ตอนที่ 142 อยากอ้วกไหม

ต๭นที่ 142 อยากอ้วกไหม กนิษฐาลุกขึ้นด้วยความดีใจ เตรียมจะออกไปเรียกธัชชัยเข้ามา แต่เธอกลับลืมเรื่องสำคัญไป จึงก้มลงไปนั่งอย่างเดิม แล้วกระซิบข้างหูวรพล “วรพล คุณอย่าลืมโทรไปหาฉันที่บ้านศรีทองทุกวันนะ ต่อให้เป็นโทรศัพท์บ้าน ฉันก็จะรอโทรศัพท์คุณทุกวันนะ” กนิษฐาเกรงว่าถ้าไม่ได้รับการจับตาดูจากวรพลแล้ว ธัชชัยจะฆ่าเธอทิ้งก็คงไม่มีใครรู้ ตอนนี้ธัชชัยได้เดินไปที่ห้องกล้องวงจรปิดแล้ว ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาเขา ตอนที่เธอบอกว่าจะไปอยู่ที่บ้านศรีทอง เขาก็คิดว่าเธอกำลังมีแผนอะไรกันแน่? และเธอต้องทำร้ายแมวน้อยอย่างวัจสาแน่ๆ วัจสาสู้กนิษฐาไม่ได้ เธอเป็นเพียงแมวป่าที่เชื่อฟัง จะสู้กับผู้หญิงร้ายๆอย่างกนิษฐา ยังห่างอีกไหล คนที่ถูกทรมานก็น่าจะเป็นเธอ นี่เป็นสัจธรรม ไม่เพียงแค่ธัชชัยที่สงสัย แม้แต่หมอภาคิน ป้าอ้อย และพ่อบ้านภูษิตยังคิดแบบนั้น ทุกคนต่างคิดว่าเธอเป็นงูพิษที่ได้รับชัยชนะแน่ๆ ธัชชัยนึกขึ้นได้ว่าคืนนี้มีนัดกับวัจสา ทำให้คิ้วขมวดกันแน่นขึ้น แต่ไม่นาน เขาก็นึกแผนการขึ้นมาได้ กนิษฐาจะไปบ้านศรีทองไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ตามใจเธอ! นี่อาจจะเป็นโอกาสที่หาได้ยาก! บุรีที่ทำแผลเสร็จในเวลาเดียวกันก็เดินไปที่ห้องวงจรปิด เป็นจังหวะที่ธัชชัยเดินออกมาพอดี “คุณธัชชัย ขอโทษครับ ที่ไม่ได้ดูเธอให้ดี ผม…” เพราะความสะเพร่าของเขาทำให้คุณชายเป็นเช่นนี้ บุรีก็รู้สึกไม่ดี แต่ธัชชัยเอาแต่พูดตัดเขาตลอด “พอได้แล้ว ไม่ต้องอธิบายแล้ว เตรียมกุญแจล็อคและยาสลบไว้ให้ดี แล้วรอฉันที่ประตูหลังบ้านศรีทอง! ฮึดขึ้นมาหน่อย! ถือว่าฉันให้โอกาสนายแก้ตัวแล้วนะ” ธัชชัยพูดจบ ก็เดินออกจากห้องวงจรปิด บุรีเม้มปาก กุญแจล็อคกับยาสลบ? ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะเอาไปใช้กับกนิษฐา ต่อให้บุรีจะสงสารเธอแค่ไหน เขาก็รู้สึกว่ากนิษฐาทำตัวเองทั้งนั้น ธัชชัยไม่มีทางปล่อยคนที่ทำร้ายพี่ชายตัวเองไปแน่ๆ ตอนที่ธัชชัยเดินออกไป กนิษฐาเตรียมจะออกมาเรียกเขา โดยใช้น้ำเสียงหวานๆนั้นเรียกชื่อเขา “ธัชชัย… พี่ชายเรียกคุณค่ะ” เธอจงใจใช้น้ำเสียงนั้นเรียกเขา จะดูว่าเขาจะโมโหหรือไม่ ในเมื่อเขารู้แล้วว่าตัวเองจะไปอยู่ที่บ้านศรีทอง แต่ธัชชัยเพียงแค่ยิ้มบางๆ ทางทีสง่างามสงบนิ่ง ทำให้กนิษฐาใจเต้นแรง