ตอนที่ 141 ไปอยู่บ้านคุณ

ต๭นที่ 141 ไปอยู่บ้านคุณ ดังนั้นความโกรธและความเจ็บปวดในใจของเขา ทำเหมือนวรพลเป็นดั่งสิ่งล้ำค่าที่ค่อยๆอุ้มกลับเตียง “พี่ อย่ากังวลไป ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้ว่าแฟนของพี่เล่ห์กลเยอะ เธอต้องล้อพี่เล่นแน่ๆ” เขาจ้องเข้าไปในตาของวรพล “ถ้าหากตอนนี้ไม่สบายใจ งั้นผมจะรีบพาเธอมาให้พี่ตรวจทั้งตัวเลย แต่อย่าดีใจเกินไปล่ะ” น้ำเสียงของธัชชัยสบายๆ เพื่อที่จะใช้ปลอบพี่ชายของเขา และเป็นการเก็บความโกรธในใจ เขากลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วฉีกเธอเป็นชิ้นๆซะก่อน แต่ สิ่งที่เขาไม่ต้องการจะเห็นคือ สภาพที่วรพลดูน่าสงสารในสายตาคนอื่น หลังจากพูดจบ เขาก็ยืนขึ้นข้างเตียง “หมอภาคินครับ ช่วยตรวจเช็คอาการให้พี่ผมด้วย เปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่ผมหล่อๆ แล้วเดี๋ยวผมจะเรียกพี่สะใภ้มา” มุมปากของเขามีรอยยิ้มบางๆ แต่เมื่อพูดคำว่าพี่สะใภ้ออกไปแล้วนั้น ทำให้เขาสงบลงไม่น้อย เขาชอบให้ธัชชัยเรียกกนิษฐาแบบนี้ เพราะถ้าเธอเป็นพี่สะใภ้ของธัชชัย นั่นก็หมายความว่าเธอเป็นภรรยาของวรพล เป็นภาพที่ทำให้เขาอยากมีชีวิตต่อไป แต่กนิษฐาที่อยู่ในห้องตรงข้ามไม่ไกลจากห้องไอซียูนั้น สงบลงแล้ว เพราะเธอได้เห็นธัชชัยแล้ว เขาที่ทั้งหล่อเหลาและเผด็จการ ใบหน้าสวยไร้พิษสงของเธอนั้นมีรอยยิ้มที่น่าหลงใหล ดูไร้เดียงสา ใสซื่อที่สุด เหมือนกับที่เมื่อกี้เธอไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเอาไว้ เหมือนเธอเป็นผู้หญิงน่าสงสารคนหนึ่ง ท่าทางของเธอเช่นนี้มีผลต่อบุรี แต่ในสายตาธัชชัยนั้น อยากจะฆ่าเธอให้ตายกับมือ ผู้หญิงที่กล้าทำทุกอย่างโดยไม่สนใจผลลัพธ์ ใครจะกล้าทำอะไรเธอ? แต่ที่น่าโมโหคือ ธัชชัยทำอะไรเธอไม่ได้จริงๆ เธอมีประโยชน์สำหรับเขา ถ้าเขาตายไป เกรงว่าพี่ของเขาจะใช้ชีวิตต่อไม่ได้ ธัชชัยจึงได้แต่ระงับอารมณ์โมโหนั้น เขาเดินเข้ามา ดึงหน้าม้าที่เมื่อกี้ชนกับประตูจนยุ่งเหยิง “ทำไมดื้ออีกแล้วล่ะ? ไม่ให้เธอก่อเรื่องไม่ใช่เหรอ?” “เพราะว่านาย ใครให้นายทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว แล้วตัวเองไปหานั่งวัจสานั่น” และนี่เป็นเพียงความคิดของกนิษฐาเพียงคนเดียว และความรู้สึกของผู้หญิงนั้นตรงมาตลอด “คิดอะไรอีกแล้ว? ฉันแค่กลับบ้านอาบน้ำมา แล้วก็โกนหนวด ดูสิ เธอเริ่มจะอาละวาดอีกแล้ว?” ธัชชัยลากเสียงยาว แสดงถึงความเอ็นดู กนิษฐาไม่เชื่อ เธอค่อยๆเขย่งเท้า แล้วดมกลิ่นที่ข้างๆคอของเขา เป็นกลิ่นหอมสบู่ และไม่มีกลิ่นผู้หญิงอื่น ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจของเธอ เป็นกลิ่นหอมที่ไม่มีกลิ่นของผู้หญิงคนอื่น ทำให้เธออยากจะกินเขาเข้ามาทั้งตัว “เพราะสิ่งที่เธอทำ ทำให้อารมณ์ของพี่ชายฉันในตอนนี้ไม่มั่นคง เธอรู้ดีนะว่าควรทำยังไง? ไปปลอบเขาซะ” ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กนิษฐาพิงทั้งตัวไปในอ้อมแขนของธัชชัย แล้วค่อยดมกลิ่นบนตัวเขาอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ “แต่ว่าฉันไม่อยากไปนี่” เธออ้อนเขา แล้วก็เงยหน้าขึ้นมา เผยใบหน้างดงามนั้นปรากฏขึ้น “ถ้า นายจูบฉันล่ะก็ ฉันจะไป” ใบหน้าที่น่าหลงใหลนั้นปรากฏอยู่ต่อหน้า ธัชชัยอยากจะฟาดฝ่ามือลงไป แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอมีประโยชน์ต่อเขา ธัชชัยค่อยๆก้มหัวลง แล้วจูบผ่านๆบนหน้าผากเธออย่างขอไปที แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “ไปเถอะ พี่ฉันรอเธออยู่ ถ้าเขาไม่ดี เธอก็อย่าหวังเลยว่าจะสบาย” ที่จริงกนิษฐารู้ดี ว่าถ้าวรพลตาย ตัวเองก็จะไม่มีหมากเอาไว้เป็นตัวประกัน และยิ่งไม่มีทางที่จะได้ “การดูแลอย่างใกล้ชิด” จากเขา แล้วระหว่างเขาและเธอ ก็จะเหลือเพียงความอาฆาตแค้น “ครั้งต่อไปล่ะก็ จูบที่ปากฉันล่ะ!” กนิษฐายิ้ม ทำให้ดูสวยจนใครๆก็ต้องการ แต่เสียดายที่ธัชชัยอยากจะฆ่าเธอเสีย ในใจของกนิษฐา ผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้เป็นรักแรกของเธอ เป็นความรักที่เธอไม่อาจลืมไปชั่วชีวิต ทั้งชีวิตนี้เธอยอมให้เขาเพียงคนเดียว ก็เหมือนกับหมาป่า ที่ทั้งชีวิตมัน จะมีคู่ชีวิตเพียงแค่คนเดียว และตลอดไป ถึงแม้ว่าตัวตายไป แต่ใจไม่อาจตายต่อกัน กนิษฐาเป็นหมาป่าตัวเมีย มีเพียงความตายของเธอ ที่จะทำให้ธัชชัยนึกถึง! ยิ้มบางๆ กนิษฐายิ้มพาตัวเองที่ยิ้มร่าเดินเข้าไปหาวรพล หมอภาคินได้ทำความสะอาดให้เขาเรียบร้อยแล้ว เพื่อที่จะไม่ให้กนิษฐาจดจำภาพที่น่ากลัว ทุกครั้งที่เจอเธอ ก็จะให้หมอภาคินให้หน้ากากอนามัยและถุงมือให้ ไม่ให้ผิวที่ถูกเผาไหม้โผล่ออกมา แต่กนิษฐายิ่งยินยอมที่จะให้ทำเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ที่ได้เห็นหน้าตาของเขา ก็อยากจะอ้วกขึ้นมา หากไม่ใช่เพราะต้องการใกล้ชิดกับธัชชัย