ตอนที่ 172 ความสว่างไสวของเธอ

ต๭นที่ 172 ความสว่างไสวของเธอ วัจสามารู้ในตอนหลังว่า บ้านพักที่อยู่ข้างๆกันกับบ้านตระกูลศรีทอง ก็ถูกธัชชัยซื้อเก็บเอาไว้แล้ว เพียงแค่เอามาใช้เก็บพวกของจุกจิกก็เท่านั้น ธัชชัยนี่เงินเยอะซะจริงๆ วัจสานั่งคิดไปในขณะที่นั่งอยู่บนรถ “คุณนายน้อยครับ อย่าเศร้าไปเลยนะครับ จริงๆแล้วช่วงนี้คุณชายสองอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณกนิษฐาคอยแต่จะกลั่นแกล้งตำหนิคุณนายอยู่ตลอด เพราะแบบนั้นช่วงนี้คุณชายก็เลยนิสัยไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ คุณนายน้อยพักอยู่ที่มหาวิทยาลัยไปก่อนน่าจะดีกว่านะครับ” บางครั้งคนขับรถอย่างภูผาก็ไม่ได้โง่แถมยังมีความอบอุ่นอยู่ไม่น้อย ตำหนิเขา ก็เลยอารมณ์ไม่ค่อยดี ก็เลยมาลงที่เธองั้นเหรอ? เห็นเธอเป็นตัวอะไร? หรือจริงๆแล้วธัชชัยเป็นเพียงแค่เสือกระดาษ ดูน่าเกรงขามแต่ไร้อำนาจ? แต่ว่าสิ่งที่วัจสาเอ่ยถามออกไปกลับเป็นอีกคำถามนึงแทน “ภูผา นายเองก็คิดว่าฉันแต่งงานเข้ามาในบ้านตระกูลศรีทองก็เพื่อเงินเหมือนคนอื่นๆใช่มั้ย?” ภูผาครุ่นคิดอยู่นาน เนิ่นนานกว่าจะยอมพูดอะไรออกมา “ผมรู้แค่เพียงว่าคุณนายน้อยเป็นคนจิตใจดี ดีกับพวกเราทุกคนมาตลอด” จริงๆแล้วคนที่วัจสาแต่งงานด้วยคือคุณชายสองไม่ใช่คุณชายใหญ่ แม้แต่ภูผาเองก็ยังไม่รู้เรื่องนี้เลย เพราะแบบนั้นเขาจึงรู้สึกได้แค่ว่าคุณนายน้อยกับคุณชายสองมีความรักต่อกัน ดั่งคำที่พูดกันว่าบ้านเศรษฐี มักจะมีเรื่องราวหรือความลับอะไรที่ไม่สามารถเปิดเผยออกไปได้ อะไรคือเจ้านายกับคนใช้ ลูกนอกสมรสที่อยู่นอกบ้าน ไหนจะเมียเล็กเมียน้อย ความสับสนวุ่นวายมากมาย มันก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องผิดแปลกอะไร ใจดี ดีกับคนอื่น? นี่มันถือว่าเป็นบัตรคนดีหรือเปล่านะ? วัจสายิ้มขื่นๆ และก็ไม่พูดอะไรต่อ เธอเงียบไปนี้ไปตลอดทางจนถึงมหาวิทยาลัย ตอนที่วัจสาเดินขึ้นหอพัก ก็ปรากฏว่าแวววัยไม่อยู่ นี่มันเป็นช่วงกลางวัน เธออาจจะลงไปทานข้าวที่โรงอาหารก็ได้ วัจสาที่นั่งลงบนเตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็เห็นว่าแวววัยได้ส่งข้อความมาหาเธอตั้งแต่แรกแล้ว แต่วันนี้เธอยุ่งซะจนไม่มีเวลาเปิดดู และก็อาจจะเพราะเธอมัวแต่คิดถึงเรื่องของเด็กในท้องจนเพลินเกินไปหน่อย ในระหว่างทางที่เข้ามหาวิทยาลัยมา คำพูดของผู้ชายคนนั้นยังคงยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอดั่งถูกร่ายมนตร์คาถา แค่คิดเธอก็รู้สึกปวดหัวแล้ว “ค่าสินสอดสองร้อยล้าน ต่อให้เนื้อหนังทั้งตัวของเธอหุ้มด้วยทองคำเอาไปขาย ยังไม่ได้เลย! ถ้าเธออยากจะหย่าล่ะก็ ก็บอกให้ปยุตเอาเงินสิบล้านนั้นมาคืนก่อนแล้วค่อยว่ากัน! ฉันคิดดอกเบี้ยเธอไม่แพงหรอกนะ ถือซะว่าเป็นการหักล้างที่ฉันเคยมีอะไรกับเธอก็แล้วกัน!” สองร้อยล้าน ฟังแล้วเหมือนเธอกำลังฝันไป เธอมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ? เลี้ยงดูเธอมายี่สิบกว่าปี มีค่าสินสอดมากมายมหาศาลขนาดนี้ ถึงว่าพวกเขาถึงกลัวว่าเธอจะเข้ากับคนบ้านตระกูลศรีทองไม่ได้ แต่ตอนนี้อยู่ๆจะให้คืนเงินสองร้อยหลาน พวกเขาจะยอมคืนมาให้ง่ายๆได้ยังไงกัน? ดังนั้นแค่บ้านศรีทองต้องการเธอ พวกเขาก็จะพร้อมใจส่งตัวเธอกลับไปอย่างไม่ลังเล