ธัชชัยเหมือนเป็นงูที่เลื้อยไปมาอยู่ ทำให้กนิษฐารู้สึกกลัว เธอไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวว่าเขาจะไม่ให้เธอได้ตายดี “ได้สิ รู้แล้ว” ธัชชัยพูด แล้วเดินก้าวเข้ามา ที่กนิษฐานึกไม่ถึงก็คือ ธัชชัยตอบตกลงทั้งๆที่วรพลยังไม่ทันได้พูดออกมาด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเหตุผลอะไรทั้งนั้น ยิ่งเป็นเช่นนี้ กนิษฐายิ่งรู้สึกหวั่นใจ แต่ไม่นานเธอก็ผ่อนคลาย อย่างน้อยธัชชัยยังต้องการเธอในการยื้อชีวิตพี่ชายอยู่ ไม่ฆ่าเธอแน่ๆ ของหนึ่งอย่างต้องแลกด้วยอีกหนึ่งอย่าง กนิษฐาเป็นจุดอ่อนของวรพล วรพลเป็นจุดอ่อนของธัชชัย ในมือเธอตอนนี้กุมชีวิตวรพลไว้อยู่ ธัชชัยคงไม่ทำอะไรวู่วามแน่ๆ “ธัชชัย นายอย่าทำให้กนิษฐาลำบากใจ ต่อให้เธอทำผิดจริง นายก็อย่าไปโทษเธอ ผลอะไรก็ตามพวกเราสองคนรับไว้ก็พอ โอเคไหม?” วรพลสั่งด้วยความเป็นห่วง “พี่ วางใจเถอะ ผมไม่ทำหรอก และมีทั้งป้าอ้อยและภูษิตอยู่ด้วย ผู้หญิงของพี่ต้องสบายแน่ๆ” หลังจากพูดจบ ธัชชัยก็มากระซิบที่ข้างหูวรพล “พี่ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ เตรียมเข้าห้องหอ” คำพูดนี้ จุดประกายความหวังของวรพล เขาอยากแต่งงานกับกนิษฐามากจริงๆ คนเราถ้ามีความหวังแล้ว ก็จะมีแรงที่จะมีชีวิตต่อไป และยิ่งทำให้เกิดปาฏิหาริย์ต่างๆ ความมีอยู่ของกนิษฐา เป็นแรงผลักดันให้เขามีชีวิตต่อไป ป้าอ้อยถูกสั่งให้เตรียมรอรับวัจสากลับบ้าน เธอจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่อาการของคุณชายดีขึ้น คุณหนูก็จะกลับมาเช่นกัน วัจสาเรียกรถกลับมาบ้านหลังจากเลิกเรียน เมื่อเข้ามาป้าอ้อยก็ลากแขนเธอไปนั่งพัก “คุณหนูคะ กลับมาสักที รีบพักก่อนค่ะ หิวน้ำไหมคะ? หิวอะไรไหม? ช่วงนี้ร่างกายเป็นยังไงบ้างคะ? กินข้าวลง ป้าอ้อยต้องการจะเอาใจวัจสา เธอรู้สึกว่าในท้องของคุณหนูต้องมีลูกของคุณชายรองอยู่ เธอจึงยิ่งต้องฉลอง! ช่วงนี้ค่อนข้างเหนื่อย แต่อยากอ้วกอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าเป็นอะไร? แต่เมื่อป้าอ้อยพูดเช่นนี้แล้ว เธอยิ่งรู้สึกคลื่นไส้เข้าไปใหญ่ “หนูสบายดีค่ะ ป้าอ้อยไม่ต้องห่วงนะคะ” วัจสาพยายามทำให้ดูมีชีวิตชีวา แล้วจึงพูดต่อ “วันนี้ป้าไม่ไปเฝ้าวรพลที่โรงพยาบาลหรอคะ?” เดิมทีวัจสาคิดว่าจะรอข้างนอกบ้าน จึงทานอาหารจากโรงอาหารมาแล้ว ไม่คิดว่าพอกลับมา ป้าอ้อยนั้นรอเธออยู่ก่อนแล้ว