ตอนที่ 139 เจอตัวคุณชายเอง อึ้งไปเลยใช่ไหม

ต๭นที่ 139 เจอตัวคุณชายเอง อึ้งไปเลยใช่ไหม โรงอาหารในตอนกลางวันคนเยอะมาก วัจสานั่งคิดเรื่อยเปื่อยอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งแวววัยเข้ามาเรียก “คิดอะไรอยู่? วันนี้เหม่อทั้งวันแล้ว” ฉันหยิบของออกจากถาดอาหาร “นี่ ดูสิฉันซื้ออะไรมา? ไก่นิวออลีนที่เธอชอบไง แล้วยังมีสลัดผลไม้ที่ต่อคิวโหดแสนโหดอีก ดีใจใช่ไหมล่ะ?” แวววัยยิ้มแล้วเดินอ้อมไปนั่งลงตรงข้ามวัจสา ในช่วงนี้ เธอทำตามที่ธัชชัยสั่งทุกอย่าง หาวิธีต่างๆซื้อของกินมาให้วัจสา ต้องขุนให้เธออ้วนขึ้น รับเงินมาแล้ว ยังไงซะก็ต้องใช้แทนเสียหน่อย ในบัตรโรงอาหารเธอมีคูปองเยอะมาก มากพอที่จะกินทั้งปี แล้วยังมีเงินค่าขนมสำหรับวัจสาอีก และวัจสาไม่รู้เรื่องพวกนี้ คิดว่าแวววัยเห็นว่าเธอไม่มีความสุข จึงใช้เงินน้ำพักน้ำแรงตัวเองซื้อของมาทำให้เธอดีใจ เธอรู้ดีว่าแวววัยไม่ได้มีเงินมากมาย แล้วตอนนี้ยังต้องมาเปลืองกับเธออีก เธอยิ้มขึ้นฝืนๆแล้วพูดขึ้น “แวววัย เธอถูกหวยหรือว่าอะไรเนี่ย? ทำไมซื้อของกินมาเลี้ยงฉันเยอะแยะติดต่อกันหลายวันแล้ว ถ้าเป็นเธอเมื่อก่อน คงจะเสียดายน่าดู อย่าว่าแต่เธอ ฉันเองก็เสียดาย นานๆทีก็พอได้ ไม่ต้องซื้อทุกวัน” วัจสานึกหากตัวเองหย่ากับวรพลแล้ว เงินคงหามาได้ยาก และต้องเลี้ยงตัวเองในชีวิตที่เหลืออยู่ แล้วยังต้องทำงานเก็บเงินคืนให้คุณภูษิตอีก เธอไม่อยากจะติดหนี้ตระกูลศรีทอง “ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก กินได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ยังไงซะก็มีคนเลี้ยงพวกเรา!” แวววัยตักไก่ใส่จานของวัจสา แล้วพูดด้วยความภูมิใจ ที่จริงแวววัยค่อนข้างอิจฉาที่วัจสามีคนคอยดูแลอย่างนี้ เอาใจใส่เธอทุกระเบียด กลัวเธอกินไม่อิ่ม นอนไม่หลับ “มีคนเลี้ยง? ใคร? ชโนดมหรอ?” วัจสาชินกับการพูดเสียดสีแวววัยเช่นนี้ ลืมเรื่องที่คนเลวนั้นแต่งงานไปชั่วขณะ แต่ว่าในใจลึกๆยังคงหวังว่าคนที่เลี้ยงจะเป็นธัชชัย เธอรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่าต้องเป็นเขา ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นเขา แต่เธอนั้นคิดถึงเขามาก ความคิดแบบนั้น แทรกซึมเข้าไปส่วนลึกในใจเธอเรียบร้อยแล้ว และยังคงอยู่ในใจเสมอ ไม่กล้าไม่แตะต้อง “วัจสา ไหนบอกว่าจะไม่พูดถึงสารเลวคนนั้นแล้วไง? เขาแต่งงานไปแล้ว อยากอยู่กับใครก็ไป” แวววัยรู้สึกแย่ที่จะพูดถึง คำพูดตัดพ้อของแวววัยนั้น วัจสาก็นึกถึงมโนดมที่แต่งงานกับหญิงสาวที่มียศตำแหน่งไปแล้ว และก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไปพูดสะกิดแผลแวววัยเข้า จึงรีบพูดขอโทษ “ฉันขอโทษ แวววัย ดูความจำฉันนี่สิ ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท แต่ว่าถ้าไม่ใช่เขา แล้วจะเป็นใครกันล่ะ?” พูดจบ เธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ที่จริงมโนดมดีกับแวววัยมาก เขารู้ว่าเธอไม่ได้ร่ำรวยอะไร จึงพาแวววัยไม่กินร้านอาหารดีๆอยู่เสมอ หนึ่งมื้อก็ราคาเท่ากับค่าอาหารของแวววัยครึ่งเดือน แวววัยไม่เคยไปกับเขาโดยลำพัง ทุกครั้งเธอจะลากวัจสาไปด้วย