ตอนที่ 169 ฉันต้องการหย่า 2

ต๭นที่ 169 ฉันต้องการหย่า 2 ในตอนนี้วรพลไม่ได้หลบตัวออกไป เพราะสำหรับวัจสาแล้ว ถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากที่เขาจะเริ่มเดินเข้ามาคุยกับเขาก่อน และธัชชัยที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับขมวดคิ้วสงสัย ผู้หญิงซื่อๆคนนี้ไม่เคยออกจากบริเวณมหาวิทยาลัยเลย จะเกลี้ยกล่อมหรือบีบบังคับยังไงก็ไม่ยอมออกมา แต่แล้วทำไมวันนี้ถึงมาถึงที่นี่เองได้ล่ะ? ในจังหวะที่วัจสากำลังจะเดินเข้าไปใกล้วรพลนั้น ก็มีร่างเงาดำพุ่งตัวเข้ามาทางวัจสาไว้ด้วยความเร็วสูง แล้วดึงตัวเธอไว้แน่น “ธัชชัย! นายทำอะไรของนาย? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ที่ฉันมานี่ไม่ได้จะมาหานายนะ!” เมื่อถูกชายหนุ่มดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด เธอก็รู้เลยทันทีว่าต้องเป็นคุณชายสองแห่งบ้านตระกูลศรีทองไม่ใช่ใครอื่นใดอย่างแน่นอน ข้อแรก นอกจากเขาแล้วยังจะมีใครที่กล้าทำกับเธอแบบนี้อีก? ข้อที่สอง วัจสาจดจำกลิ่นของเขาได้ดี แต่เธอก็ไม่กล้าใช้แรงดิ้นรนจนมากเกินไป กลัวจะควบคุมความหนักเบาไม่ได้ จนไปกระทบโดนเจ้าตัวเล็กเข้า “มีอะไรเหรอ? คุยกับฉันมันก็เหมือนกันนั่นแหละ” ธัชชัยรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร เขาจึงไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้คุยกับวรพลตามลำพังแน่นอน ไม่มีเวลามากพอจะให้วัจสาได้คิดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ต่อให้เธอใช้กำลังทั้งหมดที่มีในการดิ้นหนี เธอก็สู้แรงจากมือเพียงข้างเดียวของธัชชัยไม่ได้อยู่ดี หากว่าเขาอยากจะยกเธอขึ้นมาจากพื้น ก็คงจะเป็นเรื่องง่ายมากเลยทีเดียว “ไม่เหมือนกัน ฉันจะไม่ยอมคุยกับนายหรอก!” วัจสาอยากจะแกะแขนที่รัดเอวเธอไว้ออก แต่ต่อให้เธอจะพยายามแงะแค่ไหน แขนของเขาก็แทบจะไม่กระดิกเลยสักนิด “เธอมาหาได้แค่ฉันเท่านั้น!” น้ำเสียงของธัชชัยเต็มไปด้วยความป่าเถื่อน เหมือนไม่อนุญาตให้วัจสาขัดคำสั่ง อบอวลไปด้วยพลังทำลายล้าง เขาพาตัววัจสาออกมาจากห้องๆนั้นด้วยท่าที่กอดรัดเอวแบบนั้น เหมือนมันจะง่ายกว่าการลากแกะตัวนึงซะอีก ภาพของวรพลและหมอภาคินหายวับไปในพริบตา และเธอยังดึงสติกลับมาไม่ทัน เพราะการกระทำของธัชชัยนั้นรวดเร็วเกินไป เหมือนพายุที่พัดผ่านใบไม้ร่วงโรย ไม่ทันให้คนได้เข้าไปขัดขวาง “วัจสาอาจจะมีเรื่องสำคัญจะคุยกับผมก็ได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่บุกเข้ามาแบบนั้นหรอก” วรพลรู้สึกกังวลเล็กน้อย คุณภูษิตที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆพูดแทรกขึ้นมาขำๆว่า “คุณชายครับ วัยรุ่นก็แบบนี้แหละครับ ชอบทะเลาะกันตีกัน ที่พวกเขาเป็นอยู่ในตอนนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ท่านอย่ากังวลไปเลยครับ คุณชายสองจัดการได้อยู่แล้ว ผมพาคุณชายขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นสองก่อนดีกว่านะครับ” เมื่อเห็นคุณนายน้อย พ่อบ้านภูษิตก็เหมือนพอจะเข้าใจบางอย่างแล้ว และก็รู้ด้วยว่าทำไมเธอถึงกลับบ้านมาหาคุณชายใหญ่ ขณะเดียวกันนั้น