ตอนที่ 146 ทำไมไม่ถอดเสื้อผ้าให้มันดีๆ หน่อย

ต๭นที่ 146 ทำไมไม่ถอดเสื้อผ้าให้มันดีๆ หน่อย อารมณ์ที่พึ่งเย็นลงได้ชั่วครู่ก็ระเบิดออกมาอีกครั้ง แล้วดูเหมือนว่าจะมากกว่าดิมหลายเท่าตัว ธัชชัยได้สิ่งที่เขาต้องการแล้ว เขาจะไม่อดทนอีกต่อไป เสียงร้องของคนข้างล่างยิ่งทำให้เขาอดใจไม่ไหว ผู้ชายคนนี้ก้มหน้าเข้าไปจูบเธออย่างรุนแรง พร้อมใช้ฟันขบไปที่ริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว วัจสารู้สึกรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอยื่นมือออกไปผลักผู้ชายตรงหน้า “วัจสาของฉัน เป็นเด็กดีนะ….ตอนนี้เธอ ต้องการฉัน” เสียงของเขาทุ้มต่ำ ราวกับกระชากวิญญาณของคนที่ได้ยิน หูขาวๆของวัจสาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่ได้ยินคำพูดที่ทำให้ใจเต้นแรงของเขา วัจสาไม่สามารถต้านทานท่าทีอ่อนโยนของเขาตอนนี้ได้เลยแม้แต่นิด ทั้งๆที่เขาาก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เวลาที่ต้องการให้เธอยอมทำในสิ่งที่เขาต้องการ ก็จะทำเสียงเย้ายวนเธอ บอกให้เธอเป็นเด็กดี ถึงจะรู้แบบนี้ แต่เธอก็ยังไม่สามารถห้ามปรามตัวเองได้เลย ราวกับว่าโดนวางยาพิษ แค่เขาบอกว่าให้เป็นเด็กดี เธอก็ทำตามนั้นโดยง่าย ปล่อยเหตุผลต่างๆให้จมลงไปในเหวลึก โดนเอาไป ทั้งตัวและหัวใจ! วันที่สอง ตอนที่วัจสาตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาสายมากแล้ว แสงแดดยามเช้าก็ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา ทันใดนั้นเธอก็นึกเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ขึ้นมาได้ ผู้ชายคนนั้นมีสายด่วนโทรเข้ามาตอนกลางคืน แต่ตอนนั้นเธอเหนื่อยจนตื่นขึ้นมาไม่ไหว น่าอิจฉาจริงๆ ทำไมพลังงานของผู้ชายมันถึงได้เยอะมากมายนัก? ทั้งๆที่เมื่อคืนเราสู้รบปรบมือกันถึงดึกขนาดนั้น! และอีกอย่างวัจสาก็เหมือนสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆที่ถูกเขากระทำ ตอนนี้เธอไม่แม้แต่อยากจะขยับร่างกายไปไหนทั้งนั้น ปวดตัวไปหมด เป็นความรู้สึกที่คงไม่มีใครอยากจะลองแน่ๆ พอคิดเรื่องนั้นขึ้นมา วัจสาก็รู้สึกโมโห ที่จริงเธอมาคุยกับธัชชัยเรื่องที่จะหย่ากับพี่ชายเขาด้วยซ้ำ เรื่องสำคัญยังไม่ทันได้เคลียร์ ก็โดนลากขึ้นเตียงแล้ว วัจสาอดสงสัยไม่ได้ว่านี่เธอโง่หรือโง่กันแน่! ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะเบาๆที่ด้านนอกประตู ที่บ้านตระกูลศรีทองนี้นอกจากป้าอ้อยกับคุณภูษิต ก็ไม่มีใครเคาะประตูแบบนี้แล้ว แล้วอีกอย่างตอนนี้คุณภูษิตก็ไม่อยู่ ถ้างั้นก็คงจะเป็นป้าอ้อยแล้วล่ะ วัจสานอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่กล้าแม้แต่ยื่นหัวออกไป เธอนึกว่าถ้าไม่ได้ตอบป้าอ้อยเดี๋ยวป้าก็คงไปเอง แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากป้าอ้อยเคาะประตูไม่กี่ที ก็เปิดเข้ามาเลย บนพื้นมีเสื้อผ้าที่ฉีกขาดราวกับถูกหมาป่าฟัดกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด ป้าอ้อยเก็บไปบ่นไป “เสื้อผ้าดีขนาดนี้ทำไมไม่รู้จักถอดดีๆเนี่ย? ต้องรุนแรงขนาดนี้เลยรึไงกัน เสียดายของจริงๆ…..” ป้าอ้อยพูดไปพร้อมกับวางอาหารเช้าไว้ที่หัวเตียง