แต่ก็ดีเพราะเป็นเช่นนี้ แวววัยจึงไม่ถูกสารเลวหลอกไปทำมิดีมิร้าย! “ยังมีใครอีก?” แวววัยรีบกินสลัดในจาน “ก็เศรษฐีอย่างธัชชัยไงล่ะ…” เธอพูดจบเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป นี่เธอพูดมากไปแล้ว นี่หลุดอะไรออกไปเนี่ย ธัชชัยสั่งไว้ว่าไม่ให้บอก “เรื่องที่ดี” เมื่อได้ยินชื่อที่ออกมาจากปากแวววัย วัจสาก็ใจเต้นแรง และแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอเบือนหน้าหันไปอีกทาง แล้วรีบคีบสลัดในชามเข้าปาก “ทำไมถึงเป็นเขาได้? เขาดูแลพี่ชายเขาอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ? ทำไมมีเวลามาเลี้ยงพวกเรา…” “ใครว่าเป็นไปไม่ได้?” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในระหว่างที่ธัชชัยกำลังครุ่นคิด กว่าเธอจะได้สติคืนมา ผู้ชายคนนั้นก็นั่งลงตรงหน้าเธอแล้ว ร่างใหญ่ที่อยู่ตรงหน้านั้นทำให้ยากที่เมินเขา ผู้ชายคนนั้นยกมุมปากยิ้มขึ้นมา “เป็นไงล่ะ? เซอร์ไพรส์ไหม?” มองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม วัจสาตาเป็นประกายขึ้นมา แต่ปากกลับตอบในสิ่งตรงข้ามออกไป “ตกใจมาก ไม่ดีใจเลยสักนิด” ธัชชัยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมสีดำขลับนั้นยังเปียกอยู่ ราวกับเป็นเหมือนสัตว์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทำให้คนอยากเอื้อมมือไปจับ วัจสาต้องทนมากๆที่จะไม่ทำเช่นนั้น เขาต่างกับที่เธอเจอเมื่อครึ่งเดือนก่อนมาก ไม่มีเคราแล้ว เผยให้เห็นใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาและยิ่งดูอ่อนเยาว์ลง “จริงเหรอ? ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้ว ฉันได้ยินเสียงใจเธอเต้นแรงเลยนะ” ธัชชัยยกมุมปากขึ้นเบาๆเป็นเชิงยิ้มเย้ย วัจสาได้ยินที่เขาพูด ก็จับที่หน้าอกตัวเอง และเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไปเมื่อได้สติ บอกตามตรง ว่าตัวเองใจเต้นแรงขึ้น ไม่เจอกันเป็นเวลาครึ่งเดือน เสน่ห์ของเขามีแต่เพิ่มขึ้น เพราะตัวเองคิดเช่นนั้น จึงทำให้เขารู้ทัน เขายิ้มแบบแฝงความนัยว่า “อย่าคิดว่าจะปิดได้” ได้สิ เป็นเพราะเธอที่ทำอะไรไม่เนียนเอง จึงทำให้เขาจับได้ง่ายๆ แต่ก็จะโทษเธอไม่ได้ เป็นเพราะเธอที่ใสซื่อเกินไป “ดูสิ ใจเธอซื่อสัตย์กว่าปากอีก!” ธัชชัยหัวเราะร่าขึ้น เพราะสิ่งที่เธอทำทำให้เขารู้สึกพอใจมาก และทำให้รู้สึกได้ ว่าเธอนึกถึงเขา และด้วยอาการของวรพลดีขึ้นเยอะมาก ธัชชัยก็สภาพจิตใจดีขึ้นเช่นกัน “หึๆ” แวววัยรีบกินปีกไก่ของตัวเองจนหมด “ฉันกินอิ่มแล้ว ไม่รบกวนพวกเธอแล้ว” เธอรู้สึกว่าถ้าอยู่ตรงนี้ต่อ อาจจะอึดอัดตายได้ คนรักกันคู่นี้หวานเสียยิ่งกว่าน้ำตาล แวววัยจึงอยากจะขอตัว ถ้าปกติแล้ว วัจสาคงต้องหาวิธีรั้งแวววัยเอาไว้ หรือหาข้ออ้างออกไปกับเธอ แต่วันนี้เธอไม่ได้ทำ คงไม่ใช่เพราะเรื่องความรักแน่ๆ แต่เพราะวันนี้เธอมีเรื่องจะคุยกับธัชชัย และเรื่องนี้ ไม่เหมาะที่จะคุยกันสามคน ธัชชัยดูเหมือนยังไม่ได้กินข้าว เขารับตะเกียบจากมือวัจสาไป แล้วกินอาหารของเธอที่เหลือจนหมด เมื่อวัจสามองดูเรียวหน้าอันหล่อเหลาของธัชชัย เธอก็รู้สึกไม่อยากจะบอกลา รอจนกระทั่งเขากินเสร็จเรียบร้อย