ตอนที่ 127 ฆ่าตัวตาย

ต๭นที่ 127 ฆ่าตัวตาย มองดูวรพลที่อารมณ์ดีในวันนี้ ธัชชัยก็ไม่อยากทำให้พี่ชายใหญ่ผิดหวัง จึงพยักหน้า “งั้นก็ได้ วันนี้คุณชายคนนี้จะรับใช้คุณชายใหญ่เอง รอก่อนนะ เดี๋ยวก็จะมีผงลำไส้อุ่นๆให้ทานแล้ว” คุณชายบ้านศรีทองไม่อนุญาตให้คุณชายใหญ่กินของอะไรพวกนี้ ฉะนั้นพวกเขาจึงแอบไปกินกันสองคน นี่เป็นความลับหนึ่งของพวกเขา วรพลเห็นว่าธัชชัยตอบตกลง จึงโล่งใจ ที่จริงแล้วถ้าเขาไม่ไปตอนนี้ อีกสักพักเขาก็สามารถล่อให้ธัชชัยไปได้ “อย่าให้ป้าอ้อยและคุณภูษิตรู้ล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวเขาไม่ให้แกไปซื้อแน่” วรพลฝืนยิ้ม แต่เขารู้สึกว่ายากเกินไปแล้ว เขาอดทนกับหัวใจที่ยังมีเลือดอยู่ แล้วจ้องใบหน้าที่หล่อเหลาของธัชชัย เขาไม่อยากจากน้องชายคนนี้ไปเลย ลำบากมาตั้งแต่เด็ก ไม่ง่ายเลยกว่าจะอยู่ต่อมาได้ขนาดนี้ ยังต้องมาดูแลคนพิการอีก เสียเวลาเขาไปเท่าไหร่แล้ว? แต่ว่าเขาไม่รู้ ในโลกของธัชชัย ก็เหมือนกับยอดไม้ที่ยึดหัวใจเธอไว้ ถ้าเขาล้มลง หัวใจของธัชชัยก็จะถูกทำลายเช่นกัน ภาพเหตุการณ์แรกที่เขาเห็นคือ คุณพ่อพาเด็กผู้ชายที่สวยงามคนหนึ่งกลับมา ผิวขาวราวกับหยกแกะสลัก ดวงตาที่ดำมืดเต็มไปด้วยความเย็นชา เล็กขนาดนี้ ก็มีแววตาที่เย็นชาแล้ว ทำให้วรพลที่โตกว่าเขาสองปีรู้สึกสงสัย เขาอยากเข้าใกล้เด็กผู้ชายคนนี้มาโดยตลอด เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้โดดเดี่ยวเกินไปแล้ว คนในบ้านศรีทองทุกคนต่างก็ไม่สนใจเขา คุณย่าก็ไม่ชอบเขา แม้กระทั่งคุณพ่อก็ไม่เคยมองเขาดีๆเลย แต่เหมือนกับว่าเขาอยู่คนเดียวจนชินแล้ว อยู่คนเดียวก็มากเกินพอแล้ว มีแต่เขาที่มองเห็นความโดดเดี่ยวในใจของเด็กผู้ชายคนนั้นออก ที่จริงเขาเป็นเหมือนกับตัวเอง หวังว่าคนอื่นจะมาเข้าใกล้ แต่กลับใช้ใบหน้าที่เยือกเย็นนี้มารับมือกับโลกข้างนอก เขาตอแยเด็กคนนี้มาโดยตลอด พระเจ้าไม่เคยหักหลังคนที่มีใจ จากนั้นธัชชัยก็ค่อยๆยอมรับพี่ชายคนนี้ และเริ่มอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ขาดกัน ธัชชัยยิ้ม แล้วทำมือ “OK” จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป ในวินาทีที่เขาเดินออกจากห้องไปวรพลเกือบจะตะโกนร้องออกมาแล้ว วรพลมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับน้องชายคนนี้ แต่ว่าเขากำลังเป็นห่วงธัชชัย ถ้าหากพูดอะไรออกไป เขาก็จะสามารถจับได้ พอถึงเวลาไม่ต้องพูดเรื่องจะไปซื้อของให้เขาแล้ว แม้กระทั่งการจากไปอย่างอิสระของตัวเองก็จะหายไป เขาแค่มองดูภาพข้างหลังที่ออกจากประตูไปอย่างเงียบๆ เขามองอยู่นานมาก ธัชชัย ถึงแม้พี่จะไม่อยู่แล้ว แกก็ต้องอยู่ต่อ อยู่ต่อในฐานะพี่ชาย! ไม่ต้องคิดแต่จะแก้แค้น แบบนั้นจะทำให้แกไม่สามารถปล่อยวางได้ ถึงขั้นกลายเป็นนรกทั้งชีวิตของแก หลังจากธัชชัยออกจากห้องรักษาไปหนึ่งนาที คุณภูษิตก็ถูกวรพลเรียกเข้ามา สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ ข้างล่างผ้าห่มวรพลกำลังใช้มีดกรีดเส้นเลือดตรงข้อมือของตัวเองอยู่…… เพราะถูกเผาหนักเกินไป แรงตรงนิ้วมือของเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งแย่ ถ้าหากว่าเป็นหนึ่งเดือนก่อน เขายังสามารถเล่นหมากรุกกับธัชชัยได้ แต่ว่าตอนนี้ แม้กระทั่งจะงอมือก็ยังมีปัญหา กระดานหมากรุกนั้น คือการเล่นครั้งสุดท้ายของพวกเขาสองพี่น้อง ที่จริงวรพลได้แอบเก็บมีดที่คุณหมอลืมไว้ตั้งแต่หนึ่งอาทิตย์ก่อนแล้ว เขากำลังฝึกอยู่ว่าจะกรีดเส้นเลือดยังไง ที่จริงแล้วมีดด้ามนี้เป็นมีดที่นำมาช่วยชีวิตคน แต่กลับกลายเป็นอาวุธที่ฆ่าตัวตาย วินาทีที่เลือดไหลออกมา หัวใจของวรพลอ้างว้างไปหมด มีความรู้สึกสบายที่ไม่เคยมาก่อน เหมือนกับคนทั้งคนลอยขึ้นมา ที่แท้ก่อนที่คนจะตาย มีความรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้นี่เอง หนึ่งนาทีต่อมา คุณภูษิตเดินเข้ามา วรพลได้นำมือข้างซ้ายที่กรีดซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มตั้งนานแล้ว ตอนแรกสถานการณ์ข้างในมืดในมาก เวลาที่ไม่ได้มีการรักษาไฟในห้องมักจะปิดอยู่ เปิดเพียงโคมไฟเล็กๆที่ออกสีเหลือง ฉะนั้นคุณภูษิตจึงไม่เห็นเลือดบนมือของเขา มือข้างขวาที่จับไว้อย่างแน่นของวรพลคือ รูปภาพของกนิษฐา กนิษฐา อีกไม่นานฉันก็จะไปหาเธอแล้ว ในใจของเขาเป็นความรู้สึกสบายๆ เหมือนคนทั้งคนลอยขึ้นมาเลย นี่เป็นความรู้สึกสบายครั้งแรกที่เขารู้สึกตั้งแต่หนึ่งเดือนที่ผ่านมา อีกไม่นานก็จะหลุดออกจากความลำบากแล้ว…… ภายใต้แสงไฟสีเหลือง สีหน้าของวรพลไม่ได้เลว และไม่ได้รู้สึกตกต่ำเพราะเรื่องเมื่อวาน “คุณชายใหญ่เรียกผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคับ? หิวแล้วใช่ไหมคะ? ป้าอ้อยทำอาหารเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวก็ยกขึ้นมาครับ” คุณภูษิตถามไปด้วยนวดให้วรพลไปด้วย มีผ้าห่มกั้นไว้เขานวดตั้งแต่เอวลงไปยังใต้เท้า หนึ่งคือสามารถรู้สึกได้รับถึงความถูกกระตุ้น สองคือคุณภูษิตอยากจะทดลองว่า คุณชายใหญ่อยากจะเข้าห้องน้ำหรือเปล่า เขาไม่สามารถรับการโจมตีครั้งที่สองได้อย่างแน่นอน เขารักความสะอาดขนาดนี้ ยังไงก็รับความเปียกชื้นแบบนั้นไม่ได้หรอก “ฉันไม่หิว ฉันกำลังรอธัชชัยอยู่” วรพลเผยรอยยิ้มออกมา แต่ว่าคุณภูษิตมองไม่เห็น “คุณภูษิต ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้ ลำบากคุณแล้วนะ” คุณภูษิตอึ้งไปเลย