ตอนที่ 133 กนิษฐาในข่าวลือ

ต๭นที่ 133 กนิษฐาในข่าวลือ ป้าอ้อยยังคงไม่ยอมให้วัจสาเข้าไป “ไม่ได้ค่ะ คุณหนู คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ แล้วถ้า... ตอนนี้คุณชายรองเขาไม่อยากเจอคุณล่ะคะ...” ขณะที่เอกำลังพูดเกลี้ยกล่อม กนิษฐาก็เดินเข้ามากับบุรี บุรีไม่ได้ล็อคกนิษฐาเอาไว้ เพราะเขาเชื่อ ว่าต่อให้เธอหนีไป เขาก็ยังคงจับเธอไว้ได้ เพราะตอนนี้เธออยากเจอธัชชัย และคงวิ่งตามหาธัชชัยไปทั่วโรงพยาบาล เพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างธัชชัย ก็สามารถจับเธอกลับมาได้ ป้าอ้อยเอาแต่เรียก “คุณหนู” คำพูดนี้ทำให้กนิษฐาที่เดินมาแต่ไกลขมวดคิ้ว แล้วยังพูดถึงธัชชัยอีก ทำให้กนิษฐาคลุ้มคลั่ง บนโลกนี้ นอกจากเธอกนิษฐาแล้ว ก็ไม่ให้ผู้หญิงคนไหนเรียกธัชชัยด้วยความสนิทสนมแบบนี้อีก เธอจึงเริ่มรู้สึกอาฆาตขึ้นมา “เธอเป็นใครอ่ะ?” กนิษฐามองหญิงสาวที่กำลังดึงถาดอาหารมาจากป้าอ้อย ด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อวัจสาได้ยิน ก็เงยหน้าไปเห็นกนิษฐาที่มีแววตาอาฆาต ตัวสั่นเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ถามว่าเธอเป็นใคร ก็หมายความว่าไม่รู้จักเธอ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันแล้วเธอผิดอะไร? และไม่มีความจำเป็นที่ต้องใช้สายตาอาฆาตมองเธอแบบนั้น เธอช่างไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ตัวเธอเองก็ไม่เคยพบคนแบบนี้เหมือนกัน แววตาของเธอเหมือนเป็นพิษที่ต้องการจะกำจัดวัจสา ทำให้ผู้ที่พบเห็นไม่เข้าใจ ใบหน้าที่สวยงาม บริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า ป้าอ้อยเห็นท่าทางของผู้ที่มา ก็ลุกขึ้นมาปกป้อง “เธอเป็นคุณหนูตระกูลศรีทอง” หญิงสาวที่ดูเหมือนไม่มีพิษสงใด ป้าอ้อยคุ้นหน้า เหมือนเคยเจอที่ไหน? “แกหุบปากไปซะ! ฉันได้ถามแกไหม?” ในแววตาของกนิษฐาไม่เอาใครไว้ในสายตาทั้งนั้น เธอเหมือนกับธัชชัยในเรื่องนี้ เธอพูดกับป้าอ้อยด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก เผยให้เห็นความไม่พอใจ คิ้วงามของวัจสาขมวดกันแน่น ผู้หญิงคนนี้ไม่มากไปหน่อยเหรอ? เหมือนกับเป็นธัชชัยในร่างผู้หญิงจริงๆ! ป้าอ้อยก็แค่ใจดีตอบที่เธอถาม เธอดุกับผู้ใหญ่ที่โตกว่าเธอตั้งหลายรอบแบบนี้ ช่างเป็นคนไม่มีมารยาทจริงๆ! “ฉันเป็นภรรยาของวรพล” ท่าทางของวัจสาเรียบง่าย ไม่เว่อร์วังเหมือนกับเธอ แต่เพียงเพราะไม่ชอบที่เธอเสียมารยาทต่อป้าอ้อย จึงกล่าวเตือน “คุณคะ ช่วยเกรงใจคุณป้าของบ้านพวกเราด้วยค่ะ เธอเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่หมาแมวอะไร” “ภรรยาของวรพล? หึๆ น่าสนใจจัง” กนิษฐาฟังจบก็หัวเราะออกมา และเป็นเสียงหัวเราะอย่างสะใจ แต่เพราะใบหน้ารูปงามของเธอ รอยยิ้มที่เลวร้ายนั้นก็ถูกความสวยกลบจนหมด วัจสารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องสมองมีปัญหาแน่ๆ เธอไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับคนๆนี้ เธอเบียนหน้าออกไม่อยากจะใส่ใจ “ป้าอ้อย ส่งถาดมาให้ฉันเถอะค่ะ ฉันจะเอาข้าวไปให้ธัชชัยเองค่ะ” “เธอคิดว่าวรพลไม่ฟื้น แล้วธัชชัยจะกินอะไรลงเหรอ? น่าตลกสิ้นดี เขานั้นเป็นถึง “พี่น้องผู้รับใช้” ” กนิษฐาพูดเสียดสีอย่างไร้อารมณ์ แต่ที่เธอพูดออกมาว่า “พี่น้องผู้รับใช้” นั้น มันช่างดูคุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงไม่อาจลืม หรือเพิกเฉย ต่อผู้ที่เคยเอาชีวิตเข้าช่วยตัวเองไว้ ธัชชัยเป็นผู้ชายที่ให้ความสำคัญในเรื่องแบบนี้ เขายิ่งไม่ทำเช่นนี้แน่นอน “พอแล้ว กนิษฐา เลิกวุ่นวายได้แล้ว เข้าไปหาคุยธุระกับคุณชายดีกว่า” บุรีที่เป็นผู้เฝ้ามอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นเพียงคนแก่หนึ่งคนเด็กอีกหนึ่ง และเธอนั้นเสแสร้งเก่งเหลือเกิน ยิ่งเป็นหญิงสาวที่ปากดีมากๆอยู่ด้วย กนิษฐา? ผู้หญิงคนนี้คือกนิษฐาเองเหรอ? ไม่เพียงแค่วัจสาที่ยืนอึ้งอยู่กับที่ แม้แต่ป้าอ้อยก็เป็นเช่นกัน ถึงว่าทำไมคุ้นตาเหลือเกิน ใช่แล้ว หญิงสาวในรูปนั้นนั่นเอง คนที่คุณชายใหญ่เฝ้าคิดถึงคนนั้น แต่เธอตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังมีชีวิตอยู่? เธอสวยเสียยิ่งกว่าในรูปอีก ถึงว่าทำไมคุณชายใหญ่ไม่ลืมเลือนเสียที วัจสารู้สึกไม่ดีในใจ หนึ่งคือเธอรู้สึกว่ากนิษฐาสวยมาก แต่คำพูดแย่ขนาดนี้ ครั้งนี้เธอกลับมาต้องการอะไร? สองคือในเมื่อหญิงสาวที่สามีตัวเองเฝ้าคิดถึงกลับมาแล้ว ตัวเองที่อยู่ในนามภรรยา ควรจะหลีกทางใช่ไหม? คนที่วรพลรักคือกนิษฐา การ์ดที่ยืนรออยู่หน้าประตูรู้จักบุรี เพราะพบเขาอยู่กับธัชชัยบ่อยๆ เป็นผู้ช่วยที่เชื่อถือได้ ดังนั้นเมื่อเขาพาสาวสวยมาหาเจ้านายตัวเอง พวกเขาไม่ยอมจะได้เหรอ วัจสาและป้าอ้อยเดินตามติดเข้าไป ด้านหน้ากระจกนั้น มีร่างสูงที่ดูอ่อนแรงยืนอยู่ นั่นก็คือธัชชัย เขาเอาแต่จ้องไปที่วรพลพี่ชายของเขาที่เตียงนอนอยู่ในห้องนั้น บนมือนั้นมีคราบเลือดติดอยู่ แต่ไม่ใช่ของเขาเอง แต่เป็นของหมอผู้เชี่ยวชาญที่เชิญมาจากต่างประเทศ พวกเศษสวะ! พวกเศษสวะทั้งนั้น! เป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรกัน? บอกว่าเปอร์เซ็นต์การฟื้นขึ้นมารของวรพลเป็นศูนย์ ยังบอกเขาว่าไม่ให้ยื้อไว้อีก! ให้วรพลได้ไปสวรรค์เร็วๆ พูดอย่างนี้จะไม่ให้ธัชชัยโกรธได้ยังไง? เขาไม่อาจเผชิญต่อความจริงเหล่านี้ได้ เขาจึงต่อยพวกผู้เชี่ยวชาญนี้ไป และในตอนนี้ กนิษฐาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ยิ่งทำให้ธัชชัยที่โมโหอยู่แล้วโมโหมากขึ้นอีก ทั้งหมดก็เป็นเพราะหญิงสาวคนนี้ ถ้าไม่มีเธอ พวกชายของเขาคงไม่นอนอยู่บนเตียงในสภาพแบบนี้! ท่าทีของเขาช้ากว่าตอนที่ทำกับวัจสาเล็กน้อย เป็นเพราะเขาไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว ได้รับแต่อาหารเหลว เมื่อตอนที่เขาพุ่งเข้าหากนิษฐา บุรีที่เตรียมตัวไว้แล้ว จึงห้ามเขาไว้ สะบัดธัชชัยที่อยากจะฆ่ากนิษฐาให้ตายออก บุรีรู้ดีว่าตอนนี้ธัชชัยขาดสติโดยสิ้นเชิง แต่เขายังต้องห้ามเอาไว้ ถ้าหากเขาต่อยกนิษฐาจนตายขึ้นมาจริงๆ ชีวิตนี้วรพลก็คงจะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้ “คุณธัชชัย สงบหน่อยครับ!อย่าเพิ่งวู่วามไป” “ฉันจะฆ่ามัน! เอามันไปฝังไว้กับพี่ฉัน!” ธัชชัยตะโกน ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังโมโห ถึงแม้ว่าธัชชัยจะเป็นสัตว์ป่าที่หิวมาแล้วหลายวัน แต่ไม่อาจขัดขวางฟันคมๆของเขาได้ ขณะที่กำลังห้ามเขาไว้ พบว่าบนตัวของบุรีนั้นมีรอยเขียวช้ำมากมาย และมุมปากที่ถูกต่อยจนเลือดออก “คุณธัชชัย เธอมาเพื่อช่วยคุณชายใหญ่นะ! ให้โอกาสเธอได้ไถ่โทษเสียหน่อย! และคิดว่านี่ก็เป็นเพียงวิธีเดียวแล้ว” บุรีตะโกนออกมาไม่หยุด ลองล่อสัตว์ป่าให้เข้ากรงดูสักครั้ง กนิษฐาคนนี้ เขาบอกแล้วว่าธัชชัยอาจเอาเธอถึงตายได้ ก็ยังไม่เชื่อ ตอนนี้เป็นไงหล่ะ? กนิษฐาคิดไม่ถึงจริงๆ ธัชชัยจะเป็นอย่างที่บุรีพูด ว่าต้องการจะฆ่าเธอให้ไปฝังเป็นเพื่อนวรพล เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองตายแล้วต้องไปฝังร่วมกับผู้ชายคนนั้น เธอก็กลัวเสียจนเหงื่อตก นี่มันเหมือนกับตายไม่มีที่ไป! “ที่พี่ชายฉันเป็นอย่างทุกวันนี้ ก็เพราะเธอทั้งนั้น! ผู้หญิงคนนี้ควรตาย!” ธัชชัยไม่ใช่สัตว์ร้ายอะไร เขาได้กลายเป็นปีศาจในนรกไปแล้ว ในใจมีแต่ความคิดที่อยากจะฆ่ากนิษฐาให้ตาย “ธัชชัย ฉันทำได้ นายเชื่อฉันสิ ฉันจะทำให้พี่ชายนายฟื้นขึ้นมา ถ้าเขาไม่ฟื้น ค่อยฆ่าฉันตอนนั้นยังไม่สายเกินไป” กนิษฐาไม่มีทางพูดถึงการฝังร่วมกันอย่างแน่นอน จุดมุ่งหมายที่เธอมาในวันนี้เพื่อที่จะหลุดพ้นจากผู้ชายคนนั้น คนมีชีวิตเป็นร้อยปี