ตอนที่ 143 ถ้ายังขยับอีกฉันจะหั่นมือเธอทิ้งซะ

ต๭นที่ 143 ถ้ายังขยับอีกฉันจะหั่นมือเธอทิ้งซะ ระหว่างทางจากโรงพยาบาลกลับมาที่บ้านศรีทอง ธัชชัยเงียบมาตลอดทาง กนิษฐาขยับตัวเข้าใกล้ เหมือนมีโคอาล่าที่เกาะอยู่ที่อกของธัชชัยแน่น “ธัชชัย คุณยังโกรธฉันอยู่เหรอ?” ภูผาขับรถพลางมองลอดกระจกหลัง คุณชายรองนั้นหล่อจนไม่มีคำบรรยาย เขาไม่ต้องทำอะไร ก็มีแต่ผู้หญิงเข้าหา แต่ผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยาย ครั้งแรกที่ภูผาเห็นกนิษฐา เธอสวยจนน่าตะลึง มือที่เขาขับรถสั่นเทา ในใจเต้นแรง นี่เป็นอาการปกติเวลาผู้ชายเจอผู้หญิงสวยๆ และคุณหนูก็ไม่เลวเช่นกัน แต่เธอเป็นคุณหนูรองของบ้านศรีทอง เขาจะไปคิดแบบนั้นได้อย่างไร? ธัชชัยไม่ได้สนใจกนิษฐา เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ ยิ่งสนใจมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งเอาใหญ่ ดังนั้นเขาจึงยอมปล่อยเนื้อตัว ให้เธอได้เกาะ แต่ว่ากนิษฐาจะเชื่อฟังง่ายๆได้อย่างไร ไม่มีอะไรแอบแฝง? นั่นยิ่งดูไม่ใช่กนิษฐาซักเท่าไหร่ โอกาสดีๆแบบนี้จะพลาดไปได้ง่ายๆได้อย่างไร คงจะเสียดายน่าดู มือเล็กของเธอค่อยๆปลดกระดุมเสื้อธัชชัยออก และประทับความอุ่นลงบนนั้น เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย แต่ว่าจากนั้น เธอยังคงไม่พอใจต่อแผงอกนั้น ลูบไล้มือลงไปจุดต้องห้ามด้านล่าง… ธัชชัยกวาดสายตาไปมองกนิษฐา ใช้สายตาอันเย็นชามองเธออย่างนิ่งๆ “ฮ่าๆๆๆ…” กนิษฐาหัวเราะร่าขึ้นมา เสียงหัวเราะเธอดังเหมือนกับระฆัง “ธัชชัย ในที่สุดคุณก็สนใจฉันสักที” เสียงออดอ้อนนั้น ทำให้ภูผาแทบจะคุมพวงมาลัยไม่อยู่ รถเซไปมาบนถนน เป็นการยืนยันว่ากนิษฐานั้นมีผลต่อหัวใจชายหนุ่ม “ถ้ายังขยับมั่วๆอีก ฉันจะหั่นมือเธอทิ้งซะ!” ธัชชัยเตือนด้วยเสียงเย็นเฉียบ เมื่อคนขับรถได้ยินสิ่งที่เขาพูด ทำให้รู้สึกไปอีกอย่างหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะหวนคิด : ผู้หญิงสวยขนาดนี้มาอยู่ใกล้ตัว ขยับมั่วที่ไหนกัน? คุณชายรองยังจะหั่นมือเธออีก… พระเจ้า ใครจะไปขับรถต่อได้? เมื่อก่อนมีแต่คุณชายรองที่คอยหยอกคุณหนู แต่ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหยอกคุณชายรองมาก่อน กนิษฐายิ้มบางๆ แล้วไล้มือผ่านฝีปากธัชชัย “อย่าหั่นเลยนะ ฉันกลัวเจ็บแล้ว ไม่ก็ให้คุณกัดจนขาดยังดีเสียกว่า” ธัชชัยสีหน้าเคร่งเครียด เขาอยากจะหั่นมือเธอทิ้งสดๆจริงๆเลย แต่ก็มีบางคนอาจจะเสียใจได้ ถ้ามือเธอหายไปข้างนึง พี่ชายของเขาก็อาจจะไม่มีชีวิตอีกต่อไป แววตาคู่งามของธัชชัยหรี่ลง เขารอให้อาการของพี่ชายดีขึ้นเสียก่อน เขาจะโยนผู้หญิงคนนั้นไปบนเตียงพี่ชายทันที ให้พี่ชายเขาได้เชยชมเสียหน่อย “กนิษฐา เธอรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรไหม? เธอนี่วอนหาที่ตายจริงๆ!” ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันรู้สิ รู้มาตลอดแหละ” เธอรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไร และรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร พูดจบ เธอก็ลูบไล้ไปที่หน้าอกธัชชัยอีกครั้ง ได้ยินเสียงหัวใจอันแข็งแกร่งนั้นเต้น “ธัชชัย ทำไมคุณไม่เล่าเรื่องที่เราเคยรู้จักกันมาก่อนบอกพี่ชายไปล่ะ? หรือว่ากลัวทำร้ายจิตใจพี่ของคุณเหรอ?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น บรรยากาศรอบข้างก็ดูเย็นลง แม้แต่คนขับที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็รู้สึกได้ รังสีความโกรธของเขาแผ่ออกมาทั่ว “กนิษฐาที่จริงเธอไม่ต้องให้ฉันเตือนนะ เธอรู้ดีว่าเรื่องอะไรควรพูด เรื่องอะไรไม่ควรพูด เธอเป็นผู้หญิงฉลาด คงจะรู้ดี” ทุกคำพูดของธัชชัยเป็นการข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด นี่เป็นการเตือนอย่างไม่ต้องสงสัย และเป็นการขู่เธอเช่นกัน “หนาวจะตายแล้ว ทำไมคุณต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย ไม่หล่อเหมือนเมื่อก่อนเลย” กนิษฐายื่นมือไปจับหน้าธัชชัยอย่างไม่กลัวตาย “ธัชชัย คุณวางใจเถอะ ฉันจะให้ความร่วมมือคุณ ในการใช้ “ความรัก” ในการรักษากายและใจของพี่ชายคุณ” “ให้ความร่วมมือ? นี่เป็นสิ่งที่เธอควรทำไม่ใช่เหรอ? เป็นใครที่ทำให้พี่ชายฉันเป็นแบบนี้?” ธัชชัยพูดเสียงต่ำ แล้วพูดต่อด้วยเสียงที่เล็ดลอดตามฟัน “พี่ฉันทำผิดต่อเธอ? เธอทำร้ายเขาจนเป็นแบบนี้โดยที่เขาไม่ได้อะไรเลย ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอ นี่เป็นแค่ขั้นตอนที่เธอไถ่โทษแค่นั้น เข้าใจไหม?” “แล้วยังไงล่ะ? คุณจะรอให้พี่คุณหายดีแล้วค่อยคิดบัญชีกับฉัน? จะฆ่าฉันหรืออยากจะกลืนฉันล่ะ?” กนิษฐาท้าทาย เธอไม่เคยกลัวที่จะท้าทายต่อความอดทนของเขา เธอไม่กลัวตายเลยสักนิด เพียงแค่ตายอย่างมีค่า เช่น: ตายในมือธัชชัย หรือตายเพื่อเขา “ไม่คิดว่ามันจะเอาเปรียบไปหน่อยเหรอ? ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็น!” ธัชชัยพูดเสียงเย็น “ใช่สิ การตายแบบนี้มันง่ายต่อฉันเกินไป งั้นก็ใช้วิธีของผู้ชายมาทำให้ฉันตายทั้งเป็นสิ” กนิษฐายิ้มอย่างไร้เดียงสา ที่พูดเรื่องแบบนี้ออกมา ทั้งๆที่ภายนอกช่างดูบริสุทธิ์ราวกับดอกบัว แต่ภายในนั้นช่างสกปรก ถ้าหากวัจสาเป็นผู้หญิงร่าน งั้นเธอต่างหากที่เป็นดอกบัวขาว! ผู้หญิงแบบนี้ ยิ่งทำให้ผู้ชายหลง จนถอนตัวไม่ขึ้น แต่ธัชชัยมีแต่อยากจะฆ่าเธอ! สวยในบ้านศรีทองนั้นโอ่อ่ามาก กนิษฐาเพียงแค่กวาดสายตามองไป พอที่จะรู้ได้ว่ากนิษฐาคุ้นเคยกับของพวกนี้ จึงได้แสดงท่าทีเพิกเฉยออกมา และความหรูหราของบ้านศรีทองนั้นสู้ความแพงและสวยงามของบ้านเธอไม่ได้สักนิด เทียบไม่ได้เลยสักนิด เมื่อเข้าไป กนิษฐาเห็นชามวางอยู่ที่โต๊ะ นั่นเป็นชามสตูที่ป้าอ้อยตักไว้ให้วัจสา หลังจากที่เธอกินหมด แล้ววางทิ้งไว้บนโต๊ะ กนิษฐาสัมผัสได้ เธอจึงมองไปรอบๆ เผื่อจะเจอร่องรอย และเชื่อว่าต้องเจอวัจสา แต่หลังจากที่ไม่เจอคน เธอจึงหันไปที่ป้าอ้อย ถามเสียงดัง “นังผู้หญิงร่านนั้นอยู่ไหน?” ป้าอ้อยก็มองเห็นชามที่อยู่บนโต๊ะเช่นกัน คิดว่าเธอต้องสงสัยจากสิ่งนี้ แล้วยิ่งเจอกับคำถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงใจนั้น ป้าอ้อยจึงตอบกลับด้วยมารยาท “ถ้าคุณกนิษฐาเดินทางเหนื่อยมา ดื่มซุปดีกว่าไหมคะ คุณหนูของพวกเราอยู่ที่โรงเรียนตลอด” “อยู่โรงเรียน? นังร่านนั้นเป็นนักเรียน? ดูท่ากว่าจะได้มาแต่งงานเข้าบ้านนี้ คงจะพยายามน่าดู” กนิษฐายังคงไม่หยุดพูด แต่เธอเอาแต่พูด “นังร่าน” ธัชชัยได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว แต่มีถ้วยซุปบนโต๊ะเป็นหลักฐาน เจ้าแมวป่าวัจสาแอบกลับมาแล้ว แต่คงหลบอยู่สักที่ แน่นอน มีสิ่งที่เธอรอดูอยู่แล้ว ธัชชัยนั่งพิงอยู่กับโซฟา แล้วตักสตูบนโต๊ะกินอุ่นท้อง ป้าอ้อยสนใจเรื่องโภชนาการมาตลอด สตูเนื้อนี้ทำให้ร่างกายอบอุ่นจริงๆ เธออาจจะดื่มเข้าไปแล้ว ธัชชัยคิดเช่นนี้ก็ยิ้มออกมา กนิษฐานั่งพิงกับตัวธัชชัย แล้วอ้อน “ธัชชัย ฉันก็จะดื่ม” ป้าอ้อยพูดตอบอย่างไม่รู้เหตุการณ์ “คุณกนิษฐา ฉันจะไปตักให้นะคะ” ที่จริงที่กนิษฐาบอกว่าอยากดื่ม แต่หมายถึงจะเป็นไปตามเขาเท่านั้นเอง แล้วเธอก็ช้อนปากสีแดงสดนั้นขึ้นไป แล้วดื่มซุปในช้อนธัชชัย ท่าทีชวนหลงใหล ราวกับที่กินเข้าไปนั้นไม่ใช่ช้อน แต่เป็นปากของธัชชัย ป้าอ้อยเดินเข้ามาเห็น คิดว่าสองคนกำลังออดอ้อนกันอยู่ แต่คุณชายรองก็แต่งงานแล้ว ภรรยาของเขาก็รออยู่ที่ห้องรับแขก! ถ้าคุณหนูรู้เข้า คงจะเสียใจมาก พูดอีกอย่าง กนิษฐาเป็นคนที่คุณชายใหญ่รักไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงทำตัวติดกับคุณชายรองล่ะ? ถ้าหากกนิษฐาตั้งใจที่จะทำเพื่อคุณชายใหญ่จริงๆก็คงจะดี