ตอนที่ 140 สับผู้หญิงคนนี้ซะ

ต๭นที่ 140 สับผู้หญิงคนนี้ซะ “กนิษฐา นี่เธอคิดมากไปรึเปล่า? วัจสาเธอเป็นพี่สะใภ้คุณชายนะ… พวกเขาจะมีอะไรกันได้ยังไง?” บุรีตอบอย่างติดตลก เพื่อที่จะลดความอยากฆ่าของเธอ แม้บุรีที่ไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไร ยังสัมผัสได้ถึงความโมโหของกนิษฐา รู้ได้ว่าเธอโกรธขนาดไหน เขาได้แต่ช่วยพูดให้ความสัมพันธ์ระหว่างวัจสาและธัชชัยดูไม่มีอะไร แต่กนิษฐาไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอกัดฟันกรอด “อย่างนั้นก็สมควรตาย! อยากจะอ่อยธัชชัยในฐานะพี่สะใภ้เหรอ? เธอไม่คู่ควร!” บุรีหนักใจ เพราะกนิษฐาได้ใส่ชื่อวัจสาเข้าในบัญชีดำเธอแล้ว กลัวว่าหลังจากนี้เธอจะไม่ได้อยู่ดี บุรีก็ไม่รู้ว่าวัจสาไม่ใช่ภรรยาของวรพลจริงๆ เพราะเขารู้สึกได้ ว่าธัชชัยค่อนข้างใส่ใจเธอคนนี้ แต่เธอก็คงจะสู้กับกนิษฐาไม่ได้! เขารู้สึกเศร้าแทนเธอจริงๆ ทันใดนั้นกนิษฐาลุกขึ้นมาจากเตียง “ไม่ได้ ฉันต้องรีบไปหาธัชชัยที่บ้าน! ฉันจะต้องเห็นเขาเองกับตา!” เธอพูดแล้วเดินไปทางประตู แต่ยังดีที่ประตูห้องล็อคเอาไว้ บุรีรู้สึกตัวไว รีบไปห้ามเธอไม่ให้ปลดล็อคเอาไว้ “นี่ เธอรอเขาอีกหน่อยไม่ได้รึไง? เขาจะกลับมาอยู่แล้ว! เธอต้องเชื่อฉันสิ!” ที่จริงบุรีเป็นคนพูดจารุนแรงมาก เขาไม่รู้วิธีที่จะพูดดีๆกับผู้หญิงด้วยซ้ำ แต่กับกนิษฐาแล้วเขากลับอ่อนโยนเสียยิ่งกว่าอะไร “ฉันเชื่อนาย แต่ฉันไม่เชื่อว่านังวัจสาจะไม่ให้ท่าธัชชัย” กนิษฐาพูด เล็งไปที่พิกัดสำคัญของบุรีแล้วถีบเข้าไปอย่างแรง เพราะต้องทำหลายหน้าที่ ดังนั้นกนิษฐาก็เคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาก่อน เธอถีบเข้ามาแบบนี้ บุรีที่ไม่ได้เตรียมตัวจึงโดนเข้าอย่างจัง จุกมาก ไม่มีใครเข้าใจ! หน้าเขาแดงก่ำ แล้วกุมตรงนั้นเอาไว้ ทำไมเธอรุนแรงขนาดนี้? เธอทั้งน่าหลงใหลและสมควรตาย! สวยเสียจนทำให้ลืมหายใจ! กนิษฐาวิ่งพุ่งไปที่หน้าประตู คิดว่ากล้าที่เปิดออก แต่ไม่คิดว่าเธอไม่ขยับแม้แต่น้อย ไม่ว่าเธอจะใช้มือกระชากหรือใช้เท้าถีบ “บุรี! เปิดประตูนะ!” เธอหันมาตะโกนด้วยความโมโห แล้วพูดเสียงเข้ม บุรีพูดขึ้นด้วยเสียงแหบ “ไม่ได้ คุณชายสั่งเอาไว้ ว่าเธอออกไปข้างนอกโดยพลการไม่ได้ และนี่ก็เป็นหน้าที่ของฉัน