ตอนที่ 154 เป็นห่วงเป็นใยเธออะไรขนาดนี้

ต๭นที่ 154 เป็นห่วงเป็นใยเธออะไรขนาดนี้ แวววัยเดินมาตามทางด้วยอินเนอร์ประดุจผีเสื้อกลางวันสดใส ร่างอรชรที่อยู่ใต้ตึกหอพักมองเห็นพ่อเทพบุตรธัชชัยมาแต่ไกลๆ แสงพระอาทิตย์สาดกระทบร่างของเขา ไม่มีเวลาหนาที่จะพรากเอาความสง่างามไปจากเขาได้เลย แล้วยังจะท่าทีที่เปร่งประกายออกมาของเขานั่นก็ดึงดูดหัวใจคนมองไปได้อีก หญิงสาวที่เดินผ่านเขาไปแทบไม่อยากจะเดินต่อ ต่างพากันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะพูดออกมาว่า “หล่อมาก หล่อกว่าดาราอีกเนี่ย！”คนแล้วคนเล่า เธอหวังจริงๆว่าชายที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้จะเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวในฝันของเธอ เขาทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังมีเป็นผู้บริหารบริษัทร่วมทุนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองSอีกด้วย ไม่เพียงแต่เป็นคนที่ดูดี แต่ยังมีเสน่ห์ที่น่าทึ่ง พ่วงด้วยความร้ายที่ใครก็ไม่อาจลืมเลือน “คุณชายรอง ขอโทษทีนะคะให้คุณรอตั้งนานเลย เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปเรียกสาให้เดี๋ยวนี้เลย” แวววัยรู้ว่าธัชชัยเขาไม่ได้มารอเธอ เธอรู้ตัวของตัวเธอดี “ไม่รบกวนดีกว่า ผมซื้อของกินมาน่ะ วานคุณช่วยถือขึ้นไปให้หน่อยก็พอ” ธัชชัยยื่นถุงพลาสติกในมือให้แวววัย ข้างในถุงนั้นล้วนแต่เป็นของที่วัจสาชอบกินทั้งนั้น เขารู้ดีว่าวัจสาจงใจหลบหน้าเขา เขาเลยไม่อยากจะฝืนใจเธอ “คุณชายรอง คุณดีกับพี่สะใภ้อย่างวัจสามากจริงๆ วัจสาได้คุณเป็นน้องเขยนี่น่าอิจฉาชะมัด” แวววัยมองธัชชัยด้วยสายตาที่เปล่งประกาย ไม่คิดที่จะซ่อนความรักและชื่นชมของเธอในตัวเขาเลยแม้แต่น้อย ในสายตาของเธอ ธัชชัยเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจริงใจ ดูได้จากวิธีที่เขาปฏิบัติที่เขาทำกับวัจสาอย่างดี เขายิ้มออกมาอย่างมีความหมาย ได้ยินแววัยบอกว่าตัวเขาเองเป็นน้องเขยของวัจสา แค่นั้นก็ไม่ต้องอธิบายอะไรเลย ไม่ว่าใครก็รู้กันไปทั่วแล้วว่าหญิงสาวที่อยู่ปี4อย่างวัจสาได้แต่งงานมีสามีเรียบร้อยแล้ว ทั้งยังแต่งงานกับผู้ชายเป็นแผลเป็นไปทั้งร่าง มันเทียบเท่ากับการประกาศกรรมสิทธิ์ของวัจสาแก่ตัวของเขา “งั้นฉันขึ้นไปก่อนนะคะคุณชายรอง” แวววัยกล่าวอย่างสุภาพก่อนจะหันตัวเตรียมจะขึ้นไปข้างบน แม้ว่าลึกๆก็ไม่ได้อยากจะขึ้นซักเท่าไหร่ก็ตาม แต่ว่ายังก้าวไม่พ้นสองก้าวด้วยซ้ำ เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้จึงหยุดชะงักเท้าที่กำลังก้าวและถามเขา “อ้อ จริงสิ คุณชายรอง