ตอนที่ 167 พวกคุณรู้จักกัน 2

ต๭นที่ 167 พวกคุณรู้จักกัน 2 จริงๆแล้วกนิษฐาก็แค่อยากจะสั่งสอนป้าอ้อย ว่าไม่ควรมายุ่งเรื่องคนอื่นอีก ควรไปอยู่ในที่ๆตัวเองควรอยู่ ในเวลาเดียวกันนั้น ที่หอพักนักศึกษาในมหาวิทยาลัย ยังมีอีกคนที่นอนไม่หลับ วัจสานอนคิดทั้งคืน คิดถึงอนาคตของตัวเอง และคิดถึงอนาคตของเจ้าตัวเล็กในท้อง เพราะว่าตอนอยู่ในสถานกำพร้าเธอเคยพบเจอเด็กที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งเยอะแยะมากมาย เพราะแบบนั้นเธอจึงอยากจะดูแลอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ในท้องคนนี้ให้ดีที่สุด น่าเสียดายที่พ่อของลูกในท้องนั้นคือผู้ชายที่เธอไม่สามารถหลงรักเขาได้ แต่กลับตั้งท้องกับเขาซะอย่างงั้น แต่เธอก็ยังไม่มั่นใจ ว่าผู้ชายคนนั้นจะรับลูกในท้องคนนี้ได้หรือเปล่า วัจสาหัวเราะขื่นๆ เอามือกุมท้องตัวเอง ไม่เป็นไรนะลูก มีแม่คนเดียวก็พอแล้วล่ะ ถ้าไม่เอาเด็กคนนี้ออก เธอก็จะต้องเผชิญกับความยากลำบากอีกเรื่องนึงก็คือ เธอจะเอาอะไรมาเลี้ยงลูกล่ะ? เธอกลับไปขอความช่วยเหลือกับที่บ้านไม่ได้ แต่หากเธอท้องโตขึ้นมา ก็คงไม่มีทางไปทำงานหาเงินได้แน่นอน นี่คืออุปสรรคที่แท้จริง และเป็นอุปสรรคปัญหาที่ใหญ่ที่สุดด้วย นับตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ วัจสาก็ไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับบ้านศรีทองอีก เธอจึงได้นอนคิดอยู่ทั้งคืน ในที่สุดวัจสาก็ตัดสินใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะต้องหย่ากับวรพลให้ได้! เธอไม่อยากคลอดลูกของน้องชายเขาออกมาทั้งที่ยังพ่วงชื่อของวรพลเอาไว้แบบนี้ มันผิดศีลธรรม ในขณะเดียวกันมันก็เกี่ยวกับจิตสำนึกของเธอด้วย ลูกของเธอ เธอไม่อยากจะเป็นคนที่ไม่มีตัวตน แม้ว่าจะต้องไร้ชื่อ แต่เขาก็ไม่ควรถูกละเลย เดิมทีแล้วสิ่งที่เธอต้องเผชิญมันก็แย่มากพอแล้ว ชีวิตไร้อิสรภาพ ถูกจ้องมองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม สุดท้ายแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอก็ยังเลือกเองไม่ได้ จนต้องมาแต่งงานกับชายหนุ่มที่ถูกไฟคลอกจนเสียโฉม เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่อยากจะให้ลูกของเธอต้องมาผิดพลาดและต้องมารับชะตากรรมแบบเดียวกับเธอ เขาควรจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง ดังนั้นวัจสาจึงต้องการหย่ากับวรพล เพื่อที่ตัวเองจะได้กลับมาเป็นตัวเองและเตรียมตัวเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว จากนั้นชื่อเสียงและตัวตนของลูกจะได้ใสสะอาดไร้มลทิน