ว ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความดีใจ “พี่ พี่ตื่นแล้ว!” วรพลตอบกลับ อื้ม ด้วยเสียงที่แหบ “วันนี้คุณชายรองมารับใช้พี่เองโดยเฉพาะ เป็นไง? อยากทำอะไรก็ได้หมด” น้ำเสียงของธัชชัยนุ่มนวลมาก ตั้งใจให้สถานการณ์มีชีวิตชีวาขึ้น “นี่แกทำความผิดมาใช่ไหมล่ะ ฉะนั้นก็เลยอยากมาทำดีกับฉัน?” วรพลให้ความร่วมมือกับเขา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องเมื่อวานที่แกทำกับวัจสานะ ยิ่งโตยิ่งมีความสามารถแล้วนะ” วรพลไม่ได้พูดเรื่องของตัวเองในเมื่อวาน “ผมไม่ได้รู้สึกผิดสะหน่อย อีกอย่างวัจสาก็แค่งอแงเท่านั้น พี่วางใจได้เลย เดี๋ยวผ่านไปสองวันเธอก็กลับมาแล้ว” ธัชชัยตอบกลับเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาคิดไม่ถึงว่าวรพลจะตอบกลับอย่างนี้ “ไม่ต้องเรียกเธอกลับมา ในเมื่อแกไม่ได้รักเธอ งั้นก็ให้อิสระเธอเถอะ วัจสาเป็นผู้หญิงที่ดี ฉันเสียเวลาเธอมาเยอะแล้ว ควรจะคิดได้ตั้งแต่แรก ไม่ต้องเสียเวลาเธอทั้งชีวิต” รอบนี้เปลี่ยนเป็นธัชชัยที่อึ้งไปเลย ไม่คิดว่ารอบนี้พี่ชายใหญ่จะ ‘มองออก’ แล้ว ยิ่งเป็นแบบนี้ ธัชชัยก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ “เธอเกิดมาก็เป็นคนของผม ตายไปก็คือผีของผม! แต่ก็แค่ขยะที่ผมทิ้งไป ยังไม่ถึงตาที่คนอื่นจะเอาไปใช้” ธัชชัยตั้งใจพูดอย่างเย็นชา ที่จริงแล้วในสายตาของวรพล ธัชชัยในแบบนี้ได้เข้าใกล้การที่ไม่มีความรู้สึกและไม่มีเหตุผลแล้ว ทำให้รู้สึกตกใจและเสียใจมาก อาจจะเป็นเพราะทั้งชีวิตนี้ ธัชชัยคงจะไม่มีทางตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ ฉะนั้นถ้ายังให้วัจสาอยู่ในบ้านศรีทองต่อละก็ต้องได้รับการทรมานแน่นอน เขารู้อยู่แล้ว แต่เขาไม่มีความสามารถที่จะไปช่วยวัจสาแล้ว ทั้งสองเงียบไปสักพัก จู่ๆวรพลก็เปิดปากพูด “ธัชชัย ยังจำผงลำไส้ที่เราชอบแอบไปซื้อที่ทะเลทรายได้ไหม? นั่นเป็นสิ่งที่ฉันชอบกินที่สุดแล้ว ตอนนี้พี่อยากกินมาก แกไปซื้อให้พี่หน่อยได้ไหม?” ธัชชัยคิดไปสักพัก เขารู้ว่าอาการของพี่ชายใหญ่ตอนนี้ไม่สามารถกินอะไรพวกนี้ได้ แต่เขาก็พยักหน้า ลุกขึ้นมาแล้วเขาก็คิดอะไรได้ จึงกลับไปที่เตียงต่อ “ผมให้ภูผาไปซื้อให้ละกัน” เขายังรู้สึกไม่ค่อยวางใจวรพลซักเท่าไหร่ “ผงลำไส้ต้องตอนร้อนๆถึงจะอร่อยที่สุด อีกอย่างร้านนั้นต้องต่อแถวนานด้วย บวกกับความเร็วในการขับรถของภูผาแล้ว ถ้ารอเขากลับมา ก็น่าจะไม่อยากกินแล้ว เฮ้อ ช่างเถอะ ยังไงป้าอ้อยกับคุณภูษิตก็ไม่ให้ฉันกินอยู่ดี นายไม่ต้องไปเปล่าๆหรอก” ที่จริงแล้วทำไมธัชชัยจะไม่อยากทำตามสิ่งที่พี่ชายใหญ่ต้องการล่ะ? น้อยมากที่จะมีของที่เขาชอบ ฉะนั้นไม่ว่ายังไงธัชชัยก็จะหาวิธีทำให้เขา ฟังจากน้ำเสียงของพี่ชายใหญ่แล้ว เขามองดูสีหน้าของพี่ชายใหญ่ วันนี้อาการและอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่ว่าธัชชัยไม่รู้จักประโยคหนึ่ง คือ ความสุขก่อนตาย วันนี้วรพลอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เขากำลังนึกถึงเรื่องราวและผู้คนบนโลกนี้ แค่อยากจะจากไปแบบสบายๆ เขาจะได้ไม่มีความรู้สึกผิด คนทั้งคนของเขาจะได้ปล่อยวางลง -โปรดติดตามตอนต่อไป 16/11/2019-