ตอนที่ 138 ค่อยๆ กินเธอทีละคำ

ต๭นที่ 138 ค่อยๆ กินเธอทีละคำ กนิษฐามองผู้ชายที่อยู่ด้านบนด้วยความรู้สึกล้ำลึก ทุกคำพูดและการกระทำของเขาดึงดูดเธอ อยากจะกลายร่างเป็นนางพญาแล้วจับเขากินไปทั้งตัว ให้เขากลายเป็นของเธอคนเดียว แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา “ธัชชัย นายนี่ช่างยั่วยวนจริงๆ นายรู้ไหม? ฉันอยากจะกินนายทั้งเป็น!” กนิษฐาหัวเราะร่า “กินเหรอ? ฉันว่าฟันเธอจะเคี้ยวไม่ไหว กระดูกฉันมันแข็ง” ธัชชัยตอบเรียบๆ “กระดูกแข็งก็ดี ฉันชอบ ขัดฟันดี” ลิ้นสีชมพูของกนิษฐาแลบออกมา ราวกับงูกำลังให้ท่า มองดูอาจจะสวยงาม แต่ที่จริงแล้วมันช่างอันตราย “ถ้าขัดถูกฟันก็คงจะไม่ดี” ธัชชัยไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ บอกตามตรงว่ากนิษฐาเป็นผู้หญิงแบบที่ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องเกิดอารมณ์ ธัชชัยก็เช่นกัน แต่เขามองเธอเป็นผู้หญิงของพี่ชายมาตลอด จึงไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง “ต่อให้ฟันของฉันร่วงจนหมด นายก็ต้องถูกฉันกินทั้งหมด” ในความคิดของกนิษฐา ความรักของเธอนั้นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เธอจึงมีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของผู้อื่น และเธอไม่เคยสนใจความคิดของผู้อื่น แต่ว่าเธอคงคิดมากไป ต่อให้เธอมีโอกาสได้ฟันหัก ธัชชัยก็ไม่มีทางยอมให้เธอ เพียงแค่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ต้องดูเชิงเธอก่อน ยังไงซะอาการป่วยของพี่ชายก็ยังต้องการเธอ จึงต้องยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อความมีอยู่ของพี่ชาย ต้องยอมอย่างหนึ่งเพื่อแลกอีกอย่างหนึ่ง คำพูดนี้ถูกต้อง ธัชชัยเปลี่ยนเรื่องคุย “สองวันนี้เธอไม่ต้องไปดูพี่ชายฉันแล้ว ฉันจะดูเขาเอง” กนิษฐาเข้าใจในความหมายของธัชชัยในทันที บางครั้งการคุยกับผู้หญิงฉลาดก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีซักเท่าไหร่ เช่นเดียวกับตอนนี้ “ใช้มารยาหญิงเหรอ? ฮ่าๆๆ” กนิษฐาหัวเราะร่า เธอชอบที่จะออดอ้อนต่อหน้าธัชชัย เธอไม่สนว่าอีกฝ่ายจะชอบหรือไม่ “นายเกลียดมารยาหญิงมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงมาให้ฉันทำเองเสียหล่ะ?” “กนิษฐา ฉันจะบอกเธออีกครั้ง เธอกำลังแก้ตัวในสิ่งที่เธอทำผิดไป อย่ามาทำตัวใสซื่อต่อหน้าฉันอีก!” ถ้าหากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้มีประโยชน์ เขาก็คงอาจจะไม่ฆ่าเธอ แต่อาจจะส่งเธอให้โสธร เอาไปทำเงิน สวยแบบนี้น่าจะได้มูลค่าอยู่ ธัชชัยเป็นนักธุรกิจ เขาสนใจแต่เรื่องผลประโยชน์ “ทดแทน? ฉันใช้เนื้อกายทดแทนได้ไหม?” กนิษฐาใช้ตาที่เป็นประกายมองช้อนไปที่เขา เธอแสดงท่าทีแบบนี้ออกมาอยู่เรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นผู้หญิงของพี่ชาย ธัชชัยก็คงจัดเธอซักตั้ง เนื้อตัวของกนิษฐาสะอาด เพราะถ้าไม่ใช่ผู้ชายที่เธอชอบ ก็แตะต้องเธอไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว พี่ชายของเขายังไม่ได้สัมผัสความชั่วร้ายของเธอคนนี้ เมื่อคิดเช่นนี้ ก็คิดว่าพี่ชายของเขาคงจะบ้าไปแล้ว ไม่เคยสัมผัสแม้แต่ความรัก ยังถูกทำร้ายจนถึงเพียงนี้ ตอนนี้ก็ยังคงนึกถึงอยู่ตลอดเวลา ความรักที่บริสุทธิ์มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ? ถึงทำให้หลงจนหัวปักหัวปำได้? คาดว่ากนิษฐาคงลงมือหนักไป และพี่ชายของเขาคงโง่เกินไป ถ้าเป็นเขาก็คงไม่ทำเช่นนี้ อยากได้ก็จะออกตัวไปเลย เหมือนกับที่เขาทำกับวัจสา เมื่อนึกถึงเธอ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา “เรื่องของเธอ ก็ไว้บนตัวเธอก่อนนั่นแหละ อยากจะเอาเมื่อไหร่ ค่อยมาล่ะกัน” แต่ว่าใช้อีกทางหนึ่ง แล้วค่อยๆลงมีดทีละนิดๆ! ธัชชัยใช้คำพูดเดียวยุติหัวข้อที่เป็นเรื่องคลุมเครือทั้งหมด กลับมาที่เรื่องเดิม “ฉันจะอธิบายให้เธอฟังก่อนเรื่องนึงนะ คราวหลังเจอพี่ชายฉัน ห้ามอยู่นานกว่าสามนาที ส่วนเหตุผล เธอคิดเอาเอง และในเนื้อหาที่คุยกัน ต้องเป็นไปในแง่บวก ต้องเป็นกำลังใจให้เขารับการรักษา ให้เขาปลูกถ่ายผิวหนัง เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง” กนิษฐาก็มองธัชชัยอยู่อย่างนั้น ใบหน้าหล่อเหลา และริมฝีปากนั้น รับกันได้ดี ไม่มีส่วนไหนที่ไม่ทำให้เธอหลงใหล ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ขนาดนี้? ทำให้คนลืมตาไม่ขึ้น! “ถ้าหากไม่วางใจ นายก็เขียนบทมาสิ นายนี่ เป็นทาสผู้น้องที่ซื่อสัตย์จริงๆ” “เธอต้องจงรักภักดีเชื่อฟังฉัน มิเช่นนั้น เธอก็จะถูกเอาไปขายที่ซ่อง ให้ผู้ชายได้เชยชมเรื่องร่างของเธอ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะตาย” ธัชชัยไม่ได้พูดเฉยๆ เขาสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไม่ลังเล “ธัชชัย นายพูดแบบนี้ ฉันกลัวนะ หรือจะต้องฝึกบนตัวนายก่อน?” กนิษฐาตอบอย่างเป็นท่วงทำนอง และท้าทายธัชชัยอยู่ตลอด แต่เขายังฆ่าเธอไม่ได้ จึงทำได้แค่ทนต่อไป ถ้าหากไม่ใช่เพราะพี่ชายของเขา เขาก็คงฆ่าเธอไปตั้งนานแล้ว! เพียงแค่มีความหวังเล็กๆให้พี่ชายเขาได้มีชีวิตต่อไป เขาก็จะไม่ยอมปล่อยไป ก็เหมือนกับที่พี่ชายเขาไม่ยอมปล่อยไปง่ายแบบนั้น! ตั้งแต่เด็ก ก็มีพี่ชายคอยอยู่ข้างๆเขาอยู่ตลอด