ตอนที่ 160 ฉันไปเอง

ต๭นที่ 160 ฉันไปเอง เมื่อเห็นว่าวัจสาไม่ยอมตอบอะไร ธัชชัยเผยรอยยิ้มชั่วร้ายแต่แฝงไปด้วยเสน่ห์ออกมา “ให้ฉันตรวจดู เดี๋ยวก็รู้เอง” พูดจบ เขาก็โน้มตัวลงจูบวัจสาในทันที ในค่ำคืนที่แสนจะวุ่นวาย ไม่รู้ว่ามันทำให้ผู้คนจิตใจของผู้นั้นรู้สึกสับสนไปมากมายเท่าไหร่ แน่นอนว่ามันรวมไปถึงวัจสาและธัชชัยด้วย วัจสาหมดหนทางจะหลุดพ้นออกมาจากพันธนาการของเขา นัยน์ตากลมโตคู่นั้นเปล่งประกายแพรวพราว ยิ่งทำให้ผู้คนเกิดความหลงใหล เมื่อละออกจากการจูบ ธัชชัยก็ใช้ปลายนิ้วสัมผัสไปที่ริมฝีปากบวมแดงของเธออย่างแผ่วเบา ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาที่แสดงถึงความอับอายและโมโหของวัจสาจะทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ ผู้หญิงของเธอก็ควรที่จะใสสะอาดแบบนี้ บริสุทธิ์และงดงาม ไม่มีรอยแปดเปื้อนจากผู้ชายคนอื่นๆ “โตขนาดไหนแล้วเนี่ย ทำไมถึงยังคอยแต่ทำให้คนอื่นเขาต้องมาเป็นห่วงอยู่อีก แค่กินปลายังให้ก้างติดคอได้?” ไม่รู้ว่าแสงสีในยามค่ำคืนมันทำให้คนหลงใหล หรือผู้คนมึนเมากันโดยที่ไม่ได้ดื่มเหล้า น้ำเสียงของธัชชัยดูนุ่มนวลอย่างน่าประหลาดใจ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ช่างแตกต่างจากเขาคนเดิมที่เคยเป็นมา หากไม่รู้ก็คงคิดว่าคนอื่นสวมร่างเขาเพื่อมาหลอกลวงเธอซะอีก “ฉันมารอเธออยู่ที่นี่ตั้งนาน เธอคิดว่าควรจะ......ตอบแทนฉันยังไงดี? หืม?” เขาม้วนหางเสียงเล็กน้อย ฟังดูนุ่มหู เพียงแค่เขาใช้แรงกระตุกเพียงเล็กน้อย วัจสาก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมอก และวัจสาเองก็ยังคงดึงสติกลับมาไม่ได้ รนหาที่ตายแท้ๆ ตัวเองไม่สามารถหลบหนีเอาตัวรอดจากทักษะการจับของเขาได้เลยจริงๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่ยอมปล่อยให้เธอมีโอกาสหนีรอดไปได้เลยนะ? ถึงได้หาเรื่องจูบเธอทุกครั้งที่มีโอกาส เหมือนตั้งใจจะคอยย้ำเตือนไม่ให้เธอลืมเขาได้ วัจสาไม่ตอบอะไร แต่ธัชชัยก็ยังคงถามต่ออย่างใจเย็น “ไปคนเดียวเหรอ? ทำไมไม่เรียกฉันล่ะ?” วัจสามองตามสายตาของเขาไปที่ถุงพลาสติกที่อยู่ในมือของตัวเอง รอยยิ้มอันแสนขมขื่น หรือจะให้เธอบอกกับเขาว่า ในท้องของเธอยังมีเจ้าตัวเล็กอยู่เป็นเพื่อนงั้นเหรอ? แถมยังคอยนั่งรถกระเด้งมากับเธอตลอดทางเลยด้วย อยู่ๆเธอก็คิดอยากจะทดสอบปฏิกิริยาของธัชชัยขึ้นมา เมื่อเขารู้ว่าตัวเองนั้นตั้งท้องลูกของเขาอยู่ เขาจะรู้สึกยังไง จะสั่งให้เธอรีบไปเอาออก? ดูถูกเธอด้วยคำพูดคำจา? หรือจะเก็บลูกเอาไว้? อย่างสุดท้ายนี่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะวัจสารู้ตัวเองดี ว่าในสายตาของเขาแล้ว ที่ผ่านมาเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่อ่อนน้อมถ่อมตนจนไม่รู้จะถ่อมตนไปได้อีกแค่ไหน เขาเคยพูดไว้ เธอไม่เหมาะสมที่จะเป็นแม่ของลูกของเขา เพราะอย่างนั้นวัจสาจึงไม่เอ่ยถามอะไรออกไป เธอไม่อยากให้ลูกในท้องต้องมาได้ยินพ่อแท้ๆ ของเขามายืนกร่นด่าตัวเอง และเธอเองก็ไม่ได้อยากให้ลูกรู้ ว่าแม่ของตัวเองมีตัวเองขึ้นมาได้ด้วยวิธีแบบนี้ แต่ว่า หลายต่อหลายครั้ง มันก็เป็นการหาเรื่องใส่ตัว หาเหาใส่หัวเองทั้งนั้น เป็นเพราะวัจสารู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าเกินไป เธอจึงไม่มีความกล้ามากพอที่จะถามธัชชัย ไม่แน่ว่าธัชชัยอาจจะรู้สึกชอบเด็กที่อยู่ในท้องคนนี้ขึ้นมาก็ได้? เธอรู้ว่าว่าเขาไม่ชอบเธอ หรืออาจจะเป็นไปได้ว่า นี่มันอาจจะเป็นวิธีการแสดงออกทางความรักของเขา? รอจนเมื่อทั้งคู่เริ่มเข้าใจความจริงในข้อนี้แล้วนั้น ก็ดูเหมือนจะสายเกินไปซะแล้ว ถึงตอนนั้นทุกอย่างอาจจะบิดเบือนไปหมดแล้วก็ได้ ท่าทีอันช่ำชองของธัชชัยนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง แต่ในสายตาของธัชชัยแล้วนั้น ท่าทางแบบนี้ของวัจสานั้นดูสวยที่สุดแล้ว “เรียกนาย? คิดบ้างมั้ยว่ามันจะดูไม่เหมาะสม” วัจสาไม่กล้าพูดเสียงดัง เพียงแต่พูดให้ตัวเองฟังเท่านั้น พี่สะใภ้โทรเรียกน้องสามีออกมากินพิซซ่ากันสองต่อสอง ภาพแบบนั้นแค่คิดก็อุจาดตาแล้ว เธอทำเรื่องแบบนั้นไม่ลงหรอก แถมวรพลยังนอนอยู่โรงพยาบาล พวกเขาสองคนออกมาเที่ยวเตรแบบนี้มันจะดีจริงๆเหรอ? “ไม่เหมาะสม? ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ?” ธัชชัยหูดีจริงๆ “ไปลองกันตอนนี้เลยดีกว่า!” จะไปอีกแล้วเหรอ?! วัจสารู้สึกอิ่มจนอยากจะอ้วกอยู่แล้ว เมื่อกี๊ตอนอยู่บนรถก็อยากอ้วก แล้วเขาจะมาอยากไปอะไรตอนนี้เวลานี้เนี่ย? “ฉันอิ่มจนแทบจะอ้วกอยู่แล้วนะ ไม่งั้นฉันเรียกแวววัยลงมาแล้วไปเป็นเพื่อนนายแทนดีกว่า......” ในขณะที่วัจสากำลังพูดอยู่นั้น ท้องไส้ของเธอก็เริ่มปั่นป่วน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กในท้อง หรือเพราะพิซซ่าเก้าชิ้นที่กินเข้าไปกันแน่ แต่เธอรู้ตัวดีว่าตอนนี้ไม่สามารถจะอ้วกออกมาได้เด็ดขาด เขาพึ่งจูบเธอไป ไม่งั้นเขาอาจจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอรังเกียจจูบของเขาจนคลื่นไส้ แถมยังอาจจะสงสัยเรื่องท้องของเธอก็เป็นได้ วัจสาไม่อยากถูกผู้ชายพูดจาเหยียดหยามดูถูกภายในบริเวณมหาวิทยาลัยแบบนี้ เธอกุมท้องตัวเองอย่างลืมตัว ลูกจ๋า ลูกต้องห้ามดื้อนะ พ่อของหนูคนนี้เป็นคนขี้โมโห ถ้าไม่อยากให้แม่ต้องมาขายหน้าต่อหน้าคุณลุงคุณป้าแถวนี้ล่ะก็ ลูกก็ต้องห้ามป่วนแม่นะลูก “แวววัย? ฉันอยากไปกับเธอ หรือเธอไม่อยากไป? หรือไม่อยากเดิน? ถ้างั้นฉันแบกเธอไปดีมั้ย?” น้ำเสียงของธัชชัยเต็มไปด้วยความข่มขู่บีบบังคับ สิ่งที่วัจสาเป็นห่วงก็คือเจ้าตัวเล็กในท้อง เมื่อก่อนตอนที่ไม่มีเด็กคนนี้ การถูกธัชชัยแบกนั้นก็ทรมานเกินพอแล้ว ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกคน หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา แล้วจะทำยังไงดี? วัจสารีบตอบกลับไปอย่างร้อนรน “ไม่ไม่ไม่ ฉันเดินเองได้ ไปกันเถอะๆ......” ในใจของเธอนั้นกำลังปฏิเสธ แต่ก็จำเป็นต้องตอบตกลง เมื่อกี๊.ตัวเองพึ่งกินมาแล้วแท้ๆ หากกินเข้าไปอีกคงอ้วกออกมาแน่นอน ถ้าอ้วกออกมาจริงๆก็คงจะถูกเจ้าผู้ชายฉลาดคนนี้สงสัยเข้าให้แน่ๆ