คุณกินข้าวแล้วรึยังคะ?” เขาชะงักกึกก่อนจะนึกไปถึงหญิงสาวผู้ที่พยายามจะหลบหน้าเขา แม้แต่คนนอกยังเป็นห่วงเป็นใยเขา แต่เธอน่ะเหรอ? หึ เขาอดที่จะขำตัวเองในใจไม่ได้จริงๆ แต่ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเหล่านี้ไม่ใช่ว่าเขาทำตัวเองอย่างนั้นหรอ? ถ้าตัวเขาเองไม่หลงระเริงไปกับการหลอกหลวงเพื่อที่จะไปทดสอบเธอ เพื่อที่อยากจะรู้ว่าเธอรู้สึกชอบพอ “น้องเขย”คนนี้บ้างหรือไม่ แต่เขาก็ไม่ทันคิดว่าหลังจากที่เธอรู้ความจริงเข้าแล้ว เขาจะทำยังไง? ธัชชัยชนะแล้วทั้งตัวและหัวใจของหญิงสาว แต่กลับทำให้เธอตกลงไปอยู่ในตำแหน่งฐานะแบบนั้น ฐานะของคนผิดศีลธรรม ธัชชัยยิ้มน้อยๆขึ้นมาอีกครั้ง “ยังเลย แต่นัดเพื่อนไว้แล้วหล่ะ” คุณชายรองอย่าเขาจะพูดได้ยังไงว่าเขาหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว? นั่นมันเสียหน้ามากเลยนะนั่นหน่ะ “โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปก่อน ไปนะคะคุณชายรอง” แวววัยมองชายหนุ่มด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะหันตัวกลับขึ้นชั้นบนไป แวววัยรู้ดีว่าตัวเธอกับผ้ชายอย่างเขาไม่มีวันที่จะคบหาด้วยกันได้เลย ไม่ว่าจะในฐานะคนกุ๊กกิ๊กหรือคนรัก แต่นั่นก็ไม่อาจที่จะหยุดให้เธอไม่ชื่นชมเขาไม่ได้หรอก ธัชชัยยืนอยู่ใต้ตึกมองไปยังประตูหอพักของวัจสาครู่หนึ่งก่อนจะหันตัวกลับไป ด้านวัจสาผู้กำลังนอนอยู่บนเตียงก็หารู้ไม่ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างล่าง ชายผู้ซึ่งกำลังเป็นห่วงเธอ พอแวววัยเดินพ้นจากสายตาของธัชชัยเธอก็วิ่งขึ้นข้างบนด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี เพื่อที่อยากจะบอกวัจสาว่าธัชชัยเป็นห่วงเธอมาขนาดไหน เขาแคร์เธอ แถมยังอุตส่าซื้อของมาให้ เธอเพียงอยากจะลากวัจสาออกไปเห็นด้วยตาตัวเอง “วัจสา วัจสา ตื่นได้แล้วว….รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ！”แวววัยวางของทั้งหมดไว้บนโต๊ะก่อนที่จะขึ้นไปขุดคนที่อยู่บนเตียง แต่ว่าหญิงสาวกลับไปขยับแม้แต่นิดเดียว เพียงแต่ส่งเสียงออกมา“มีอะไร? ยัยแวว ฉันง่วง ขอนอนต่ออีกหน่อยเถอะนะ…..” วัจสาถูกกแวววัยพยายามลาก แต่เธอก็คว้าจับเอาราวเตียงเอาไว้ ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากจะนอนอยู่บนเตียงก็เท่านั้น แวววัยไม่ยอมให้เธอกลับไปนอนได้อีก “ลุกขึ้นเร็ว ธัชชัยน่ะ!ธัชชัยเขาอยู่ด้านล่าง เธอไปดูสิๆ” ชื่อที่แวววัยเอ่ยออกมานั่นทำให้สมองของวัจสาตื่นตัวขึ้นมาในทันที ธัชชัย? เขาทำไมถึงมาที่นี่อีก?เขาจะทำอะไรกันแน่? ก็เห็อยู่โต้งๆว่าเธอไม่อยากเจอ！ ชั่งเขาปะไร อยากทำอะไรก็ทำ