ตอนที่ 136 นักแสดงดีเด่นกนิษฐา

ต๭นที่ 136 นักแสดงดีเด่นกนิษฐา ผู้ชายด้านหลังจ้องมาที่เธอ เอวบาง และรูปร่างผอมๆนั้น เหมือนกับจะหักลง ผู้หญิงคนนี้ มันช่าง… ธัชชัยค่อยๆหลุบตาต่ำลง “เธอกลับไปหอเถอะ อย่ามาวุ่นวายที่นี่เลย” ธัชชัยจะไล่เธอไป และไม่มีความอาวรณ์ใดๆทั้งนั้น วัจสาไม่ได้หันกลับไป แต่เพียงตอบเขานิ่งๆ “ฉันไม่วุ่นวายหรอก ถือซะว่าฉันเป็นมนุษย์ล่องหนแล้วกัน” “ที่นี่ไม่ต้องการคนแบบนี้ รีบกลับไปซะ!” ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา วัจสาจึงหันกลับไป มองลึกเข้าไปในตาเขา นี่เป็นชายหนุ่มที่แสนจะอบอุ่นเมื่อกี้ แล้วเขาก็เปลี่ยนท่าทีต่อเธอไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้ตอบกลับ แล้วพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วเดินตามทางเดินด้านหลังไป มันควรจะเป็นอย่างนี้ ที่นี่ไม่ต้องการมนุษย์ล่องหนอะไร เธออยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ที่มีประโยชน์ก็มีแต่กนิษฐา ไม่ใช่เธอ คนที่ได้รับเงินเดือนก็ไม่ใช่เธอ ให้เธออยู่ที่นี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ รีบจากไปเสียดีกว่า เธอหยุดก้าว เธออยากจะบอกให้เขาดูแลตัวเองดีๆ แต่ก็ติดอยู่ที่ปาก แล้วก็กลืนลงไป ช่างน่าขันเสียเหลือเกิน มองดูหญิงสาวที่จากไป ธัชชัยก็ยิ้มขึ้นที่มุมปาก จากนั้น พ่อบ้านภูษิตที่คอยดูแลวรพลอยู่ก็เดินออกมา “คุณหนูจะถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวให้ภูผารับเธอไปส่งที่โรงเรียนหน่อย” พ่อบ้านภูษิตตาเป็นประกายขึ้นมา แล้วตอบรับ “ได้ครับๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” “แล้วก็ เติมเงินในบัตรอาหารให้คุณหนูหน่อย” เขายกมุมปากขึ้นเบาๆ “เติมให้แวววัยด้วย ให้เธอคอยอยู่เป็นเพื่อนคุณหนู” พ่อบ้านตอบรับด้วยความยินดี “ทราบแล้วครับ คุณชายธัชชัยยังคงเอ็นดูคุณหนูมากที่สุด เห็นเธอผอมแบบนี้ คงจะมีเรื่องไม่สบายในใจ” “พูดมากจริง รีบไปจัดการได้แล้ว!” ธัชชัยพูดเสียงเรียบ ใช่แล้ว เป็นแบบที่พ่อบ้านบอก เห็นว่าเธอผอมลง อยากจะเอาข้าวกรอกปากเธอจริงๆ ให้เธออ้วนๆไปเลย! เวลาผ่านไปหกชั่วโมง วรพลค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขารู้สึกเหมือนกับฝันร้ายในชีวิตได้ผ่านไปแล้ว แต่พอลืมตาขึ้นมาเจอเพียงเพดานสีขาว และเสียงอุปกรณ์ที่คุ้นเคย ทำไมที่นี่ยังมีของพวกนี้อยู่อีก? เขาตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? อุปกรณ์พวกนี้จะตามเขาไปถึงไหนกัน? เมื่อกี้ในฝัน เหมือนเขาได้ยินกนิษฐาร้องเรียกเขา เสียงของเธอช่างน่าสงสาร ร้องเสียจนเขารู้สึกเจ็บปวด ถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมา ธัชชัยก็คงได้นำศพเธอมาไว้เคียงข้างเขาแน่ๆ เห้อ ธัชชัยนี้ เรื่องมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ยังทำให้เขาสบายใจไม่ได้ “พี่… ฟื้นขึ้นมา… พี่… พี่… รีบลืมตาขึ้นมา… ตา…” เป็นเสียงของธัชชัยที่อยู่ใกล้ๆนี้ และมีเสียงสะท้อนของเขาจากไกลๆดังตามมา แต่ทำไมธัชชัยถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ที่นี่คือนรก! เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ตามลงมาแน่ๆ! แต่นี่เป็นเสียงของธัชชัยจริงๆ วรพลลืมตาดูเพื่อความแน่ใจ แต่มันหนักเกินไป ราวกับมีก้อนหินทับอยู่บนเปลือกตาเขา ลืมไม่ขึ้น “ฉันคือธัชชัย พี่รีบฟื้นขึ้นมาเร็ว! พี่…” แล้ววรพลก็ได้ยินชัดเจน ว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ แล้วทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่? ทำไมถึงเรียกชื่อเขา? หรือว่านี่เป็นอีกด่านหนึ่งในนรก? เขาพยายามลืมตาขึ้นมา เพื่อที่จะเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน “พี่! พี่ฟื้นขึ้นมาแล้ว!” ธัชชัยที่ร่างกายซูบผอมกอดวรพลอยู่ ท่าทางอ่อนโยน กลัวว่าจะเสียเขาไปอีกครั้ง “ธัชชัย… เป็นแกจริงๆด้วย… แต่ว่าเมื่อกี้พี่เหมือนได้ยินเสียงของกนิษฐา… พี่ฝันไปแล้วรึเปล่า?” วรพลเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายอ่อนแอ เสียงแทบจะไม่มี ปกติเสียงของเขาก็แหบอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ฟังยากเข้าไปอีก แต่ธัชชัยฟังออก ว่าวรพลพี่ชายของเขายังคงนึกถึงกนิษฐาอยู่ แต่ผู้หญิงเลวคนนั้น ทำร้ายจนเขาต้องตกอยู่ในสภาพนี้! แต่กับเขาที่เป็นน้องชายห่วงแทบตาย ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเธอคนนั้นด้วยซ้ำ! ความรักใจสูงจนหาเปรียบมิได้ขนาดนี้เลยหรือ? มันสำคัญกว่าญาติพี่น้องหรือ? “ไม่ พี่ พี่ไม่ได้ฝันไป กนิษฐาเธอยังมีชีวิตอยู่ ถ้าหากพี่อยากเจอเธอ ก็ต้องรีบหายดีก่อน” ธัชชัยคิดว่าวรพลต้องได้ยินเสียงของกนิษฐาตอนที่ยังไม่ฟื้นแน่นอน “กนิษฐา ยังมีชีวิตอยู่?” วรพลตื่นตัวขึ้นมา ร่างกายเกือบจะรับไม่ไหว “อยู่ไหน… เธออยู่ไหน?” เสียงเครื่องวัดชีพจรดังขึ้นมา เตือนหมอภาคิน ว่าหัวใจของคนไข้เต้นไม่ปกติ เขาจึงรีบเข้าไปพูดกับวรพล “คุณชายใหญ่ สงบสติหน่อยครับ ผ่อนคลายครับ ใช่แล้ว ไม่ต้องรีบร้อน อีกเดี๋ยวก็ได้เจอเธอแล้ว” กว่าวรพลจะฟื้นมาได้ หมอภาคินคงไม่ยอมให้เขาเสี่ยงอีก ต่อให้ปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นอีกครั้ง แล้วโอกาสในครั้งที่สองก็น้อยลงแล้ว “คุณภูษิต รีบไปเรียกกนิษฐามา” ธัชชัยไม่รู้ว่าตัดสินใจแบบนี้ถูกหรือไม่ แต่เพื่อให้วรพลเชื่อฟัง เขาจึงต้องใช้กนิษฐามาช่วย เมื่อได้ยินว่าให้เรียกกนิษฐาเข้ามา วรพลจึงเริ่มรน “ไม่ ไม่ต้องเรียกเธอมา หน้าของฉันเหมือนผีขนาดนี้ เธอจะกลัวเอา ปิดหน้าต่าง และไฟ เร็วเข้า” ในความคิดของวรพลหลังจากที่เขาถูกเผานั้น มันเลวร้ายขนาดไหน ธัชชัยเข้าใจดี เขาไม่ได้ดีใจที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ แต่กลับกังวลว่ากนิษฐาจะกลัวตัวเอง ต่อคนที่ตัวเองรัก ก็อยากจะแสดงด้านที่ดีที่สุดออกมาไม่ใช่เหรอ? “วรพล… sky… ฉันเห็นแกแล้ว” ทันใดนั้น กนิษฐาปรากฏขึ้นที่หน้าประตู เธอยิ้มบางๆ ราวกับนางฟ้าผู้แสนดี เธอสวยมาก สวยมากจริงๆ ราวกับความฝัน… วรพลอึ้งไป เขามองเห็นกนิษฐาที่มีชีวิตเดินได้พูดได้มาปรากฏต่อหน้า ราวกับถูกสะกดวิญญาณ รอจนเขาได้สติคืนมา จึงพยายามเบนหน้าหนี ไม่ให้กนิษฐาเห็นหน้า เมื่อนึกถึง “การดูแลอย่างใกล้ชิด” ที่ธัชชัยบอก กนิษฐากลับรู้สึกรังเกียจขึ้นมา คุกเข่าลงที่พื้น วรพลที่อยู่ริมหน้าต่าง น้ำตาไหลริน “sky เป็นฉันเองที่ไม่ดี คุณไม่ต้องกังวลไป ในใจของฉัน ยังรักและหวงแหนเสมอ ยังเป็นชายหนุ่มในดวงใจ เด็กน้อยที่ไม่รู้จักความรักอย่างฉัน ฉันผิดไปแล้ว ฉัน… ทำให้คุณต้องผิดหวัง แต่ว่าสวรรค์ได้ให้โอกาสอีกครั้ง… ฉันจะรักษามันไว้ให้ดี เพื่ออนาคตของพวกเรา คุณห้ามทิ้งฉันไปนะ” เอวบางที่พาดอยู่ข้างเตียงสั่นเบาๆ เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดออกมาแบบไม่มีเสียง ท่าทางนั้น ใครเห็นก็ต้องสงสาร ยิ่งเป็นวรพลที่รักเธอยิ่งกว่าอะไร? “blue อย่าร้อง ผมไม่ได้โทษคุณ จริงๆ ผมไม่โทษคุณเลย” ในใจของวรพลเห็นน้ำตาของเธอจนบีบรัดแน่น ลืมแม้กระทั่งร่างพิการนี้ ว่าใครเป็นคนทำ! คนที่เห็นต่างประทับใจในภาพนั้น มีแต่ธัชชัยที่ยืนมองดูเธอเล่นละคร ผู้หญิงคนนี้เก่งจริงๆ เดี๋ยวก็เป็นเจ้าหญิงบริสุทธิ์ เดี๋ยวก็เป็นนางมาร! “โอเค พี่เพิ่งฟื้น ร่างกายยังอ่อนแอ เดี๋ยววันหลังกนิษฐาก็มาอีก ดูท่าพวกพี่ก็น่าจะเหนื่อยกันแล้ว” ธัชชัยพูดจบ ก็หันมาพูดกับพ่อบ้านภูษิต “คุณภูษิตครับ ช่วยพากนิษฐาออกไปพักก่อนเถอะครับ” เขาไม่ยอมให้กนิษฐายิ่งเข้าใกล้พี่เขามากขึ้นเป็นแน่ ความเปลือกปลอมและความแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาของเธอมันช่างน่ากลัว ยิ่งทำให้พี่ชายเขาน่าสงสาร ผู้หญิงคนนี้แผลงฤทธิ์ร้ายกาจหลายครั้ง แต่พี่ชายของเขากลับไม่ยอมเปลี่ยนความคิดเสียที ยิ่งอยากจะเข้าใกล้คนที่ทำร้ายมากขึ้น เธอวางยาอะไรให้พี่ชายเขากันแน่! หรือพี่ชายเขาเสียสติไปแล้ว “งั้นก็ดี วันหลังค่อยมาเยี่ยมคุณใหม่ ครั้งหน้าคุณต้องดีขึ้นนะ ต้องดูแลตัวเองดีๆ ไม่เพียงเพื่อตัวเอง เพื่อฉันด้วยเหมือนกัน! บนโลกนี้ ไม่มีใครดีกับฉันเท่าคุณแล้ว! วรพล ตกลงกับฉันนพ ว่าต้องรีบหายดี ได้ไหม? ฉันขอร้อง” ถ้ากนิษฐาเข้าวงการบันเทิง ก็คงอินกับบทมาก การแสดงของเธอช่างน่าตกใจ ทุกครั้งที่เธอแสดงว่าหัวเราะหรือร้องไห้ มันช่างเหมือนจริง กนิษฐา แต่เมื่อออกมาจากห้องไอซียู สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที ผู้ชายที่น่าขยะแขยงคนนั้นจับที่เสื้อผ้าเธอแล้ว เธอจึงรีบถอดทิ้ง ที่จริงไม่รู้สึกอะไรกับเขา แถมหน้าที่เละเหมือนผีนั้น แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว อยากจะอ้วก ถ้าไม่ใช่เพื่อ “การดูแลอย่างใกล้ชิด” ของธัชชัยแล้ว เธออาจจะอ้วกต่อหน้าวรพลไปแล้ว เมื่อมาถึงห้องผู้ป่วยด้านข้างแล้ว กนิษฐาทนไม่ไหว รีบเปลี่ยนชุด แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เธอเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน นอกจากธัชชัยแล้ว เธอก็ไม่ยอมให้ใครมาแตะตัวอีก บุรีเอาแต่มองกนิษฐา ดูจากการที่เธอเดินออกมาแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปนั้น เธอไม่ชอบวรพลจริงๆ ถึงขึ้นรังเกียจเลยด้วยซ้ำ แต่กลับแสดงท่าที “สงสาร” ออกมา ทำให้บุรีตกตะลึง ดูแล้วเธอคงรักธัชชัยมากจริงๆ เพื่อเขา เธอยอมทำได้ทุกอย่าง วรพลในห้องไอซียู มองทอดไปทางที่กนิษฐาเดินตากไป ถึงแม้ว่าเธอจะเดินออกไปแล้ว แต่เขาก็เป็นเหมือนกับคนขาดยาอย่างนั้น “พี่ ไม่ต้องดูแล้ว พักผ่อนก่อน เธอหายไปแล้ว” ธัชชัยอยากจะกำจัดผู้หญิงคนนี้ไปจากชีวิตพี่ชายของเขา เขาก็คงไม่ถูกผู้หญิงหลอกจนหัวหมุนแบบนี้ เพียงแต่ตอนนี้ กนิษฐาเป็นอะไรไป พี่ชายของเขาคงไม่อยากมีชีวิต!