กลับบ้านไปขอเงินสองร้อยล้านคืนจากคุณลุงคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แน่นอน และอีกอย่าง หากจะขอกลับมาได้จริงๆ งั้นก็เท่ากับเธอเสียตัวฟรีน่ะสิ? เธอยอมเจ็บช้ำน้ำใจมาได้ตั้งหลายเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ? จะยอมให้มันเสียเปล่าไปไม่ได้หรอก แต่พวกคนในตระกูลเดิมขุนทดช่างเห็นแก่ตัว ตัวเองต้องมาทนทุกข์ทรมาน พวกเขากลับเอาเงินไปใช้สุขสบาย! ธัชชัยดึงดันจะไม่ยอมให้เธอหย่ากับวรพลใช่มั้ย ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้วรพลโดนสวมเขาไปตลอดชีวิตเถอะ! การมีชีวิตอยู่ของเจ้าตัวเล็กคือหลักฐานที่ดีที่สุด! แม้ปากจะพูดออกมาอย่างประชดประชัน แต่ภายในใจของเธอนั้นก็รู้สึกเจ็บปวด เพียงแค่เธอนึกถึงคำพูดของผู้ชายคนนั้น ก็รู้สึกเหมือนถูกใครเอามีดแหลมคมมาทิ่มแทงจิตใจ ตัวเองตกต่ำมากถึงขั้นนี้ได้ยังไง? มันต่างอะไรกับโสเภณี? ทั้งขำทั้งเศร้าซะจริงๆ เหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของผู้เป็นแม่ อยากจะต่อสู้ทวงคืนศักดิ์ศรีให้แม่ อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกพะอืดพะอมท้องไส้ปั่นป่วน เธอเอามือปิดปากแน่นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ ก่อนจะอ้วกออกมาอย่างฟ้าถล่ม เจ้าตัวเล็กไม่รับรู้ว่าการที่เขาอยากจะต่อสู้เพื่อแม้นั้นมันกลับทำให้แม่ของเขาทรมานมากกว่าเดิมอีก ตอนนี้พวกเขาเป็นร่างเดียวกัน แม่และลูกมีสายสัมพันธ์กัน ความรู้สึกของวัจสาอาจจะส่งผลไปถึงลูกได้ไม่มากก็น้อย หลังจากอ้วกเสร็จ วัจสาก็หมดเรี่ยวแรง ก่อนจะสลบเหมือดไปบนพื้นเย็นๆนั้น เธอทนหิวมาตลอดทั้งวันแล้ว แถมยังต้องไปเดินฝ่าฝูงชนมาตลอดทั้งเช้าอีก ตอนนี้เธอเหนื่อยและหิวจนถึงขีดสุดแล้ว ตอนนี้จะทำความสะอาดตัวเองยังไม่มีแรงเลยสักนิด เธอจึงทำได้แค่เปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ แล้วก็ล้างปาก ก่อนจะเดินไปพักผ่อนบนเตียง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก ที่เหนื่อยที่สุดคือหัวใจ หลังจากนี้เธอจะเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ยังไงต่อไปดี? แวววัยที่พึ่งทานข้าวกลับมาเห็นวัจสาที่นอนขดตัวสภาพเหมือนน้องหมาตัวน้อย ก็เดินเข้าไปสะกิดเบาๆ “วัจสา เธอกินข้าวหรือยัง? ดูสภาพเธอไม่ค่อยจะสู้ดีเลยนะ!” วัจสาตอบกลับด้วยเสียงงัวเงีย เหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ “วัจสา เธอไม่สบายเหรอ? ดูสภาพเธอตอนนี้ซิ ถูกรุมกระทืบมารึไง?” แวววัยยังพูดแกล้งได้อีก วัจสาลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิด สายตาคู่สวยนั้นจ้องเธอตามเขม็ง “พูดอะไรเยอะแยะมากมายเนี่ย!” แล้วจู่ๆเสียงก็อ่อนลง “แวววัย เรากลับสถานสงเคราะห์กันเถอะนะ ฉันคิดถึงคุณดนิตา คิดถึงหัวไช้เท้าเล็กๆพวกนั้นแล้วอ่ะ! พวกเรากลับไปเยี่ยมพวกเขากันเถอะนะ!” สิ้นคำพูดของวัจสา แวววัยสีหน้าเปลี่ยน หุบยิ้มลงมาทันที “จริงๆแล้วฉันก็คิดถึงพวกเขาตลอดเวลานั่นแหละ โดยเฉพาะคุณดนิตา แต่พวกเราเคยบอกเอาไว้แล้ว จะต้องประสบความสำเร็จให้ได้ก่อน แล้วถึงจะนำความภาคภูมิใจเหล่านั้นกลับไปหาพวกเขา ไม่อย่างนั้นก็คงจะเป็นการเสียแรงที่คุณดนิตาคอยดูแลเลี้ยงดูเรามาตลอดน่ะสิ!”