คุณชายทั้งสองของบ้านก็คงจะมีความสุข แต่ดูจากสถานการณ์ตรงหน้า ทำไมมันเละไปหมด คนที่กนิษฐาชอบไม่ใช่คุณชายใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียง แต่เป็นคุณชายรอง! แล้วจะทำยังไงดี? ป้าอ้อยยกสตูเนื้อออกมา ส่งให้กนิษฐา เพื่อต้องการจะแยกเธอออกจากคุณชายรอง ยังไงก็ตามคุณหนูก็ยังอยู่ จะทำแบบนี้ต่อหน้าเธอได้อย่างไร? “คุณกนิษฐา ดื่มถ้วยนี้เถอะค่ะ” “ไม่เอา ฉันจะดื่มชามของธัชชัย เธอดื่มเองเถอะ” กนิษฐายื่นปากงามๆนั้นของเธอ แล้วค่อยๆดื่มซุปในถ้วยของธัชชัย ราวกับเป็นคู่รักกัน แต่เหมือนกับธัชชัยใจหลุดลอย สายตาของเขามองทอดไปข้างๆ จากการที่พี่ชายของเขาเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้ ไม่มีทางที่เขาจะไม่โทรมา และแล้ว เพียงเสี้ยววินาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ป้าอ้อยที่ยืนอยู่ด้านข้างจึงเข้าไปรับ “อ้าว คุณชายใหญ่ อยู่ค่ะๆ… คุณกนิษฐากลับมาแล้วค่ะ…” ป้าอ้อยได้ยินเสียงแหบของวรพล ในใจก็ดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร คนในบ้านศรีทองเข้าใจหมดว่าวรพลกำลังพูดหมายความว่าอะไร “คุณกนิษฐาคะ คุณชายใหญ่ต้องการคุยกับคุณค่ะ” เธอยื่นโทรศัพท์ให้กนิษฐาที่อยู่ในอ้อมแขนของธัชชัยด้วยความเคารพ สีหน้าที่ดูร่าเริงของกนิษฐาเปลี่ยนเป็นเอาแต่ใจทันที เหมือนกับมีคนทำให้เธอไม่พอใจ และไม่อยากรับสายคุณชายใหญ่ ธัชชัยยกมุมปากขึ้น ค่อยๆตักซุปขึ้นมา ป้อนเข้าปากหญิงสาว เสียงแหบต่ำของเขาพูดขึ้น “เป็นเด็กดีนะ รับสายเร็ว” “การดูแลอย่างใกล้ชิด” มาอย่างทันเวลาจริงๆ กนิษฐายิ้มแล้วดื่มซุปนั้นเข้าไป ใบหน้าที่ไม่พอใจค่อยๆดีขึ้น ป้าอ้อยที่ยืนดูอยู่ข้างๆนั้นไม่ได้สนใจสิ่งที่คุณชายลองทำกับคุณกนิษฐา เขาเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ต่อให้ไม่สนใจภรรยาตัวเอง อย่างน้อยก็น่าจะสนใจหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนหน่อย อย่างน้อยก็เป็นผู้หญิงของพี่ชาย ทำไมถึงกล้าแสดงออกอย่างชัดเจนเช่นนี้? ในใจของเขาเทิดทูนพี่ชายมากไม่ใช่เหรอ? รอหญิงสาวดื่มซุปในชามจนหมด แล้วธัชชัยชี้นิ้วไปยังโทรศัพท์ที่ป้าอ้อยถืออยู่ กนิษฐาต้องพยายามซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ แล้วรับโทรศัพท์มาจากป้าอ้อย “กนิษฐา ถึงบ้านรึยัง?” วรพลถาม เพราะเสียงของวรพลดูมีปัญหา กนิษฐาตั้งใจฟังมาก เธออยากจะวางสายตั้งนานแล้ว เธอรำคาญวรพลมาอยู่แล้ว ไม่แม้แต่จะสนใจความใส่ใจที่เขามอบให้ มีเพียงความขัดขืนและผลักไส