ตอนที่ 129 รู้สึกผิดปกติ

ต๭นที่ 129 รู้สึกผิดปกติ ป้าอ้อยฟังคำพูดที่เป็นห่วงของวัจสา ดวงตาก็เปียกละร้อนขึ้นมา เธอรีบก้มหัวลง นำถุงที่อยู่ในมือและขวดเก็บความร้อนให้วัจสา “คุณผู้หญิง นี่เป็นซุปบำรุงที่ฉันต้มข้ามคืนมาให้ อย่าลืมดื่มตอนร้อนๆนะ ในถุงนี้มีขนมเผือกที่คุณชอบ ยังมีเงินก้อนหนึ่ง คุณภูษิตให้ฉันเอามาให้ ใช่แล้ว ยังมีบัตรธนาคารสีดำอีกใบหนึ่ง รหัสคือวันเกิดของคุณ” ป้าอ้อยพูดติดต่อกันยาวๆ ไม่มีแววที่จะหยุดเลย “ยังมีอีก อาหารที่โรงอาหารไม่ได้ดีเท่าที่บ้าน ฉะนั้นไม่ต้องประหยัด ถ้ามีอะไรต้องการก็บอกฉัน ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ รู้ไหม?” ฟังคำเป็นห่วงของป้าอ้อยแล้ว ดวงตาของวัจสาก็เปียกขึ้นมาทันที ป้าอ้อยเป็นห่วงตัวเองมาก “จริงด้วย ยังมีอีกเรื่อง สำคัญมาก” ป้าอ้อยเหมือนคิดอะไรได้ อยากจะพูดกับวัจสา วัจสาค่อยๆเช็ดน้ำตาเบาๆ “เรื่องอะไรคะ? ป้าพูดเลย” “ถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย ห้ามกินยามั่วเด็ดขาด โทรหาฉัน หรือไม่ก็หาคุณหมอภาคินโดยตรง ให้เขาจ่ายยาให้คุณ ตัวเองห้ามกินไปมั่วเด็ดขาด รู้ไหม? คุณผู้หญิง” ป้าอ้อยรู้สึกว่ามีโอกาสสูงมากที่วัจสาจะท้องคุณหนู ร่างกายของคุณชายรองและคุณผู้หญิงแข็งแรงอยู่แล้ว อีกอย่างยังเคยสนิทสนมกันทางด้านร่างกายหลายครั้ง ยาคุมนั่นยังถูกเธอเปลี่ยนเป็นวิตามินซีอีก ฉะนั้นต้องบอกเธอไว้ว่าห้ามกินยามั่ว ไม่แน่อาจจะอันตรายต่อเด็กก็ได้ เธอไม่สามารถพูดออกมาตรงๆได้ คงพูดได้แค่แบบไม่ชัดเจนแบบนี้แหละ วัจสาพยักหน้า แสดงว่าฟังคำพูดของป้าอ้อยเข้าใจแล้ว “ป้าอ้อย ฉันจะจำไว้ เวลาป่วย ฉันจะโทรหาป้าหรือไม่ก็ให้คุณหมอภาคินจ่ายยาให้ ป้าวางใจได้เลย ฉันไม่กินยาไปมั่วหรอก ป้าเองก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ” เธอไม่อยากให้ป้าอ้อยเป็นห่วง ตอนนี้ป้าอ้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงดูทรุดโทรมขนาดนี้ “งั้นก็ดีแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ คุณผู้หญิง ดูแลตัวเองดีๆนะ ช่วงนี้อยู่หอไปก่อน อย่าพึ่งกลับมานะ ถ้ามีอะไรอย่าลืมโทรหาฉันหรือไม่ก็คุณภูษิต ผ่านไปไม่กี่วันฉันค่อยมาเยี่ยมคุณนะ” ป้าอ้อยทนไม่ได้ปาดน้ำตาไปอีกไม่กี่ที ตาบวมมาก พอนึกถึงคุณชายใหญ่……เธอก็เสียใจจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ พอวัจสาเห็นท่าทีแบบนี้ของป้าอ้อย ในใจก็รู้สึกสงสัย ให้เธออย่างพึ่งกลับไปก่อน? ตอนแรกก็คิดว่าป้าอ้อยจะมาพูดปลอบใจให้เธอกลับไปซะอีก “บ้านศรีทองเกิดเรื่องใช่ไหม?” ตัวเองทะเลาะกับธัชชัยใหญ่ขนาดนี้ แล้วยังทะเลาะเสียงดังกับป้าอ้อยกลางห้องรับแขกอีก ไม่แน่วรพลอาจจะรู้เรื่องนี้แล้วก็ได้ หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับวรพล? เธอไม่ได้คิดลึกลงไป ป้าอ้อยก็ตัดความคิดเธอไปแล้ว “ไม่มีอะไร คุณผู้หญิงอยู่ในมหาลัยอย่าสบายใจเถอะ ฉันกลับก่อนนะ คุณต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ไม่ต้องรับลมหนาวหรือปล่อยให้ตัวหิว เวลาป่วยห้ามกินยาไปมั่วเด็ดขาด” ป้าอ้อยยิ้มด้วยน้ำตา หลังจากพูดจบแล้วก็เดินออกไปทางรถ วัจสามองดูรถค่อยๆขับออกไป เธอรู้สึกไม่สบายใจ ป้าอ้อยปกปิดอะไรกับตัวเองไว้กันแน่? ความสงสัยนี้ตามเธอกลับไปยังที่มหาลัย เธอนำของที่ป้าอ้อยเอามาให้วางไว้บนโต๊ะ แต่คนกลับนั่งอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แวววัยที่พึ่งกลับมาจากโรงอาหารพุ่งเข้ามา แล้วเปิดดูของที่อยู่ในถุงรอบหนึ่ง “มีซุปกระดูกที่หอมขนาดนี้ด้วย! ขนมเผือกที่เธอชอบ ว้าว ยังมีเงินอีกหนึ่งหมื่น! บัตรเครดิตสีดำ! พระเจ้า ทางหนึ่งใช้ซุปมาจับกุมใจของเธอ แล้วใช้ใจมาเก็บตัวเธอไว้! ถ้าเป็นฉัน ฉันกลับไปแล้ว” หลังจากพูดจบแวววัยก็หยิบถ้วยขึ้นมาแล้ว เริ่มเทซุป “วัจสา ฉันเทให้นะ เธอรีบกินตอนอุ่นๆ คิดว่าป้าอ้อยก็คงพูดแบบนี้ ป้าอ้อยดีมากจริงๆ อิจฉาเธอจะแย่แล้ว” วัจสาไม่ได้สนใจแวววัยที่พูดเองเออเอง เธอรู้สึกสงสัยมาตลอด : ทำไมตัวเองหนีออกมาจากบ้านนานขนาดนี้ ผู้ชายคนนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย? อีกอย่างคุณภูษิตก็เห็นว่าเป็นรถของปรมะที่มารับตัวเอง ตามนิสัยของผู้ชายคนนั้นแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยตัวเองไว้แน่ ยังมีป้าอ้อยกับคุณภูษิตอีก อย่างน้อยก็ต้องโทรหาเธอสักคนสิ? ตอนแรกก็คิดว่าพวกเขาจะเป็นคนที่เย็นชา ตอนแรกที่อยู่บ้านศรีทองก็ไม่ได้มีตำแหน่งอะไรอยู่แล้ว แต่ว่าเมื่อกี้ป้าอ้อยมาทำลายความคิดของเธอ พวกเขาเหมือนไม่ได้เย็นชาถึงขั้นนี้ ตอนนี้ดูๆแล้ว มีแค่เรื่องเดียวที่ทำให้คนในบ้านศรีทองทุกคนยุ่งกันขึ้นมา นั่นก็คือ ‘สามี’ ที่ถูกกฎหมายของเธอ——วรพล “แวววัย ฉันรู้สึกว่าน่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับวรพล ฉันต้องกลับไปดู!” หลังจากพูดจบ เธอก็ลุกออกจากเตียง แวววัยตกใจมาก “ไม่หรอกมั้ง อย่าหลอกตัวเองสิ อีกอย่างคำพูดที่ไม่มงคลแบบนี้ พูดน้อยๆหน่อยก็ดี……” แต่ว่าจู่ๆเธอก็นึกถึงการตอบสนองก่อนหน้านี้ของธัชชัยขึ้นมา ผู้ชายคนนี้จะปล่อยวัจสาไปได้ง่ายๆหรอ? เธอพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่แน่อาจจะใช่ก็ได้ ตอนนั้นที่พวกเราไปเต้นรำกัน ธัชชัยยังโมโหขนาดนั้น ตอนนี้เขายิ่งไม่ควรที่จะไม่ถามไถ่เธอถึงสามวันหรอกมั้ง? งั้นเหตุผลมีเพียงข้อเดียว นั่นก็คือพี่ชายใหญ่สุดที่รักของเขาเกิดเรื่องแล้ว!” แม้กระทั่งแวววัยก็คิดแบบนี้ วัจสายิ่งอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว เธอรีบวิ่งออกจาหอ แล้วพูดกับแวววัยว่า “ตอนเย็นฉันไม่เข้าเรียนแล้ว เช็คชื่อให้ฉันด้วย! ถ้าเธอไม่ได้ก็ให้เพื่อที่เป็นสภาของเธอช่วยหน่อย! ถ้าไม่ได้จริงๆๆก็ช่างเถอะ!” แวววัยวางจานลงแล้ววิ่งจามออกไป “ซุปนี้เธอไม่ดื่มแล้วหรอ?” “ให้เธอดื่มละกัน! ข้างในมีเปลือกมะนาวและหลินจือ ดีต่อกระเพาะมาก เหมาะกันคนที่กระเพาะเย็นแบบเธอ!” วัจสาพูดประโยคนี้จบ ก็หายตัวไปจากตึกนี้แล้ว วัจสาเรียกรถแท็กซี่ ตอนที่ไปถึงบ้านศรีทอง ประตูบ้านปิดไปหมด เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย ข้างในไม่มีคนสักคน ไม่ว่าวัจสาจะเคาะประตูยังไง ก็ไม่มีคนตอบรับ ต่อมาวัจสาไปถาม รปภ. ข้างนอกจึงจะรู้ว่า : ยามเช้าในสองวันก่อน ก็คือเช้าวันที่สองที่วัจสาหนีออกไป วรพลก็เกิดเรื่องแล้ว มีรถพยาบาลคันหนึ่งขับเข้ามา แต่ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่วัจสาจะมาถามรายละเอียด รปภ.ก็ไม่รู้ว่าอยู่โรงพยาบาลอะไร รู้แค่ว่ารถพยาบาลคนนั้นใหญ่หน่อย และกว้างหน่อย ที่จริงแล้วเป็นรถพยาบาลของค่ายทหาร จะใหญ่กว่ารถพยาบาลทั่วไป เพราะข้างในเต็มไปด้วยอุปกรณ์รักษา ก้าวไกลและครบถ้วน เวลานี้วัจสาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรดี ต้องทำไมยังไงถึงจะรู้ว่าวรพลเข้าโรงพยาบาลไหนล่ะ? เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรไปยังเบอร์โทรของธัชชัย แค่ว่าในตอนที่เธอกำลังจะกดโทรออก เธอก็หยุด ตอนนี้พี่ชายใหญ่ที่ธัชชัยรักมากที่สุดเกิดเรื่องแล้ว เขาก็เร่งรีบมากแน่ๆ ถ้าโทรไปตอนนี้คงจะเป็นการเร่งเปลวไฟในตัวเขาก็เท่านั้น พอวัจสานึกภาพที่ทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยน้ำตา ต่อมาเธอก็เริ่มรู้สึกเย็นลง ช่างเถอะ ไม่ต้องโทรหาเขาดีกว่า คุณหมอภาคินตอนนี้ต้องยุ่งมากแน่ๆ อีกอย่างป้าอ้อยก็น่าจะพูดไม่ชัดเจน เธอจึงเลือกที่จะโทรหาคุณภูษิต แต่ว่าในตอนที่กำลังจะกดโทรออก เธอก็นึกขึ้นได้อีกว่า คุณภูษิตต้องยุ่งมากแน่ๆ เขาต้องเฝ้าอยู่ข้างๆวรพลตลอดเวลา ไม่มีเวลารับโทรศัพท์เธอแน่นอน ตอนนี้เหลือเพียงแค่หนึ่งคนแล้ว นั่นก็คือคนขับรถ——ภูผา ตอนนี้บ้านศรีทองเกิดเรื่อง เขาน่าจะรับผิดชอบเรื่องการรับส่งของ รถในตอนเช้าก็เหมือนจะเป็นของเขา อีกอย่างภูผาเป็นคนที่ใสซื่อ ไม่ว่าพูดอะไรก็จะไม่เอะใจ พูดง่ายๆก็คือสามารถบอกข่าวได้ง่าย ตอนนี้เขาน่าจะเป็นคนที่ไม่ยุ่งที่สุด ตัวเองสามารถโทรหาเขาได้ หลังจากโทรไปไม่กี่วิ ก็โทรติดแล้ว ทางนู้นมีเสียงของภูผาดังขึ้น “คุณผู้หญิง วันนี้คุณจะใช้รถ? แต่ว่าตอนนี้ผมยุ่งนิดหน่อย คุณเรียกรถแท็กซี่เถอะ ระวังด้วย