ตอนที่ 159 หยิกแก้มของเธอ 2

ต๭นที่ 159 หยิกแก้มของเธอ 2 เธอนึกไม่ถึงเลยว่าผู้ชายคนนี้จะมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ และเมื่อเธอได้เจอกับธัชชัย เธอก็นึกถึงสิ่งที่เธอได้ทำมาในวันนี้ มันทำให้เธอรู้สึกขาดความมั่นใจ และสิ่งสำคัญที่เธอไม่อาจปฏิเสธถึงความรู้สึกภายในใจได้ก็คือ เธอรู้สึกประหลาดใจ ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น ทำให้วัจสารู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย “เฝ้ารอจับกระต่ายอยู่ใต้ต้นไม้นี่ไง ไม่งั้นจะจับกระต่ายตัวน้อยอย่างเธอมาได้แบบนี้เหรอ?” เพียงแค่ธัชชัยใช้แรงนิดเดียวก็สามารถดึงร่างเธอเข้ามาแนบชิดกับตัวเขาเองได้อย่างง่ายดาย “รีบบอกมาเลยนะ เธอหายไปไหนมาทั้งวัน?” เขายังคงไถ่ถามอย่างไม่ลดละ “ฉัน ฉันไปกินพิซซ่ามา” วัจสาหลบสายตาจากเขา แล้วชูถุงพิซซ่าที่อยู่ในมือให้เขาดู “แค่กินพิซซ่าต้องใช้เวลานานขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอใช้เวลากินตั้งแต่เย็นจนมืดค่ำขนาดนี้เลยนะ แล้วอีกอย่างคือ เธอไปกับใครมา?” ไหล่ที่เรียวบางของวัจสาอยู่ในกำมือของธัชชัย แถมยังบีบไหล่ของเธอแรงขึ้นเล็กน้อย มันทำให้วัจสาขยับตัวไม่ได้ ผู้ชายคนนี้บางทีก็มีลักษณะเหมือนวัวที่อาละวาดพอๆกับวิศาล เขามักจะใช้กำลังในการควบคุมตัวเองเอาไว้ วัจสาอยากจะกลอกตามองบนใส่เขา เธอไม่อยากอธิบายอะไร และก็ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเขา “เดี่ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วเหรอ? ถามอะไรก็ไม่ตอบ หรือเป็นเพราะว่าฉันเอาใจเธอเกินไป? หรือเธอคิดถึงห้องที่อยู่ชั้นสาม?” น้ำเสียงของเขาเริ่มกดต่ำและดูน่ากลัว วัจสาสะดุ้งตกใจ เขาคงไม่ได้คิดจะขังเธอเอาไว้อีกครั้งหรอกนะ? เธอเริ่มอ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ “ธัชชัย ฉันเป็นคนนะ ไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวที่อยู่ภายใต้การควบคุมของนาย แต่ยิ่งกว่านั้นคือพวกมันยังมีอิสระในการใช้ชีวิต แต่ทำไมฉันถึงไม่มี?” “เธอคิดว่าตัวเองยังมีอิสระอยู่เหรอ? ฉันเคยบอกไปหลายครั้งแล้วหนิ นับตั้งแต่วันที่เธอแต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลศรีทอง เธอหมดสิทธิ์ในตัวเองแล้ว เธอถูกครอบครองโดยตระกูลศรีทอง!” ในขณะที่เอ่ยปากพูด เขาก็ตั้งใจดึงเธอเข้าไปแนบชิดกับตัวเองมากขึ้นไปอีก เริ่มคิดมิดีมิร้าย เพียงแต่ว่าวัจสาไม่มีอารมณ์จะไปคิดอะไรมาก เดิมทีแล้วจิตใจก็เธอก็แย่พออยู่แล้ว น้ำเสียงและคำพูดที่ป่าเถื่อนของผู้ชายคนนี้ทำให้จิตใจของเธอเริ่มสับสนวุ่นวายมากเข้าไปอีก ชั่วพริบตาเดียวน้ำตาก็เริ่มปริ่ม “ธัชชัย ในสายตาของนาย ฉันมันก็แค่คนไม่เอาไหน......ไร้ค่า......เป็นแค่ผู้หญิงเลวคนนึง? ฉันหน้าเงิน ฉันมันโกหกหลอกลวง ถึงไม่เหมาะสมจะเป็นคนในบ้านตระกูลศรีทอง?” วัจสารู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างโง่เง่าจริงๆ เริ่มแรกถึงได้ต้องการได้รับเกียรติจากผู้ชายคนนี้ แต่สุดท้ายแล้ว ก็เป็นเธอเองที่ไม่รักตัวเอง ไม่อย่างงั้นคงไม่ใจง่ายยอมให้ผู้ชายแบบนี้ และก็คงไม่หลงกลคำพูดหว่านล้อมของเขามาตลอดแบบนี้! แต่ท่าทีของธัชชัยดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรกับคำพูดพวกนั้น ที่เขาอยากรู้ก็คือ วัจสาหายไปไหนมาทั้งวัน ตอนแรกที่มาถึงแวววัยก็ได้บอกกับเขาแล้วว่า