แม่ว่าการเลี้ยงลูกเพียงคนเดียวมันจะเหนื่อยหนาสาหัส และก็ยังไม่รู้ว่าในอนาคตนั้นจะมีอะไรที่รอพวกเขาอยู่ แต่เธอก็ไม่กล้าคิดแม้แต่จะทำลายชีวิตลูกในท้องของตัวเองคนนี้ได้ลงคอหรอก คลอดลูกตัวเองออกมา คือทางออกเดียวที่วัจสาเลือกทำ ในที่สุดแล้วชีวิตของเธอก็มีสักครั้งที่ได้มีสิทธิ์เลือก เพื่อลูกในท้อง วัจสาพร้อมเผชิญหน้ากับทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา เด็กในท้องคนนี้แตกต่างกับเธอ เขาจะมีแม่แท้ๆคอยอยู่เคียงข้างกับเขาจนเติบใหญ่ ไม่เหมือนกับเธอที่ต้องคอยอาศัยผู้อื่น และมีชีวิตที่ยากลำบาก และเขาจะมีความสุขที่สุด มีกันแค่สองคนก็เพียงพอแล้ว เมื่อคิดมาทั้งคืน สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจได้แล้ว เธอตื่นนอนแต่เช้า หยิบเอาเอกสารการขอหย่าที่เซ็นต์เก็บเอาไว้ตั้งนานแล้วขึ้นมาใส่เข้าไปในกระเป๋า แล้วมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล วัจสารู้ดีอยู่แล้ว ตัวเองแต่งงานกับวรพลแล้ว เธอไม่สามารถขออรับการช่วยเหลือจากบ้านศรีทองได้ ตอนช่วงที่เรียนอยู่ก็ไม่ได้ เด็กที่อยู่ในท้องยิ่งแล้วใหญ่ แต่ว่าเธอเองไม่ได้มีการมีงานทำ จะพึ่งเพียงแค่ปากมันจะไปเลี้ยงดูชีวิตเด็กคนนึงได้ยังไง ต้องมีแหล่งรายได้ที่มั่นคง ก่อนคลอดนั้นจำเป็นต้องมีค่าใช้จ่ายจำนวนมาก ค่าใช้จ่ายหลังคลอดยิ่งต้องใช้เยอะมากกว่าเดิมอีก แต่หากวันนึงเธอท้องโตขึ้นมาแล้ว จะไปบอกกับใครได้? ดูเหมือนจะบอกใครไม่ได้เลย ตระกูลเดิมขุนทด? มันเป็นไปไม่ได้เลย หากกลับไปที่บ้านเดิมขุนทด คุณป้าวราลีจะต้องเค้นถามเธอแน่ๆ หากเธอเค้นถามแล้วเกิดรู้ความจริงขึ้นมาล่ะก็ เธอจะต้องถูกจับส่งตัวกลับไปเหมือนสิ่งของ แล้วหลังจากนั้นก็จะใช้มันมาเป็นข้ออ้างในการรีดไถค่าเลี้ยงดูต่างๆจากบ้านศรีทอง เพราะยังไงซะเธอคนนั้นก็เห็นเพียงแค่เงินสำคัญที่สุดอยู่แล้ว สถานสงเคราะห์? คุณดนิตาจะต้องรับพวกเธอเอาไว้แน่นอน แต่เมื่อมาคิดๆดูแล้ว เธอไม่อยากให้ลูกของตัวเองไปอยู่ในสถานที่แบบนั้นอีก โอ๊ย สับสนวุ่นวายจัง แค่เรื่องนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะจัดการมันยังไงแล้ว ในขณะที่คิดเรื่องพวกนี้อยู่ วัจสาก็เจอกับช่วงเวลาเร่งด่วนพอดิบพอดี ไม่มีที่ไปเลย ทุกสารทิศเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งรถบัสและรถไฟฟ้าต่างก็อัดแน่นไปด้วยผู้คน รู้อย่างนี้เธอคงเลือกที่จะออกมาช้ากว่านี้น้อย หากเบียดมาโดนเธอก็คงจะไม่เป็นอะไร หากมาเบียดโดนลูกในท้องล่ะก็มันจะแย่เอาได้ กลัวจะเป็นอันตรายอะไรกับลูก หากเกิดอะไรขึ้นต้องแย่แน่ๆเลย