ตอนที่ 165 ฉันเองก็อยากจะทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจ 2

ต๭นที่ 165 ฉันเองก็อยากจะทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจ 2 กนิษฐาแสยะยิ้มเล็กน้อย เธอรู้สึกชอบเวลาท่าทีที่ธัชชัยยอมอ่อนข้อให้เธอแบบนี้จัง เพราะมันเป็นเพียงช่วงเวลาที่ธัชชัยดูมีความอบอุ่นที่สุด และมีความนุ่มนวลกับเธอที่สุดเช่นกัน “อย่าสร้างปัญหาเลย ในใจของฉัน เธอก็เป็นเพียงพี่สะใภ้ของฉัน เป็นคุณนายน้อยของบ้านตระกูลศรีทอง ฉันคงยังลงมือทำอะไรเธอไม่ลงหรอก” ธัชชัยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่กนิษฐากลับไม่ฟัง “พี่สะใภ้บ้าบออะไรกัน คุณทำไม่ลง? แต่ฉันทำลงนะ” “แกร๊ก” เธอแกะเข็มขัดที่อยู่บนเอวของธัชชัยออกอย่างง่ายดาย...... ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ธัชชัยก็เดินออกมาจากบ้านพักแห่งนั้น แต่เขาก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยัยแม่มดร้ายกนิษฐาร้ายกาจไม่เบาเลย! ในช่วงเย็น ช่วงตะวันกำลังตกดิน ธัชชัยก็เดินเข็นวรพลออกมา โชคดีที่ตอนสะดุดล้มจากเตียงนอนนั้นเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเยอะมาก แต่กระดูกก็มีร้าวเล็กน้อย ต้องขอบคุณที่ในครึ่งเดือนมานี้เขาให้ความร่วมมือในการเข้ารับการรักษาอย่างดี ร่างกายก็เลยกลับมาแข็งแรงขึ้นเยอะ และก็ไม่ได้มีภาวะแทรกซ้อนอะไร หากรอไปอีกสักระยะนึง ก็สามารถบินไปรับการผ่าตัดปลูกถ่ายเนื้อเยื่อที่อเมริกาได้แล้ว แต่ก็ต้องบอกเลยว่ามันการใช้ความรักของกนิษฐาในการช่วยบำบัด วรพลรู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อนึกถึงว่าอีกไม่นานก็จะได้เจอกนิษฐาแล้ว เขาสวมหมวกแก๊ป และยังมีผ้าปิดปากกับแว่นตา ปิดบังตัวเองไว้อย่างมิดชิด แม้แต่ถุงมือก็ยังสวมมาด้วย ไม่เปิดเผยเนื้อหนังให้เห็นเลยสักนิดเดียว “ธัชชัย พี่อยากเข้าไปส่องกระจกในห้องน้ำก่อน” อยู่ๆวรพลก็พูดขึ้นมา แต่ธัชชัยก็รีบปฏิเสธขึ้นมาในทันที “จะส่องทำไมล่ะครับพี่? อีกไม่นานก็จะเข้ารับการปลูกถ่ายเนื้อเยื่อแล้ว ตอนนี้เราควรจะใช้เวลาที่มีไปเจอคนที่พี่รักจะดีกว่านะครับ” เขาเข็นวรพลเข้าไปในลิฟท์ ใช้ทางลอดมาจนถึงที่จอดรถ ภายในบ้านตระกูลศรีทอง ทุกที่ที่วรพลต้องเดินผ่าน จะไม่มีสิ่งของที่สามารถสะท้อนเงาคนเลยสักชิ้น ยิ่งหากเป็นกระจกแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย และตอนที่อยู่ในโรงพยาบาล ก็ได้ขอให้ทุกคนช่วยกันเก็บสิ่งของที่สามารถสะท้อนเงาออกไปจนหมดเหมือนกัน คุณหมอภาคินหรือเป็นคุณหมอที่มีจรรยาบรรณมากคนหนึ่ง และฝีมือในการรักษาก็ดีด้วยเช่นกัน เขาทุ่มแรงกายแรงใจในการดูแลอาการของวรพลมาตลอดครึ่งปี ไม่เพียงแต่จะคอยดูแลแผลตามร่างกายของเขาเท่านั้น แม้แต่แผลที่อยู่ภายในจิตใจก็ยังช่วยดูแลอย่างดีเหมือนกัน ไม่ปล่อยให้เขาต้องรู้สึกคิดลบกับตัวเอง “ธัชชัย เรารอกันอยู่ข้างนอกดีกว่ามั้ย? กนิษฐาอาจจะกำลังหลับอยู่ก็ได้นะ” ตอนนี้เข้ามาถึงหน้าประตูห้องพักแขกแล้ว