ทำไมอยู่ดีๆคุณชายใหญ่ถึงพูดคำพูดพวกนี้ล่ะ? “คุณชายใหญ่ นี่คุณพูดอะไรเนี่ย สามารถรับใช้คุณและคุณชายรองที่บ้านศรีทอง นั่นเป็นวาสนาของผม” “จริงด้วย เมื่อคืนวัจสาวิ่งออกไปแล้วสินะ? ถ้าเธอไม่อยากอยู่กับธัชชัยจริงๆ งั้นรบกวนคุณช่วยจัดการเรื่องหย่าให้เธอหน่อย ที่จริง ถ้ารู้ว่าจะมีวันนี้……ไม่ว่ายังไงฉันคงจะ……แค่กๆๆ……” วรพลหายใจไม่ทัน เขาไอไม่หยุดเลย คุณภูษิตรีบไปปรับจังหวะหายใจให้เขา ลูบหน้าอกของเขาเบาๆอย่างไม่หยุด การไอถึงได้ค่อยๆหยุดลง “คุณชายใหญ่ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องของพวกเขาแล้ว คุณผู้หญิงเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง ผมคิดว่าคุณชายรองต้องตกหลุมรักคุณผู้หญิงแน่ๆ คุณดูแลร่างกายของตัวเองเถอะครับ ถ้ารักษาได้ดีขึ้นอีกไม่นานก็จะถึงงานวันเกิดแล้วไม่ใช่หรอครับ? จู่ๆคุณชายของเราก็จะสามสิบโดยไม่รู้ตัวแล้ว……” ขณะที่คุณภูษิตกำลังพูดอยู่ ดวงตาก็แดงขึ้นมา เด็กคนนี้เป็นคนที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็ก เป็นเด็กดีขนาดนี้ มีมารยาทขนาดนี้ ทำไมพระเจ้าถึงไม่รักเขาล่ะ? “วางใจเถอะ คุณภูษิต……ฉันไม่เป็นไร ที่จริงเป็นความผิดของผมทั้งหมด ถ้าไม่ใช่เพราะตอนแรกผมบังคับให้ธัชชัยแต่งงาน ก็จะไม่มีทางดึงวัจสาเข้ามา คุณนำหุ้นของบริษัทให้วัจสาห้าเปอร์เซ็นต์ ถือว่าเป็นการชดเชยเล็กๆน้อยๆ แล้วนำวิลล่าหลังที่อยู่ในเมืองฮวาตี้ให้เธอ……” “ถ้าหากว่าเธอมีสายเลือดของธัชชัยจริงๆ หากเธอยอมที่จะคลอดก็ให้เธอคลอด หากที่ไม่ยอม งั้นก็ไม่ต้องห้ามเธอ……รู้ไหม? พูดแบบนี้กับทุกคนนะ……” “คุณชายใหญ่ อยู่ดีๆทำไมมาพูดเรื่องแบบนี้ล่ะครับ?” วรพลไม่ได้สนใจคุณภูษิต เขายังคงพูดต่อ “ถ้าหากว่าเธอยอมคลอดออกมา……ทรัพย์สินมรดกทั้งหมดของฉันก็เหลือให้กับเด็กที่น่าสงสารคนนี้เถอะ……ถ้าหากว่าไม่ใช่ฉัน เธอก็คงไม่มาถึงจุดๆนี้……” อารมณ์ของวรพลยิ่งอยู่ก็ยิ่งถูกกระตุ้น ถึงขั้นไม่ปะติดปะต่อกันแล้ว ค่อยๆเกิดอาการไอ “คุณชายใหญ่ ขอร้องล่ะคุณไม่ต้องพูดแล้ว……คุณพักผ่อนก่อนดีไหม? อีกอย่างคุณผู้หญิงยังมีคุณชายรองอยู่ไม่ใช่หรอครับ?” คุณภูษิตรู้สึกรีบมาก แต่ว่าวรพลก็ยังพูดในส่วนของตัวเองต่อ “คุณภูษิต ไม่ต้องให้ธัชชัยขังวัจสาไว้แล้ว เธอคือคนๆหนึ่ง ไม่ใช่สัตว์……รู้ไหม? อีกอย่าง เป็นตระกูลศรีทองเราต่างหากที่ทำผิดต่อเธอ……” วรพลเป็นห่วงว่าตัวเองจะไม่สามารถพูดเรื่องพวกนี้กับคุณภูษิตได้แล้ว ฉะนั้นเขาจึงอยากพูดให้จบในครั้งเดียว เพื่อที่คุณภูษิตจะให้เขาวางใจ ก็เลยตอบตกลง “ได้ครับๆ ผมจำไว้แล้ว จะทำตามที่คุณบอกครับ ฉะนั้นคุณพักผ่อนอย่างวางใจได้เลย ในไม่ช้าคุณชัยก็จะกลับมาแล้ว……” “ได้ ไม่พูดแล้ว” วรพลนำคำพูดที่น่าจะไม่สามารถพูดได้อีกกลืนลงท้อง “งั้นฉันขอนอนก่อน ถ้าธัชชัยกลับมาแล้ว คุณค่อยมาเรียกฉัน……ที่จริงเขาไปซื้อผงลำไส้ให้ฉัน รู้ว่าคุณกับป้าอ้อยไม่ให้ฉันกินของพวกนี้ เขาก็เลยแอบไปซื้อคนเดียว ยัยเด็กนี่……ตามใจฉันตลอดเลย……” ไม่อยากจากน้องชายคนนี้ไปเลยจริงๆ…… เขาปิดตาลงด้วยความเศร้า ไม่ให้คุณภูษิตเห็นความเสียใจในแววตาของเขา ตัวเองตายแล้ว ธัชชัยจะโดดเดี่ยวไหม? ให้อภัยพี่ชายใหญ่นะ…… เขารู้ว่าครั้งนี้ที่ตัวเองปิดตาลง น่าจะไม่มีทางตื่นขึ้นมาอีกแล้ว…… คุณภูษิตไม่ได้ใส่ใจมากกับคำพูดที่คุณชายใหญ่พูดในเมื่อเช้า เพราะว่าปกติแล้วคุณชายใหญ่ก็ชอบพูดอะไรหมดหวังแบบนี้ อีกอย่างวันนี้อารมณ์และสุขภาพของเขาก็ยังไม่เลว และไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อวาน ฉะนั้นคุณภูษิตเลยคิดว่าน่าจะไม่มีอะไร วรพลหลับตาลงแล้ว เขานั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆอย่างเงียบๆ คอยเฝ้าวรพลอย่างไม่ออกห่าง ตลอดเวลาที่ผ่านมานานขนาดนี้ ในห้องรักษาไม่เคยมีตอนไหนที่จะไม่มีคนมาเฝ้า ถ้าหากว่าจะพูดถึงคนที่คุ้นเคยกับการกระทำในใจของเธอ คงจะเป็นเพื่อนเก่าของเขา และยังเป็นคุณหมอภาคินที่มีทักษะการแพทย์สูง หลังจากที่คุณภูษิตโทรหาเขาแล้วพูดอาการเบื้องต้นแล้ว คุณหมอภาคินก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ผิดปกติ วรพลไม่มีทางที่วินาทีก่อนยังร้องไห้เพราะเรื่องอับอาย พอวันนี้มาก็ทำเหมือนไม่เป็นไร หลายเดือนมานี้ อารมณ์ของวรพลในตอนที่ไม่ขึ้นสูง สิ่งที่มีมากกว่านั้นคือความเศร้าเล็กน้อย เขาเป็นคนรักศักดิ์ศรีมาก ครั้งนี้คุณหมอภูวิศจัดการเรื่องไม่ดี กลายเป็นเหมือนเส้นเปลวไฟบางๆเลย ฉะนั้นคุณหมอภาคินจึงรีบกลับมาจากที่บ้าน ยังพบเจอกับรถติดอีก ในตอนเช้าที่คุยเรื่องอาการกับคุณภูษิต ในใจเขาเองก็กระวนกระวายมาก เขาอยากจะรีบบินไปที่บ้านศรีทองเลย ฉะนั้นพอตอนที่คุณหมอภาคินมาถึงแล้ว เป็นเวลาเช้า ป้าอ้อยเห็นเขาแล้วรู้สึกดีใจมาก “ในที่สุดคุณหมอภาคินก็มาถึงแล้ว ลำบากคุณแล้วจริงๆ” เพราะว่าเป็นห่วงวรพล ฉะนั้นก็เลยไม่ได้พูดอะไรมากกับป้าอ้อย แค่พูดไปประโยคเดียวว่า “ไม่ลำบาก” จากนั้นเขาก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง คุณหมอภูวิศที่รออยู่ข้างห้อง พอเห็นเขาวิ่งมาแล้ว ก็รีบไปจับเขา “รีบพาฉันเข้าไป……ไปดูคุณชายใหญ่! ” เขาเกือบจะหายใจไม่ทัน พูดอย่างกระวนกระวาย “คุณชายใหญ่……วันนี้อาการยังไม่เลว……” คุณหมอภูวิศพูดด้วยเสียงที่สั่น คุณหมอภาคินกลับไม่อยากพูดอะไรกับเขา เขาเหนื่อยแล้ว เขาอยากเห็นกับตาว่าวรพลไม่ได้เป็นอะไร หัวใจดวงนี้ของเขาจึงจะวางใจลง