ตอนที่ 150 ใครทำให้ฉันเหนนื่อยขนาดนี้

ต๭นที่ 150 ใครทำให้ฉันเหนนื่อยขนาดนี้ วัจสากัดริมฝีปากตัวเองแน่น อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกเจ็บใจแทนวรพล ที่จริงไม่ว่าจะเป็นการหลอกแบบไหน ก็เป็นการทำร้ายวรพลทั้งนั้น ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว วัจสาก็เลือกโกหกเพราะเจตนาดีแบบธัชชัยแล้วกัน เรื่องทั้งหมดขอให้อาการของวรพลดีขึ้นค่อยพูดกันอีกที แต่ว่าถ้ากนิษฐายังหลอกว่ารักวรพลอยู่แบบนี้ต่อไป ก็ถือว่าใจร้ายมากนะ ถ้าเกิดวันใดวันหนึ่งเขารู้ความจริงขึ้นมา ความเจ็บปวดคงทวีคูณจากตอนนี้เป็นร้อยเท่า ทำไมวรพลถึงได้คลั่งไคล้เธอมากขนาดนี้นะ? ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือว่าเธอจะเหมือนธัชชัย เป็นดอกป็อปปี้ที่มีพิษ ถ้าได้เข้าไปใกล้แล้วล่ะก็ ก็จะถลำลึกลงไปเรื่อยๆ ชาตินี้วรพลคงไม่มีทางถอนพิษจากกนิษฐาได้แน่ๆ ทันใดนั้น วัจสาก็คิดได้ว่าเธอไม่อยากหย่าแล้ว เพราะเธอรู้สึกผิดต่อเขาและรู้สึกว่าเขากับเธอต่างก็เจออะไรคล้ายๆกัน เธออยากจะทำอะไรให้เขาบ้าง ไม่อย่างนั้นเขาจะน่าสงสารมากกว่านี้อีก ธัชชัยเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไม่โต้ตอบอะไร ก็คิดว่าเธอน่าจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ และเธอก็คงเห็นด้วยกับการกระทำของเขา “ถ้าเกิดมันมีวิธีอื่น ฉันก็ไม่อยากจะหลอกพี่ชายฉันหรอก” ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงไม่มีทางเลือก “ฉันล่ะอยากจะล้างสมองกนิษฐา แล้วโยนขึ้นเตียงพี่ชายฉันจริงๆ!” วินาทีนั้นวัจสาพูดอะไรไม่ออก ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้พูดจาหยาบคายและไร้มารยาทขนาดนี้? ถึงแม้ว่าจะไม่มีทางเลือกจริงๆก็เถอะ แต่จำเป็นต้องมาพูดจาเหยียบย่ำผู้หญิงแบบนี้ด้วยเหรอ แต่ว่าเธอก็ขี้เกียจจนไม่อยากจะทะเลาะกับเจ้าบ้าธัชชัยนี้อีกแล้ว “เด็กดี ไปนอนเป็นเพื่อนฉันปะ” ธัชชัยพูดไป พลางวางไหล่ลงบนบ่าของวัจสา เขางอร่างกายสูงกำยำของเขาเล็กน้อย แล้วก็พักคางของเขาบนไหล่ของเธอ สูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายเธอ ยังเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยจากเมื่อคืน “นอนบ้าอะไรของนาย! ถอยไป!” วัจสาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว คิดว่าเธอสมองกลับไปแล้วหรือไงถึงจะไปนอนกับเขาน่ะ! แต่อย่างไรก็ตาม การต่อต้านไม่เป็นผล ยังไงธัชชัยก็เป็นผู้ชายย่อมมีแรงมากกว่าผู้แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเหนื่อย แต่ว่าเขาก็สามารถใช้มือเดียวยกวัจสาพาดบ่าเขาได้ แต่ว่าวัจสาที่โดนผู้ชายคนนี้จับพาดบ่าด่าเขาใจในนับครั้งไม่ถ้วน! ผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไร! นิดๆหน่อยๆก็จับคนอื่นพาดบ่าแล้ว! เขาแบกวัจสามาจรถึงที่ห้อง วัจสาที่ขัดขืนมาตลอดทาง แต่พอธัชชัยโยนเธอลงบนเตียง