ออกจากบ้านตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน ก็ทำวัจสาเสียใจมามากแล้ว เพราะเธอถูกคนในบ้านศรีทองหลอกลวง ทั้งป้าอ้อย ภูษิต และภูผา พวกเขาเป็นผู้ช่วยเหลือบ้านตระกูลศรีทอง พวกเขาร่วมมือกันหลอกเธอ ทั้งๆที่รู้ว่าวรพลนั้นคือ ธัชชัยที่ปลอมตัวมา แต่พวกเขาก็ยังคงให้ความร่วมมือ แต่คิดไปคิดมา ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะเธอก็จะหย่ากับวรพลอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นพวกเขาอยากทำอะไร ก็คงไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว หรือเธอในสายตาของคนในบ้านศรีทองนั้น เป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน ถึงจะถูกรังแกก็คงสมควรแล้ว แล้วจะมาพูดถึง เรื่องศักดิ์ศรีอะไรกัน? เรื่องลำบากใจต่างๆ เธอไม่เคยเอ่ยมันออกมาอยู่แล้ว เธอไม่มีความจำเป็นที่ต้องไปถามความจริงจากทุกคนในบ้าน เธอไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น เธออยู่ภายใต้ความอึดอัด ยังไงซะก็เพื่อกินอยู่เท่านั้น เธอไม่ได้ถือสาเรื่องโกหก แต่เรื่องนี้มันช่างทำร้ายจิตใจเธอ คำที่ว่าใจคนนั้นยากลึกหยั่งถึง มันเป็นจริงมาก “คุณชายใหญ่สบายมาก เขามีหมอภาคินกับคุณภูษิตดูแลอยู่ แล้วนี่ก็เป็นคำสั่งของคุณชายรองที่ให้มารอคุณหนูกลับบ้านค่ะ เลิกเรียนตั้งนานแล้ว ฉันทำสตูเนื้อไว้ให้ค่ะ เดี๋ยวไปตักมาให้นะคะ” ป้าอ้อยไม่รอให้วัจสาได้ปฏิเสธ เธอเดินเข้าไปในห้องครัวทันที ตอนที่เธอกำลังจะยกมาเสิร์ฟ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อยกขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นคุณชายรองโทรมา เขาบอกว่าจะพากนิษฐากลับมาบ้าน ให้ป้าอ้อยพาวัจสาไปหลบ ป้าอ้อยฟังจบ เธอพลันนึกถึงคำพูดของกนิษฐาทันที : ผู้หญิงทุกคนที่มาชอบธัชชัย ไม่มีทางผ่านเธอไปได้ง่ายๆ พูดตามตรง ว่าป้าอ้อยก็ค่อนข้างกลัวผู้หญิงคนนี้ เธอทำให้ผู้คนรู้สึกอันตราย และคุณหนูเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนคนหนึ่ง ยังไงก็สู้เธอไม่ได้อยู่แล้ว ป้าอ้อยยังไม่อยากจะคิดว่าผลจะออกมาเป็นยังไง เพราะคุณหนูกำลังอยู่ในช่วงเตรียมครรภ์ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ… ป้าอ้อยตักสตูเนื้อด้วยใจว้าวุ่น แล้วเดินออกไป คุณหนูคะ กลับไปในห้องก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักคุณชายก็กลับมาแล้ว” ธัชชัยกลับมา ทำไมเธอจะต้องกลับห้อง? วัจสาสงสัย “ไม่ต้องแล้ว ฉันรอเขาตรงนี้แหละ ไม่ได้มีอะไรจะคุยมาก เดี๋ยวก็กลับแล้ว” วัจสาพูดพลางมองลงไปในมือป้าอ้อยที่ถือสตูอยู่ ความจริงเธอจะร่วมมือกับธัชชัยที่จะโกหกเธอหรือไม่ แต่ป้าอ้อยก็เป็นห่วงเรื่องความเป็นอยู่ของเธอมาตลอด ครั้งก่อนก็เช่นกัน ตอนที่วรพลเกิดเรื่องนั้น ป้าอ้อยก็ยังไปเยี่ยมเธอที่โรงเรียน เอาของไปให้เธอ “ป้าอ้อยคะ ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลหนูมาตลอด ขอบคุณมากจริงๆค่ะ” วัจสากล่าวขอบคุณจากใจ แล้วน้ำตาก็ค่อยๆ รื้นขึ้นมา “คุณหนู นี่พูดอะไรกันคะ ได้ดูแลเจ้านาย เป็นเรื่องที่พวกเราควรทำอยู่แล้วค่ะ” ป้าอ้อยพูดพลางมองออกไปด้านนอก แล้วคิดว่าควรพูดความจริงออกไป “คุณหนูคะ เดี๋ยวคุณชายรอง เขาจะพาคุณกนิษฐากลับมา คุณหนูเข้าไปหลบในห้องก่อนดีกว่าค่ะ” กนิษฐามาที่บ้านศรีทอง? วัจสาเริ่มสงสัย กนิษฐาเป็นผู้หญิงที่วรพลรัก การที่เธอมาที่นี่เป็นเรื่องปกติ ตอนนี้ตัวจริงกลับมาแล้ว การหย่าของเธอกับวรพลก็น่าจะง่ายขึ้น “ไม่ต้องหลบหรอก ฉันอยากจะทักทายก่อนจากไปพอดี” วัจสาคิดว่าเธอจะไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะเสีย ทักเธอเสียหน่อยจะเป็นอะไรไป? และครั้งนี้ที่เธอมา ก็เพื่อที่จะหย่ากับวรพล ไม่ได้มาเป็นตัวขัดขวางพวกเขา แต่ป้าอ้อยกังวลมาก คุณหนูใสซื่อเกินไป “คุณหนูคะ หลบไปก่อนดีกว่าค่ะ ฉันคิดว่าคุณกนิษฐาอะไรนั่น ไม่ได้เป็นคนที่ดีซักเท่าไหร่ ถ้าถูกเธอจับตามอง น่าจะไม่ดี” “อ้อ งั้นเดี๋ยววันหลังฉันมาใหม่” สำหรับวัจสาแล้ว ในเมื่อเรื่องมันไม่มีอะไรทำไมเธอต้องหลบๆซ่อนๆ จากไปอย่างภาคภูมิไม่ดีกว่าหรือ แต่ว่าตอนนี้ ที่หน้าบ้านศรีทองมีเสียงรถดังขึ้น ถ้าวัจสาออกไปตอนนี้ ก็คงเจอกับกนิษฐาแน่ๆ ป้าอ้อยรีบเข้าไปห้ามวัจสาเอาไว้ “คุณหนูคะ ฟังหน่อยเถอะค่ะ คุณชายรองบอกว่าคุณกนิษฐามาไม่นาน เดี๋ยวเธอก็ไปค่ะ” วัจสาได้ยินเช่นนั้น คิดว่ากนิษฐาคงจะมาเดินดูเฉยๆ แล้วก็จากไป แล้วตัวเองก็หลบไปสักพัก แค่นี้วันหลังก็ไม่ต้องมาอีก เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยไป เธอเลือกที่จะเชื่อป้าอ้อย และเดินเข้าไปหลบในห้องครัว เธออดไม่ได้ที่จะสมเพชตัวเอง ยังไม่ได้หย่า เธอที่เป็นคุณหนูก็เริ่มหลบๆซ่อนๆแล้ว มันช่างวุ่นวายใจ เพียงแค่ตัววุ่นวายนั้น ทำให้วรพลอาการดีขึ้นเท่านั้น จะมีค่าอะไร?