ที่ไม่ให้เธอออกไปข้างนอก!” ท่าทางแข็งขืนของบุรี มันช่างดูน่าขันในสายตาของกนิษฐา เธอแค่ไม่มีวิธีที่จะทำให้เขาแหกกฎได้! เธอยิ้มอย่างเย็นเยือก บุรีเห็นแล้วก็ขนลุก เธอค่อยๆ เดินกลับมาที่หน้าโต๊ะ แล้วกวาดจากชามบนโต๊ะลงบนพื้น เกิดเป็นเสียงดังสนั่นขึ้นมา บุรีไม่สนความเจ็บที่มีอยู่แล้ว เขารีบเข้าไปห้ามสิ่งที่เธอกำลังจะทำไว้ “เธอนังผู้หญิงบ้า!” ไม่คาดคิดว่าในขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปล็อคคอกนิษฐา กลับถูกเธอก้มลงมากัด ผู้หญิงคนนี้ดุจริงๆ! กล้ามแขนกำยำของเขาแทบถูกกัดออกมาเป็นชิ้นๆ ทำไมฟันเธอถึงคมขนาดนี้? และยากที่จะคิดว่าแผลนี้เกิดจากหญิงสาวตัวเล็กที่ดูอ่อนแอคนหนึ่ง ทั้งเลวร้ายถึงกับเลือดตกยางออก! บุรีสะบัดมือออก กนิษฐาถูกปล่อยเป็นอิสระ เธอรีบพุ่งไปที่หน้าประตู ครั้งนี้เธอฉลาดขึ้นแล้ว ไม่ใช่ร่างกายตัวเองไปดันประตูอีก แต่เธอใช้เสียงเรียก เพื่อที่จะให้คนในห้องไอซียูได้ยิน! “วรพล! ช่วยด้วย ช่วยด้วย… sky… ช่วยฉันด้วย ฉันออกไปไม่ได้ มีคนขังฉันไว้!” บุรีอึ้งไป ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วรึเปล่า? เธอกล้าที่จะใช้วิธีหลอกล่อวรพล เพื่อมาช่วยเธอ? ทำให้คนป่วยไม่อาจฟื้นไข้ได้อย่างเต็มที่ ถ้าธัชชัยรู้ คงได้สับเขาเละเป็นชิ้นๆแน่ แค่เขาคิดก็รู้สึกกลัวแล้ว ผู้หญิงคนนี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ และไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมา เธอร้องเรียกอย่างสุดชีวิต วรพลก็คงยากที่จะไม่ได้ยิน และครึ่งเดือนกว่ามานี้ ได้ยินกนิษฐาให้กำลังใจตัวเองอยู่บ่อยๆ วรพลที่มีความหวังที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ก็ให้ความร่วมมือแพทย์ในการรักษาอย่างเต็มที่ เขาต้องกลับไปดีดั้งเดิม จึงจะเหมาะสมกับเธอ ดังนั้นเขาจึงรีบทำให้ตัวเองหายดี แล้วจึงไปศัลยกรรมต่อที่อเมริกาได้ ถึงแม้ว่าในสายตาวรพลนั้น เขารู้สึกว่ากนิษฐาไม่ได้รังเกียจรูปลักษณ์ของเขา แถมยังให้กำลังใจเขาอยู่เสมอ แต่ยิ่งเพราะเช่นนี้ เขาจึงยิ่งรู้สึกซาบซึ้งและประทับใจ ต่อให้กนิษฐาเคยเข้าร่วมกิจกรรมนั้น เขาก็ไม่สนใจ และยังคิดว่า ที่เธอทำเพราะไม่มีทางเลือก ดังนั้นเขาจึงเริ่มคิดฝัน ว่ากนิษฐานั้นมีใจให้เขา! “หมอภาคิน