เธอไม่ยอมมาทรมานตัวเองแบบนี้แน่ๆ! กนิษฐาก็เป็นผู้หญิงเช่นนี้ แบ่งแยกระหว่างความรักความเกลียดชัดเจน ถ้าเป็นคนที่เธอรัก ไม่ว่าจะลำบากขนาดไหน เธอก็จะอยู่ไม่ห่าง ก็เหมือนกับที่เธอต้องการได้รับความสงสารจากธัชชัย เธอยอมที่จะฝืนใจตัวเองไม่ไปทำสิ่งที่ตัวเองต้องการ ผู้หญิงที่รุนแรงแบบนี้เมื่อเผชิญกับความรักแล้ว จะอ่อนโยนราวกับสายน้ำ “วรพล ฉันขอโทษจริงๆ เพราะสิ่งที่ฉันทำ ทำให้คุณตกใจสินะ? แล้วยังรบกวนเวลาคุณพักผ่อนอีก แต่เป็นเพราะฉันเบื่อ ถึงยอมทำเรื่องแบบนี้ออกมา อยากให้คุณสนใจฉัน ฉันขอโทษ ให้อภัยฉันได้ไหม?” ที่จริงกนิษฐาถือไพ่เหนือกว่าอยู่มาก เธอไม่จำเป็นต้องใช้ลูกอ้อนขนาดนี้ แค่พูดจาอ่อนโยนหน่อย ก็ทำให้เขายอมทุกอย่างแล้ว และตอนนี้เธอยังทำหน้ารู้สึกผิดอีก วรพลรักเธอมาก แล้วจะโทษเธอได้ยังไงกัน? “ไม่เป็นไร กนิษฐา อย่าโทษตัวเองเลย… ขอแค่เธอไม่เป็นไร ทุกอย่างก็ไม่เป็นไรแล้ว เธอไม่อยากอยู่ที่นี่เหรอ? ออกไปเดินเล่นได้นะ นานๆมาเยี่ยมฉันทีก็ได้…” วรพลพูด พลางอยากจะเอื้อมดึงเธอเข้ามากอด เขาอยากจะให้เธอรู้ ว่าในช่วงนี้ เขาคิดถึงเธอมากขนาดไหน เขานั้นไม่สะดวกใจ ยังหวงรูปลักษณ์อยู่ แล้วอีกอย่างเขามีสิทธิอะไรไปกอดเธอ? มีแต่ยิ่งจะทำให้เธอรังเกียจมากกว่า “ใช่แล้ว วรพล ฉันอยาก…” เธอลากเสียงยาว แล้วหันไปมองธัชชัยที่อยู่ข้างๆ ทำท่าทางเหมือนลูกแกะกลัวสิงโต กลัวมาก ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนหน้าเร็วยิ่งกว่าเปิดหนังสือ ไม่ถึงเสี้ยววินาที จากใบหน้านางมารก็กลายเป็นนางฟ้า และไม่ว่าจะเป็นแบบไหนเธอก็มีเสน่ห์ดึงดูด ต่อให้เธอเปลี่ยนเป็นร้อย แต่ความจริงใจของวรพลยังคงไม่เปลี่ยนไป ธัชชัยเห็นแววตาเป็นประกายของเธอ ก็รู้ว่าเธอมีแผนการ และวรพลก็เข้าใจในภาษากายของเธอในเสี้ยววินาทีต่อมา เขามองที่ธัชชัยที่นั่งขมวดคิ้วอยู่ “ธัชชัย นายออกไปก่อน ฉันอยากจะคุยกับกนิษฐาโดยลำพัง” แววตาคมวาวของธัชชัยมองมาที่กนิษฐา แล้วเธอก็เปลี่ยนเป็นท่าทีไร้เดียงสาทันที ธัชชัยอยากจะฆ่าเธอมานับครั้งไม่ถ้วน แต่อยู่ต่อหน้าวรพล เขาต้องเก็บอารมณ์นั้นไว้ เพื่อไม่ให้พี่ชายเขากังวล และมีแต่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้ใจ “ได้สิ ฉันออกไป รอหน้าประตู” ธัชชัยพูดพลางมองมาที่กนิษฐานิ่งๆ ความหมายในประโยคนี้ : ธัชชัยรอที่หน้าประตู และยังได้ยินสิ่งที่เธอพูดอยู่ เพียงแค่เธอพูดเรื่องไม่ควรออกมา ก็อย่าหวังเลยว่าจะมีชีวิต ธัชชัยไม่เคยโดนใครขู่ และไม่ชอบถูกควบคุม ในทัศนคติของเขา มีแต่ว่าเขาจะยอมหรือไม่ ไม่มีทางที่คนอื่นจะมาควบคุมเขา แต่ความคิดนี้เกี่ยวข้องกับการช่วยชีวิตพี่ชาย ทำให้ไม่เป็นผล สิ่งที่เขาฟังอย่างเดียวคือ คำที่วรพลพูด และเขายังคงทำตามที่วรพลพูด แล้วก้าวออกจากห้องไป ตั้งแต่ที่กนิษฐาเข้ามา หมอภาคินก็ไม่ได้พูดอะไร ทำเหมือนตัวเองเป็นมนุษย์ล่องหน แต่เพราะเขาอยู่ตรงนี้ ธัชชัยจึงยอมจากไป หมอภาคินเป็นเพื่อนของพี่ชาย และเป็นคนที่รู้ตัวดีว่าควรทำอย่างไร ทุกคนหรือเรื่องที่ต้องการจะเข้ามาทำร้ายพี่ชาย เขาไม่มีทางยอมแน่ๆ “ได้สิ กนิษฐา ตอนนี้ธัชชัยไปแล้ว เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน? หรือเขาทำให้เธอลำบากใจ?” วรพลมองใบหน้ารูปงามนั้น แทบอยากจะหลอมเข้าไปในตัวเธอ “ไม่มีอะไร” กนิษฐาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ที่จริงเป็นแบบนี้ วรพล ให้ฉันไปอยู่ที่บ้านศรีทองดีไหม? ที่นี่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อแรงมาก เมื่อคืนฉันไม่ได้นอนเลยทั้งคืน แล้วฉันก็ชอบกับข้าวของป้าอ้อยด้วย รู้สึกว่าไม่ได้ทานอาหารที่อร่อยและรู้สึกถึงความเป็นครอบครัวแบบนี้มานานแล้วด้วย” เป้าหมายที่แท้จริงที่เธอจะไปบ้านศรีทองไม่ใช่เพื่อหนีน้ำยาฆ่าเชื้อ เจตนาเธอไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เป็นธัชชัย และเธอก็จะไปบ้านศรีทองเพื่อจับผิดวัจสาด้วย! คำที่กนิษฐาพูดนั้นเป็นที่เซอร์ไพรส์แก่วรพลมาก เธอบอกว่าจะไปอยู่ที่บ้านศรีทอง และไม่ใช่ที่อื่นใด บอกว่าอาหารที่ป้าอ้อยทำนั้นมีความเป็นครอบครัว หรือว่า หรือว่าเธอยอมที่จะเป็นครอบครัวเดียวกับเขาแล้ว? “ทำไมล่ะ? ไม่ได้เหรอ? วรพล?” กนิษฐาเห็นว่าวรพลนิ่งไปนาน ในตาก็มีน้ำตารื้นขึ้นมา “ได้ๆ แค่เพียงเธอต้องการก็ไปได้ทั้งนั้น!” วรพลดีใจจนไม่เป็นตัวเอง เขาตอบรับ แทบอยากจะย้ายกลับไปอยู่กับกนิษฐา “แล้วคุณก็เลี้ยงไข้ให้หายไวๆ ฉันรอคุณที่บ้านนะ” กนิษฐาดีใจจากข้างในจริงๆ แล้วเธอยังพูดต่อ “วรพล เรื่องนี้ฉันอยากให้คุณพูดกับธัชชัยเอง ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ตกลง” เป้าหมายของกนิษฐาคือให้วรพลบอกกับธัชชัยเอง เขาไม่มีทางปฏิเสธแน่ๆ “ได้ งั้นตอนนี้เธอเรียกธัชชัยเข้ามา ฉันจะบอกกับเขา” คำร้องขอของกนิษฐา วรพลไม่มีทางขัดขืน