อย่าเรียกรถสีดำนะ” ภูผาไม่รู้เรื่องที่วัจสากับธัชชัยทะเลาะกันในคืนวันนั้น เขาแค่นึกว่าวัจสาต้องเรียนหนังสือจึงไปพักที่หอ แต่ว่าคุณภูษิตบอกว่า เรื่องที่เกิดเรื่องกับคุณชายใหญ่ ห้ามบอกให้เธอรู้ เขายังไม่ได้ซื่อบื้อถึงขั้นนั้น “แต่ว่าภูผา ฉันหารถไม่เจอ ตอนนี้อยู่ข้างนอกคนเดียว” วัจสาทำให้น้ำเสียงของตัวน่าสงสาร “ตอนนี้นายอยู่ไหน? ไม่สะดวกจริงๆหรอ?” “แต่ว่าคุณภูษิตให้ผมเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล ตอนนี้ผมไม่สามารถไปไหนได้ทั้งนั้น คุณรออีกสักพัก เดี๋ยวน่าจะมีรถผ่านไปแน่นอน!” ภูผารีบมาก แต่ว่าเขาไม่ได้นึกถึงเลยว่าความตรงไปตรงมาของตัวเองได้ขายตัวเองแล้ว วัจสาจึงฉวยโอกาสถามไปว่า “นายอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลไหนหรอ?” “โรงพยาบาลค่ายทหาร คุณหมอภาคินทำงานที่นี่……” ยังไม่ทันพูดจบ ภูผาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำเรื่องผิดแล้ว รีบพูดต่อว่า “คุณผู้หญิง คุณ คุณห้ามมาเด็ดขาด……คุณผู้หญิง……” จบแล้ว พูดหลุดปากอีกแล้ว! ปากเสียของตัวเองนี่! ภูผาอยากจะกรีดปากของตัวเองทิ้งมาก วัจสาได้ข่าวจากปากของภูผา “โรงพยาบาลค่ายทหาร” เธอจำชื่อนี้ไว้ แล้วรีบพุ่งไปเรียกรถ ที่วัจสาตื่นเต้นขนาดนี้ หนึ่งคือเธอรู้สึกว่าถึงแม้ธัชชัยจะโกหกเธอขนาดไหน แต่วรพลเป็นสามีที่ถูกกฎหมายของเธอ ชีวิตของเขาอยู่ในขีดอันตราย ตัวเองจะสามารถมองอยู่ข้างๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไงล่ะ? ถึงแม้ตัวเองจะโมโหขนาดไหน ตอนนี้ก็ไม่ควรงี่เง่าแล้ว เธอควรจะทำหน้าที่สำหรับภรรยาให้ดี แต่ว่ารอไปนานมาก แถวๆนี้เรียกรถยากจริงๆ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกรถที่ราคาสูงจากแอป แต่ก็ไม่ทันดูว่าเป็นรถขาวหรือรถดำ เร่งให้เขาพุ่งตรงไปทางโรงพยาบาลค่ายทหาร หน้าประตูของโรงพยาบาลค่ายทหาร วัจสาเห็นภูผาที่หน้าตาใสซื่อ เขาห้ามเธอไว้ “คุณ คุณผู้หญิง คุณห้ามเข้าไป ห้ามเด็ดขาด……” “ทำไม? ฉันเป็นภรรยาของวรพลไม่ใช่หรอ? ทำไมสามีเกิดเรื่องภรรยาถึงไม่มีสิทธิ์ไปดูล่ะ?” วัจสาอยากอ้อมผ่านทางภูผาไป แต่ว่าภูผาตัดสินใจแล้วว่าจะขวางวัจสาไว้ เขาจะต้องแก้ไขปัญหาที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ถึงแม้ภูผาจะรู้เรื่องที่คุณชายรองปลอมตัวเป็นคุณชายใหญ่ แต่เขาไม่รู้ว่าความจริงแล้วคุณผู้หญิงเป็นภรรยาของคุณชายรอง ไม่ใช่ของคุณชายใหญ่ ฉะนั้นเขาก็เลยรู้สึกผิด แต่ก็ยังพยายามห้ามไม่ให้วัจสาเข้าไป วัจสารู้ว่าแรงของเธอสู้ภูผาไม่ไหว เธอจึงหยุด แล้วไปฟังข่าวจากอีกทางหนึ่ง “ฉันไม่เข้าไปก็ได้ แต่ว่านายต้องบอกฉัน ตอนนี้อาการของวรพลเป็นไงบ้างแล้ว? เข้าโรงบาลได้ยังไง?” -โปรดติดตามตอนต่อไป 18/11/2019-