แล้วก็ก้มลงไปเก็บเสื้อผ้าที่ฉีกขาดจนไม่สามารถสวมใส่ได้ขึ้นมา วัจสาที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่มหน้าแดงขึ้นไปอีก ใบหน้าเล็กๆที่ได้ยินคำพูดของป้าอ้อยก็เหงื่อผุดออกมา ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรจะทำหน้ายังไงดี ก็เลยได้แต่ขดตัวเป็นนกกระจอกเทศขดตัวซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มต่อไป ที่จริงวัจสาอยากจะตอบกลับไปว่า : คำพูดพวกนี้ป้าอ้อยต้องไปพูดกับคุณชายรองของป้ามากกว่า! เจ้าบ้านั่นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แถมยังทำให้เหยื่ออย่างเธออับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน นี่มันอะไรกัน! แต่เหมือนกันว่ากลัวอะไรก็ได้แบบนั้น ป้าอ้อยยังไม่ยอมออกจากห้องไป แล้วก็เริ่มพูดจากับเธอด้วยความห่วงใย “คุณผู้หญิง ตื่นรึยังคะ? ตื่นขึ้นมาทานอาหารเช้าก่อน อย่าปล่อยให้ตัวเองหิว ตื่นมาทานก่อนแล้วค่อยนอนต่อดีไหมคะ? เหน็ดเหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว คงจะหิวน่าดู” ที่จริงป้าอ้อยอยากจะเข้ามาเพื่อดูว่าวัจสายังสบายดีอยู่ไหม สู้รบปรบมือกับหนุ่มเลือดร้อนอย่างคุณชายรองมาทั้งคืน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เหนื่อย แต่คุณชายน้อยปริศนาในท้องนั้นน่าจะเหนื่อยนะ แต่ว่ายิ่งวัจนาได้ยินคำว่าสู้รบปรบมือทั้งคืน ยิ่งไม่อยากจะออกมา ทำไมวันนี้ป้าอ้อยถึงต้องทำตัวเป็นห่วงเป็นใยอย่างกับแม่นมยังไงยังงั้นด้วย! แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบดี หรือไม่ตอบดี กระอักกระอ่วนจะตายอยู่แล้ว ตอนแรกก็คิดว่าถ้าไม่ตอบป้าอ้อยเธอคงจะไม่ถามอีก ใครจะไปรู้ว่าเธอก็ไม่ได้ถามจริงๆ แต่กลับยื่นมือมาเขย่าไหล่เธอเบาๆ “คุณผู้หญิงคะ ยังไงก็เป็นวันหยุด ตื่นมาทานอาหารเช้าก่อนค่อยนอนต่อก็ได้ ถ้าปล่อยให้ท้องหิว จะเสียสุขภาพเอานะคะ” ที่จริงนอกจากป้าอ้อยจะเป็นห่วงร่างกายของวัจสาแล้ว เธอยังเป็นห่วงสิ่งที่อยู่ในท้องของเธออีกด้วย ทุกคนเกือบลืมไปหมดแล้ว ยังมีสิ่งที่ยังไม่ได้คำตอบอยู่เลยนะ ตอนที่วัจสาทำใจจะออกจากผ้าห่มมา ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น “แย่แล้ว ต้องเป็นคุณชายใหญ่โทรมาแน่ๆ!” ป้าอ้อยตกใจไปครู่นึง แล้วก็รีบวิ่งออกไป วรพลโทรมางั้นเหรอ? วัจสาลุกจากเตียงขึ้นมาทันที แบบนี้เธอก็สามารถคุยกับวรพลตรงๆได้แล้ว ไม่ต้องไปคุยผ่านผู้ชายเลวๆอย่างไอ้บ้าธัชชัยอีก! ที่จริงเธอก็ห่วงเรื่องสุขภาพของวรพลอยู่ แต่ว่าตอนนี้อาการของเขาก็สามารถควบคุมได้แล้ว ตอนนี้ก็คงไม่ต้องกังวลว่าเขาจะช็อคจนเกินไปแล้ว แล้วอีกอย่าง กนิษฐาก็กลับมาแล้ว ถ้าเธอพูดเรื่องหย่าออกไปตอนนี้ ก็คงจะตรงกับความต้องการของเขา เขาก็จะได้อยู่กับกนิษฐาสมใจอยากไม่ใช่เหรอ? วรพลรักกนิษฐามากขนาดนี้ จะยอมให้เธออยู่ข้างๆเขาแบบไม่มีสถานะได้ยังไงกันล่ะ พอคิดแบบนี้แล้ว วัจสาก็รู้สึกว่าถ้าตัวเองเป็นคนพูดกับวรพลเองน่าจะได้ผลมากกว่า ดังนั้นวัจสาก็รีบหมุนตัวลงจากเตียง แต่ก็พึ่งสังเกตได้ว่า ร่างกายเธอตอนนี้เปลือยเปล่า…. ความบริสุทธิ์ที่เสียไปก็เอากลับมาไม่ได้แล้ว ไหนจะจุดแดงๆเป็นจ้ำๆไปทั้งตัว ฉันเป็นเนื้อที่แสนอร่อยรึยังไง?