น้ำเสียงของเขาก็กลายเป็นอ่อนโยน “คุณผู้หญิง ช่วยเชื่อฟังหน่อยได้ไหม? ฉันเหนื่อยมากแล้ว” วัจสาอดทนที่ตะไม่กลอกตาใส่เขา “นายเหนื่อยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? ฉันไม่ได้ทำอะไรให้นายซักหน่อย!” พอผู้ชายคนนี้ได้ยินที่เธอพูดก็ฉีกยิ้มออกมา แล้วก็ถอนหายใจราวกับสัตว์ร้าย “เธอแน่ใจเหรอว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ? ใครกันที่ทำเป็นไม่อยาก ทำเป็นเล่นตัว ก็เลยทำให้ฉันยิ่งห้ามใจไม่ไหว?” …...ระดับความไร้ยางอายของผู้ชายคนนี้ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆเลยนะ อะไรคือบอกว่าฉันทำเป็นเล่นตัว ฉันขัดขืนอยู่ชัดๆ! ฉันต่อสู้! คำพูดใดๆก็ตามที่มันออกมาจากปากผู้ชายคนนี้มันต้องตรงกันข้ามตลอด! “ธัชชัย หัดรู้จักยางอายซะบ้าง!” วัจสาทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงไปหมด “ออกไปเลยนะ! ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว! ให้ฉันลุกขึ้นเดี๋ยวนี้! ฉันจะออกไปข้างนอก!” ผู้หญิงตัวเล็กๆของเธอจะไปต่อสู้ร่างกายยักษ์ใหญ่ของธัชชัยได้ยังไง? เธอพยายามผลักแขนยาวๆของผู้ชายคนนี้ที่พาดอยู่ตรงเอวของเธอ แต่ผลักยังไงก็ผลักไม่ออก แล้วผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย “ธัชชัย! อย่ามาเสแสร้งนะ! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายแกล้งหลับนะ! ฉันบอกให้ตื่นได้ยินไหม?” วัจสาตะคอกใส่หูเขาไม่หยุด อยากให้เขาเลิกแกล้งหลับซะ เธอคิดว่ายังไงเขาก็ต้องแกล้งหลับแน่ๆ “ธัชชัยได้ยินที่ฉันพูดไหม? ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนเข้ามาแล้วนะ!” แต่ไม่ว่าวัจสาจะทั้งผลักทั้งดันเขายังไง ผู้ชายที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น แล้วก็ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น หลังจากนั้น ฉากที่วัจสาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่คนเดียวก็จบลง ริมฝีปากหนาของผู้ชายอยู่ตรงสายตาเธอพอดี ตอนนี้มันแดงและบวมเล็กน้อย น่าจะมาจากร่องรอยการต่อสู้ที่เข้มข้นเมื่อคืน ใบหน้าของวัจสาก็ค่อยๆร้อนขึ้นเรื่อยๆ เพราะเมื่อคืนเธอเสียสติไปหน่อย เลยกัดจนเขากลายเป็นแบบนี้…. เพียงพริบตา เวลาก็ล่วงเลยมาหลายวันแล้ว อาทิตย์นี้ ทุกคนต่างแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง คนที่ต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลอย่างวรพลก็คอยโทรมาหากนิษฐาตลอด วันนึงสามถึงสี่ครั้ง ทั้งอาทิตย์นี้ เขามีชีวิตอยู่ต่อได้จากเสัยงปลอมๆของกนิษฐา และวัจสาที่ยังเรียนหนังสืออยู่ก็ค่อนข้างยุ่งกำลังจะถึงการสอบภาษาอังกฤษรอบสุดท้ายของเธอแล้ว แต่ทุกครั้งที่เธอบอกว่าเธอจะอ่านหนังสือ จิตใจกลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มีแต่ภาพผู้ชายคนนั้นเด้งเข้ามาในหัวตลอด ใบหน้าหล่อเหลาของเขานั่นแหละ