วรพลมีความรู้สึกตื่นเต้น อยากจะเจอหน้าหญิงสาวที่เขารักจนแทบจะอดใจรอไม่ไหว แต่ก็กลัวว่าการปรากฏตัวของตัวเองนั้นจะทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ ที่สำคัญก็คือ วรพลกลัวว่ารูปลักษณ์ของเธอในตอนนี้จะทำให้เธอตกใจกลัว “พี่ครับ พี่กลายเป็นคนขี้อายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แค่การจีบสาวยังต้องให้ผมมาคอยช่วยอยู่ข้างหลังแบบนี้? หรือจะให้ผมช่วยส่งพวกพี่เข้าห้องหอตอนนี้เลยดีครับ?” ท่าทีของธัชชัยที่ดูปกติแบบนี้ แต่วรพลกลับไม่รู้เลยว่าการที่น้องชายของเขาจะพาตัวกนิษฐากลับมาที่บ้านศรีทองได้มันยากเย็นแค่ไหน เขาต้องยอม “พลีชีพ” มากมายขนาดไหน ถึงขั้นต้องรับปากเงื่อนไขที่ไม่เป็นธรรมของเธออีกเยอะแยะมากมายอีกด้วย แต่ถึงอย่างนั้น วรพลก็เข้าห้องรับพักไปโดยไม่ได้สังเกตอะไร ที่นัดกนิษฐาที่ห้องพักแขกห้องนี้ ก็เพราะมันสะดวกต่อการเข็นรถเข้าออกของวรพล และมันก็อยู่ตรงข้ามกับห้องพักของวัจสา เตียงใหญ่ในเวลานี้ หญิงสาวที่ดูเหมือนนางฟ้ากำลังนอนอยู่บนนั้น เหมือนนางฟ้าที่ตกอยู่ในห้วงเวลาอันแสนหอมหวานและแสนสดใส “กนิษฐา พี่ชายฉันมาแล้ว” ธัชชัยเห็นท่าทีของกนิษฐาที่ไม่สนใจการปรากฏตัวของพี่ชายเขาแบบนี้ก็รู้สึกหัวร้อนขึ้นมา เขาก็รีบเอ่ยปาก “เตือน” ผู้หญิงที่แกล้งหลับตรงหน้าคนนี้ “ธัชชัย พอเถอะ กนิษฐายังหลับอยู่เลย” วรพลไม่อยากส่งเสียงจนปลูกให้ผู้หญิงที่เขารักต้องตื่น เขารีบขวางไม่ให้ธัชชัยส่งเสียงดังรบกวนเธอ ธัชชัยหน้านิ่วคิ้วขมวด มันจะมากไปแล้วนะ เขานึกไม่ออกเลยว่ากนิษฐาที่มีดีแค่หน้าตา จะไปมีอะไรที่จะคู่ควรกับความรักที่แท้จริงของพี่ชายเขาได้?! แต่สิ่งที่ธัชชัยไม่รู้ก็คือ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แกล้งหลับ การที่เขาขังเธอไว้ตลอดทั้งอาทิตย์นั้น กนิษฐารอคอยเขามาตลอด ไม่ได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่เลยสักวัน รอจนหัวใจของเธอแทบจะสลายอยู่แล้ว เธอลืมตาขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ มองไปที่วรพลที่นั่งอยู่บนรถเข็น และธัชชัยที่ยืนสดใสอยู่ด้านหลังเขา แล้วเธอก็ยิ้มขึ้นมาในทันใด คิ้วเลิกขึ้น “ธัชชัย ฉันคอแห้งอ่ะ อยากดื่มน้ำ นายไปเทน้ำมาให้ฉันแก้วนึงสิ แล้วก็อย่าลืมเติมน้ำผึ้งลงไปด้วยนะ ฉันไม่ชอบน้ำเปล่าที่จืดชืดไม่มีรสชาติ” ธัชชัยหรี่ตามองต่ำ เมื่อกี้นี้เขาได้ยินไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้กำลังออกคำสั่งกับเขาอยู่? นี่มันเกินไปแล้วนะ! แต่แม้ว่าเชาจะกดดันเธอแค่ไหน กนิษฐาไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไร เธอพลิกตัวลุกขึ้นมา แล้วยกขาขาวๆของเธอออกมาวางไว้บนผ้าห่ม เธอรู้เรื่องทุกอย่างดี ต่อหน้าวรพล ต่อให้ธัชชัยจะอารมณ์ร้อนยังไง เขาก็ไม่กล้าทำอะไรเธอแน่นอน ในเวลาแบบนี้หากไม่รีบคว้าโอกาสเอาไว้ แล้วรีบแก้แค้นเขา แล้วยังจะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่อีก?