เขาก็สังเกตเห็นกนิษฐาที่ซ่อนตัวเพื่อแอบดูสถานการณ์อยู่ไม่ไกล ก่อนหน้านี้ป้าอ้อยได้ย้ำกับเขาเอาไว้แล้วว่า ให้ระวังการปองร้ายคุณนายน้อยจากกนิษฐาเอาไว้ให้ดี เพราะเธอเคยพูดเอาไว้ว่า ผู้หญิงคนไหนก็ตามที่อยากได้ธัชชัย เธอจะไม่ปล่อยเอาไว้แน่ ดังนั้นเขาจึงตัดบทคุณชายใหญ่เสียก่อน ไม่แน่ว่าหากพูดอะไรไปมากกว่านี้ กนิษฐาอาจจะรับรู้รายละเอียดไปมากกว่านี้ แล้วจะหาวิธีมาจัดการคุณนายน้อยจนได้ กนิษฐาไม่ใช่คนดี คุณนายน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์คงไม่ใช่คู่ปรับของเธอ เพื่อความปลอดภัยของคุณนายน้อย เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอได้รับเบาะแสอะไรอย่างแน่นอน เมื่อสักครู่พ่อบ้านภูษิตมองไม่ผิดแน่ คนที่หลบอยู่หลังฉากกั้นคือกนิษฐาแน่นอน เธออยู่ตรงนานเพียงไม่นาน ก็หายกลับเข้าไปในห้องนอนรับแขก สายตาจับจ้องไปยังคู่หนุ่มสาวที่ยืนทะเลาะกันอยู่ตรงสวนหน้าบ้านด้วยสายตาที่ดุดัน เมื่อเห็นศัตรูมาอยู่ตรงหน้า สายตาก็เริ่มแดงก่ำ ในตอนที่เธอได้ยินเสียงของวัจสานั้น จากเดิมที่ยังง่วงเหงาหาวนอนอยู่ก็ถึงกับต้องเบิกตากว้าง นั่นมันเสียงของยัยกะหรี่วัจสา มันกล้าเข้ามาเหยียบบ้านศรีทองเลยอย่างงั้นเหรอ?! จริงๆวัจสาก็เป็นคุณนายน้อยของบ้านตระกูลศรีทองอยู่แล้ว จะกลับมาบ้านศรีทองแล้วมันแปลกตรงไหน? แต่กนิษฐาเองที่สำคัญเองผิด คิดเองเออเองว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของบ้านศรีทองนี้แล้ว ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ต้องอยู่ในการควบคุมของเธอ ก็เลยยอมไม่ได้หากมีหญิงอื่นเข้ามาย่างกราย สักพักก็กลับย้อนคิดได้ถึงเรื่องจริงบางอย่าง ใช่แล้ว อีกะหรี่คนนี้คือเมียที่แต่งเพื่อล้างซวยของบ้านศรีทอง ในสายตาอันเย้ายวนของกนิษฐา สะท้อนให้เห็นภาพต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่ด้านนอกบ้านนั้น ในตอนนี้ธัชชัยใช้มือโอบเอวของวัจสาเอาไว้แน่น ทั้งคู่อาบอยู่ท่ามกลางแสงแดด เพราะไม่มีใครอยู่ จึงได้บีบไหล่ของหญิงสาวแน่นขึ้นกว่าเดิม เพื่อต้องการให้เธอแนบเข้ามาในแผงอกของเขาอย่างว่าง่าย แต่น่าเสียดายที่เรื่องราวไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้สักเท่าไหร่ วัจสาคอยแต่จะดิ้นรน เพื่อจะหนีออกจากพันธนาการของธัชชัย เขาขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจกับการขัดขืนของหญิงสาว “วัจสา เธอช่วยเชื่อฟังอะไรง่ายๆหน่อยไม่ได้หรือไง? ทำไมถึงได้ดื้อดึงแบบนี้?” อะไรๆก็บอกให้เชื่อฟังเชื่อฟัง ทำเหมือนเธอเป็นเด็กอายุสามขวบไปได้ “นายก็แค่ปล่อยฉัน ฉันก็จะไม่โวยวาย! ฉันไม่ได้จะมาหานายสักหน่อย!” วัจสาเห็นว่าดิ้นรนขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ เธอทำได้แค่วางมือทาบไว้ตรงแผงอกของธัชชัย เพื่อไม่ให้ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันจนเกินไป “เธอมาหาพี่ชายฉันเพื่ออะไรกันแน่?!” ธัชชัยถามเสียงเข้ม วัจสาไม่มีทางยอมสนทนากับเขาดีๆแน่ เธอตอกกลับไปเพียงว่า “เกี่ยวอะไรกับนาย? นายไม่ใช่เขาสักหน่อย!” เธอแค่ไม่อยากบอกเขาว่าเธอต้องการจะมาขอหย่ากับวรพล หากเขารู้เรื่องนี้ล่ะก็ เธอคงจะเข้าไปเจอกับวรพลยากขึ้นไปอีก