ตอนที่ 161 ฉันไปเอง 2

ต๭นที่ 161 ฉันไปเอง 2 เพียงแต่ว่าสิ่งที่วัจสารู้สึกกังวลก็คือเขาไม่รู้ว่าธัชชัยกำลังคิดแผนการอะไรอยู่ในใจ พาเธอไปกินข้าวเสร็จแล้วหลังจากนั้นล่ะ? แล้วก็พาเธอกลับบ้าน? จากนั้นก็ทำอะไรกับเธอก็ได้ตามใจต้องการ? เธอรู้สึกกลัวอารมณ์ที่รุนแรงและแปรปรวนของผู้ชายคนนี้จริงๆ ลำพังแค่เธอคนเดียวก็ยังพอไหว แต่ตอนนี้เธอมีอีกหนึ่งชีวิตเพิ่มมาในท้องอีกคน จะเอาตัวเองไปเสี่ยงไปเรื่อยไม่ได้ คนอื่นมักจะพูดว่าหากท้องแล้วจะโง่ไปอีกสามปี แต่ตัวเองกลับรู้สึกฉลาดขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะเธอรู้สึกรีบ เธอจึงยกถุงพิซซ่าในมือขึ้นมา “ถ้างั้นฉันขอเอาเจ้าถุงนี้ไปให้แวววัยก่อนละกัน” วัจสาคิดว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ใช้อารมณ์จนไม่สนใจตัวตนของตัวเองจนดึงดันจะบุกเข้าหอพักหญิงให้ได้หรอกนะ? เธอคิดว่า เพียงแค่เดินกลับเข้าไปในหอหญิงแล้วทุกอย่างจะราบรื่นปลอดภัย วัจสานิ่งเงียบเพื่อครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นก็นึกวิธีการบางอย่างที่ตัวเองคิดว่าฉลาดที่สุดแล้วออกมา เธอไม่รู้ว่าในสายตาของผู้ชายแล้ว มันถือเป็นเพียงความฉลาดเพียงน้อยนิดเท่านั้น วัจสายังไม่ทันหันกลับไป เอวบางๆก็เอก็ตกอยู่ในกำมือของชายคนนี้ก่อนเสียแล้ว “อย่ามาทำอวดฉลาด เดี๋ยวขึ้นไปแล้วก็อย่าลืมลงมา ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะขึ้นไปแบกเธอลงมาเอง ฉันไม่กลัวว่าจะตกเป็นข่าวหรอกนะ” วัจสาเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ไร้เหตุผลแบบนี้นะ? ทำไมถึงได้กล้าทำอะไรที่แตกต่างจากภาพลักษณ์ของตัวเองขนาดนี้ได้? น้ำเสียงที่เขาพูดนั้นดูเหมือนจะไม่ได้พูดเล่นซะด้วยสิ หากว่าเธอไม่ลงมาล่ะก็ เขาก็คงจะพุ่งตัวขึ้นไปแบกเธอลงมาอย่างที่พูดจริงๆ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากจะสนใจอะไรมากแล้ว ตอนนี้รีบปลีกตัวออกมาจากผู้ชายคนนี้ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน! เป็นข่าวก็ปล่อยให้มันเป็นข่าวไปสิ ตัวเธอเองไม่ได้เป็นคนมีชื่อเสียงอะไรสักหน่อย ต่างกันกับธัชชัย เขาคือคนที่ผู้คนต่างพากันให้ความสนใจ เธอไม่เชื่อหรอกว่าธัชชัยจะยอมลดตำแหน่งและหน้าตาในสังคมของตัวเองลงมา เพราะบุกขึ้นหอหญิงเพียงเพื่อขึ้นไปลากเธอลงมาหรอกนะ! แต่ไม่ว่าจะมาไม้ไหน เธอก็จะเตรียมรับมือไว้ให้ได้ ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน! “ได้สิ งั้นนายก็รออยู่ตรงนี้ไปละกันนะ” วัจสาพูดไปหัวเราะไป จากนั้นก็เธอก็กลับหลังแล้วรีบสาวเท้าวิ่งขึ้นตึกไป ขนาดนักวิ่งร้อยเมตรยังสู้เธอไม่ได้ จริงๆธัชชัยรู้อยู่แล้วล่ะว่าผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไร แถมเขาเองถ้าอยากจะขัดขวางเธอเอาไว้ก็ทำได้ แต่เขาไม่ทำแบบนั้น ก็เพราะว่าอยากจะให้เธอได้รับรู้เอาไว้ ว่าตัวเองไม่ได้ทำได้แค่พูด แต่คนอย่างธัชชัยเมื่อพูดอะไรออกไปแล้วเนี่ย ก็สามารถทำมันได้ทุกเรื่องอย่างแน่นอน หากถึงเวลาแล้วเธอไม่ลงมาล่ะก็ เขาก็จะบุกขึ้นหอหญิงจริงๆอย่างแน่นอน! หากเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้รู้ไปเลยว่า