ผู้หญิงคนนี้ไปที่โรงพยาบาลมา แต่ว่า เขากลับไปรอที่โรงพยาบาลมาทั้งเย็น แต่ก็ไม่เจอใครเลย เขาจึงคิดว่าเธอมีเรื่องอะไรปิดบังเขาเอาไว้ “เธอตอบฉันมาก่อน ว่าเธอไปที่ไหนมากันแน่ กินแค่พิซซ่ามันไม่มีทางใช้เวลานานขนาดนี้แน่นอน” ใบหน้าของธัชชัยแฝงไปด้วยความลึกลับสงสัย เหมือนกับว่าความอดทนมันมาถึงจุดอันตราย ความโกรธจึงค่อยๆพุ่งปี๊ดขึ้นมาเอง วัจสานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมา “ตอนแรกฉันกะว่าจะไปเยี่ยมหาวรพลที่โรงพยาบาล จะได้คุยเรื่องหย่ากันไปเลย แต่ระหว่างทาง......จู่ๆ ก็ไม่อยากจะคุยเรื่องนั้นแล้ว ก็เลยเดินเล่น พอตกค่ำก็ไปนั่งกินพิซซ่า” ข้ออ้างที่พูดออกมานั้นมีทั้งจริงทั้งเท็จ ยังไงธัชชัยก็น่าจะเชื่ออยู่ เธอแค่ไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนี้ไปตามสืบตามเช็คว่าเธอไปที่ไหนมาในวันนี้ ไม่อย่างนั้น จากความสามารถที่เขามีอยู่นั้นยังไงก็หาเจอจนได้แน่นอน ถึงตอนนั้นต่อให้อยากจะปิดบังแค่ไหน ก็คงจะปิดบังเอาไว้ไม่อยู่แล้วล่ะ “อะไรตอนแรก แล้วทำไมหลังจากนั้นถึงไม่ไปแล้วล่ะ?” ธัชชัยจี้ถามต่อไปอีก ผู้ชายคนนี้มีความฉลาดจริงๆ เขาไม่ได้เชื่อมันทั้งหมด เธอจึงได้แต่พูดบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป อย่างน้อยๆมันก็ไม่ใช่คำพูดโกหกอะไร “เพราะฉันรู้สึกสงสารวรพล คนที่ตัวเองชอบกลับไม่ได้ชอบตัวเอง แม้แต่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายยังจะมาขอหย่าอีก ฉันทำแบบนั้นไม่ลง ก็เลยไม่เข้าไป” คำพูดนี้มาจากความรู้สึกจริงๆจากใจของเธอ เพราะเธอรู้ว่าคนที่กนิษฐาชอบคือธัชชัย หากเธอจะบอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกแย่ก็คงจะไม่ใช่เรื่องจริง มันช่างน่าเศร้าใจแทนวรพลจริงๆ ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์กับวรพลล้วนแล้วแต่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับธัชชัยทั้งนั้น “กนิษฐาจะต้องรักพี่ชายของฉันแน่นอน!” ธัชชัยตะคอกใส่เธอเสียงดังลั่น คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็น รักหรือไม่รักมันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะควบคุมหรือบังคับได้ซะหน่อย หากเป็นแบบนี้ล่ะก็ เธอก็คงจะบังคับไม่ให้ตัวเองหลวมตัวไปชอบผู้ชายหล่อแต่อันตรายตรงหน้าคนนี้ได้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ “หึงเหรอ?” ธัชชัยยิ้มมุมปาก ท่าทางแบบนี้มันดูน่าหลงใหลมากขึ้นอีก แม้แต่ดวงตาก็ยังดูเปล่งประกายมีเสน่ห์ หึง? ใช้คำพูดได้ดีจริงๆ เธอมีสิทธิ์อะไรไปหึง? แล้วจะหึงทำไม? ผู้ชายคนนี้ดูหลงตัวเองมากเกินไปแล้ว เขาก็ยังคงเป็นชายคนที่เห็นในห้องรับแขกวันแรกคนนั้นเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน “ไหนฉันดูหน่อยซิ ก้างปลาที่ติดคอตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว?” ธัชชัยใช้มือค่อยๆจับประคองใบหน้าของวัจสาขึ้นมาอย่างฉับพลัน นิ้วมือเรียวสวยคู่นั้นเข้าคู่กับใบหน้าที่สวยงามนั้น มันช่างดูดีน่ามองยิ่งนัก วัจสามีความรู้สึกหวาดระแวง โชคดีแล้วที่เวลามีเรื่องอะไรฉันก็ไม่ได้มันให้แวววัยฟังทุกเรื่อง ต้องเป็นหล่อนแน่นอนที่บอกเรื่องนี้ให้ธัชชัยฟัง สองคนนี้คงสมรู้ร่วมคิดกันแล้ว หากเธอบอกเรื่องที่เธอท้องให้แวววัยฟังล่ะก็ ป่านนี้ผู้ชายคนนี้คงพาเธอเข้าโรงพยาบาลไปแล้วแน่นอน