ได้ยินไหม? กนิษฐาเรียกผม เธอกำลังร้องขอความช่วยเหลือจากผม!” วรพลพยายามฟัง เขาได้ยินกนิษฐาเรียกชื่อตัวเอง จึงเริ่มร้อนรนขึ้นมา หมอภาคินตอบเสียงเรียบ “ไม่มีครับ ผมไม่ได้ยินเสียงความช่วยเหลือนะครับ” เขาฟังและพยายามจัดอุปกรณ์เครื่องมือในห้อง ให้เสียงของเครื่องมือกรบเสียงของกนิษฐา แต่กนิษฐาเธอก็ไม่ยอมเลิกราไปง่ายๆ เธอพยายามร้องเรียกอย่างสุดพลัง ทั้งเยือกเย็นและน่าสงสาร สะท้อนไปทั้งทางเดิน ต่อให้หมอภาคินปิดบังได้ช่วงหนึ่ง แต่เขาก็คงไม่สามารถนั่งจัดอุปกรณ์พวกนั้นไปได้ตลอด กนิษฐาตัดสินใจ ใช้ร่างกายตัวเองกระแทกไปที่ประตู แล้วร้องไห้ขึ้นมา ยิ่งทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกสงสาร เธอเป็นคนที่ถ้าไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการจะไม่เลิกราไปง่ายๆ! “กนิษฐา นังบ้านี่! ทำแบบนี้ต่อไปก็มีแต่จะเจ็บตัว!” บุรีไม่ได้สนใจที่ตัวเองถูกเธอกัดแขน ตอนนี้เขาแค่ต้องการให้เธอหยุดกระแทก เพราะเขากังวลว่าเธอจะบาดเจ็บจริงๆ จะว่าสงสารเธอ หรือนับถือในความรักที่เธอมีต่อธัชชัยก็ตาม แต่เธอก็ไม่ควรทำร้ายตัวเอง มันยิ่งทำให้เธอดูน่าสงสาร “วรพล… วรพล… รีบมาปล่อยฉันออกไป ช่วยฉันด้วย” กนิษฐาหอบ ควรจะให้รางวัลการแสดงเธอ ร่างของเธอพิงไปกับประตู ท่าทางที่ดูน่าสงสารนั้น ทำให้ชายหนุ่มอยากจะเข้าไปช่วย “หมอภาคิน เป็นกนิษฐาจริงๆ เป็นเสียงของเธอจริงๆ เธอกำลังร้องขอความช่วยเหลือ…” วรพลจำเสียงของเธอได้ ทุกค่ำคืนที่เขาไม่สามารถข่มตาลง ก็มีแต่เสียงของเธอที่ทำให้เขาผ่านคืนอันเลวร้ายนั้นไปได้ เพราะเสียงของกนิษฐาฟังดูช่างย่ำแย่ วรพลรู้สึกเป็นห่วงเธอ จนทำให้วรพลดึงหลอดให้อาหารตัวเองออก และทำให้ทุกเครื่องมือในห้องหยุดทำงานลง หมอภาคินเห็นวรพลทั้งร้องไห้และร้อนรน จึงรีบเข้าไปห้ามไว้ “คุณวรพล อย่าวู่วามไป สงบสติลงหน่อยครับ” ยังไม่ทันที่เขาได้ฉีดยาระงับประสาท วรพลก็กลิ้งลงจากเตียงไปแล้ว เพราะว่านอนมาเป็นเวลานาน ทำให้การเดินของวรพลแย่ลง เมื่อสองเท้าเพิ่งแตะลงพื้น หัวของเขาก็กระแทกลงไปที่พื้น “จะต้องไปช่วยเธอ ช่วยกนิษฐา” ถึงแม้ว่าเขาจะเดินไม่ได้ แต่ยังพยายามที่จะคลานไป เพราะเมื่อกี้ที่หัวกระแทกพื้น ทำให้หัวของเขาแตก เลือดไหลออกมา เสียสติโดยสิ้นเชิง “คุณวรพล! คุณต้องสงบสติลงหน่อยครับ! คุณหยุดอยู่ที่เดิม ผมจะรีบหาคนไปช่วยเธอ โอเคไหม? อย่าเพิ่งวู่วาม” หมอภาคินปลอบเขา หมอภาคินและผู้เชี่ยวชาญหลายท่านลำบากกันมามากมาย แต่อาการของวรพลเพิ่งจะดีขึ้น เขาไม่อยากให้อาการแย่ลงไปอีก และร่างกายของวรพลไม่ควรได้รับการทำร้ายอีก “ไม่ได้ พวกเราต้องไปช่วยกนิษฐา ต้องเป็น ต้องเป็นธัชชัยที่ขังเธอเอาไว้ ฉัน ฉันต้องไปช่วยเธอ” วรพลที่เลือดเต็มไปทั้งปากยังคงพยายามที่จะคลานต่อ ท่าทีของเขาทำให้ลูกผู้ชายน้ำตาไหล ที่จริงก็มีบางครั้ง หมอภาคินที่รักชีวิตเสียยิ่งกว่าอะไร นั้นยังไม่รู้ตัวเองช่วยวรพลกลับมานี้ ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ เพราะทุกครั้งที่เห็นเขาเจ็บปวด ตัวเองก็พลอยรู้สึกแย่ไปด้วย ไม่สามารถบอกได้ว่าจะมีชีวิตได้อีกนานเท่าไหร่ ที่เหลืออยู่ก็มีเพียงความพยายาม และความทรมาน วรพลเป็นเช่นนี้ช่างน่าสงสาร และน่าเห็นใจ แต่ถ้าเขาตายไปเช่นนี้ หมอภาคินก็คงทำไม่ได้เช่นกัน เมื่อธัชชัยกลับมาที่ห้องไอซียู วรพลก็คลานมาถึงหน้าประตูแล้ว ด้านหลังเป็นรอยเลือดยาวๆ เป็นเพราะแผลบนผิวหนัง และมีเลือดกบปากอยู่ หมอภาคินไม่เข้าไปห้ามวรพลอีก ไม่ปล่อยให้เขาล้มลงไป และไม่ให้เขาเจ็บปวด แต่ทำให้เขาเข้าใจเอง : มีแต่ร่างกายที่แข็งแรง ที่จะรักษาตัวเอง และปกป้องคนที่เรารักได้ “พี่!” ธัชชัยเดินเข้าไป แล้วค่อยๆดึงวรพลเข้ามาในอ้อมกอด และเมื่อวรพลเห็นธัชชัย คำแรกที่เขาพูดคือขอร้องให้ปล่อยกนิษฐาไป “ธัชชัย… นายปล่อยกนิษฐาเถอะ… มีเรื่องอะไรกัน มาลงที่พี่เถอะ… พี่ขอร้องหล่ะ อย่า อย่าทำร้ายเธอเลย…” วรพลจับชายเสื้อธัชชัยแน่น เพราะผิวหนังบนมือนั้นเสียไปแล้วเช่นกัน ดังนั้นทำให้มีเลือดติดเต็มบนเสื้อเขา ทั้งตัวสั่นไม่หยุด เพราะเมื่อครู่ใช้แรงในการคลาน ธัชชัยรู้สึกได้ว่า พี่ชายเขาแทบจะจากไปด้วยลมหายใจอันแผ่วเบานั้น เมื่อสักครู่ที่เพิ่งเข้ามา เขาได้ยินเสียงของกนิษฐาที่ร้องเรียกโดยไม่สนใจใยดีอะไร เขาจึงโมโหขึ้นมา อยากจะหั่นเธอเป็นชิ้นๆเป็นอาหารสุนัข! เห็นทางทีของวรพล แล้วเขาก็รู้สึกสงสาร แต่เขาก็รู้ ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ยังมีประโยชน์อยู่ ยังต้องการใช้เธอมาปลอบโยนพี่ชายอยู่ มิเช่นนั้น ถ้ามีเขาเพียงคนเดียวพี่ชายก็คงตายไปแล้ว