ตอนที่278ชีวิตและความตาย

ตอนที่278ชีวิตและความตาย คุณปรัณมองลงไปยื่นมือไปจับเขาไว้“คุณชิตคุณมีสติหน่อยฉันรู้ว่าคุณต้องการหานัชชาแต่นักดับเพลิงก็มีแบบแผนของนักดับเพลิงอยู่ฉันจะให้ชนัยนำคนของตัวเองมาเพิ่มทีหลังคุณอยากหานานแค่ไหนก็ได้” เตชิตไม่ฟังอะไรเลยรู้แค่วางถ้าถอดใจตอนนี้นัชชาคงต้องอยู่ที่นี่ตัวคนเดียวเขาไม่อยาก “คุณฟังนะ”มองดูลักษณ์ที่ไม่มีจิตวิญญาณของเขาเขาจับที่เข้าที่คอเสื้อ“ตอนนี้คุณมาจับผู้ชายคนนี้ไว้เมื่อกี้เขาเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงกับเปลวไฟเพื่อไปช่วยนัชชาคุณไม่ควรทำแบบนี้กับเขาเข้าใจไหม” พูดเกี่ยวกับนัชชาเตชิตค่อยใจเย็นลงเรี่ยวแรงบนมือค่อยอ่อนแรงลงก็เหมือนการหาทางออกไม่ได้คุณปรัณดึงหัวหน้าดับเพลิงไปอีกทางตะโกดพูด“พวกคุณรวบรวมทีมเลย” “โอเค”นักดับเพลิงตอบตกลงขอบคุณคุณปรัน พูดจบเขามองเห็นสร้อยคอที่มือของเตชิตมันคือสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ในที่เกิดเหตุเขามีความลังเลใจเล็กน้อย“สร้อยคอนี้” คุณปรัณยกมือขึ้นแล้วหยุดเสียงของเขา“สร้อยเส้นนี้เก็บไว้ให้เขานะ มันคือสิ่งที่ท้ายที่เหลืออยู่ของที่เกี่ยวกับนัชชาก็มีแค่นี้ไม่อยากสูญเสียไปอีกแล้ว” หัวหน้าดับเพลิงไม่ได้บังคับพยักหน้าแล้วเดินจากไป เสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ค่อยๆจางหายไปและทั้งหมดในหนึ่งคืนก็ค่อยๆจางหายไป สายลมพัดผ่านสถานที่มีสภาพปรักหักพังโชคดีที่ยังช่วงกลางคืนมันเป็นเพียงส่วนน้อยที่สามารถครอบคลุมชีวิตและความตาย เตชิตค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองแม่น้ำคูเมืองที่คดเคี้ยวไม่มีใครผ่านมาทางนี้แม่น้ำสีดำและชิ้นส่วนของรถยนต์ที่ถูกทิ้งไว้ตรงนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังบอกว่าทำไมนัชชาถึงหายไปถูกพวกเขาทำให้หล่น ดวงตาของเตชิตค่อยๆเปลี่ยนไปในทางน่ากลัวร่างกายที่ไหม้เกรียมเป็นสีดำถูกเอาขึ้นมาไม่มีความงามของอดีตและชีวิตเหลือเพียงความเยือกเย็น เมื่อเตชิตเห็นเข้าก็เดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวเกือบยืนไม่อยู่เรี่ยวแรงที่เหลือเขากำสร้อยคอในมือแน่น คุณปรันเป็นห่วงเขาในสภาพตอนนี้“ฉันจะฉีดยานอนหลับให้คุณ” เตชิตไม่พูดอะไรแน่นอนว่าเขากำลังจะสูญเสียการทำงานของร่างกายแค่มีเพียงคนเอ่ยถึงชื่อนัชชาเขาก็สามารถมีสติขึ้นมาได้ ปรัณบอกให้ทุกคนเร่งมือขึ้นหน่อยสั่งให้เอากล่องยามาการฆ่าเชื้อหาเส้นเลือดเข็มฉีดยาลมหายใจคนที่โดนฉีดยาเหมือนคนไร้ความรู้สึก นี่เป็นยาที่โรงพยาบาลทำขึ้นมาเองการทำหน้าที่ของมันน้อยมากไม่เหมือนยารักษาทั่วไปก็เหมือนกับว่าให้มนุษย์เราได้รับการบรรเทา หลังจากที่ฉีดยาเสร็จเข็มฉีดยาในมือของคุณปรันถูกเก็บเข้าไปในกล่องพูดกับพยาบาลว่า“พวกคุณกลับไปก่อนนะที่เกิดเหตุได้เงียบสงบลงแล้วแค่เขาได้อยู่ที่ก็เพียงพอแล้ว” ทีมแพทย์ก็ค่อยๆกลับไปความน่ากลัวของภาวะซึมเศร้าเหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นานชนัยพาคนมาถึง รถยนต์คันสีดำของพยาบาลขนาดใหญ่มา5คันและยังมีรถ1คันที่แยกต่างหากรถได้จอดไว้ที่ข้างถนนประตูรถเปิดออกใส่ชุดป้องกันสีดำแล้วเดินลงมา ชนัยใส่เสื้อกำมะหยี่สีแดงเข้มคอVดูหยิ่งมากกระดูกไหปลาร้าถูกเปิดครึ่งหนึ่งเท่านั้นเช่นใบหน้าที่สวมชุดนี้มาเพราะรู้สึกเป็นกังวลยังรู้สึกว่าสีไม่เหมาะสมเลยเอาเสื้อสีเมาห่อคุลม เขาเดินเข้ามาทีละก้าวลมที่พัดไปมาทำให้กางเกงไปติดที่ขาก่อนที่เขาจะมาถึงสถานที่เกิดเหตุเขารู้สึกตกใจมองไปทางคุณปรัน“พี่ปรันมันเกิดอะไรขึ้น” คุณปรันดึงเขาล้มลง“เบาเสียงหน่อยส่งรถลงแม่น้ำไปตามหานัชชาแล้วนีกดับเพลิงเพิ่งกลับไปเตรียมคนให้ลงไปค้นหาได้แล้ว” ชนัยพนักหน้าทันทีที่เขาประกาว่าคนเหล่านี้เป็นอดีตพนักงานดับเพลิงหรือเกษียณไปแล้วเขาผ่านความสัมพันธ์ที่ไม่ด้อยกว่าทีมปกติ ทุกคนดูพร้อมแล้วชนัยมองไปรู้สึกเป็นห่วงเตชิตเพราะไม่พูดไม่จาเลย“พี่เตชิตเป็นไงบ้าง” “ทรุดลง”ปรันยิ้มแห้งๆแล้วพยักหน้าเมื่อกี้ฉันเพิ่งฉีดยานอนหลับ“ถ้าครั้งนี้เกิดอะไรขึ้นกับนัชชาฉันกลัวว่าเขาจะผ่านมันไปไม่ได้เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นกับชนัยครั้งแรกที่เพิ่งเข้าใจรสชาติของมันเขาคิดมาตลอดว่ามันไม่มีอะไรที่พยายามแล้วทำไม่ได้แต่ตอนนี้เขาดันตัวเองมาอยู่กับความรู้สึกแบบนี้แล้ว” ชีวิตและความตายเราไม่สามารเปลี่ยนแปลงความยิ่งใหญ่ของความสมบูรณ์ ข่าวอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในการคุ้มกันถูกหยุดถ้าไม่ได้รับอนุญาตให้รายงานว่าใครตายก็ไม่ต้องมีใครพูดและไม่รู้ว่าจะผ่านสถานการณ์นี่ไม่ไปได้หรือไม่ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นนั้นก็คือว่าชัดเจน ก่อนหน้านี้เธอกำลังกินข้าวกับคุณนภันต์และเมทนีที่หมู่บ้านมีสุขทันใดนั้นก็มีเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรเข้ามาหลังจากรับสายจึงได้รู้ว่าเป็นธนัท ผู้ชายคนนี้ สีหน้าเธอแปลกๆกำลังจะวางสายแต่เธอยังไม่ทันได้วางคนในสายได้บอกข่าวร้ายนัชชาเกิดเรื่องแล้ว จินต์จับโทรศัพท์แน่น“คุณพูดว่าอะไรนะ” “รถคุ้มกันของนัชชาเกิดอุบัติเหตุรถไหลเข้าแม่น้ำระเบิดยังหาคนไม่เจอ” คำพูดไม่กี่คำพูดวนเวียนอยู่ในหูของจินต์เธอคิดว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินคงจะฟังผิดไป คำพูดพวกนี้เธอไม่เคยนึกถึงเลยทำไมต้องเกิดขึ้นกับนัชชา แต่วินาทีต่อไปคำพูดของธนัททำให้เธอไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ“เราต้องปิดกั้นเรื่องนี้ไม่ว่าใครก็ห้ามพูดที่ให้พวกเธอรู่เพียงแค่คิดว่าอยากให้มาร่วมงานของนัชชาคุณสามารถช่วยได้ไหม” จินต์พูดอะไรไม่ออกเธอเงยหน้ามองหน้าต่างแก้วที่สะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าซีดของเธอและดวงตาสีแดงผิดปกติเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น“คุณพูดอะไรนะ” ธนัทฟังเสียงของเธอพูดออกมาสองคำ“อย่าร้อง” เมื่อจินต์ไปถึงที่เกิดเหตุก็ประมาณสี่ทุ่มครึ่งแล้วเมื่อเธอขับไปถึงที่ทางเข้าอุโมงค์ก็ได้แจ้งแล้วเธอค่อยๆเดินเข้ามาระยะทางก็ไม่ได้ใกล้มากเธอแทบจะไม่มีความรู้สึกก็เดินทีก้าวทีก้าวแบบนี้แหละ อยู่ไม่ไกลมากก็จะเห็นแสงไฟที่กำลังส่องแสงทุกครั้งที่เดินเข้าไปใกล้ใจเธอแทบะจหลุดออกมาเพราะว่ายิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งรู้สึกที่ธนัทพูดทุกอย่างมันคือความจริง นัชชาเกิดเรื่องแล้ว ห้าคำนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองเธอตั้งแต่เธอเดินออกมาเธอหันไปมองเห็นรั้วประตูเหล็กที่เป็นรูแล้วที่เกิดเหตุยังเหลือร่องรอยของการเผาไหม้ ในตอนนั้นเธอก็รู้เลยว่าอะไรที่เรียกว่าโดนฟ้าผ่าอะไรคือความเศร้าโศก