เขามอบวัยเด็กที่แสนสวยงามแก่เธอ โตมาก็คือชีวิต ที่แลกมาด้วยอีกชีวิต แต่เขากลับทำอะไรเพื่อพี่ชายไม่ได้เลย ผู้หญิงคนนี้เป็นหมากตัวสำคัญ และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พี่ชายเขาต้องการ เขาจะต้องดูแลเธอแทนพี่ชายของเขา รอให้พี่ชายหายดี แล้วเก็บไว้ให้เขาใช้! “กนิษฐา เธอรู้คุณค่าของตัวเองอยู่ตรงไหน ฉันก็ดีใจแทนพี่ชายของฉัน แต่อย่าหาว่าฉันโหดร้าย ฉันเคยบอกแล้ว ว่าให้พี่ฉันหายดี เธอถึงจะสบายดี ถึงตอนมีชีวิตจะไม่อยากอยู่กับพี่ชายฉัน แต่ตายแล้วก็ต้องเป็นศพไปเฝ้าอยู่ดี! เสียงของธัชชัยนั้นหนาวกว่าอากาศด้านนอกเสียอีก ผู้หญิงที่ชอบท้าทายความอดทนของเขาคนนี้ มันมากไปแล้ว! แต่ในใจกนิษฐาก็กลัว ถึงว่าว่าภายนอกจะดูเฉยๆ แต่ที่จริงไม่ใช่อย่างนั้น “นายยังมีแผนอื่นอีกไหม? เอาแต่เรื่องนี้มาขู่ฉันทุกวัน” “ไม่มีแล้ว แค่เรื่องนี้ก็พอแล้ว เพราะมันมีผลต่อเธอ!” ธัชชัยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ธัชชัยไม่เชื่อในเสน่ห์และพลังของความรัก แต่มันกลับเกิดขึ้นกับเขาบ่อยๆ กนิษฐาเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยกลัวใครอยู่แล้ว แต่กลับยอมทนเพื่อธัชชัย และทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ เขากลับสัมผัสไม่ถึง แต่อีกคนกลับช่วยตอบให้เขาเสมอ หลังจากนั้นสามวัน วรพลก็สามารถถอดเครื่องช่วยหายใจได้แล้ว หลังจากนั้นห้าวัน อาการที่ปอดของเขาก็เริ่มดีขึ้น อุปกรณ์ในส่วนต่างๆในร่างกายก็สงบนิ่งลง และเป็นไปในทางที่ดีขึ้น ค่อมาครึ่งเดือน เขาก็สามารถดูดอาหารเข้าร่างกายอย่างง่ายๆได้แล้ว ทั้งหมดต้องยกเป็นผลงานของกนิษฐา ที่ใช้ในศรัทธาแห่งความรักทำให้อาการเขาดีขึ้นเรื่อยๆ อาการของเขาก็เริ่มดูมีความหวังในการรักษามากขึ้น ในใจเอาแต่เฝ้านึกถึงคนที่ยังไม่ตาย เขาไม่ยอมตายก่อนแน่ๆ กนิษฐารู้ดีว่าตัวเองไม่ควรทำตามที่ธัชชัยต้องการ ยังไงซะเป้าหมายของเธอคือการฆ่าวรพล ชื่อของสองพี่น้องตระกูลศรีทองอยู่ในบัญชีดำของคนๆนั้นแล้ว แต่เพื่อธัชชัย เธอยอมที่จะทำผิด และแน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่เสี่ยงตาย! เธอไม่เห็นว่าธัชชัยมีท่าทีอาการเหมือนผู้ที่เสียคนรักแล้ว และเธอยังคงเรียกร้อง “การดูแลอย่างใกล้ชิด” อยู่ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเธอทำเรื่องพวกนี้อย่างไม่เต็มใจ เป็นการเสแสร้งออกมา แต่ความโหยหาความอบอุ่นของกนิษฐา ธัชชัยก็คือยาพิษ เพียงแค่เธอได้ลองเพียงครั้งเดียว ก็จะหนีไม่พ้นความควบคุมจากเขา ในใจมีความต้องการคอยบงการอยู่! ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน กนิษฐาเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร ที่เธอรักกลับไม่ได้ ความปรารถนาตัวเองแรงกล้า การหลงรักผู้ชายคนหนึ่งก็เหมือนกับม้าป่าที่ถูกกักไว้ เจ็บปวด โหยหา ต้องการจนแทบจะทนไม่ไหว แค่เป็นทุกที่ที่มีธัชชัย กนิษฐาก็จะไปทั้งนั้น ไม่ว่าจะอันตรายหรือไกลแค่ไหน เธอก็ยินยอม มิเช่นนั้นเธอคงไม่ยอมลงมาจากหอคอยนั้นหรอก ผลตอบแทนขององค์หญิงที่ถูกลืม มาที่นี่ก็เจอแต่คำพูดเหยียดหยาม ถึงขั้นดูถูก ทุกที่ที่กนิษฐานั้นทนอยู่ได้ ก็เพราะว่ามีธัชชัย แต่ว่าวันนี้ เขาไม่อยู่ ก็ดูเศร้าหมอง ครึ่งเดือนมานี้ วัจสาไม่ได้ไปเหยียบที่โรงพยาบาลเลย ธัชชัยบอกมาแล้ว ว่าที่โรงพยาบาลไม่ต้องการคนล่องหน เพราะว่าไม่มีประโยชน์ มีแต่เป็นอุปสรรคการรักษา และการเป็นสามีภรรยาของเธอและวรพลนั้น ก็เป็นแค่ในนาม เพราะที่นั่นมีหญิงสาวที่เขารักมากที่สุดอยู่ กนิษฐานั่นเอง คนที่ปลุกเขาขึ้นมาได้ เธอไม่ได้เป็นหมออะไร และช่วยอะไรหมอภาคินไม่ได้ ที่เธอมีก็แค่ฐานะภรรยานี้ แต่การที่เธอไม่ได้ไปโรงพยาบาลไม่ได้หมายความว่าเธอไม่เป็นห่วงวรพล เธอยังคงโทรถามอาการเขากับพ่อบ้านทุกวันๆ ตอนแรกบอกว่าวรพลถอดเครื่องช่วยหายใจแล้ว และเฝ้าดูอาการผ่านอุปกรณ์ร่างกายปกติแล้ว สุดท้ายดีขึ้นจนถึงขั้นที่ดูดอาหารได้เอง วัจสาเชื่อว่าอาการของวรพลไม่ห่างไกลจากคำว่าแข็งแรง เธอยังคงอดเชื่อถึงเรื่องของพลังแห่งความรักไม่ได้ วัจสาดีใจแทนวรพลจริงๆ ในกระเป๋าของเธอมีเอกสารหย่าอยู่ เธอเซ็นชื่อแล้วทั้งสองฉบับ และเธอคิดเรื่องนี้มานานแล้วจึงทำ เธอไม่อยากเอาสมบัติของตระกูลศรีทองติดตัวออกมา มันไม่ใช่ของๆเธอ ตอนนี้กนิษฐากลับมาแล้ว วรพลก็อาการค่อยๆ ดีขึ้นแล้ว เธออยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์อะไร สิ่งที่ผ่านมาและผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอมาที่นี่สามเดือนแล้ว ก็เหมือนกับมันเป็นเพียงความฝัน ได้อะไรขึ้นมา? วัจสาเหมือนกับไม่ได้อะไรขึ้นมา แล้วเสียอะไรไป? ต่อให้เธอไม่ยอมรับ ตัวเองก็รู้ดี ว่าตัวเองเสียหัวใจ และความบริสุทธิ์ไป ที่จริงวัจสาอยากจะวางใบหย่าไว้ที่พ่อบ้านภูษิต ให้เขาเอาไปให้วรพล แต่เธอก็กลัวว่าอาการของเขาจะไม่ดีขึ้น แล้วจะกำเริบขึ้นมาใหม่ วัจสาจึงอยากจะส่งไปช้ากว่านี้หน่อย เธอกลัวว่าหลังจากเธอเริ่มตั้งตัวได้ เธอจะกลับไปที่บ้านเดิมขุนทดไม่ได้อีก และเธอเองก็ไม่อยากกลับไป หลังจากที่ทำเรื่องเรียนจบแล้ว เธอก็คงหาที่ฝึกงานได้อย่างสบายใจ และถือเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ตัวเอง! สู้ๆ วัจสา ! เธอให้กำลังใจตัวเองในใจเบาๆ