วัจสาจึงยื่นทิชชู่ให้เขา แล้วหันไปหยิบเอกสารหย่าที่เตรียมมาเรียบร้อยในกระเป๋า ยังไงซะวรพลก็ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ให้ธัชชัยก็คงจะเหมือนกัน เธอยื่นเอกสารหย่าไปตรงหน้าธัชชัย “นี่เป็นเอกสารหย่าของฉันและพี่ชายคุณ ฉันเซ็นทั้งสองฉบับแล้ว คุณไม่ต้องกังวลนะ แล้วก็ฉันจะออกไปตัวเปล่าแน่นอน ส่วนของใช้เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์จะกลับไปเก็บ ถ้าหากคุณยังไม่วางใจ ให้ป้าอ้อยหรือคุณภูษิตมาเฝ้าฉันก็ได้” ธัชชัยเช็ดมือเสร็จแล้วตามด้วยเช็ดปาก “คุยที่นี่ไม่ได้ ต้องกลับบ้านไปคุย แล้วค่อยพูดถึงรายละเอียด คืนนี้ฉันกลับไป แล้วเธอก็รอฉันที่บ้านให้เรียบร้อยแล้วกัน แต่อาจจะกลับดึกหน่อยนะ” ธัชชัยพูดจบก็ยืนขึ้นมา ทุกคำพูดของเขาเหมือนกับเป็นมนต์สะกด ความรู้สึกเมื่อเขาพูดว่า”ให้เรียบร้อย”นั้นรู้สึกคลุมเครือมาก ราวกับกำลังสั่งให้เธอทำตาม ร่างสูงนั้นเดินจากไปไกลแล้ว วัจสาค่อยๆเข้าสู่ห้วงความคิด กลับบ้านคุยรายละเอียด? แต่ก็ดีเหมือนกัน ในโรงอาหารที่มีคนเดินไปมาไม่มีอะไรน่าคุย และไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะกับการคุยเรื่องน่าเศร้าอย่างหย่าร้างด้วย แต่ธัชชัยบอกว่าตัวเองจะกลับมา วัจสาก็รู้สึกดีใจเล็กน้อย แล้วเธอกำลังดีใจอะไรกันนะ? เธอเม้มปาก แล้วค่อยๆเก็บเอกสารสองฉบับนั้นเข้ากระเป๋าดังเดิม ไม่มีใครคิด ด้านในห้องไอซียูที่ห่างจากที่นี่ไม่กี่พันเมตรนั้น เกิดเหตุการณ์ที่รุนแรงขึ้น ต้นเหตุมาจากขณะที่กนิษฐากำลังทานอาหารกลางวันอยู่นั้น ไม่ได้รับ “การดูแลอย่างใกล้ชิด” จากธัชชัย ครึ่งเดือนมานี้เขาทำตามที่พูดมาตลอด เขามาเฝ้ากนิษฐาทานอาหารทุกวัน บางครั้งก็ป้อนเธอ กนิษฐาคุ้นเคยกับการที่มีเขาในตอนกลางวัน ต่อให้เขาไม่มาหาเธอ กนิษฐาก็ยังเห็นเขานั่งเฝ้าพี่ชายอยู่ ในใจของกนิษฐา ที่ที่ได้เข้าใกล้ธัชชัย คือที่ที่ดีที่สุด ดังนั้นต่อให้ไม่มีบุรีคอยเฝ้า กนิษฐาก็จะไม่ไปจากธัชชัย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะหนีไปจากที่นี่ แต่ว่าวันนี้ ตอนทานอาหารกลางวัน กนิษฐาไม่เจอธัชชัย และเขาก็ไม่อยู่ในห้องไอซียูด้วย การที่กนิษฐาอาละวาดนั้นไม่ได้อยู่นอกเหนือความคาดคิดของบุรีเลย “บอกฉันมานะ ว่าธัชชัยไปไหนกันแน่?” เธอจ้องดวงตาคู่งามของบุรี ราวกับมีอะไรจะพูดกับเขา เธอแทบจะเข้าไปฉีกเขา บุรีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ “ตุณธัชชัยอาจจะกลับ เดี๋ยวเขาก็กลับมา” การจากไปของธัชชัย บุรีไม่คิดว่ามีอะไรแปลก เขารู้สึกธัชชัยมีธุระที่ตัวเองต้องจัดการเหมือนกัน ยังไงซะ ทาสผู้น้องอย่างเขาก็ต้องคอยอยู่ข้างกายวรพลอยู่แล้ว เขาอาจจะไปทำธุระในบริษัท ในเรื่องพวกนี้ ผู้ชายที่คิดน้อยอย่างบุรีก็คงไม่ไวไปกว่าความรู้สึกของกนิษฐา “ไม่สิ ธัชชัยต้องไปหานังวัจสานั่นแน่ๆ! ภายนอกทำเป็นเรียบร้อย แต่ที่จริงคงง่ายกว่าที่คิด” บุรีอึ้งไป เพราะเขาเห็นความโกรธในตาของกนิษฐา และเป็นความอาฆาตที่ต้องการจะฆ่า เขารู้สึกเศร้าแทนวัจสาจริงๆ ถ้าหากเป็นอะไรกับคุณชายจริงๆ คงจะถูกเธอฆ่าตายแน่ๆ! และวิธีที่เธอคนนี้ทรมานคนอื่นนั้น ช่างน่ากลัว!