คนไหนที่ธัชชัยอยากได้ล่ะก็ คนนั้นไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก รวมไปถึงเธอด้วยวัจสา!” วัจสากลั้นใจวิ่งรวดเดียวก็ขึ้นไปจนถึงชั้นห้า หลังจากนั้นก็จึงหยุดพักหายใจรัวๆ หนีอะไรก็ไม่เท่าหนีผู้ชายที่ชื่อธัชชัยเลยจริงๆ เธออดทนกับนิสัยชอบใช้อำนาจและเผด็จการของผู้ชายจนเกินพอแล้ว ทำไมชีวิตของเธอจึงต้องมาตกอยู่กำมือของเขาแบบนี้ล่ะ? เขาเป็นใครกัน? ก็แค่น้องชายของสามีเธอก็เท่านั้น! เมื่อวัจสาวิ่งเข้าไปในห้องแล้ว เธอก็รีบใส่กลอนหลังประตูทันที แถมยังลากเก้าอี้ทั้งหมดที่มีมาดันประตูเอาไว้ เหมือนกำลังกั้นไม่ให้คนข้างนอกเข้ามาได้ แวววัยที่พึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วเตรียมจะนอนถึงกับสะดุ้งตกใจ “วัจสา นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ทำไมเธอถึงได้ตื่นตระหนกขนาดนี้เนี่ย? จริงสิ ดูเหมือนว่าธัชชัยจะรอเธออยู่ใต้ตึกนะ เธอไม่เจอเขาเหรอ?” วัจสายังไม่มีเวลาอธิบายอะไรให้เธอฟังตอนนี้ จะว่าไปแล้วแวววัยก็เป็นคนทำให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เดี๋ยวค่อยมาเคลียร์กับเธอทีหลังก็แล้วกัน! “ฉันซื้อพิซซ่ามาให้ เอากินก่อนสิ กินเสร็จแล้วฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับเธอ!” เธอนั่งพักลงบนเตียงนอนของเธอพร้อมกับสูดหายใจเข้าออกอย่างแรง นี่ขนาดธัชชัยไม่ได้ตามขึ้นมาเธอยังรู้สึกกดดันขนาดนี้ เธอยอมใจให้กับแรงอำมหิตที่ผู้ชายคนนั้นแผ่มาให้จริงๆ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้นั่งพักจนหายเหนื่อย ก็มีคนมายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง เสียงนั้นทำให้เธอตกใจสะดุ้งโหยงจนกระโดดขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตัวสั่น ธัชชัยเป็นผู้ชายที่ไม่มีความอดทนถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่ทันไรก็ตามขึ้นมาถึงหน้าห้องแล้วเหรอเนี่ย? พระเจ้า เขาพูดจริงทำจริงอย่างที่บอกไว้จริงๆด้วย! หน้าไม่อายจริงๆ! แวววัยยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อมีคนมาเคาะประตูเธอจึงรีบเดินไปเปิดทันที แต่วัจสาก็พุ่งตัวเข้าไปขวางเธอไว้ “แวววัย! ห้ามเปิดประตูนะ!” เมื่อได้ยินเสียงห้ามปรามที่เกรี้ยวกราดของวัจสาแล้ว แวววัยก็ถึงกับต้องหรี่ตามองไปที่เธอ “อย่าบอกนะว่าธัชชัยตามเธอขึ้นมา? แมนสุดๆไปเลยนะเนี่ย!” เธอแสดงท่าทีปลื้มอกปลื้มใจ เมื่อเทียบกับสีหน้าที่บอกบุญไม่รับของวัจสาแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับดินเลยก็ว่าได้ แวววัยดึงเก้าอี้ออก “แกร๊ก” เสียงเปิดประตู วัจสาอยากจะห้ามเธอก็ไม่ทันซะแล้ว เธอยังโกรธไม่หายเลยนะ! แต่ทว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องกลับไม่ใช่ร่างของชายสูงโปร่งอย่างที่เธอคิดไว้ แต่กลับเป็นนักศึกษาหญิงที่เธอไม่รู้จัก เธอพูดยิ้มๆ “วัจสานักศึกษาห้อง 520 สามีของเธอรอเธออยู่ที่ใต้ตึกเรียน รีบลงไปนะ อ้อ จริงสิ ฝากขอบคุณช็อกโกแลตที่สามีเธอให้มาด้วยนะ!” ก่อนไปนักศึกษาหญิงคนนั้นยังหยิบช็อกโกแลตยี่ห้อ Dove ขึ้นชูไปชูมา