ถ้าหากตายแล้วยังไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองชอบ แล้วการมีชีวิตอยู่ตั้งนานนั้นจะมีความหมายอะไรกัน? “แกออกไปให้พ้นเลยนะ! ฉันไม่อนุญาตให้แกแตะต้องพี่ฉันแม้แต่นิดเดียว แกมันผู้หญิงร้ายกาจ! สมควรตาย!” เสียงของธัชชัยนั้นโมโหกว่าทุกครั้งที่วัจสาเคยได้ยินมา เขาอยากจะฆ่ากนิษฐาทิ้งจริงๆ เสียงดังปึงปังจากในห้องเฝ้าดูผู้ป่วยไอซียูดังออกมายังทางเดินด้านนอก ถ้าหากวรพลฟื้นขึ้นมาเพราะเสียงโหวกเหวกนี้ เขาก็คงยินดี “ธัชชัย นายจะเกลียดฉันขนาดไหน แต่ก็ต้องนึกถึงพี่ของนาย ตอนนี้หากเวลาผ่านไปสามวันสามคืนแล้ว เขาก็คงกลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณ หรือผู้ป่วยติดเตียงเท่านั้น ทรมานกว่าก่อนหน้านี้เป็นไหนๆ” กนิษฐารู้ว่าควรพูดอย่างไร เธอยอมที่จะไปลองด้วยตัวเอง เธอปลุกวรพลให้ฟื้นขึ้นมาได้ เธอเชื่อเช่นนั้น “ไม่เป็นไร งั้นนายก็เฝ้าเขาอยู่ที่เตียงทุกวันๆ รู้สึกผิดทุกวันๆ จนแก่ตาย!” แววตาทั้งคู่ของธัชชัยเต็มไปด้วยความโกรธ และสิ่งที่เขาพูดออกมายิ่งดูน่ากลัว “ต่อให้เธอตายไป ฉันก็ยังจะเอาศพเธอมาฝังรวมกับเขา!” คำพูดนี้ทำให้กนิษฐากลัวมาก ไม่เพียงแต่ไม่อยากฝังร่วม เขายังเอาศพแห้งมาเฝ้าในทักๆวันอีก! แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยง แต่ธัชชัยทำตามคำพูดเสมอ เธอไม่แม้แต่สงสัยในเหตุผล แววตาที่น่ากลัวคู่นั้นทำให้ผู้คนรู้สึกกลัว แม้แต่บุรียังรู้สึกเช่นนั้น ตอนนี้ธัชชัยเป็นเหมือนกับปีศาจในนรก เลือดเย็น โหดเหี้ยมอำมหิต ขาดสติโดยสิ้นเชิง แต่วัจสาที่ยืนอยู่ข้างๆไม่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัว ขอบตาของเธอเริ่มแดงขึ้น ผู้ชายคนนี้ น่าสงสารจริงๆ เขากำลังกลัว กลัวว่าจะเสียพี่ชายไป ดังนั้นจึงใช้ความดุดันมาปิดบังความว้าวุ่นของตัวเอง กนิษฐาคิดว่าตัวเองเข้าใจธัชชัยพอแล้ว แต่ความจริงไม่เป็นอย่างนั้น คนที่เข้าใจมากที่สุดคือวัจสา ทันใดนั้นเธอเดินมาที่ด้านหลังธัชชัย แล้วใช้ร่างนิ่มๆนั้นกอดธัชชัยเอาไว้ กอดเอวของเขาแน่น แล้วใช้ความอ่อนโยนของตัวเองให้ธัชชัยได้สติคืนมา “ธัชชัย ไม่ต้องตีแล้ว ให้โอกาสเธออีกครั้งเถอะ ตอนที่วรพลยอมตายเพื่อเธอ นั่นก็หมายความว่าต้องการให้เธอมีชีวิตต่อ! ตอนนี้นายตีเธอจนตายก็ช่วยให้เรื่องมันดีขึ้นมาไม่ได้ ทำไมไม่ลองวิธีสุดท้ายนี้ดูล่ะ? ก็ยังดีกว่าดูที่นายตายไปเฉยๆไม่ใช่เหรอ?” ความจริงคำที่วัจสาพูดนั้นไม่ต่างจากที่กนิษฐาพูดเลย เพียงแต่ธัชชัยฟังแต่วัจสา ทำให้ร่างกายที่ตึงเครียดนั้นรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา